Στο κέντρο της σιωπηλής λίμνης υψώνεται ένα κάστρο ως τα σύννεφα, με τους αιχμηρούς, φθαρμένους πύργους και τις σκεπές του. Οι μαύρες ρωγμές του περιβόλου του είναι γεμάτες αγριόχορτα, και στα στρογγυλά παράθυρα πάλλεται το φως του ήλιου. Περιστέρια πετούν κάτω στις σκοτεινές αυλές, ψάχνοντας για κρυψώνες στους ερειπωμένους τοίχους.
Μοιάζουν κάτι πάντα να φοβούνται, γιατί πετάνε δειλά και βιαστικά ως τα παράθυρα. Κάτω στην αυλή στάζει η κρήνη ήρεμα και όμορφα. Τα διψασμένα περιστέρια πίνουν ξανά και ξανά από τη μπρούντζινη λεκάνη της.
Μες στους στενούς, σκονισμένους διαδρόμους του κάστρου, κάποιες στιγμές πλανιέται μια ζεστή ανάσα που κάνει τις νυχτερίδες να φτερουγίζουν τρομαγμένες.
Όμως τίποτα άλλο δεν ταράζει τη βαθιά σιωπή.
Τα δωμάτια είναι όλα μαύρα απʼ τη σκόνη. Ψηλοτάβανα και γυμνά και κρύα και γεμάτα με νεκρά αντικείμενα.
Μέσα από τα τυφλά παράθυρα φτάνει που και που μια απειροελάχιστη φωτεινή αχτίδα που την καταπίνει το σκοτάδι. Εδώ βρίσκεται το νεκρό παρελθόν.
Το παρελθόν που έγινε το απολίθωμα ενός μαδημένου τριαντάφυλλου. Ο χρόνος δεν λογαριάζει την απουσία του.
Και όλα τα διαπερνά η σιωπή της εγκατάλειψης.
Κανείς πια δεν τριγυρνά στον κήπο. Τα κλαδιά των δέντρων κρατιούνται αγκαλιασμένα, και ολόκληρος έχει γίνει μια γιγάντια ζωντανή παρουσία.
Αιώνια νύχτα διαρκεί κάτω από την πελώρια φυλλοσκεπή. Και βαθιά σιγή! Και ο αέρας είναι ποτισμένος με ατμούς σήψης!
Υπάρχουν όμως φορές που ο κήπος ξυπνά από πικρά όνειρα. Τότε μια ανάμνηση γλιστρά τις ψυχρές ξάστερες νύχτες, μέσα σε βαθείς κρυψώνες, γιατί ο κήπος ήταν κάποτε μάρτυρας σε πυρετώδη φιλιά και αγκαλιές, τις καλοκαιρινές βραδιές που έσφυζαν από λαμπρό μεγαλείο, όταν το φεγγάρι μάγευε με ανάμικτες εικόνες στο σκοτάδι τους ανθρώπους που τριγυρνούσαν ερωτικά, ναζιάρικα, με ρυθμικές κινήσεις, κάτω από τη φυλλοσκεπή, και σιγοκουβέντιαζαν λόγια γλυκά, εξαίρετα, και αντάλλαζαν όμορφα ζεστά χαμόγελα.
Και ο κήπος βυθίζεται πάλι στον ύπνο του θανάτου.
Πάνω στα νερά της λίμνης αιωρούνται σκιές από έλατα και οξιές, ενώ ένα υπόκωφο θλιμμένο μουρμουρητό ακούγεται από τον βυθό.
Κύκνοι ταξιδεύουν ανάμεσα σε λάμψεις κυμάτων, αργά, δίχως κινήσεις, ορθώνοντας τους λεπτούς λαιμούς τους. Και ταξιδεύουν! Γύρω από το νεκρό κάστρο! Μέρα νύχτα!
Στην όχθη της λίμνης, μέσα από το ζωηρόχρωμο χορτάρι ξεπετιούνται χλωμά κρίνα. Οι σκιές τους στο νερό είναι ακόμη πιο χλωμές.
Και όταν πεθαίνουν, γεννιούνται και άλλα κρίνα που μοιάζουν με νεκρά γυναικεία χεράκια.
Γύρω από τα χλωμά λουλούδια κολυμπούν, όλο περιέργεια, μεγάλα ψάρια, με στιλπνά ορθάνοικτα μάτια, και μετά εξαφανίζονται - δίχως τον παραμικρό ήχο!
Και όλα τα διαπερνά η σιωπή της εγκατάλειψης
..Georg Trakl
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου