αμετροεπως ερωτευμενοι... εως το τελος ...

ο Θανασης Τριαρίδης ''επιμένει'' πως ασφαλής αγάπη δεν υφίσταται, όπως άλλωστε δεν υπάρχει και ηθική ή ανήθικη αγάπη. «Από τις αρχαίες τραγωδίες είναι σαφές πως η αγριότητα της αγάπης οδηγεί στην ανθρώπινη περιπέτεια ακριβώς επειδή δεν έχει όρια. Δεν υπάρχει αγάπη με μέτρο – μήτε παρεμπίπτουσα αγάπη… Η αγάπη είναι πρωταρχικό συναίσθημα και δεν ορίζεται από ηθικό πρόσημο…».
και συνεχιζει....


... «Αυτούς τους ήρωες, που με τον τρόπο τους μετέχουν στην αγριότητα και χάνονται μέσα της, τους πιστεύω. Όχι γιατί απαραίτητα είναι αληθινοί, μήτε γιατί φέρνουν κάποια σωτηρία – το αντίθετό, μόνο χαμό φέρνουν… Μα έλκομαι σε αυτούς που τραβάνε την ιστορία τους μέχρι το τέλος».....................

ζειν επι-κινδυνως και ασφαλως...

Ζειν ''επικινδυνως'' δεν συνιστα αφροσυνη.. συνιστα υπερβασιν και τολμη εναντιον της μετριοτητας που οριζει τους εν απολυτω ταξιν δια βιουντες .Ζειν επικινδυνως  δεν συνιστα εν οπλοις , επαναστασιν , απαραιτητως...Ζειν επικινδυνως σημαινει τολμω !να καω, να φτασω στο χειλος ,να βυθιστω  στο σκοτος, να πεταξω ψηλα, να καψω την υλη μου και να αφομοιωθω απ το πνευμα.Να σκαψω βαθεια στον δικο μου χερσο η ολανθιστο κηπο. Να φοβηθω ,να πονεσω , να γελασω να ουρλιαξω βοηθεια ,να δωσω το χερι  ,να σπρωξω στο γκρεμο το κακο. η να πεσω αυτοβουλως κι εγω/Να δωσω αιμα  και νερο/ Να απαιτησω /Να θελω / να ΑΡΝΗΘΩ/.. οτι μ αφηνει κενη./Να συμπορευθω με ομοιους ,βγαζοντας ''γλωσσα'' στο  α-χρηστο  που μου κρυβει τον ΗΛΙΟ../Να κρινω και να κριθω/Ζειν επικινδυνως..  σημαινει να ΖΩ  την δικη μου ΖΩΗ /μεσα απο μενα /με τον τροπο που εγω επιλεγω/ καθε φορα.... ζειν επικινδυνως σημαινει να ξερω  και να μπορω ν αγαπω// ...Και λογαριασμο να μην κρατω και ουτε να δινω..την στιγμην ..που απο κανεναν δεν ψωνισα και πελατες δεν  ψαχνω.. /παντα ενταξει και ποτε εν ταξει..(α-)συλια

Συ--λ υπουμαι ..

κηδευω την αθωοτητα ,συλληπουμαι τον παρελθοντα χρονο ..μνημονευω το αυριο σκεπαζω με λασπη τα ματια ,/καθε ''Χριστος'' και το θαυμα του,/καθεις ανθρωπος  και η τυφλοτητα του./Καθενας την εκ-- κλησια του/ και εκκληση του ,/τον δρομο του/ και την μοναδικη του πορεια... ///////////Με συνοδεια εγχορδων/ η /με παρεα την σιωπη, ακολουθουμε το πεπρωμενο/ σκεπαζοντας με πλακα λευκη ...τα πεπραγμενα./ Οι ζωντες με τους ομοιους τους /οι δε τεθνεωντες...  αφηνονται ν αναπαυθουν εν ειρηνη.Ο ''πολεμος ''συνεχιζεται .../βεβαία  η εκβασις του... /Νικητης και ηττημενος ουδεις...  Παντα  θα ειμαστε απεναντι,  εν παρα-ταξει και εν ταξει, αναμετρωντας δυναμεις και θαρρη.. Νεκροι που υποχρεοι ειναι να ζουν..λογω δειλιας..(α-συλια)

ενα και ενα=1..............

