Lionel Richie - Ballerina Girl

κρατουσε  σφιχτα  το χερι  της  μανας της,με  κατακοκκινα  μαγουλα ,λαχανιασμενη προσπαθουσε  να  συγχρονισει  το  βημα  της  με το  δικο της..Ηθελε   ναχε  φτερα ,δεν  εβλεπε  τιποτα   γυρω της αν και  ο δρομος ηταν  γεματος  κοσμο και  ειχε πολλα  μαγαζια..εφτασαν  ...επιτελους .Δεν  ειναι πολυ μακρια , απο το  σταθμο του  τρενου ,ακουσε  την  φωνη  της   μαμας. Ωραιο  κτιριο ,τι επιβλητικο...εσπρωξαν  την βαρια  σιδερενια  πορτα,μπροστα   οι μαρμαρινες  σκαλες ,στριφτες..ανεβαινε  και νομιζε  οτι  δεν  θα  εφταναν ποτέ. Η μουσικη  απ το πιανο  αγκαλιαζε  τα  παντα..και μια  καθαρια  φωνη... ελεγε''ρελεβε,πλιε  ,,πλιεεεε  ειπα...παμε  παλι...''μαγεια,,ηταν  στην σχολη ,επιτελους... Σονια  Μοριανοβα...ρωσικο  συστημα   μπαλετου..Περιμεναν  λιγο  σ ενα  καναπε..οταν  ξαφνικα  ο  ηχος  του πιανου  σταματησε,και  αιθεριες  υπαρξεις  αρχισαν  να  περνουν  απο μπροστα τους.Μπαλαρινες ,υποψηφιες  μπαλαρινες,,,,,τελευταια  αντικρυσε  μια   κοντη  κυρια, με  αποφασιστικο  βλεμμα  και  οψη  ακουραστου  εργατη.ειχε  κατι  ιδιαιτερο  πανω  της  ηταν  αιθερια  παρα  την ηλικια  της -γιατι  μικρη  δεν ηταν,,αλλα  δεν  μπορουσες  να  προσδιορισεις  και πόσο-...Ονειρευοταν ,,και  η καρδια  της  σαν  να  σταματησε  οταν  την  ακουσε  να  λεει...''Καλωσηλθες ,,πηγαινε  να   ετοιμαστεις  και να  γνωρισεις  τα  υπολοιπα  κοριτσια  του  τμηματος  σου,,εμεις  θα  τα πουμε  λιγο  με την μαμα'' Δεν  περπατουσε  πια  ,,,πετουσε...  Η  καρδια  χτυπουσε  δυνατα και ο σκεψεις  μπερδευονταν ολες  μαζι  σαν κουβαρι...''θα  τα  καταφερω?  θα  αντεξω  τις  πουεντ?και  οι  αλλες κοπελες? αν  ειναι πολυ  πιο  προχωρημενες  απο εμενα?  θα  με κρατησει  στο τμημα ? λες  να  κατεβω  με τις  μικρες? θεε  μου  θυμαμαι  την ορολογια?   Αυτο  το  σπαγγατ   μου , δεν ειναι  τελειο ,,τι θα κανω?  τα  μαλλια  ,,τα μαλλια   σκεφτηκε  με  αγωνια  ...ειναι καλος  ο κοτσος  ?  σφικτος?  μα  ναι  αφου  εχω   χιλια  τσιμπιδια  επανω ....''την  αγωνια  διεκοψε  μια  συμμαθητρια  που  μολις  μπηκε  στα  αποδυτηρια..γεια  σου  ψελισε...ηταν  απο τη  φυση της  ντροπαλη  ,φοβισμενη λιγακι ...Γεια  σου  ειμαι  η χριστινα απαντησε  το κοριτσι..πως   σε  λενε? Αθηνα  αλλα  καμμια  φορα   με  φωναζει  η μανα  μου  και  Κατιανα  -καποια  στιγμη  θα  σου πω  το  γιατι,μεγαλη ιστορια..- ''ΝΑΙ  καλα '' ,,οι υπολοιπες  ειναι  ηδη  μεσα , της  απαντησε  η Χριστινα   συνηθως  ερχονται   ντυμενες  μεσα  απο  τα παλτα  τους και  εδω  φορανε  μονο  τα  παπουτσια  τους..παμε??  σηκωθηκε  νομιζε  οτι  τα ποδια  της  δεν  την κρατουσαν... την  τρομαξε  η φωνη  της  Χριστινας,,''καλεεεεεεεεεεεεεεεε   οχι  απο τωρα   τις  πουεντ...χαχαχχαχαχαχα  καλα  βρε  χαζη  εισαι? ''ντραπηκε ,εσκυψε  ελυσε  γρηγορα  τις κορδελες,,,η Χριστινα   ηδη  προχωρουσε  κι  εκεινη  ετρεχε  φορωντας  στον διαδρομο  ενα  -ενα παπουτσι..Μπηκε   τελευταια  στην  ταξη..ντραπηκε   ξανα...πως  τα  καταφερε  ετσι?..ουτε  που προλαβε  να  μετρησει  ποσα  ματια  την κοιταξαν..πηγε  στη μπαρα  οχιιιιιιιιιιιι  παλι  λαθος...στη  γωνια  πρωτααααα   να  πατησει   εκεινη την  ασπρη  σκονη  ,,που  αναθεμα  κι αν ηξερε  τοτε  πως  την ελεγαν  ,,για  να  μη   γλυστραει,,Ξανα   στη  μπαρα ,,απλωσε  το αριστερο   χερι  και  την εκλεισε  στην  χουφτα  της  με  σιγουρια.. αυτο  το  λειο  κομματι  ξυλο  την εκανε  να νοιωθει ευτυχια.. Η  κ Σονια  εκανε  ενα   νευμα  στην πιανιστα,  και με την  πρωτη  νοτα  ξεχασε   τα παντα ...το κορμι   αλλαξε  σταση   τα  ποδια  πηγαν  απο μονα  τους  λες   στην ποζισιον  και  η φωνη  της  κ Σονιας  εδινε εντολες..Μυαλο  και  σωμα  σε   πληρη   συνεννοηση με την μουσικη , με την κινηση , με τα  παραγγελματα..τιποτε  αλλο  δεν υπηρχε  πια  παρα  η  ενεργεια  που  εδινε  ο χωρος  το  γυαλιστερο παρκε   οι καθρεφτες  που  ηταν  ολογυρα  της και  η συνομιλια  με τον ιδιο της  τον εαυτο..Εισαι  μπαλαρινα  ,,,κοιταξου  ...εισαι  παντου ,εισαι  διαφανη   σαν   νεραιδα  μα και  σκληρη  εργατρια  πονας  μα   δεν το  δειχνεις  ,ματωνεις  μα   δεν  φαινεται και  δεν  σε νοιαζει, επιδιωκεις  την τελειοτητα  και  ξερεις  οτι  δεν θαρθει  ευκολα,,,  εχεις  δικαιωμα εστω και λιγο  να   σ  αρεσει  ο εαυτος  σου.  Γιατι  ....γιατι  ...ξερεις  οτι  θυσιασες πολλα   για  να  φτασεις  εδω..απο  μικρουλι  κοριτσακι  ,απο την πρωτη  φορα  που  με  σοβαροτητα  χορευες   σαν κοτοπουλακι στην σχολη μπαλετου της γειτονιας σου, εκεινη  την πρωτη  χρονια ,που ο μπαμπας περηφανος  σε φωτογραφιζε..μεχρι εδω  σε τουτο  το νεοκλασσικο της Πλ.Βικτωριας....χορεψε , χορεψε ,χορεψε ..... οσο  ακομα  αντεχεις , οσο μπορεις ,πετα  ψηλα με την καρδια  σου ,απολαυσε οσα  σου  χαρισε η τυχη και  η θεα  Τερψιχορη...  

