ατελειωτη εκδρομη..

Περιμενα το τραινο στον σταθμο της Κηφισσιας .Ξυριζε ο αερας και η αναμονη ειχε μια πικρα  και μια γλυκα  μαζι.. Στην αποβαθρα  κοσμος πηγαινε  πανω-κατω προσπαθωντας να ξεχασει το κρυο ,αδημονωντας να  ερθει  ο συρμος. Που παω ? Το να κατεβω Πειραια ειναι επιλογη ρισκου..,αφετηρια  και τερμα .. Θα με περιμενει εκει. Να παμε που?  Με το αμαξι στο Σουνιο. Οποιος  δεν εχει κανει  χειμωνα  αυτη  τη διαδρομη  εχει  χασει. Η παραλιακη  εχει  μια  μαγεια το χειμωνα ..Ολα  τα  σκεπαζει  η θαλασσα !  Σκουρο μπλε και  λευκο  πανω  σε  κυματα.Επιβιβαση..στην αφετηρια  βρισκεις  την καλυτερη θεση ..επιλεγεις  με  ανεση.. Πιανεις παραθυρο και αρχιζεις  να  μετρας  σταθμους.. στο  τεταρτο  πανω -κατω  ριχνω κλεφτη  ματια  στην σταση ''μου''  την ...παλια... Μη κοιτας λεω  στον εαυτο μου..μη κοιτας ...τ αφησες ολα πισω ..ανεπιστρεπτι.. Αλλωστε  δεν  εχει πια  καμμια  σημασια..Ολα  αλλαξαν..Το  μπαλκονι σου  δεν  εχει  πια  την πρασιναδα  που ειχε...και η τεντα  ξεθωριασε..οπως  τοσα  αλλα  μεσα  σου.. Μη  κοιτας..Οτι  αφησες πισω χαθηκε ,αλλαξε  χερια.. Μονο  οι αναμνησεις  εμειναν να πονανε . Ολα εχουν αλλαξει  ,δεξου το  επιτελους. Και οτι ποθησες το  πετυχες  αλλα  με τι κοστος.. Σε πνιγουν οι θυμησες ...η ταρατσα που ανεβαινες  τις  εναστρες  νυχτες καλοκαιρια  και χειμωνες και εκανες  ονειρα  και ευχες  στ  αστερια.. Το  μικρο  κασετοφωνακι που  παντα  κουβαλουσες  μαζι και σιγοτραγουδουσες ,τα  δακρυα που αυλακωναν το νεανικο  σου προσωπο. Απολυτα προστατευμενη απο  ανθρωπους και  δαιμονες . Με  σκεψεις  ατερμονες και συνομιλιες  με  φανταστικους -υπαρκτους φιλους. Ο  κηπος  με την μουσμουλια  τις  τριανταφυλλιες τα  γιασεμια  και τις  απειρες γλαστρες  της  μανας. Η μικρη αποθηκη που  εκρυβε ο πατερας  την ''αυγη''  τα  βιβλια που  δεν επρεπε  να  βρισκονται  στο σπιτι ..οι τενεκεδες που  μαζευε  η μαμα  τα λαδια που περισσευαν και  τα  εκανε  σαπουνι.. Διπλα  το μικρο κοτετσι  σαν παραμυθενιο  σπιτακι  που  φιλοξενουσε 1-2? (δεν θυμαμαι ) κοτες. Και  η μανα  να σε κυνηγαει  να  ρουφηξεις αυγο  τρυπημενο  με μια  καρφιτσα. Οι φιλες απ την γειτονια που  ερχονταν και παιζαμε  τις μικρες κυριες.. Κι υστερα ολα σιγα σιγα  χαθηκαν... Βαρεθηκε  η μαμα ,εκαψε  τις  εφημεριδες ο μπαμπας ,τα γειτονοπουλα  μεγαλωσαν ,αλλαξες   σχολεια  δρομους και  διαδρομες... Στα 18  ειχα κιολας  το πρωτο  αμαξι.. και οι Αμπελοκηποι γιναν  το  δευτερο σπιτι μου. Κι εγω  δεν ηθελα πια  το  μωσαικο  μας  για πατωμα,ουτε  τον κηπο και την λασπουρια  που  κουβαλουσαμε στο σπιτι  μετα απο καθε  βροχη.. Πεταξαμε  και την μεγαλη  σομπα που καποιες  φορες  η γιαγια  οταν ημουν μικρη  εψηνε καστανα.. Παραπονιοταν  η μαμα  πως θελει  διαμερισμα  ,το  ιδιο κι εγω .Αλλωστε  ''εκεινος '' εμενε  σε  διαμερισμα και  εγω αισθανομουν οτι  πρεπει  να ακολουθω το πνευμα  της εποχης... Ηρθε  η αντιπαροχη.. και  υπογραψαμε  την καταδικη  της  γειτονιας , μαζι με πολλους  αλλους βεβαια  γειτονες  γυρω  γυρω.. Γιναμε ολοι  μοντερνοι  στεγασαμε  τα ονειρα μας και εγκλωβισαμε  τις ανασες και τις  ζωες  μας  σε  60,80 100,110 τετραγωνικα.. Παει  η ταρατσα και ο εναστρος  ουρανος  αντικατασταθηκαν  με  τις  φωνες  των  διπλανων  διαμερισματων .