το δακρυ.. του Ν.Π.

Σε Εκείνη που λείπει...
Μα είναι πάντα εδώ...
------ -----

Η ΓΗΤΕΙΑ
...
Εκείνο το βλέμμα…
Το αθώο, αγνό χαμόγελο και το ψιθυριστό «καλωσόρισες»
Το μικρό άγγιγμα στο χέρι, έτσι, ίσα ίσα για να πιάσει το ξόρκι.
Μαγεία…
Μόνο αυτό μπορεί να εξηγήσει το τρέμουλο της σάρκας κάθε πού ακουμπά στο ξαναμμένο από τον πόθο κορμί.
Αλήθεια…
Πόσο μπορεί ν’ αντέξει μια ψυχή που φουσκώνει από έρωτα;
Πόσο δάκρυ να έχει το μάτι για να ξεπλύνει τον πόνο της απουσίας;
Πόσο καρδιοχτύπι ν’ αντέξει η καρδιά στο άκουσμα της φωνής Της, χωρίς να σπάσει;

Κι έπειτα… το αντάμωμα…
Το αργόσυρτο περπάτημα χέρι με χέρι
Η προσμονή του μικρού εμποδίου στο διάβα και η στιγμιαία ένωση των κορμιών, δήθεν τυχαία, μα τόσο ηδονικά…
Το απαλό χάδι στα λατρεμένα πυρόξανθα μαλλιά που ο αγέρας παλεύει να κάνει δικά του, χωρίς συστολή θωπεύοντας τους καταρράκτες που ξεχύνονται από την αγαπημένη κεφαλή…

Παρόλο που ξέρεις…
Πως ζεις ένα ξόρκι. Πώς κάποια στιγμή η φούσκα θα σκάσει και η ζοφερή πραγματικότητα θα πάρει τη θέση του ονείρου που ζεις μαζί Της.
Μα δε σε νοιάζει… Ξέρεις ότι γεννήθηκες για αυτές τις απειροελάχιστες στιγμές που ανταμώνεις το βλέμμα Της, που ακούς την ανάσα Της καυτή να ψιθυρίζει τ’ όνομά σου, χαμένοι και οι δυό σε έναν ωκεανό λαγνείας και πάθους.

Και τ’ όνειρο σβήνει…
Κοιτάζεις δίπλα σου και βλέπεις το Κενό να γεμίζει τον χώρο που πριν βρισκόταν Εκείνη. Ο άνεμος πια δεν μαστιγώνει τον ξανθό καταρράκτη των μαλλιών Της, μα άγριος σε χτυπά με μανία, μη βρίσκοντας εμπόδιο Εκείνη να τον ποτίσει με το άρωμά Της.
Κι ένα δάκρυ κυλά στο πρόσωπο…
Γιατί ξέρεις… Ξέρεις πώς είναι να είσαι μαζί Της.
Και τώρα πια ζεις μακριά Της…
Κι ακόμη ένα δάκρυ κυλά… Πόσο ψυχρός ο αγέρας αν δεν τον γεμίζει η φωνή της, πόσο γυμνή η σάρκα του χεριού σου αν δεν το ντύνει τ’ άγγιγμά Της…
Κι άλλο ένα δάκρυ …
Κι άλλο …
Κι άλλο …

Νικόλαος Σ. Παναγοδημητρόπουλος