«Κάνε γρήγορα ξένε μην αργείς. Βιάσου μήτε το σώμα σου να περάσει στον καθρέπτη μήτε στα μάτια μου το σχήμα σου να αποτυπωθεί ώστε όταν θα ‘χεις φύγει πια μακριά, κλείνοντας πίσω σου την πόρτα τίποτα και κανένας να μη με δείχνει πως και συ πέρασες από δω κι έπειτα χάθηκες. Πέθανες.»Γ.χρονας

gia sena mono - matwmena pepla

ανοιξα τα χερια !!!

ανοιξα τα χερια να πεταξεις ..με την σκεψη πως αν... δεις θα εκτιμησεις... την απουσια σου τιμω και περιμενω..ατελειωτο τουτο το ταξιδι ,ποιος θα μας πει αν εχει επιστροφη? ο χρονος λειψος και ο χωρος μικρος ,πως να αρκεσει και τι να μας πει?.....

το πειραμα του κηπουρου...

ξερεις  ποση  μικρη αποσταση  εχει  η υπομονη  απο  την  ανυπομονησια? η  αρχη απο  τελος? ο  ερωτας  απο  το  σεξ? και ποση  αποσταση  το  αντιο  απο  την καρδια  μας?  σε  συναισθηματα  πολυ δυνατα  εκεινα   τα   τριανταφυλλα  που  αρνουνται  να  μαραθουν  ,ξυπνας  ενα πρωι  και  τα  βρισκεις  μαραμενα..Γιατι  καποιος  αρνηθηκε  πεισματικα  να τα  ποτισει πειραματιζομενος  με την αντοχη τους.... Και  δεν προσεξε  ο αφελης οτι  το τελευταιο  βραδυ  που  ειχαν  σφριγος  και τα πεταλα  ολανοιχτα και  ευωδια  που  μεθουσε,ενα  απο αυτα   εχασε  ενα  του  πεταλο......... και  κοιμηθηκε   ησυχος..... αντεχουν   ειπε...Κι ομως  τοπρωι   που  ξυπνησε καθως πλησιαζε  με το  μπλοκακι  του  στο χερι-εκεινο που  εγραφε  καθε πρωι  τις παρατηρησεις του για την κατασταση που  εβρισκε  τα  τριανταφυλλα του-αντικρυσε  το θεαμα  που  δεν πιστευε , αλλα  επεδιωξε  σθεναρα  με τις  πραξεις  του  να  συμβει...Ξερα  τριανταφυλλα  ,στο χωμα....που   με μιας  καταλαβε  οτι  πια  τιποτε  δεν μπορουσε  να κανει για  να  τα  επαναφερει στη ζωη...Το πειραμα  του κηπουρου  ελαβε  τελος.. και ο  κηπος του  εμοιαζε  θλιβερος......

Y.CRESCENDO

η αδεια....με αφορμη αναγνωσης...

στον ερωτα  δεν καταθετουμε  αιτηση  με  χαρτοσημο,καταθετουμε  την  ψυχη μας  και οτι ηθελε  προκυψει...ονειρευομαστε και  ελπιζουμε... καποιοι  θα  παραλαβουν  το εγγραφο  της  ανευ  ορων  παραδοσης,καποιοι  θα  αρνηθουν  την παραλαβη..θυροκολληση  δεν  επιδεχεται  η  ψυχη.Και  δικασιμο   δεν   εχει...αν  δεν  υπογραψουν   αμφοτερα  τα  μερη ακυρο  κρινεται  το  συμβολαιο  της ...Αγαπης..

Semper Eadem

-«Ποῦθ᾿ ἡ ἀλλώτικη», ἔλεγες, «ἡ θλίψη αὐτὴ σὲ πιάνει,
ποὺ λούζει σὰ τὴ θάλασσα τὸ βράχο τὸ γυμνό»;
Ἅμα ἡ καρδιά μας μιὰ φορὰ τὸ τρύγημά της κάνει,
καὶ ζεῖ κανεὶς εἶν᾿ ἄσκημο! τὸ ξέρουν ὅλοι αὐτό·
εἶν᾿ ἕνας πόνος ξάστερος, δὲν εἶναι κρύφιος! ἔλα!
σὰ τὴ δική σου τὴ χαρά, φαίνεται στὴ στιγμή.
Πάψε λοιπὸν νὰ μὲ ρωτᾶς, περίεργη κοπέλα,
κι ἂν κι ἡ φωνή σου εἶναι γλυκιά, σώπα, ὡραία μου σύ.
Σώπαινε, ἀνίδεη ψυχή, μ᾿ ὅλα ξετρελαμένη!
στόμα μὲ γέλιο παιδικό! Οἱ ἄνθρωποι εἶναι δεμένοι
πιότερο μὲ τὸ Θάνατο παρὰ μὲ τὴ Ζωή.
Ἄστη καρδιά μου, ἄστηνα στὸ ψέμα νὰ μεθύσει!
στοῦ ὥριου ματιοῦ σου τ᾿ ὄνειρο τ᾿ ὡραῖο ν᾿ ἀρμενίσει,
καὶ στῶν βλεφάρων σου τὴ σκιὰ πολὺ νὰ κοιμηθεῖ! μπωντλαιρ

ΚΟΨΕ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑΣΕ ΕΛΕΩΝΟΡΑ ΖΟΥΓΑΝΕΛΗ

προχωραμε λοιπον.......

 ‎'Οσο θα μου πηγαίνει κόντρα η ζωή....εγώ θα σκίζω τα κύματα......θα καταπίνω ουρανούς και σύννεφα.......και θα πορεύομαι ανάποδα στο ρεύμα!!!!! Δεν το βάζω κάτω.....μια μέρα θα πετύχω να ενώσω το θέλω με το μπορώ και θα το κάνω σημαία μου!!!!! Δεν με σταματάει τίποτα......δεν με λυγίζει τίποτα!!!!! Εμαθά να ζω στο καθό...λου.....και τώρα σπέρνω φωτιές.....και μαστιγώνω ανέμους....για το λίγο!!!!! Όποιος αντέχει....ας ακολουθήσει την πορεία μου!!!!! *Poison Ivy*

μια χειραψια....

''Δεν τα  καταφεραμε τελικα'' ψιθυρισε,ετεινε  το χερι  προς  το  μερος της και  εκεινη το  δικο της.Αυτη  η τελευταια  χειραψια  σε  τιποτα  δεν θυμιζε  τις  στιγμες που χανονταν  ο ενας  στα  φιλια του  αλλου.Κατι  εσπασε μεσα  του.Παντα  οι  σκηνες  του αποχωρισμου ειναι  στιγμες  αμηχανες ,πλημμυρισμενες  με  χιλιαδες  συναισθηματα. Προσπαθησε  να  τα  ταξινομησει  και  να  βαλει το  επικρατεστερο  στην  κορυφη.Δυσκολο , γιατι  μερικα  απ αυτα  μοιαζαν  ναναι  ισο-δυναμα.Ηττα  ηταν  εκεινο που  ξεχωριζε..μια  ηττα  και  για  τις  δυο  πλευρες..Οι  σχεσεις  ειναι  μια  μαχη  διαρκης,γεματες συναισθηματα,στρατηγικες,λαθη,απωλειες  και  συναμα  καταθεσεις..Τι εφταιξε? εμεις... εχει  σημασια  το ποσοστο  που  αναλογει  στον καθενα μας? ''σημασια  εχει  το αποτελεσμα '' της  ειπε...Χασαμε  την παρτιδα  και  ο  αγωνας  δεν  εχει  επαναληψη.Ανοιξαμε τοσες  πληγες και  τα  ωρυγματα  ειναι  βαθεια.Τοσο  βαθεια  που  θα  χρειαζοταν  καποιος πολυ  κοπο  και  χρονο  να  τα  κλεισει...Κι ο  χρονος  ,αυτη  η  επινοηση  των  ανθρωπων,ειναι παντα  αμειλικτος  και λειτουργει  εις  βαρος μας.Εκδικειται  το  ανθρωπινο  ειδος.Ας  κρατησουμε τις  στιγμες  εκεινες  ,τις καλες ,..τις  γεματες  χρωματα  και  αποχρωσεις. Τον  ηχο  των   φωνων  μας και  την   ηχω  των  γελιων  μας.Καποτε  συναντηθηκαμε  και  ηταν  ωραιο...Στην  γωνια  που   σχηματιζαν  δυο   δρομοι,καποτε  ριγησαμε  σ  ενα  σκοτεινο  στενο δρομο,σκοτεινο , που τον   φωτισαμε   με  την  αναταση  της   ψυχης μας.. Δυο  υπαρξεις  που  τυχαια  το συμπαν  τις  εφερε  για λιγο κοντα....τοσο  κοντα  που  εγιναν '' ενα''.Τωρα  σιωπη....μονο  τα  ματια  κοιτιουνται   δειλα...η παλαμη  της  εμενε εκει  ξεχασμενη  μεσα   στη  δικη του....την  τραβηξε   απαλα,σταθηκε  για  δευτερολεπτα ανικανη  να  πει  η να  κινηθει.Κι  εκεινος  το ιδιο.Υστερα  σχεδον  ταυτοχρονα ,λες  και  ενα  αορατο  χερι  τους  κινητοποιησε,κινηθηκαν ..τα   σωματα  αμυδρα  κινηθηκαν.το  ενα  δεξια  και το αλλο  αριστερα. ''Αντιο '' ειπαν  ταυτοχρονα..και προχωρησαν  σε  αντιθετες  κατευθυνσεις. Ενοιωθε θλιψη  και ανακουφιση μαζι.Οι ανδρες  δεν κλαινε  σκεφτηκε,απο που  λοιπον  κυλησε  εκεινο  το  δακρυ?  πως  τολμησε  να  μπλεχτει   στα  βλεφαρα  του?... το  εξαφανισε  γρηγορα  με την αναστροφη  του  χεριου του... καποιο  σκουπιδακι  θα  ηταν , σκεφτηκε,  που  το  προκαλεσε...