προετοιμασια....φυγης..... γυρνω  σελιδα ηρθε ο καιρος/ να ολοκληρωσω /το βιβλιο ετουτο. /κρατησε αιωνες η αναγνωση/σπαταληθηκαν ωρες ,ετρεξε αιμα /κυλησε δακρυ../Καπου .. σε μια  γωνια, με περιμενει ενα καινουργιο, /  στο οπισθοφυλλό του γραφει''υποσχετικο  σημειωμα συναρπαστικου''./επι  του  σταυρου ψελλιζω,, ''τετελεσται'' , προσδοκω   ανασταση./Στις τοσες φορες που αντικρυσα τον ποθητο του τιτλο που  εγραφε ''ελα'' ...κι απαξιουσα να παω..χαριν  θυσιας.. / /κατανοησα...//με το ζορι δεν γινεται να δωσεις κατι που ο αλλος δεν θελει να λαβει. /Κι οφειλεις να αποδεχτεις την αληθεια του./Μπορεις παντα να δεχτεις ομως το χερι που σου απλωνει βοηθεια. /Και θα το κανω ,ηρθε ο καιρος ,να βγω στο δρομο περπατωντας γυμνη / ξυπολητη στο χωμα./Να βουτηξω τα ποδια στη θαλασσα,να αναπνευσω οξυγονο επιτελους...../απο  ανηλιαγα υπογεια του νου μου δραπετευω . /Αποφαση ισχυρη και αμετακλητη./ Οφειλη στο  λεηλατημενο  ειναι μου.Δωρεα ,δωρο  στο παραμελημενο  εγω μου .Μονοπλευρες υποχωρησεις δεν χωρουν πια, μια που ανυποχωρητους τοιχους συναντησα. /Αυθαιρετα συμπερασματα και ανυποχωρητες στασεις που βολευουν το  ανυποχωρητο  / και το αθελητο  εντος .. /δικαιολογιες  φτηνες /  συνιστωσες  χαρακτηρα //////και σταση  ζωης. Ημιμετρα ακομα  και στο λιγο... /ουτε   δωρα,ουτε  θεωρια,ουτε μεγαλη ζωη, στην ισχυρη θεληση, ανισχυρο θελω που στο πηλικον αποτελεσμα μηδεν καταδειχνει.. Ξεκινωντας  την επιλυση  μιας  νεας προσθαφαιρεσης η και μιας προσθεσης ενα και ενα = Ενα..

θελω ..

ειναι που θελω να κλεισω τα ματια .. απαγορευοντας στις εικονες εκεινες που απροσκλητες ερχονται... να εισχωρησουν εντος μου... αυτος ο θυρωρος δεν βρισκεται ποτε στο πόστο του,να κλειδωσει την πόρτα και να ελεγξει τους ανεπιθυμητους νυχτερινους επισκεπτες. Απολυεται........(α-συλια)

Friedrich Nietzsche

‎Η τάξη είναι η αρετή των μετριοτήτων...
(κι εγω μετριοτης δεν υπηρξα ποτέ... ενταξει παντα και ποτέ  εν  ταξει)

επιχειρειν ...μεταμοσχευσεις... ανεπιτυχεις...

αδειαζοντας την ψυχη μου,προσδοκουσες την επιτυχη μεταμοσχευση, στη θεση της κενης δικης σου..Τι κι αν η εγχειρηση πετυχε? Τι και αν ιστοσυμβατοτητα ειχαμε?Ο ασθενης απεθανε..απο δικη του ευθύνη..Αυτο που ποτέ  δεν κατανοησες ηταν πως μια γεματη ψυχη εχει την δυναμη να επαναφορτιζεται  και να ζει...σε  αντιθεση με την δικη σου.που δεν διαθετει τα απαραιτητα προσοντα προς τουτο..Στην ανιδιοτελη προσφορα του δότη , ως αρπαγας συμπεριφερθηκες. Και στην μαν'ια σου πανω .. νόσησες  ...Αρκεσου τωρα  στην εντατικη με ''δοσεις ''οξυγονου,,εκπλιπαρωντας  την παρουσια των νοσηλευτων που σε τριγυριζουν ,αποκαλωντας σε ''ζωντα''...Αφελης να τους πιστευεις...υπο-χρεωση εχουν...οχι  σε  σενα,μα  εκει που φοβουνται να λογοδοτησουν ,μη και χασουν την θεσουλα τους.Θαρθει  η στιγμη που θα κατανοησεις το ανοητον της υπαρξης σου ,την φτηνεια των λογων σου ,την  μικρη αξια που δινεις στο ειναι σου ..απο το αμετρητον της ανασφαλειας που σε τυλιγει.Θαρθει στιγμη που εσυ θα ξερεις καλά την τιμη που αξιζεις στο χρηματιστηριο ανθρωπων και θα ειναι ''βουτια'' στο λιμιτ-νταουν..(α-συλια)

Είναι εύκολο να απομακρύνεις τους ανθρώπους. Αρκεί να μην τους πλησιάζεις.......

Fernando Pessoa

 

αποχη στην αποχη σου, ευπειθως αναφερω ,παρισταμαι στο καλεσμα της προδοσιας σου .εκστομισες αληθεια και κερασες το ψεμα. στο δακρυ κυλα και χανεται η προσδοκια ...ηρθε ο καιρος να κοιμηθουνε τα ..ονειρα!