Πανε  τα παιχνιδια  στον δρομο γιατι  δρομος πια  δεν υπηρχε για  να  παιξεις ,να  τρεξεις, ουτε  κρυψωνες  για να  κρυφτεις.. Αχτιστα  οικοπεδα ? ουτε λογος.. Μεγαλος  καημος  να θες καπου να βρεις μια  μαργαριτα  να μαδησεις  και  να  μην βρισκεις.. Ποσες  μαργαριτες  ειχα μαδησει  να  ρωτω  ''μ αγαπα-δεν  μ αγαπα'',ποσες  φορες   με κιμωλια  γραφαμε την ασφαλτο και παιζαμε  κουτσο? Μεγαλωνεις ομως και προχωρας ..Μπροστα . Μπροστα  η πισω...το  ανακαλυπτεις μετα απο χρονια.. Παντως κινεισαι  ..Κι αυτο  εχει  σημασια.. Γαμοι Παιδια  Πανηγυρια ,απωλειες ,χαρες και λυπες να  διαδεχονται το ενα το αλλο.Μαζι  ομως προχωρα  και  ο χρονος,αλλαζουν οι αναγκες οι  απαιτησεις τα πραγματα. Κι οπως  χαθηκαν  οι μαργαριτες  ερχεται μια  μερα που  ξαφνικα  ανακαλυπτεις οτι  χαθηκαν  σιγα  σιγα  οι παλιοι  γειτονες ,τα  παιδια  μεγαλωσαν και τα  παιδια  των παιδιων εφυγαν,και οτι ακομα  και ο ερωτας εξανεμιστηκε και η γειτονια  παραγεμισε και  δεν σε χωραει πια. Και το  νεοδμητο  παλιωσε  και  οι αντοχες  σου δεν ειναι πια οι ιδιες  οι ανοχες σου ακομα λιγοτερες και η υπομονη σου εξαντληθηκε.. Θες  ξανα  να  βγεις  στον καθαρο  αερα ,να  ξαναβρεις  το σημειο απ οπου  ξεκινησες ,να  ξαναμαδησεις  την μαργαριτα ,,να  φυγεις απ την πολυκοσμια ,να  ξανανοιωσεις το καρδιοχτυπι  ,να  τραγουδησεις  βρε  αδερφε  κατω απ τα  αστερια χωρις  να  φοβασαι  αν θα σε πουν παραφωνη οι  γυρω  που  θα  σ ακουσουν.Εκπληρωσες επιτυχως ολες  σου  τις υποχρεωσεις,πραγματοποιησες  τους  στοχους  σου μεγαλωσες τα  παιδια σου πληρωσες το  αντιτιμον  της  κυριας  στην καθωσπρεπει  κοινωνια επιτελεσες  τον  ιερο  σου σκοπο  σαν μανα. Τακτοποιησες  το παιδι ..αποχαιρετησες  τους  γονεις  και  εμεινες  χωρις  ριζα... Τιμησες τον  συντροφο σου ακομα κι οταν  εκεινος  ξεχασε  να  σε  τιμα.. Και τωρα  θες αερα.. θες  να  δεις  το μπλε  της  θαλασσας  να ανεβεις  στις κολωνες  του ναου  του Ποσειδωνα και νοητα  να  χαιρετησεις  το συμπαν. Μεσα  στο καταχειμωνο...γιατι  οχι? Μεγαλωσες πια αλλα  μεσα  σου  τιποτε  δεν αλλαξε ..Ακομα  τραγουδας ..εκεινο  το  τραγουδι  της Βικυ Λεανδρος..'' Ψαξε  στην καρδια  σου να  βρεις ,το μυστικο  σου  που  χρονια ζητας...Ποιο  να ναι αυτο .το  μυστικο.. Μηπως ζητας οτι κι εγω??? ''Αδειασε  το βαγονι τελευταια αποβιβαζομαι..Πειραιας... Προχωρω  στην εξοδο..Κοσμος πολυς καθε λογης  ανθρωποι και καθε  καρυδιας  καρυδι.. Μπιπ  Μπιπ...στρεφω  το βλεμμα προς τον ηχο  της κορνας.. Περνω  στην  απεναντι πλευρα  του  δρομου.αλλαζω  ετσι κατευθυνση. Ανοιγω  την πορτα του αυτοκινητου.''Φυγαμε? ''με  ρωτα..- Φυγαμε αγαπη μου απαντω. Το  ταξιδι  αρχιζει..Στην φαντασια μου παντα  θα  μαδω  την μαργαριτα  να  δω  αν μ αγαπας και παντα  θα ονειρευομαι  την στιγμη που θα μου προτεινεις μια  βολτα  στο Σουνιο..  Γιατι μονο  ετσι  μπορω  ν αντεχω και  να  σε αγαπω ακομα......