αυτο το βαρελι εχει πατο???

ανασκαλευοντας  μερες  και ωρες  του παρελθοντος  χρονου αποκοιμηθηκα..στο  φως  της  μερας  ξυπνησα  μα  δεν καταφερα  να τ αντικρυσω..στο  μαυρο μου  ρουχο  κρυβω το ειναι  μου. στο λευκο της  οψης αναζητω  το  χθες.Μα τα ματια  λενε παντα  την αληθεια. Εληξε  το συμβολαιο  και εξωστεος  κριθηκες  .Τα  ενοικια  της  ζωης  μας  απληρωτα  εμειναν,χαθηκαν  μεσα  στον χρονο.Το  οικοδομημα  κριθηκε  ακαταλληλο  μετα  το  σεισμο  εκεινο  του  περασμενου  ετους.Πολλα  τα  ριχτερ  και  οι ρωγμες  δεν  γεμιζουν  με  τσιμεντεσεις.. Παρατεινεται  η διαμονη  μα  βασιλευει  ο φοβος .Δεν  ειναι  τολμη  να  εξακολουθεις  να  κατοικεις  σε   ετοιμοροπη  κατασκευη.Μα  που  να πας? ποιος  θ  αναλαβει  αραγε  την  μετακομιση?  και  ποιος  θα  πληρωσει  τα  εξοδα  της  κατεδαφισης? Ειναι  φορες  που  εναποθετεις  τις  οποιες  ανυπαρκτες  ελπιδες  στο θεο.Ποιος  εφταιξε ? και ποιος  μπορει  να  το κρινει? σε  μια  κοινωνια  βαθεια βουτηγμενη   στην παρακμη  ποιος  θα  πει  αν ζουμε  τις  τελευταιες  μερες της Πομπηιας?...................

Συνειδητοποίηση

Όταν ξαναγύρισα
είδα πως τα μαλλιά μου δεν είχαν ασπρίσει
και χάρηκα.

Τις δυσκολίες των βουνών τις ξεπεράσαμε
Τώρα μας περιμένουν
οι δυσκολίες των πεδιάδων.

Μπέρτχολντ Μπρεχτ - Bertolt Brecht

Eurythmics - Here Comes The Rain Again (Remastered)

" Τα πάθη της βροχής"
--------------------------
Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών, άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα,μ' αυτόν τον νικημένο πάντα ήχο...σί, σί, σί.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος, ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.
Όμως ο παραλογισμός, άλλη γραφή κι άλλη ανάγνωση μου 'μαθε για τους ήχους.
------------------------------------------------------------Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ!
Κάθε σταγόνα κι ένα εσύ, όλη τη νύχτα ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος, αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη το εσύ!
Βραδύγλωσση βροχή, σαν πρόθεση ναυαγισμένη, κάτι μακρύ να διηγηθεί, και λέει μόνο εσύ, εσύ...! Νοσταλγία δισύλλαβη, ένταση μονολεκτική, το ένα εσύ σα μνήμη, το άλλο σαν μομφή και σαν μοιρολατρεία, τόση βροχη για μια απουσία, τόση αγρύπνια για μια λέξη! Πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή μ' αυτή της τη μεροληψία... όλο εσύ, εσύ, εσύ, σαν όλα τ' άλλα να 'ναι αμελητέα, και μόνο εσύ, εσύ, εσύ...//κικη   δημουλα!!!!!!!!!!!!