... (a-sylia)

ασσοι κρυμενοι ..

Μ αρεσει οταν γελας..μ αρεσει να σε ''βλεπω'' να ανθιζεις ...,να ακουω μεσα μου την φωνη σου ν αλλαζει χρωμα και την καρδια σου ν αντιστεκεται σθεναρα ,να μη φανερωθεις... Ενα παιχνιδι μονο δια δύο και μια παρτιδα που οι ασσοι κρυβονται στο μανικι ,οι βαλεδες σε σκοτεινα δωματια και ο βασιλιας περιμενει την νταμα στα σκοτεινα υπογεια αλυσοδενοντας τις επιθυμιες του ...(α-συλια)

A.νοιξα τις ουρανιες Π.υλες μου

Ν.α Κρυψω Ε.σενα

Τ.ο σκοτος Φ.ωτισα

Ι.οντα ερωτος, σ αεναες Τ.αλαντωσεις σκορπισα ..




Ο.μοκεντρους κυκλους

δια-γραφοντας




το εγω σου..
επι-ζητωντας την ......... Ο. (Ω)σμωση ......

(A-SYLIA)

... αντιο... 

απεναντι ..

Η κολασμένη μοναξιά είναι ταυτόσημη με τη δημιουργία.

Γιώργος Χειμωνάς .......

απεναντι παντα ηταν.. φωτια και αερας...κι οταν συν υπηρξαν καμμια βροχη δεν καταφερε να σβησει το παθος  τους να κατακαψουν το συμπαν.../ΜΑΖΙ../ και δεν χρειαστηκε νοτα να τους συντροφεψει ,μηδε γραφη να εγειρει αξιωσεις.. ,ουτε και χρωμα να δωσει πνοη στους ηχους που τραγουδησαν ... ,με μια ανασα βυθιστηκαν στην θαλασσα του μπλε ,με ενα ηχο πνιγηκαν στο πορφυρο κοκκινο κοιτωντας ο ενας τον καθρεφτη του αλλου.. κι υστερα αποφασισαν να πεθαινουν μαζι...μα παντα χώρια..(α-συλια)

γλυκο κουταλιου..

υγρη αποστειρωση ... για γλυκο κουταλιου ...επηξε το σιροπι στα χειλη μου στεγνωσαν οι χυμοι ,το φρουτο σεπεται και το κυδωνι μαραγκιαζει.στον πατο του βαζου σταθηκε μονη.. η τελευταια κουταλια συντηρητικου..... Απο-ψυξη ... ποιος χρειαζεται παγο, οταν γυρω ειναι ολα λευκα? αποστολη εξ ετελεστη .. ετοιμη προς βρωση και τολμηρη καταποση.. Τολμας?(a-sylia)

αιδως...

ασκεπης , υποκλινομενη.. Στην τελευταια παρασταση το χειροκροτημα επαναλαμβανομενο ,οι θεατες ορθοι και ο πρωταγωνιστης επαναλαμβανομενα προβλεψιμος...κινηση ματ ..εκπλιπαρωντας τον θιασο να παραταθει η σαιζον.Καθ εκαστην Δευτεραν το θεατρο παραμενει κλειστον ..Τεταρτες λαικες απογευματινες και Κυριακας διπλαι παραστασεις..Περναει κρισιν το επαγγελμα του ηθους και ανθει η υποκρισια.Στο κοκκινο χαλι βαδιζουν πλεον οι ανυποδητοι και τα μπουλουκια. Αιδως Αργειοι.....(a-sylia)

«Προσέχετε
μη προσπερνάτε
χωρίς αισθήματα.»

Γιώργος Χρονάς

ξορκι ζω...την απόσταση
με λογια της φωτιας κοβω το νημα
στην αιωρουμενη κλωστη ισορροπω
και στο διχτυ της αραχνινης υπόστασής σου ανασαινω..
σαρκαστικα πανηγυριζοντας, αφηνομαι στον καταρρακτη σου, να με παρασυρει
μακρια σου...(α-συλια)




Ανάμεσα στα δάχτυλά μου,
και στη σάρκα σου
όσο σφιχτά κι αν σε κρατώ,
τρυπώνει ο χρόνος.
..................................
Του Αργύρη Χιόνη                                                     

ουρανιο τοξο..

ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ..ανοιξα τα ματια σημερα και στα βλεφαρα για πρωτη φορα μετα απο καιρο πολυ κρεμαστηκαν οι λεξεις ''ποτε, πια ,δεν, υπαρχεις,καταφερες, ο,τι ,δεν, καταφερνα,μια,ζωη,..να, σκοτωνω,το ,τιποτα..'' Αδεια και πληρης αισθανθηκα για πρωτη φορα.. Λευτερη απο σενα και το εγω μου..Επιτελους τελειωσες.Προχωρω και προσχωρω στην ζωη μου που ειναι υπεροχη και χωρις εσενα.Ξεπουλωντας την ψυχη μου στον διαβολο και κατεβαινοντας στα εγκατα της γης πιανοντας ''πατο'' μπορω να ιπταμαι ξανα ,πανω και περα απο σενα θανατε.. Καθενας οπου εταχθη εσυ στο σκοτος και εγω στο φως ...κ.σ.

