διαμαντια και μπλουζ...

διαμαντια και μπλουζ...
♥ οταν ολοι τρεχουν κατω απ τις ομπρελες,εγω θα στεκομαι κατω απ την βροχη..

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

οπου κι αν πηγαινεις...πηγαινε με ολη σου την καρδια....

Νύχτα, δυόμισι χρόνια πριν. Τρέχαμε με ένα φίλο στο Μούλτι Κούλτι – στο δρόμο απορούσε: «Μα πώς έγινε και πήγα και ερωτεύτηκα αυτό το πράγμα; Η προηγούμενη αγάπη μου διάβαζε στίχους της Σύλβια Πλαθ.Ίδια τραγούδια, ίδια κουλτούρα. Ήθελα να θέλω. Και όμως, δεν με μάγευε παρά μόνο το ασπόνδυλο. Το ριζικά ακαλλιέργητο πλάσμα. Λες πως θα μου περάσει; Αηδιάζω με τον εαυτό μου έτσι που έμπλεξα.Άλλωστε, ξ...έρεις πως αυτά τα παθιασμένα τα κοροϊδεύω».-Όχι, χαρά μου, δεν θα σου περάσει, σκεφτόμουν. -Απλώς εκεί που κόβεσαι πως δεν θα μπορείς χωρίς την άξεστη αγάπη σου, πολύ σύντομα θα βρεις αφορμή και θα φύγεις. Και θα πεις πως δεν πήγαινε άλλο. .................Που πάντα πάει, άμα θες. ......Μ.Καραλη./////////////////////////////////////////////////////////////////////////////Που πάντα πάει, άμα θες
................................................................................................................................................
μην αναρρωτιεσαι και μη βασανιζεσαι ,,προπαντος μη χλευαζεις..αν το καλοσκεφτεις ο ερωτας ειναι βαθεια πολιτικη πραξη...κι εγω ειμαι εντονα πολιτικοποημενη ...πραγμα που μεταφραζεται ανενταχτη και λευτερη ν αγαπω εσενα και εσενα κι εσενα, μα πανω απ ολους εμενα...δηλαδη την ζωη μαζι μ εσενα.!(a-sylia)

ο λυκος της στεπας...

'Ο Λύκος της στέπας ελλοχεύει εντός μου
κι εγώ του σιγοτραγουδώ
την ελεγεία της βροχής και του αγέρα τα πάθη
«Δεν κάνει να ξεχωρίζει από την αγέλη»
του λένε όταν εκείνος αντιδρά.Συνωμοσία μυστική, σκιά αγαπημένη
με συνοδεύεις βήμα το βήμα
όνειρο τ’ όνειρο
κραυγή την κραυγή.Ο Λύκος της στέπας ελλοχεύει εντός μου
κι εγώ τον αποκοιμίζω με λόγια μυστικά
και ερωτικά ταξίδια
κι εκείνος αποκρίνεται
«σύντομα το tango θα χορέψουμε
στο ολόγιομο φεγγάρι.Μ.Πισιωτη

Οτι αγαπησα....

Μαρία Νικολάου
Ό,τι αγάπησα, έφυγε. Ό,τι λάτρεψα, μ' απογοήτευσε.Ό,τι "πόνεσα", με πόνεσε.
Κι η αλήθεια; Που κρύβεται τελικά; Ανάμεσα σε τι;

στις στιγμες που μου πηρες και ανασα μου εδωσες...

 

αγριο μωβ τριανταφυλλο, ηρθες ...!! μυστικα... και απροκαλυπτα συναμα.. !!καλυψες την ματια και το ειναι μου.......!! μερα την μερα αλλαζες χρωμα, σαν τοξο ουρανιο.. !!με χιλιες αποχρωσεις...!!ωσπου βαφτηκες κοκκινο που σταζει αιμα!! και αναζωπυρωνεσαι στων εραστων το παθος.. !!αμαραντο ροδο , ανεγγιχτο απο του πληθους την οχλαγωγια.. !! εσυ που αγαπω!!...(α-συλια)  .........................................................
.......................στις στιγμες που μου πηρες και ανασα μου εδωσες........ 

