μια μερα.........----κι εγω δεν θα υπάρχω πια....

Μια μέρα θα κατέβουμε στον κήπο που μπορεί
και να ναι μια πληγή που αργεί να επουλωθεί
να βρούμε το αγκάθι από το ρόδο του Ρίλκε
να τρέξει η πιθανότητα του αληθινού θανάτου
μες στο αίμα μας... Μονάχα για να μετρηθεί
η μάχη της αγάπης για ζωή κι ο κύκλος
απ' τα δεμένα χέρια γύρω μας των φίλων μας.
Αυτό το ρόδο έχει πάνω του τα δώρα
του χρόνου του αληθινού και του φωτός
που θα έπρεπε για πάντα να φωτίζει τη ζωή μας
και στέλνει πανικόβλητους στους δείκτες
απ΄τις οθόνες στα διεθνή χρηματιστήρια...
Χωρίς Θεό και χωρίς Επανάσταση ο φόβος
του θανάτου πιάνεται απ΄τις τιμές ενώ
το αγκάθι εκείνο στον κήπο απ΄το ρόδο
του Ρίλκε μας περιμένει πάντοτε ως μέτρο της ψυχής
για να μη φύγουμε απ΄τον κόσμο σαν μην έχοντας υπάρξει.

Από τη συλλογή: Τα Μαύρα του Γκόγια

Παράθυρο ανοιχτό



Τώρα που ζητας να φύγω
...
έχω την αίσθηση αγριοτριανταφυλλιάς

στα χείλη

Ριγώ στο φως

ματώνω στο σκοτάδι

παίζω κορώνα -γράμματα την άδεια μου ζωή.

Και συ γελάς!

Τώρα που μου ζητάς να φύγω

θ΄αφήσω το παράθυρο ανοιχτό

να σου φέρει ο άνεμος το άρωμα μου

να ξεσηκώνει τα μισάνοιχτα συρτάρια

της ψυχη σου

να τ΄ανοιγοκλείνεις δυνατά

και θα με ξαναθυμηθείς...

Τότε που μια λεπίδα μοναξιάς

θα χαράζει τα βράδια σου

θα χαράζει τα σεντόνια σου

κι εγω δεν θα υπάρχω πια....

μαρθα παπαδοπουλου