τι ειναι ο ερωτας?..

λυτρωτικη σαγηνη? εγκλημα και τιμωρια? θειο δωρο? κερι που λιωνει? η ανασταση?.......................

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Το κοιτας και μαγευεσαι./αδυνατεις να παρεις το βλεμμα
σου ./επιμονως εστιαζεις..
/πλησιαζεις/ και /κατι/ σε σπρωχνει ν απλωσεις το χερι..
/θέρμη στην πρωτη εκ του μακροθεν επαφη..
/συστρεφεις την παλαμη /με την ακατανικητη επιθυμια να αγκαλιασεις..
//πλησιαζεις την χουφτα ..ολοενα περισσοτερο..
/Η θέρμη γινεται καψα και ποθος ..
/αποφασιζεις/ να παρεις το ρισκο της καυσης /με την ελπιδα να γινεις ενα με το χρυσοκοκκινο χρωμα../
πονάς μα δεν σε μελει..
/ιδρωνεις/ στην σκεψη της αυτοκαταστροφης ..μα συνεχιζεις..
/..αν δεν καεις/ θα καιγεσαι απο περιεργεια αιωνιως..
κλεινεις την λαβα στην χουφτα ../
/ηδονικα υποφερεις ,καρτερικα αναμενεις ../
/στην βροχη απο δακρυα παραλυει το χερι../
την υστατη ωρα το χρωμα ....ξεθωριαζει../
ανοιγεις την χουφτα .../καρβουνο/ ...χρωμα μαυρο/ ..απωλεια αισθησης./.
κι ομως δεν σε νοιαζει πια.../δοκιμασες να φυλακισεις την φλογα/ ....που εσβησε../
Καηκες κι εκαψες ..
αυτοθελητα/ ...εμαθες τωρα.../μα,παλι, απεγνωσμενα αναζητας ενα κερι να το σβησεις../
ξανα...
Πόσο απερισκεπτος ο ανθρωπος ειναι στην θεα της φωτιας...
Πόσο αμετανοητος στο βωμο της ηδονης του πόνου και της ευχαριστησης..
Πόσο πολυ αγωνιζεται να σβησει το χρονο ,επαναλαμβανοντας την ιδια -διαδρομη ...
Ποσο αρεσκεται η πεταλουδα να καψαλιζει τα φτερα της πλησιαζοντας την φλογα ,αψηφωντας τον κινδυνο..(α-συλια)

ταλαντουχοι..

Μεσα στον καθενα μας κρυβεται ενα ταλεντο,ταλαντουχοι ειμαστε ολοι.Υπαρχουν ''ταλεντα'' στο καλο, υπαρχουν ταλεντα στο κακο.... /το κολπο ειναι να τα βρεις ,να τα διαπιστωσεις!!! Και .Η . μαγκια ... ειναι να καλλιεργεις τον κηπο που κρυβεις και να πετας τα σκουπιδια σου στους καδους απορριματων.Στο επομενο βημα κρινεσαι ικανος να πεταξεις στα σκουπιδια.. και... τα σκουπιδια που σε περιβαλλουν...(α-συλια)

δεν σε χρειαζομαι.