Κάθε στιγμή να ζεις του κόσμου....

Κάθε στιγμή να ζεις του κόσμου

στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου



Ο ήλιος πήρε να ψηλώνει
του πεύκου δάκρυζε η φλούδα
Σεπτέβρης κι ήθελε σεντόνι
και γεια σου Αύγουστε Ιούδα.
Γλυκά φυσούσε τ' αεράκι
στα χάδια που έλειψαν μεσίτης
μα δίπλα σ' ένα φυλλαράκι
γλεντά τη μεταμορφωσή της.
Μια άσπρη νύφη πεταλούδα
μπορεί και να 'χε κι άλλο χρώμα
καρδια μου γιόρταζε, τραγούδα
σερνόσουν ως εχθές στο χωμα.
Ο ήλιος σκόρπαγε χρυσάφι
λουλούδια ευώδιαζαν και φρούτα
μα εκείνη έλεγε νισάφι
τα χόρτασες καρδιά όλα ετούτα.
Το «αύριο» δες που περιμένει
εκεί θα ζήσεις τη χαρά σου
θα πας παντού στην Οικουμένη
με τα καινούργια τα φτερά σου.
Χαζή κουβέντα και σενάριο
που παίρνει Όσκαρ στην οδύνη
πολλά που υπόσχεται το αύριο
μα τίποτε ποτέ δε δίνει.
Εμένα ρώτα με, που είδα
τι θέμα μου 'βαλε ο Θεός μου
να γράφω χρόνια στη σελίδα
«κάθε στιγμή να ζεις του Κόσμου».

εγκαταλειψη..

Τίποτα πια δεν ταράζει τη σιωπή της εγκατάλειψης. Τα σύννεφα ταξιδεύουν πάνω από τις σκούρες πανάρχαιες κορφές των δέντρων και καθρεφτίζονται στα γαλαζοπράσινα νερά της λίμνης που μοιάζει με άβυσσο. Βυθισμένη σε πένθιμη αφοσίωση, η ακίνητη επιφάνειά της ηρεμεί - μέρα νύχτα.
Στο κέντρο της σιωπηλής λίμνης υψώνεται ένα κάστρο ως τα σύννεφα, με τους αιχμηρούς, φθαρμένους πύργους και τις σκεπές του. Οι μαύρες ρωγμές του περιβόλου του είναι γεμάτες αγριόχορτα, και στα στρογγυλά παράθυρα πάλλεται το φως του ήλιου. Περιστέρια πετούν κάτω στις σκοτεινές αυλές, ψάχνοντας για κρυψώνες στους ερειπωμένους τοίχους.
Μοιάζουν κάτι πάντα να φοβούνται, γιατί πετάνε δειλά και βιαστικά ως τα παράθυρα. Κάτω στην αυλή στάζει η κρήνη ήρεμα και όμορφα. Τα διψασμένα περιστέρια πίνουν ξανά και ξανά από τη μπρούντζινη λεκάνη της.
Μες στους στενούς, σκονισμένους διαδρόμους του κάστρου, κάποιες στιγμές πλανιέται μια ζεστή ανάσα που κάνει τις νυχτερίδες να φτερουγίζουν τρομαγμένες.
Όμως τίποτα άλλο δεν ταράζει τη βαθιά σιωπή.
Τα δωμάτια είναι όλα μαύρα απʼ τη σκόνη. Ψηλοτάβανα και γυμνά και κρύα και γεμάτα με νεκρά αντικείμενα.
Μέσα από τα τυφλά παράθυρα φτάνει που και που μια απειροελάχιστη φωτεινή αχτίδα που την καταπίνει το σκοτάδι. Εδώ βρίσκεται το νεκρό παρελθόν.
Το παρελθόν που έγινε το απολίθωμα ενός μαδημένου τριαντάφυλλου. Ο χρόνος δεν λογαριάζει την απουσία του.
Και όλα τα διαπερνά η σιωπή της εγκατάλειψης.