Η παγίδα και ο τροχός
Θα ταξινομήσω τις οδύνες
που πέφτουν στο λογαριασμό μου
αχ και να έβρισκα
μιαν ιεραρχική ψυχή ν' ακουμπήσω
αχ και να μπορούσα να πορευτώ
μονάχος σαν το ρινόκερο.
Σ' άφησα να κατακλύσεις σιγά σιγά
τ' όνειρό μου ώσπου το κυριάρχησες
όποιος έχει αγάπη για εκατό αγάπες
έχει και λύπη για εκατό λύπες.
Ο καθένας ας ασχολείται για λογαριασμό του
με μυστικές συγκομιδές εκσπερματώσεων
και με εξωγαμικές ονειρώξεις.
Θα ταξινομήσω σήμερα
τις οδύνες μου.
Κάπου εδώ βρισκόταν η παγίδα.
Ο πιθανός λόγος της αμηχανίας μου
στην αρχή ήταν
οι αυθαίρετες όψεις των οραμάτων.
Χωρίς επαρκείς βλαστήσεις
και θεολογικές ανταμοιβές
βρέθηκα κάτω από την αναποδογυρισμένη
χύτρα της περιφρόνησης,
να συμμαχώ με τα φυτά και τα ζώα.
Έμαθα τις ιδιοτυπίες των ονομάτων
τον πόνο του φέροντος
τον ομφαλικό πόθο.
Μιλώ κουβαλώντας τη σημαία της ερημιάς.
Κανένα όνειρό μου
δεν μπορεί πια να αντικατασταθεί
και με διαπερνά μια διάστικτη
γραμμή δακρύων.
Τουλάχιστον να με απασχολούσε
η συνέχεια της προσευχής.
Μόνον η θυσία είναι μια ενέργεια της χαράς.
Σχεδιάζεται με καθημερινές χειρονομίες.
Ξεκινάει από τα χρόνια της απορίας
αναβλύζει από το θεϊκό απόθεμα
της αγάπης.
Παίρνω το σχήμα της θυσίας.
Χαρούμενος γίνομαι το καθαγιασμένο σφάγιο
μια παραχώρηση της χάρης.
Η θυσία είναι μια ενέργεια της αγάπης,
βρίσκεται στα σύνορα της σιωπής και του θανάτου.
Στη σιωπή, θα βάλω μπροστά τον
τροχό της θυσίας για να σε δέσω με την ενοχή.
Ματθαιος Μουντες

ΠΑΓΙΔΑ -ΠΑΝΟΣ ΚΑΤΣΙΜΙΧΑΣ-ΜΑΝΟΣ ΞΥΔΟΥΣ

sylvie guillem

Relevé

Evanthia Reboutsika - Romance

για τις πρωτες φθινοπωρινες σταλες της βροχης,για τα φυλλα που εγκαταλειπουν τα κλαδια , πανω στα οποια πρωτοαντικρυσαν την ανοιξη και περασαν συντροφια το καλοκαιρι, εκεινα που αποχαιρετουν τον γαλανο ουρανο και πεφτουν μαχομενα στη γη για την να θρεψουν ..

Badem Bebeler & Yalnız Bir Çocuk ( Evanthia Reboutsika )

ΒΕΝΕΤΙΑ ΜΑΚ...

"-Κομματι της φωτιας ειμαι,οσα η αγαπη υμνησε σε κρυα τεφρα,οσα κρατησε σε μια στιγμη αφυλακιστη ο ουρανος,οτι η τρικυμια ξεβρασε σαν επαθλο στον βραχο..-Κομματι της φωτιας ειμαι,οσα καλπασαν σε λευκο Ατι κοντρα στον ανεμο,πλαι στο νερο που ερωτευτηκε την ροη της φλεβας,στο δεντρο που λιγησε απο το γελιο,στο λαμπρο του... ηλιου που σκορπισε την μοναξια της βροχης..-Κομματι της φωτιας ειμαι,στο αιμα που πια δεν τρεχει,στους σοφους που σωπασαν πλαι στον βραχο,στα οστα που γυμνωθηκαν αυτοβουλως,στην ζωη που μικρυνε αφορητα χωρωντας στο μαχαιρι,στον παραδεισο που εχασε τον χαρτη...-Κομματι της φωτιας ειμαι,την ωρα που σκυφτη πεθαινω,συναμα ορθη ανασταινομαι..."

παντα ο Ιουδας φιλα ...υπεροχα...

στην  ισχυρη  γνωμη  σου  η  ανισχυρη  αγαπη μου ,κρεμαται  επι  τοιχου... νοιωσε και  συνειδητοποιησε  την  προβολη  της   αθορυβης λατρειας και προσοχης μου.Στον αποκλεισμο  και  στην φιμωση  του λογου  αντιστεκομαι ,,αποχωρω με το κεφαλι  ψηλα.δεν  ειναι  ο εγωισμος προνομιο  ολιγων..δωρο-δοτω  την  παρε-εξηγηση  σου  ...μ  ενα   φιλι ... επιστρεφω  τα  τριακοντα  αργυρια  της  προδοσιας  σου στο  ερεβος και  στην αβυσσο  του  μυαλου σου..

βρεθηκα ....... στις Κυριακες μου..........

σ  εκεινες  τις  αλλοιωτικες  ,τις  οχι  συνηθισμενες...Μια  Κυριακη  του  Σεπτεμβρη , καποιου  σεπτεμβρη που  παρηλθε  ανεπιστρεπτι../Αθηνα...τοπος  αλλου...τοπος  αγωνιζομενων  ψυχων  και  σωματων.. Προσωπα  4.../οσες  και οι κλινες.. /ενας  ανδρας λεει ανεκδοτα...και  εκμυστηρευεται  ποσο  πολυ  -σε- αγαπα !  μοναδικο  του  αιτημα? να  μην  στεκ-ει-   εκεινη     διπλα ..του ,γιατι  λεει .., ειναι  ''ευαισθητουλα  και  ξερει  τι κανει  οταν  απομακρυνεται... ///διπλα ενας  αλλος στο  χαδι  της  μανας  του και  στην  τρυφερη  της  προσφωνηση  ''λεβεντη μου'' , χαμηλοφωνα  κραυγαζει: ''που  τον  βλεπεις  τον λεβεντη  ρε  μανα???'' κι  εκεινη  η  γριουλα  με  το  τσεμπερι  απαντα : ''στον  καθρεφτη  της  ψυχης  μου  ματια  μου..'' Ανδρας νουμερο  3... Αμιλητος ,στωικα  καθημενος  σε  ορθη  γωνια....απλα  κοιταζει  τις  2 του κορες ..ποιος  ξερει  τι  σκεφτεται...ποιος  ξερει  ποση  οργη  μπορει  να κρυβει απο  τα   αδιακριτα   ματια  των  απροσκλητων  επισκεπτων  του θαλαμου..ανδρας  4....μονος ...ετσι απλα  ...μονος...Μεσημεριασε και  καποιοι   δεν  βρισκονται πια  στο οικογενειακο τραπεζι  της  Κυριακης,,καποιοι  αλλοι  ειναι  Εδω...αλλοι αλλου..αποντες  και  ωσει παροντες... οσο  ακομα  η  μνημη  μας  βοηθα...και  η  ψυχη  μας  εχει  περισσευμα  μνημης  και ζωντανο το  αισθημα  της  απωλείας.. Γιατι  Κυριακη  δεν ειναι  μονο  η μερα  της  αργιας  μας  ,,ειναι  και  η μερα  που  απ εργεί  και  η  συνηθης  αναισθησια  μας....