Τι δεν χρειαζομαι στην ζωη μου?Τους δηθεν,τους κουτοπονηρους,τους ψευτες , τους κλεφτες, τους εκμεταλλευτες  του ανθρωπινου πονου,τα καβαλημενα καλαμια,τους πιστευοντες πως κατι ειναι,τους ανηκοντες μοναχα στο ''εγω'' τους,τους κουτσομποληδες που δεν κοιτουν την καμπουρα τους,τους ζηλοφθονους ,τα καμακια  τους λημαρηδες ,τους ανοητους , τους απαιδευτους, τους βρυκολακες  τα αρπακτικα ζωα , τους ζιγκολο και τα  γεροντια που το παιζουν ''τζοβενα''αυτους που εχασαν την παιδικη τους ψυχη(αν  την ειχαν και ποτέ δηλαδη..) τους αγενεις,τους ειρωνες τους ,τους ξερολες τις χαμηλοβλεπουσες και τις δηθεν  αναμαρτητες,τις κατ επαγγελμα αμαρτωλες ,τους κουφιους συναισθηματων τους κυνικους (εχει διαφορα απ τους ρεαλιστες) τους αγελαστους ,τους χαπακωμενους ,τους πότες ,τα βαμπιρ και τους πνευματικα ολιγους ,τους αφορισμους και τους αφορισμενους,τους παπαδες,  τους αμετακινητους, τους ψυχρους, τους βολεψακηδες ..επιδιωκω ακριβως τους αντιθετους , ολων των παραπανω .Κρατω τους ονειροπολους τους αυθεντικους τους κεφατους τους μη κρινοντες μ ευκολια  τους αγαπωντες και  διψωντες για ζωη τους πολυχρωμους σαν τοξο ουρανιο τους εξομολογουντες και εξομολογουμενους . Τους δινοντες το χερι σε βοηθεια ,τους ανοιχτοκαρδους ,τους θελοντες ν ανηκουν σε μια κοινωνια δικαιου  ομορφιας και αγαπης ,εκεινους που μπορουν να  βλεπουν λιγο  εστω περα απ την αποσταση της ρινος τους και  σηκωνουν  το βλεμα λιγο πιο πανω απο το υψος των φθαρμενων παπουτσιων τους. Εκεινους που  στην ζωη  δεν βλεπουν μοναχα μαυριλα  αγωνιζονται για το καλο ,συνομιλουν αυστηρα πρωτιστως στον εαυτο τους οταν κοιτιωνται στον καθρεφτη ζητουν συγνωμη και προσπαθουν να προχωρουν με ψηλα το κεφαλι χωρις  να καυχωνται για το ανυπαρκτο τους.Το  Μαζι , το  σ αγαπω , η αληθεια,    η τεχνη  να  εισαι  ανθρωπος....θελει επιδεξιους κωλους  ,πλεονασμα  ψυχης, παιδεια και πανω απ ολα  πνευματικη   υγεια..... τις περισσοτερες φορες και ψυχικη .... Μα δυστυχως  γεμισαν τα τρελαδικα και οι επικινδυνοι κυκλοφορουν αναμεσα μας...ΠΟλυ  κακο  θα μου πεις για το Τιποτα....Σ αυτο  θα  συμφωνησω ... Και που το σκεφτομαι  αξια δινω... 

σκορπιο το πεπρωμενο...

αν καθε δακρυ μου φτανει  στην καρδια  σου  δεν θα  διψασεις ποτέ. αν οι  λεξεις που στροβιλιζονται στο  νου βρουν δρομο να ακουμπησουν  στην  ψυχη σου δεν θα  γερασεις ποτέ. αν το  χαδι  μου  αγγιξει το κορμι σου  δεν  θα  ξαναπονεσεις ποτέ. αν απλωσεις το χερι θα σωθω  ..αντιδοτο  στο φαρμακι  της οχιας  και στης κοπρας  τ αγκαλιασμα..το δικο σου  φιλι  της  ζωης..χωρις  φτερα  πως  να πεταξω? χωρις  φως πως να  δω χωρις αερα  πως ν ανασανω? χωρις  εσενα  γιατι  να Ζω?  ζ

ω ...περιμενοντας  να ζησω και να πεθανω..ξυπνω  και ειναι παντα νυχτα..
 =======================================================                                                                                                                   
                                                   εισαι  για  τρελα  γελια και  μεγαλα γλεντια

λεμε!!!!!!!!! Χαμενος στις αισθησεις  που  δεν εχεις ....δυστυχε...======================================================================
Ποια είναι του κύκλου η αρχή,και ποιο είναι το τέλος,του φεγγαριού ένα μέρος έχει κρυφτεί κι ας είναι εκεί. Κι όποιος θελήσει να το δει το φως που είναι κρυμμένο πάντα παγιδευμένος του κύκλου ψάχνει την αρχή.
-------------------------------------------------------------------------------

Μαδησε  την μαργαριτα ..Να  πας  η οχι?  να μεινεις η να  φυγεις? να πιστεψεις ,να ελπισεις ,να απεχεις ? τι  σημαινει  ψηφιζω? κανω  το καθηκον  μου η απλα εξυπηρετω  σκοπους αλλων? ανενεργη  η ελπιδα,ψευδαισθηση  οτι μετεχοντας συμβαλω  στο  αυριο.. Μη συμμετοχη σε  ενα παιχνιδι  στημενο? αποφασιζουμε  απο κοινου? ψευδαισθηση..Απορω!  γιατι  με καλουν ../Φωνες   απ το  υπερπεραν .Αορατοι  αρχηγοι  προκατασκευασμενες  αποφασεις ..απογοητευση πληρης..Γυριζω  τις πλατες  στο μελλον που  φτιαχνουν  οπως  θελουν..αναζητωντας  πιστη  ελπιδα  και  φως  στο   σκοτεινο τουνελ  με  το τρενακι  του  τρομου.θα περιμενω την Ανοιξη...για να ρωτησω την μαργαριτα..