Κανείς πια δεν τριγυρνά στον κήπο. Τα κλαδιά των δέντρων κρατιούνται αγκαλιασμένα, και ολόκληρος έχει γίνει μια γιγάντια ζωντανή παρουσία.
Αιώνια νύχτα διαρκεί κάτω από την πελώρια φυλλοσκεπή. Και βαθιά σιγή! Και ο αέρας είναι ποτισμένος με ατμούς σήψης!
Υπάρχουν όμως φορές που ο κήπος ξυπνά από πικρά όνειρα. Τότε μια ανάμνηση γλιστρά τις ψυχρές ξάστερες νύχτες, μέσα σε βαθείς κρυψώνες, γιατί ο κήπος ήταν κάποτε μάρτυρας σε πυρετώδη φιλιά και αγκαλιές, τις καλοκαιρινές βραδιές που έσφυζαν από λαμπρό μεγαλείο, όταν το φεγγάρι μάγευε με ανάμικτες εικόνες στο σκοτάδι τους ανθρώπους που τριγυρνούσαν ερωτικά, ναζιάρικα, με ρυθμικές κινήσεις, κάτω από τη φυλλοσκεπή, και σιγοκουβέντιαζαν λόγια γλυκά, εξαίρετα, και αντάλλαζαν όμορφα ζεστά χαμόγελα.
Και ο κήπος βυθίζεται πάλι στον ύπνο του θανάτου.
Πάνω στα νερά της λίμνης αιωρούνται σκιές από έλατα και οξιές, ενώ ένα υπόκωφο θλιμμένο μουρμουρητό ακούγεται από τον βυθό.
Κύκνοι ταξιδεύουν ανάμεσα σε λάμψεις κυμάτων, αργά, δίχως κινήσεις, ορθώνοντας τους λεπτούς λαιμούς τους. Και ταξιδεύουν! Γύρω από το νεκρό κάστρο! Μέρα νύχτα!
Στην όχθη της λίμνης, μέσα από το ζωηρόχρωμο χορτάρι ξεπετιούνται χλωμά κρίνα. Οι σκιές τους στο νερό είναι ακόμη πιο χλωμές.
Και όταν πεθαίνουν, γεννιούνται και άλλα κρίνα που μοιάζουν με νεκρά γυναικεία χεράκια.
Γύρω από τα χλωμά λουλούδια κολυμπούν, όλο περιέργεια, μεγάλα ψάρια, με στιλπνά ορθάνοικτα μάτια, και μετά εξαφανίζονται - δίχως τον παραμικρό ήχο!
Και όλα τα διαπερνά η σιωπή της εγκατάλειψης
..Georg Trakl

a-sylia....

κοιταξα ..τις καρτες ..εκεινες που λεγαν''ζωγραφισμενη με το ποδι'', ''ζωγραφισμενη με το στομα..'' ,κι υστερα αντικρυσα το ειδωλο μου στον καθρεφτη... Στομα ραμενο με κλωστη χρυση..!εκανα να βρω την ακρη και τον κομπο ,να λυσω το στριφωμα..!Μικρυνε ο χρονος , πηρε αποσταση η εικονα σου, πισω μου.. αντικατοπτρισμος και ψευδαισθηση εγινε..!Στα δαχτυλα μπερδευτηκε η επιθυμια και ουρλιαζε στις παρυφες του μυαλου . Να μιλησω θελω, μα δεν εχω φωνη..!κραυγη χωρις ηχο ,φθογγος χωρις ουσια και συντροφια... Απομειναν οι λεξεις αποκαμωμενες ,στην ακρη του πουθενα... Μ ακομα, εχω δαχτυλα ,οχι για να σ αγγιζω και να θωπευω πληγες και καρκινογονους ογκους, μα δαχτυλα που μιλανε σε κολλες λευκου χαρτιου και ματωνουν ..θυσια στον ,της αγαπης και της προδοσιας βωμο..
..
δαχτυλα δεκα,..-απο το ενα στο απειρο και απ το μηδεν στο τιποτα..- π΄ολοκληρη νυχτα περιμεναν να λαβουν κι ολακερη μερα ζητουσαν μελανι και πενα ..να γραψουν..!Ζητωντας μαχαιρι αποδεχτηκες την συναλλαγη.. Και πριν προλαβω να χαραξω σε πετρα τον ερωτα ,το βυθισες στα πλευρα μου..τοτε ηταν που ειδα...τα χερια αδειανα και το κοκκινο αιμα να ρεει ποταμι ζεστο να κολυμπησεις..Μα εκδικειται η θαλασσα.. τους υβριστες ,τραβωντας στον πατο την υλη τους..κρυβοντας το ναυαγιο ανα τους αιωνες..(a-sylia)
..
ουδεις ενυπαρχει στο μωβ που μας ενωσε,κανεις δεν υφισταται στο κοκκινο της οργης ,και η κολαση επιτελους αποχτησε χρωμα..λευκο ...σαν σημαια ανακωχης και απελευθερωσης..
..
ζητωντας ασυλια στην αγαπη σου...

