κι είναι αργά πια, να σκέφτομαι τη ζωή που είχα..

Υψιπύλη Αρτεμις

‎..και είναι πανσέληνος! Στις ανταύγειες του φεγγαριού τον είδε, μία ψηλή στητή κορμοστασιά & το βήμα του στην ήσυχη νύχτα, πατημασιές πάνω στο πεπρωμένο της ζωής της. Περπάτησαν αμίλητοι. Πολλή ώρα αμίλητοι. Τα λόγια θα ερχόντουσαν μετά, το ήξεραν. Το λόγια της αγάπης πρώτα. Του χωρισμού μετά.. Τώρα, μόνο οι ανάσες τους. Και η σελήνη... να ασημίζει τα ιδρωμένα τους σώματα. Η σελήνη να τρελαίνει το μυαλό τους. Την έκανε δική του πάνω στην υγρή αμμουδιά του σεληνόφωτου. Με κινήσεις γρήγορες, τελετουργικές & κάποτε βίαιες. Το ηλιοψημένο σώμα του άδειαζε μέσα της κι εκείνη σκιρτούσε και σπάραζε. Αυτός ήταν ο σπαραγμός της ευτυχίας. Ο άλλος, του χωρισμού, μπορούσε να περιμένει. Ο Ιάσονας μίλησε πρώτος. Κι η βαθιά φωνή του η ζεστή, που τη διαπερνούσαν όλα τα κύματα των πόντων που ονειρεύτηκε, κυλούσε βαθιά στο κάθε της κύτταρο, την ταξίδευε κι εκείνη μαζί του στις άγνωστες θάλασσες.
"Ολους τους δρόμους που ονειρεύτηκα κι όλους τους όρκους που έκανα έναν έναν τους βρίσκω πάνω στο σώμα σου κι είναι αργά πια, να σκέφτομαι τη ζωή που είχα, τη ζωή που έχασα, όλα είσαι εσύ, η αγάπη για πάντα, η αγάπη η μόνη αιώνια που μας χαρίζει η ζωή , αυτή που έχει μέσα της τον θάνατο & μόνο αυτός .. μόνο αυτός αγάπη μου θα μας χωρίσει. " Σσς.. μη μιλάς για χωρισμό αγαπημένε… ψιθύρισε η Υψιπύλη, τούτη η νύχτα είναι ζωή, η αγάπη είναι ζωή, κι εγώ σ΄αγαπώ σαν τη δίψα του Ορφέα! Το άκουσες το τραγούδι του Ορφέα;;; Ολο το Σύμπαν ακούει το τραγούδι του Ορφέα!!!!