Και σχεδόν ...

Το να σε σκέφτομαι απόψε
δεν σήμαινε να σε σκέφτομαι με τη σκέψη μου,
εγώ μόνο, μέσα μου. Σε σκεφτόμουν
διεξοδικά μ' εμένα, τον πλατύ κόσμο.

Το μεγάλο ονειροπόλημα του κάμπου, τ' αστέρια,
η θάλασσα σιωπηλή, τα χορτάρια αόρατα,
παρόντα μόνο με τα ξηρά τους αρώματα,
σε όλα αυτά,
απ' τον Αλδεβαράν ως τον γρύλλο σε σκεφτόμουν.

Πόσο ήρεμα
επικρατούσε η ομόνοια
ανάμεσα στις πέτρες, τα περίλαμπρα άστρα,
το μουγγό νερό, την τρεμουλιαστή συστάδα των δέντρων,
σ' όλα τ' άψυχα,
κι η δικιά μου ψυχή
τ' αφιέρωνε όλα σ' εσένα! 'Ολα να προστρέχουν
πειθήνια στο κάλεσμά μου, στην υπηρεσία σου,
ανυψωμένα σε πρόθεση και δύναμη αγάπης.
Εσμιγαν τα φώτα κι οι σκιές
στο φως της αγάπης μου, έσμιγε
η μεγάλη σιωπή πάνω στην επίπεδη γη,
φωνές απαλές απ' τα σύννεφα, από τον ουρανό,
στο τραγούδι προς εσένα που τραγουδούσε μέσα μου.
Μια συμφωνία κόσμου και ύπαρξης,
βιασύνης και χρόνου, μια εκεχειρία απίθανη
απλωνόταν μέσα μου, όπως μπαίνει η ευτυχία
όταν έρχεται αβίαστα, φιλί με φιλί.
Και σχεδόν
σταμάτησα να σ' αγαπώ για να σ' αγαπήσω
μ' άπειρη εμπιστοσύνη, περισσότερο απ' αυτήν που έχω σ' εμένα,
σ' αυτήν την πράξη αγάπης προς τη μεγάλη νύχτα
που πλανιέται στον χρόνο κι επιφορτισμένη ήδη
με ιερή αποστολή, ιεραπόστολος αποδείχτηκε
μιας αγάπης που έγινε αστέρια, γαλήνη, κόσμος,
που σώθηκε πια απ' τον φόβο
εκείνου του πτώματος που απομένει σαν ξεχαστεί.

(Αιτία αγάπης, 1936)P.Salinas

αρπαγες και κλεπτομανεις...

...   η γραφη της αληθειας  αποκαλυπτει το ψεμα  και την ανοησια εκεινου που θαρρει πώς την.. εκμαιευει.. απο τον φιλαληθη/   πανευκολα αναγνωριζεται ο καιομενος να μαθει και ακομη ευκολοτερα η υποκρισια του../Η γραφη με κιμωλια σβηνει πανευκολα ,μ ενα σφουγγαρι../  το δε παμφθηνο απομενει στον ''πονηρο'' ,ως επαθλο.. Η κλεπτομανια ειναι αρρωστια και ο ασθενης στη βιασυνη του, παντα αρπαζει οτι  γυαλιζει μα ποτέ τον χρυσο.. /Στο  πρωτο φως η εκπληξη που δοκιμαζει ειναι παντα δυσάρεστη.. μα κι επιβεβλημενη.../γελα καλυτερα οποιος γελα τελευταιος...(a-sylia)

αφουγκραζομαι ..

αφουγκραζομαι την σιωπη / και/ ακουω τους λογους της./
μετα-φραζω / και /φραζω το αηχο,/ της γλωττης σου./
διαβαζοντας ../ τις γραμμες των ματιων σου./
Κορη και ιριδα ανταμα /διαλαλουν/ τα ''ναι'' /και/ τα ''οχι'' σου.
Καμπτεται η ψυχη /κι ανταμωνει το χωμα ,/οταν η γλωσσα σιωπα..
κι η καρδια υποκυπτει /στον φοβο../
σε δυο ''κ''(καπα) , συν -'ισταται η κολαση..
κολαφος και κρεσσεντο .. /αποχωρησης/ ....
Τελος και αρχη  στην βαθμιαια αυξηση της εντασης/ Ακους την σιωπη?

Κραυγαζει.....μελωδικα....(α-συλια)

''Μπορούμε να συγχωρήσουμε κάποιον ο οποίος δημιουργεί κάτι «χρήσιμο», υπό τον όρον ότι δεν αισθάνεται θαυμασμό γιʼ αυτό.

Και με την ίδια λογική, η μοναδική δικαιολογία για κάποιον ο οποίος δημιουργεί Κάτι παντελώς «άχρηστο», είναι ότι έχει γιʼ αυτό απεριόριστο θαυμασμό…''

Funeral Blues...