αποδοχη....

....αποδοχη δεν βρεθηκε.... να μας αποδεχτει..
στο αμοιβαιο τουτο το σκαλι ,για το απωτερο..
το μελλον αρνηθηκε, να προταξει το χερι.
..αιθεροβαμονες σταθηκαμε . και μειναμε..μετεωροι στου ουρανου το στερωμα.
στην πιστη αντιπαραταχθηκε η απιστια.
παιχνιδι παρατολμο κι οδυνηρο μαζι.
στο νησι της Ιθακης δεν θα φτασουμε ποτέ μαζι..
γιατι ποτε σου δεν πιστεψες οτι υπαρχει..
Κι η Πηνελοπη ,που ματαια τον γυρισμο του περιμενει ,
στην αγκαλια των μνηστηρων ζητα παρηγορια..!!(a-sylia)πώς (?) αραγε...?διαφορετικα ?τιμωρειται...? η απιστια στην πιστη?....

μια βόλτα στη βροχή...

...απο μωρο παιδι μ αρεσαν οι βολτες με τ αυτοκινητο.. Ειδικα τα καλοκαιρινα βραδια. Ξαπλωμενη στο πισω καθισμα να μετραω τ αστερια,συνομιλωντας μαζι τους ,δινοντας τους ονοματα και προσπαθωντας να διακρινω το πιο λαμπερο. Τους χειμωνες παλι, τιποτα πιο ομορφο να τρεχεις στην ασφαλτο κατω απο καταρρακτωδη βροχη..!!Ακουγοντας τον ηχο απο τους υαλοκαθαριστηρες με χαμηλη μουσικη στο ραδιοφωνο και με το καλοριφερ αναμενο να ζεσταινει το μικρο μου ''παραδεισο''.======================(Στην νυχτα να ερχονται παρεα μου οι πιο κρυφες μου σκεψεις ,να σιγοτραγουδω τον ερωτα και η βροχη να ξεπλενει τις λασπες απ την ψυχη μου...Στην καφτρα του τσιγαρου μου ,καιγεται το χθες και στελνει υποσχετικα σημειωματα η μερα, που ανυπομονη θελει να ερθει..και στους τροχους του αυτοκινητου να διαγραφει κυκλους η ζωη που ονειρευτηκα.. μοναχα μαζι σου..).(a-sylia)

ΣΙΩΠΗ..(α.γριβα)

Καμιά φορά, η σιωπή, η αποχή, η εξαφάνιση, μπορεί να μιλάνε περισσότερο από τα λόγια!

Μπορεί...

Τρυπάει τ' αυτιά μου η σιωπή σου!
...
Με ξεκουφαίνουν τα λόγια που λες, χωρίς να τα λες...

Και δεν μπορώ να απαντήσω...

Δεν απαντάνε στις σιωπές!

Και δεν μπορώ να επιμείνω...