Madredeus - Vem (Come to Me)

ελα,..γλυκεια θυμηση ,αγαπημενη συνηθεια και αγαπη .Καλυψε με τρυφερα να παψω να κρυωνω ,να παψω να πονω . Απο την απουσια σου,πιανομαι ικετιδα σε ξωκλησσσια της παναγιάς..Εκει που κανενας δεν βλεπει και κανεις δεν αφουγκραζεται την κραυγη μου... Στην αναγκη της αγκαλης σου υποκυπτω και στων φιλιων σου το μελι αποζητω να γλυκανω την πικρα .Αποζητω την βροχη και λαχταρω στην θαλασσα σου να πνιγω.Στα μεγαλα τα βαθη ωκεανων ,εκει που τα συναισθηματα αφηνονται να ενωθουν με το γαλαζιο χρωμα της , εκεινο το ομοιο με του 0υρανου που καθρεφτιζει το μπλε της ψυχης μας ..Αλλη μια μερα μακρια σου ,,αλλη μια μερα ανυποχωρητης σιωπης...ποιοι θεοι αραγε θα συγχωρεσουν το εγκλημα μας?........

αποχη  στην  αποχη σου, ευπειθως  αναφερω  ,παρισταμαι  στο  καλεσμα  της  προδοσιας  σου .εκστομισες  αληθεια και  κερασες  το ψεμα.  στο  δακρυ κυλα  και χανεται  η προσδοκια  ...ηρθε  ο καιρος  να κοιμηθουνε  τα ..ονειρα!

Mahler - Symphony no.5 film montage

"Put The Blame On Mame"

“Tο Aλμπατρός”

Συχνά για να διασκεδάσουν, οι άνδρες του πληρώματος
πιάνουν τα albatros, πελώρια θαλάσσια πουλιά που ακολουθούν
-αργόσυρτοι του ταξιδιού σύντροφοι- το καράβι
καθώς γλιστρά σε βάραθρα πικρά.

Στο σανίδι του καταστρώματος μόλις τα αποθέσουν
πόσο αυτοί, οι μόλις πριν λίγο βασιλείς του γαλάζιου
ντροπαλοί και αδέξιοι γίνονται, με τα αξιοθρήνητα πλέον
μεγάλα άσπρα φτερά τους, σαν κουπιά στα πλευρά τους να σέρνονται.

Πως αυτός ο φτερωτός ταξιδιώτης αδέξιος πια, και ράθυμος
τόσο ωραίος άλλοτε πόσο κωμικός δείχνει και άσχημος
όσο ο ένας του τρίβει το ράμφος με ένα τσιμπούκι
ο άλλος τον κοροϊδεύει μιμούμενος τον πως χωλαίνει
ανήμπορος τώρα πια, αυτός ο μέχρι πρότινοςυψιπετής βασιλιάς !

Έτσι κι ο Ποιητής, μ' αυτόν τον πρίγκιπα των νεφελών μοιάζει
που κυνηγά τη θύελλα, που αφ' υψηλού χλευάζει τον τοξευτή
πεσμένος τώρα εξόριστος μεσ' τη βουή του κόσμου
τα πελώρια φτερά του το βάδισμα να του εμποδίζουν.

αρθουρος Ρεμπω!!!!!!!!!!!!!!!

   ''συλια,,αγαπη ,,του''.........α-συλο  εδωσα  και  α-''συλια''   πηρα, για  την ''αγαπη-του'', εξιλεωση  ζητησα  και το  τιποτα ...Αποκομιδη  σκουπιδιων, μαυρο κατακαθι ψυχης, συλια  αγαπη του ,,, και αγαπη μου  στο πουθενα  και στην τραγουδωσα   ψυχη μου,θρηνος απειθαρχα κατανεμημενος .στην  αναζητηση σου  στο  απειρο της ανυπαρξιας σου και της  δικης μου   ακριβης υπαρξης.στο  μηδεν  και στο απειρο  η μουσικη ,του, που  εξημερωνει  τα  ηθη  και  προκαλει  τις  αντιστασεις μας...