W.H. Auden
Stop all the clocks, cut off the telephone,
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.
Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling on the sky the message He is Dead.
Put crepe bows round the white necks of the public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves.
He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last forever: I was wrong.

The stars are not wanted now; put out every one,
Pack up the moon and dismantle the sun,
Pour away the ocean and sweep up the woods;
For nothing now can ever come to any good.!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
                            
Βγάλτε απʼ τη πρίζα το τηλέφωνο και σταματήστε τα ρολόγια
και κάντε μʼ ένα ωραίο κόκκαλο το σκύλο πια να μη γαυγίζει
τα πιάνα τώρα ας σωπάσουνε το τύμπανο πνιχτό ας βουίζει
φέρτε το φέρετρο κι ας έρθουνε όσοι πενθούνε δίχως λόγια
«Είναι νεκρός»! είναι το μήνυμα, τʼ αεροπλάνα εκεί αγνάντια
Κύκλους στον ουρανό να κάνουνε και να το γράψουν στον αέρα
μαύρη κορδέλα να τυλίξετε σε κάθε άσπρη περιστέρα
κι οι τροχονόμοι ας φορέσουνε βαμβακερά και μαύρα γάντια.
Ηταν οι άκρες του ορίζοντα, ήταν το ύψος και το βάθος
της κάθε μέρας η εργασίας μου της Κυριακής μου η αργία
ήταν η νύχτα ήταν η μέρα μου ήτανε μουσική αγία
είπα: «η αγάπη είνʼ αιώνια», κι αλίμονο έκανα λάθος!
Τʼ αστέρια πια δεν τα χρειάζομαι σβήστε τα τώρα ένα ένα
Βγάλτε τον ήλιο και πετάξτε τον διπλοτυλίξτε το φεγγάρι
Αδειάστε θάλασσες τα δάση κόψετε μέχρι το έσχατο κλωνάρι
Ο,τι από δω και πέρα έρχεται δεν φέρνει πιά καλό κανένα.....(μφσ  Κ.σφενδουράκης)

στις Κυριακες ...

εξανεμιστηκε το αρωμα των Κυριακων ,/απωλεσε η οσφρηση την δυνατοτητα της./
ξεμακρυναν  οι προσμονες  των  αγκαλιων μας /

εμεινε μονο αναμνηση  ,η βροχη των φιλιων./
μοναχικη πορεια ακολουθουν οι ωρες της αργιας/
απομειναν ορφανες οι λεξεις στο κυριακατικο τραπεζι.
το ψωμι που μοιραζοταν στα δυο ανεπαφο εμεινε.
η φωνη σιωπησε. το χαμογελο πετρωσε . το χερι μετεωρο ..αναζητα να πλεξει τα δαχτυλα
στην τελευταια ανασα  ζωης.

στην καυτη σοκολατα  πνιγεται η αναγκη .στο απογευματινο τειο  δεν σερβιρονται κουλουρακια. στο βραδυνο γαλα βαραινουν τα φλεβαρα. Ξημερωνει Δευτερα.. δεν θαρθεις... κ.σ.

διαμαντια και μπλουζ (κ.σ.)

Μ.Σαχτουρης..

Ἡ δύσκολη Κυριακή/////Ἀπ᾿ τὸ πρωὶ κοιτάζω πρὸς τ᾿ ἀπάνω ἕνα πουλὶ καλύτερο
ἀπ᾿ τὸ πρωὶ χαίρομαι ἕνα φίδι τυλιγμένο στὸ λαιμό μουΣπασμένα φλυτζάνια στὰ χαλιὰ
πορφυρὰ λουλούδια τὰ μάγουλα τῆς μάντισσας
ὅταν ἀνασηκώνει τῆς μοίρας τὸ φουστάνι
κάτι θὰ φυτρώσει ἀπ᾿ αὐτὴ τὴ χαρά
ἕνα νέο δέντρο χωρὶς ἀνθοὺς
ἢ ἕνα ἁγνὸ νέο βλέφαρο
ἢ ἕνας λατρεμένος λόγος
ποῦ νὰ μὴ φίλησε στὸ στόμα τὴ λησμονιάἜξω ἀλαλάζουν οἱ καμπάνες
ἔξω μὲ περιμένουν ἀφάνταστοι φίλοι
σηκώσανε ψηλὰ στριφογυρίζουνε μιὰ χαραυγὴ
τί κούραση τί κούραση
κίτρινο φόρεμα -κεντημένος ἕνας ἀετός-
πράσινος παπαγάλος -κλείνω τὰ μάτια- κράζει
πάντα πάντα πάντα
ἡ ὀρχήστρα παίζει κίβδηλους σκοποὺς
τί μάτια παθιασμένα τί γυναῖκες
τί ἔρωτες τί φωνὲς τί ἔρωτες
φίλε ἀγάπη αἷμα φίλε
φίλε δῶσ᾿ μου τὸ χέρι σου τί κρύοἬτανε παγωνιὰ
δὲν ξέρω πιὰ τὴν ὥρα ποὺ πέθαναν ὅλοι
κι ἔμεινα μ᾿ ἕναν ἀκρωτηριασμένο φίλο
καὶ μ᾿ ἕνα ματωμένο κλαδάκι συντροφιὰ Μ.Σαχτουρης

what we are?......

