στου χρονου τα ..κιταπια μου ..οι μποτες ιππασιας και οι πουεντ μου ..μιλανε..υπηρξα καποτε ..ευτυχισμενο παιδι..ακομα ειμαι ..μονο..παιδι..

""...Της τράβηξε την καρέκλα και την έσπρωξε κοντά στο τραπέζι με το αμαξίδιο..... που καθόταν εκείνη. Με κοίταξε και μου λέει και αυτή Συγγνώμη. Ένα χαμόγελο ήλιος λαμπερός. Της χαμογέλασα και εγώ.

Στα ακίνητα πόδια της έλαμπε το ταμπά δέρμα που είχαν οι μπότες ιππασίας....""

Πρόσεξε που τις κοιτούσα.

Μου χαμογέλασα και μου είπε:

- Σ αρέσουν οι μπότες μου? Της απάντησα ναι μ ένα κούνημα του κεφαλιού.

- Όταν περπατούσα ποτέ δεν είχα φορέσει μπότες. Στις μύτες περπατούσα τις περισσότερες ώρες της ημέρας, απ όταν πρωτοπερπατησα. Όλοι λεγαν μπαλαρίνα θα γίνει.

Και μάλλον γι αυτό έγινα μπαλαρίνα. Ακόμα και τα πρώτα μου παπουτσάκια μπαλαρινε ήταν.

Να σου δείξω φωτογραφίες?

- Ναι αμέ, της είπα.

Έβγαλε απ την τσάντα της ένα άλμπουμ με ροζ εξώφυλλο. Μου το έδωσε και πλησίασε για να μου εξηγεί τι είναι η κάθε μια.

-Να τα πρώτα μου παπουτσάκια της βάφτισης. Τα έχω κρατημένα. Όλα . Και από κάποια στιγμή και έπειτα ασχολούμαι με την φωτογραφία και τη ζωγραφική. Μαζεύω και εικόνες που μου αρέσουν. Από διάφορα sites.

- Αυτά τα κάνω και γω. Εκτός της ζωγραφικής, γιατί δεν πιάνει το χέρι μου, της είπα.

Γέλασε.

- Έχουμε κοινά τότε μου είπε. Ξεκινώντας από το ίδιο γούστο στις μπότες και μου κλείσε το μάτι.

Χαμογέλασα και ένοιωσα σαν να την ήξερα από τότε που γεννηθήκαμε. Πρέπει να είχαμε και περίπου την ίδια ηλικία. Αν και φαινόταν κοριτσάκι. Μήπως σε κάποια προηγούμενη ζωή , σκέφτηκα.

Και ξαναγύρισα στο άλμπουμ με τις φωτογραφίες της.

 - Αυτά τα αγόρασα τελευταία. Δεν είναι όμορφα?

- Πανέμορφα της απάντησα.

- Να και κάποιες ζωγραφικές μου απόπειρες.



Θαύμασα! Και της το είπα.

- Μάλλον μου βγαίνουν κρυμένα ταλέντα , είπε.

Και εδώ έχω διάφορες φωτογραφίες που έχω βρει και μου άρεσαν.
- Δική σου φωτο δεν έχεις να μου δείξεις?

Και μόλις το είπα, σκέφτηκα ΓΚΑΦΑ. Δεν το ήθελα. Ηταν αργά να το "μαζέψω". Τώρα έφυγε...

Σκοτείνιασα τον Ήλιο.

Όχι , όμως, για πολύ. Το χαμόγελο ξαναφωτισε το πρόσωπό της.

- Με έχεις ολόκληρη ζωντανή μπροστά σου και θέλεις να δεις φωτο μου? ρώτησε.

- Χα δίκιο έχεις. Μα τι χαζή που είμαι, της είπα και γελάσαμε.

Εκλεισε το άλμπουμ και με κοίταξε μες στα μάτια. Είδε την μελαγχολία. Και μου είπε σαν να διάβασε τη σκέψη μου.

- Οχι , δεν μου λείπει ο χορός. Χορεύω πάντα στα όνειρά μου.

Και έφυγα με μια σκέψη. Τί δύναμη κρύβει μέσα του ο άνθρωπος!

Γύρισα σπίτι και είχα μια όρεξη για ζωή.

Μια όρεξη για δημιουργία. Και σκέφτηκα. Τελικά μήπως το καλό και το κακό είναι κολλητικά? Δεν έδωσα απάντηση.

Κάθησα να φτιάξω μια μπαλαρίνα. Μου ήρθε η όρεξη να την φτιάξω.

 Σιγά σιγά άρχισα να την ντύνω και να την στολίζω.

 Της φόρεσα χρυσά και πέρλες. Λουλούδια και χρυσόσκονη, μαργαριτάρια και δαντέλες.


Αλλά με τίποτα δεν πλησιάσε η δικιά μου μπαλαρίνα αυτόν τον λαμπερό Ηλιο που είχα την τύχη να γνωρίσω. Ούτε στο ελάχιστο.

Τα χρυσά, οι πέρλες, οι δαντέλες και οι θησαυροί είναι μέσα μας. ΄Η όχι?

((απο κοκκινηκλωστηδεμενη..)