Μελαγχολία

"Είμαι σαν τον βασιλιά ενός τόπου που συνέχεια βρέχει
πλούσιος αλλά ανίσχυρος, νέος ωστόσο γέρος
που περιφρονεί των δασκάλων του τις βαθιές υποκλίσεις
πλήττοντας με τα σκυλιά του, καθώς μ' όλα τα ζώα."
Τίποτα πια, ούτε κατσίκι ούτε φασιανός
ούτε ο λαός του που πεθαίνει στο μπαλκόνι του μπρός
ούτε του εκλεκτού του γελωτοποιού η αστεία μπαλάντα
να διασκεδάσουν δεν μπορούν το μέτωπο του σκληρού αρρώστου.
Το πλουμιστό του κρεβάτι σε μνήμα έχει μεταμορφωθεί
κι οι γύρω κυρίες που κάθε πρίγκιπας στα μάτια τους όμορφος μοιάζει
δεν βρίσκουν άλλη καταλληλότερη, ακόμη πιο τολμηρή ενδυμασία
το χαμόγελο του νεαρού σκελετού ν' αποσπάσουν.
Ο σοφός που χρυσάφι του κοστίζει
το χαλασμένο - απ' τα αιματηρά των Ρωμαίων λουτρά προερχόμενο στοιχείο
που όλων των ισχυρών στα σίγουρα τις στερνές μέρες βασανίζει
δεν κατάφερε απ' την ύπαρξη του να σβήσει
και να! που τώρα, απ΄τη γειατριά τον εμποδίζει
μεταμορφώντας τον σε αποσβολωμένο πτώμα που στις φλέβες του
αντίς αίμα, νερό πράσινο της λήθης αναβλύζει!

στην απεραντοσυνη των σκεψεων..

,,,,,,,,,,ειναι  φορες  που  χανομαι σε  σκεψεις,σε  λαβυρινθους  αναζητησεων.ειναι  φορες  που  περπατω   σε μονοπατια αφηνοντας  πισω  μου  ψιχουλα  για  ναβρω  την  επιστροφη,αλλες  που σκορπαω  πετραδακια  σαν  τα  μικρα   κοχυλια  της  θαλασσας  και  αλλοτε παλι  ακολουθω  μονοδρομους.Μα  παντα  οσο  ευκολο  η  δυσκολο  δρομο  κι αν παρω ,αγωνιζομαι  να  επιστρεψω   ...εδω. Λες  και  κατι  με  κρατα  απ  το  να  εγκατασταθω  καπου  αλλου..Αλλοι   δρομοι  σκοτεινοι ,αλλοι  φωτεινοι ,αλλοι  ερημοι  και αλλοι καταπρασινοι. Τι  ναναι αυτο που  μ εμποδιζει  ν αλλαξω  ''διευθυνση  κατοικιας ''αραγε?οι  περισσιες  λογικες? ο  φοβος  ? η ευθυνη? το  κεκτημενο? η    ενδεχομενη κοινωνικη  κατακραυγη? η  απεχθεια  που  τρεφω  στο ρισκο? η απλα  εγωισμος?  ενας  εγωισμος  που  με  κρατα  δεσμια  ,θυτη  και  θυμα του  ιδιου μου  του εαυτου? Υπερμετρη  λογικη  η  υπερμετρη  αδυναμια?  ρεαλισμος  η  ονειροφαντασια?  Γιατι  ενας  ανθρωπος  που  δηλωνει  οτι  του  λειπουν  πολλα  και  δεν ειναι  ευτυχης  ,αρνειται  να  αλλαξει  το  κατεστημενο  της  ζωης  του?  Ειναι  τελικα  δυνατος  η αδυνατος   ενας  τετοιος  χαρακτηρας?  εξυπνος  η απλα  αφελης  να  θεωρει  οτι , ειτε  θ αντεξει  ,ειτε  θα  αλλαξει  τα  κακως κειμενα του  βιου  του? Η  μηπως  πολυ  απλα  δεν ειναι  τοσο   δυστυχης  οσο   διαττεινεται?και  ποιος  ειναι  εκεινος  που  θα  δωσει  την απαντηση  και επομενως  τη λυση , ει  μη  μονον  του  ιδιου?  εμου  του  ιδιου  λοιπον...εμου  του  ιδιου  η  λυση,,εμου  του  ιδιου  η αποφαση  εμου  του  ιδιου   η καθαρσις  της  τραγωδιας  ....που  ονομαζεται  ζωη  δικη μου  και ζωη του  καθενος μας..

Στίχοι: Σταμάτης Σπανουδάκης
Μουσική: Σταμάτης Σπανουδάκης
Πρώτη εκτέλεση: Ιροντίνα

Πρόσωπα θλιμμένα να κοιτάνε πίσω απ' τις σκιές
Όνειρα σβησμένα προδομένα απ' τους ληστές του χθες
Όσοι περπατάνε δεν κοιτάνε πίσω πια ποτέ
όλα κι αν τ' αφήσουν δε θα σβήσουν το μεγάλο ναι

Μη μου μιλάς, να ξερες τι μου ζητάς
Να ξερες ποιος είμαι εγώ τι προσπαθώ να σου πω
Αν αγαπάς κάθε σφυγμός της καρδιάς
Γίνεται κοινή φωνή που προσπαθεί ν' ακουστεί

Θέλω να σ' αγγίξω για να ζήσω άλλη μια στιγμή
Ο χρόνος κλέβει χρόνο και το τέλος ψάχνει την αρχή
Γίνεται το λίγο ακόμη λίγο ακόμη πιο πολύ
Λόγια κι άλλα λόγια αχ και να χε η ψυχή φωνή

Μη μου μιλάς, να ξερες τι μου ζητάς
Να ξερες ποιος είμαι εγώ τι προσπαθώ να σου πω
Αν αγαπάς κάθε σφυγμός της καρδιάς
Γίνεται κοινή φωνή που προσπαθεί ν' ακουστεί

Πρόσωπα θλιμμένα να κοιτάνε πίσω απ' τις σκιές
Όνειρα σβησμένα προδομένα απ' τους ληστές του χθες
Όσοι περπατάνε δεν κοιτάνε πίσω πια ποτέ
όλα κι αν τ' αφήσουν δε θα σβήσουν το μεγάλο ναι