We're a ship without a storm
The cold without the warm
Light inside the darkness that it needs, yeahWe're a laugh without a tear
The hope without the fear
We are coming - homeWe're off to the witch
We may never never never come home
But the magic that we'll feel
Is worth a lifetimeWe're all born upon the cross
The throw before the toss
You can release yourself
But the only way is downWe don't come alone
We are fire we are stone
We're the hand that writes
Then quickly moves awayChorus:
We'll know for the first time
If we're evil or divine
We're the last in line
We're the last in lineTwo eyes from the east
It's the angel or the beast
And the answer lies between
The good and bad         We search for the truth
We could die upon the tooth
But the thrill of just the chase
Is worth the painWe're off to the witch
We may never never never come home
But the magic that we'll feel
Is worth a lifetimeWe're all born upon the cross
The throw before the toss
You can release yourself
But the only way you go is down

αξιζει να υπαρχεις για ενα ονειρο...

Πόρτο Ρίκο.............

Φιγούρα ξωτική και ταξιδιάρικη
στο φως του φεγγαριού ανθίζει πάλι
γιατί όλη την ζωή του την εξόδεψε
παράφορα γυρεύοντας μιαν άλλη

Θυμάμαι σαν παιδί γελούσε και έλεγε
στην σέλα ακροβατώντας ποδηλάτου:
«Τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας
πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του»

Μα ο κόσμος προχωρά χωρίς να μας ρωτά
κλεισμένοι δρόμοι, κλέφτες και αστυνόμοι
αγάπα το κελί σου, του παν, κι ύστερα
έξω πιο μόνος μα γελούσε ακόμη

Μια νύχτα μεθυσμένη παίρνει ανάποδες
ημερολόγια καίει και πτυχία
Το χάραμα μπαρκάρει σε πειρατικό
για τις ζωής του την σκηνοθεσία

Αλγέρι, Αλεξάνδρεια, Σαουθ Άφρικα
στο Άμστερνταμ δυο τέρμινα και κάτι
γλιστρούσαν οι αγάπες μες στα μάτια του
σαν τον αφρό στα δάχτυλα του ναύτη

Στο Πόρτο Ρίκο χρόνια ασυλλόγιστα
και τις καρδιάς του σκόρπισε τα φύλλα
σε υπόγεια σκοτεινά και ύποπτα
λες και έψαχνε το φως μες στην ξεφτίλα

Κάποια ζεστή βραδιά σε ένα μπλουζάδικο
άκουσε να φαλτσάρει η μουσική του
τα αφεντικά στον δρόμο τον πετάξανε
τα στίγματα σαν είδαν στο κορμί του

Κι η Σύλβια που με πάθος τον αγάπησε
δεν έλειψε στιγμή απ' το πλευρό του
ζητώντας με μανία στην αγκάλη
την κόλαση και τον παράδεισό του
Σαλπάρισε μια νύχτα με πανσέληνο
και στο στερνό του γράμμα μου 'χε γράψει:
«Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο
και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει»

Τα χρόνια έχουν περάσει δεν θυμάμαι πια
Ερνέστο τον ελέγανε η Νίκο;
Κι ακόμα συγχωρείστε με που ξέχασα
αν χάθηκε στο Μετς η στο Πόρτο Ρίκο

Όσο για μένα είμαι πάντα εδώ
με τον ματιών σας την φωτιά σημαία
είναι όμορφα απόψε που ανταμώσαμε
μ’ αρέσει να αρμενίζουμε παρέα--------------------------------------

Ειναι φορες που γραφω στον παγο ...

στα κοκκινα πατινια μου επανω βολταρω..στον παγο ιχνογραφω οτι περασε και οτι ψαχνω ναβρω..τις λαμες ακονιζω και πεταω./στροφες ατελειωτες κι επιχειρω να σβησω ψεμματα και λαθη στην αγαπη.(κ.σ.)

W.S..........

Αυτοί που δε δείχνουν τον έρωτά τους δεν αγαπούν πραγματικά. Η πορεία του έρωτα δεν είναι ποτέ ομαλή. Ο έρωτας είναι οικείος. Ο έρωτας είναι διαβολικός. Δεν υπάρχει πιο διαβολικός άγγελος από τον έρωτα. William Shakespeare