κι ομως θα το βρω..

Έλεγα πως μπορώ να παρομοιάσω
τούτη τη φυλακή μου με τον κόσμο.
Μα επειδή μέσα στον κόσμο υπάρχουν άνθρωποι,
και εδώ δεν υπάρχει άλλη ψυχή από εμένα,
δεν το πετυχαίνω.
Κι όμως θα το βρω.
Το μυαλό μου,
θα γίνει για το πνεύμα μου η γυναίκα.
Το πνεύμα μου ο πατέρας.
Κι’ από το γάμο αυτό,
θα ‘ρθει ένα γένος στοχασμών,
που ολοένα θα γεννούνε.
Κι όλοι αυτοί οι στοχασμοί
θα πλημμυρήσουν το μικρό τούτον κόσμο,
ταραγμένοι καθώς του κόσμου οι άνθρωποι.
Γιατί ευχαριστημένοι στοχασμοί δεν υπάρχουν.
Ακόμη κι οι καλύτεροι,
όπως οι στοχασμοί μας για τα Θεία,
είναι γεμάτοι δισταγμούς
και βάζουν ως και το Θείο το Λόγο
αντίθετα στον ίδιο το Θείο Λόγο, όπως:
«Αφήστε τα παιδιά να ‘ρθούνε» από τη μια,
κι από την άλλη: «Είν’ έτσι δύσκολο να ‘ρθει κανένας,
όπως να περάσει μια καμήλα από το μάτι της βελόνας»!
Στοχασμοί με φιλόδοξους σκοπούς
σχεδιάζουν θαύματα ακατόρθωτα:
πώς θα μπορούσαν τ’ αδύνατα αυτά νύχια
ν’ ανοίξουν ένα πέρασμα
μες από τα πετρένια του σκληρού τούτου κόσμου πλευρά,
τους άγριους τοίχους αυτής της φυλακής,
και μην μπορώντας,
πεθαίνουν από την ίδια τους την περηφάνια.
Στοχασμοί που γυρεύουν ησυχία
κολακεύονται, τάχα,
πως δεν είναι ούτε οι πρώτοι που ‘ναι σκλάβοι της τύχης,
ούτε θα ‘ναι κι οι τελευταίοι.
Σαν τους άθλιους αλήτες που δεμένοι στο στύλο,
αποξεχνούνε τη ντροπή τους
με τη σκέψη πώς κι άλλοι έχουν σταθεί
στον ίδιο στύλο όπως αυτοί
και βρίσκουν σ’ αυτόν το στοχασμό κάποια ανακούφιση,
βαστώντας τη δική τους δυστυχία
με τις πλάτες εκείνων
που υποφέρανε το ίδιο πριν απ’ αυτούς.
Κι έτσι εγώ, μόνος, παίζω πολλά πρόσωπα
και ούτ’ ένα απ’ τα πολλά ευχαριστημένο.
Καμιά φορά είμαι βασιλιάς, και τότε
ή προδοσία με κάνει να ποθώ
τη ζωή του ζητιάνου.
Γίνομαι ζητιάνος,
Κι η ανυπόφορη στέρηση με πείθει
πως πιο καλά ήμουν βασιλιάς.
Και να: ξαναφορώ το στέμμα.
Μα σε λίγο,
θυμάμαι πώς μου το ‘χει πάρει ο Μπόλιμπροκ,
κι ευθύς δεν είμαι τίποτα.
Όμως ό,τι κι αν είμαι,
μήτε εγώ, μήτε κανένας άνθρωπος ποτέ,
θα ‘ναι ευχαριστημένος από τίποτα,
ώσπου να βρει την ησυχία του,
βλέποντας πως τίποτα δεν είναι...//////βλέποντας πως τίποτα δεν είναι.....Ριχαρδος ο Β 

΄...

• •  Ριχάρδος Γ΄ (μετ. Ερρίκου Μπελιέ)
    
    Τώρα ο χειμώνας της θλίψης μας
    έγινε λαμπρό καλοκαίρι από τον ήλιο του Γιορκ·
    κι όλα τα σύννεφα που καταπλάκωναν τον Οίκο μας
    είναι θαμμένα στη βαθιά αγκαλιά του ωκεανού.
    Τώρα τα μέτωπά μας είναι στολισμένα με στεφάνια νίκης,
    τα φθαρμένα όπλα μας κρέμονται ως τρόπαια,
    τα βλοσυρά, πολεμικά προσκλητήρια γίναν εύθυμα πανηγύρια
    κι οι τρομερές πορείες μας χοροί ψυχαγωγίας.
    Το ρυτιδωμένο μέτωπο του βλοσυρού πολέμου έχει ημερέψει:
    και τώρα Αυτός, αντί να καβαλάει άλογο σιδερόφραχτο,
    για να γεμίζει τρόμο τις καρδιές των φοβερών εχθρών,
    κουνιέται και λυγιέται σε γυναικείο κοιτώνα,
    στους ήχους ηδυπαθούς λαγούτου. Όμως εγώ
    δεν είμαι πλασμένος για τέτοια τρελά παιχνίδια,
    ούτε και ναρκισσεύομαι μπροστά σε λάγνους καθρέφτες.////////////////////
    

    "Now is the winter of our miscontent made glorious summer
    by this son of York
    And all the clouds that lured upon our house
    in the deep boson of the ocean buried.
    Now are our brows bound with victorious wreaths
    our bruised arms hang up for monuments
    our stern alarums changed to merry meetings
    Grim-visaged war
    hath smoothed his wrinkled front
    And now, instead of mounting barbed steeds
    to fight the souls of fearful adversaries
    he capers nibbly in a lady's chamber
    to lascivious pleasing of a lute
    But I, that am not shaped for sportive tricks
    nor made to court
    an amorous looking glass
    (Από τον αρχικό μονόλογο του Ριχάρδου Γ')
    
    
    
    
    ΤΡΙΚΥΜΙΑ...
    

    Our revels are now ended
    These our actors as I foretold you
    were all spirits and are melted into air, into thin air
    And like the baseless fabrics of this vision
    the cloud-capped towers, the gorgeous palaces
    the solemn temples,
    the great globe itself
    yes, all which it inherit shall dissolve
    and like this insubstantial pageant faded
    leave not a whip behind
    We are such stuff as dreams are made on
    and our little life is rounded with a sleep Τα γλέντια μας τελείωσαν τώρα.
    Τούτοι που έπαιζαν,
    καθώς σου προείπα, όλοι ήταν πνεύματα και λιώσανε,
    γίνανε αέρας, αέρας διάφανος· και σαν
    το αθέμελο οικοδόμημα στο θέαμα τούτο,
    πύργοι νεφελοσκέπαστοι, τρανά παλάτια.
    καμαρωτοί ναοί, κι αυτή η μεγάλη σφαίρα,
    ναι, κι όλα οσά 'χει επάνω της, θα διαλυθούν,
    θ' αφανιστούν σαν τούτο τ' άυλο θέαμα κι ούτε
    πίσω άχνα δε θ' αφήσουν· είμαστε απ' την ύλη
    που 'ναι φτιαγμένα τα όνειρα· και τη ζωούλα μας
    την περιβάλλει ολόγυρα ύπνος
  •  
    

    
    

    
    

======================================================================