Σταμάτης Σπανουδάκης-Πρόσωπα

Η ποίηση ειναι μια πόρτα ανοιχτή

Erik Satie - Gnossienne No.1

ΤΑΚΗΣ ΤΣΑΝΤΗΛΑΣ

αγρύπνια μ’ ακίδα βαθιά στη ρωγμή
χαράζει και τούτη τη μέρα
σαν τον λαθραίο καπνό που βγαίνει αργά
σε βλάσφημα χείλη
μία υπόκωφη οργή που λες τώρα θα βγει
θα ξεχυθεί ορμητικός ποταμός πάνω σε στίχους
που γυμνοί και αμέριμνοι στροβιλίζονται στ’ αχανές
και προσμένουν το στερνό του χρόνου αγκάλιασμα

ανάδρομο είναι κι αυτό το ξημέρωμα
ανασκαλεύει το άδειο μου βλέμμα
ιχνογραφεί τη σιωπή μου
και ταξιδεύει μαζί της

αιώνες κρατάει αυτή η αναζήτηση
η ψηλάφηση της τεθλασμένης ανάσας σου
τα στιλπνά εκείνα κι αθώα σκιρτήματα
που αιωρούνται στο κύμα
που μπερδεύονται μαζί μ’ ακαθόριστους ήχους
και σμίγουν με δάκρυα

ταξιδευτές του αδιόρατου είμαστε
βαδίζουμε πλάι
πάντα βαδίζαμε πλάι κι ας μη το ξέραμε
με στίγματα άδηλα και κεντιές μυστικές
κάτι ανθάκια μικρά αγνώστου προέλευσης
ένα φιλί
πολλά φιλιά
μια αμυδρή ηλιοφάνεια στο γκρίζο στερέωμα


Τάκης Τσαντήλας - "ηλιοφάνεια"

The Piano Soundtrack

ΤΑ ΜΗ ΛΕΧΘΕΝΤΑ

Τα πράγματα που οι άνθρωποι και οι περιστάσεις
έλεγα πως δεν μ'άφηναν να ξεστομίσω
άραγε είχαν πάρει οριστικό περίγραμμα
ή έσβηναν πριν κάν σχηματιστούν
μέσα σε νοερές,μεταβαλόμενες επαναλήψεις;
t.Πατρικιος

‎''στο λευκο της ψυχης μου αντικατοπτριζεται η παγωνια του επερχομενου χειμωνα.Στο μαυρο της δικης σου, βυθιστηκε το καλοκαιρι μου... και τα φτερα μου κερινα , θα λιωσουν στο πρωτο βλεφαρισμα του ηλιου, για να αξιωθω να στηριξω την πορεια μου στα δικα μου ακρα''

οταν εχεις να κανεις με νοσο ανιατη....τιποτα δεν πιανει...εκτος ισως απο το ν ακυρωσεις τον εαυτο σου,να τον μετατρεψεις σε σκληρο μεταλλο που δεν τικεται απο τις υψηλες θερμοκρασιες της αναιδειας και της αναλγησιας /σκοτωσε το ευαλωτο εγω σου ,σκοτωνοντας την ευτυχια των αλλων...και μαθε να ζεις σαν απα-νθρωπος....μπορεις???????

ΚΑΘΕ ΠΛΗΚΤΡΟ ΚΑΙ ΜΙΑ ΛΕΞΗ...ΚΑΘΕ ΗΧΟς ΕΝΑ ΠΕΤΑΡΙΣΜΑ ΒΛΕΦΑΡΟΥ,ΚΑΘΕ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΦΥΓΕ , ΣΤΟ ΕΛΑ , ΣΤΟ ΜΕΙΝΕ ΕΔΩ ...ΝΑ ΖΩ... ΣΤΗ ΣΙΩΠΗΛΗ ΚΡΑΥΓΗ ΣΟΥ ....ΣΤΗ ΦΩΝΗ ΠΟΥ ΜΑς ΚΑΛΕΙ ΣΤΟ ΧΘΕς, ΣΤΟ ΤΩΡΑ , ΣΤΟ ΑΥΡΙΟ, ΣΤΟ ΠΑΝΤΑ,..... ΣΤΟ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ..

ανεξοδος επιστροφη στη Βαση του Χθες....

.....εσωκλειοντας την αγαπη  σε  φακελο  λησμονησα  τη  διευθυνση  σου.Στον ταχυδρομικο  κωδικα  της  καρδιας  σου  ελειπε  το  γραμμα  ''πι'', εκεινο  που οριζει  το παθος και  εγκαθιστα  στα ουρανια το  ''δυο''.Πληρωμενα  τα τελη αποστολης  μα  χαρακτηριστηκε '' αγνωστος '' ο παραληπτης,,μετωκησες  η  δεν   υπηρξες  ποτέ;Περι-εργα   Παι-χνιδια  που  φτιαχνει  η  φαντασια μα  την αληθεια...!!στην  αναγκη  του  Ποθου  μου  πιαστηκα και Πεταξα με  ελαττωματικο  αλεξιΠτωτο  λες  και  επεδιωκα  την Πτωση.Την  υστατη  στιγμη Παραδοθηκα   στο Παρατολμο  του  εγχειρηματος  μου  και  βουτηξα  στους  αιθερες σου...κι αρχισα  να  αιωρουμαι  στο  χωρις  βαρυτητα διαστημα  σου,....ανωδυνη εΠιστροφη στη Γη  του πυρος μου..αμοιχες?... εΠουσιωδεις...διαγνωση?...απλη κακωση ,ενας μωλωπας  μονο  ..Ομοιος  με  το  χρωμα που  καλυπτει  την  της  ψυχης  σου  αυρα..

εισαι μια ηλιαχτιδα στη ζωη ολων οσων σ αγαπανε