Δεν επιμένουν στις απουσίες!

Και δεν μπορώ να σε γυρίσω πίσω...

Δεν γυρίζουν πίσω όσοι δεν θέλουν!

Μπορώ μόνο να σε αφήσω ελεύθερο...

Κι αυτό θα κάνω!

AΣΠΑ ΓΡΙΒΑ

αν με καλουσες...




Αν με καλούσες, ναι,
Αν με καλούσες!

Θα τ' άφηνα όλα,
όλα θα τα πετούσα:
Τις τιμές, τους καταλόγους,
Το γαλάζιο του ωκεανού στους χάρτες,
τις μέρες και τις νύχτες του,
τα παλιά τηλεγραφήματα
και έναν έρωτα.
Εσύ που δεν είσαι η αγάπη μου,
Αν με καλούσες!

Και ακόμα περιμένω τη φωνή σου:
τηλεσκόπια κάτω,
από τον αστερισμό,
μέσα από καθρέπτες, μέσα από σήραγγες,
μέσα από χρόνους δίσεκτους
μπορεί να έρθει. Δεν ξέρω από που.

Πάντα από το θαύμα, πάντα.
Γιατί αν εσύ με καλέσεις.
-Αν με καλούσες, ναι αν με καλούσες!
Θα ήταν από ένα θαύμα,
μυστικό, που δεν φανερώνεται.

Ποτέ από τα χείλη που σε φιλώ
ποτέ
ποτέ από τη φωνή που σου λέει: "Μη φεύγεις".

Pedro Salinas
De La voz a ti debida

αιτια αγαπης-Πεντρο Σαλινας

Το να σε σκέφτομαι απόψε δεν σήμαινε να σε σκέφτομαι με τη σκέψη μου, εγώ μόνο, μέσα μου. Σε σκεφτόμουν διεξοδικά μ' εμένα, τον πλατύ κόσμο. Το μεγάλο ονειροπόλημα του κάμπου, τ' αστέρια, η θάλασσα σιωπηλή, τα χορτάρια αόρατα, παρόντα μόνο με τα ξηρά τους αρώματα, σε όλα αυτά, απ' τον Αλδεβαράν ως τον γρύλλο σε σκεφτόμουν. Πόσο ήρεμα επικρατούσε η ομόνοια ανάμεσα στις πέτρες, τα περίλαμπρα άστρα, το μουγγό νερό, την τρεμουλιαστή συστάδα των δέντρων, σ' όλα τ' άψυχα, κι η δικιά μου ψυχή τ' αφιέρωνε όλα σ' εσένα! 'Ολα να προστρέχουν πειθήνια στο κάλεσμά μου, στην υπηρεσία σου, ανυψωμένα σε πρόθεση και δύναμη αγάπης. Εσμιγαν τα φώτα κι οι σκιές στο φως της αγάπης μου, έσμιγε η μεγάλη σιωπή πάνω στην επίπεδη γη, φωνές απαλές απ' τα σύννεφα, από τον ουρανό, στο τραγούδι προς εσένα που τραγουδούσε μέσα μου. Μια συμφωνία κόσμου και ύπαρξης, βιασύνης και χρόνου, μια εκεχειρία απίθανη απλωνόταν μέσα μου, όπως μπαίνει η ευτυχία όταν έρχεται αβίαστα, φιλί με φιλί. Και σχεδόν σταμάτησα να σ' αγαπώ για να σ' αγαπήσω μ' άπειρη εμπιστοσύνη, περισσότερο απ' αυτήν που έχω σ' εμένα, σ' αυτήν την πράξη αγάπης προς τη μεγάλη νύχτα που πλανιέται στον χρόνο κι επιφορτισμένη ήδη με ιερή αποστολή, ιεραπόστολος αποδείχτηκε μιας αγάπης που έγινε αστέρια, γαλήνη, κόσμος, που σώθηκε πια απ' τον φόβο εκείνου του πτώματος που απομένει σαν ξεχαστεί. (Αιτία αγάπης, 1936)