Αν με καλούσες, ναι,
Αν με καλούσες!
Θα τ' άφηνα όλα,
όλα θα τα πετούσα:
Τις τιμές, τους καταλόγους,
Το γαλάζιο του ωκεανού στους χάρτες,
τις μέρες και τις νύχτες του,
τα παλιά τηλεγραφήματα
και έναν έρωτα.
Εσύ που δεν είσαι η αγάπη μου,
Αν με καλούσες!
Και ακόμα περιμένω τη φωνή σου:
τηλεσκόπια κάτω,
από τον αστερισμό,
μέσα από καθρέπτες, μέσα από σήραγγες,
μέσα από χρόνους δίσεκτους
μπορεί να έρθει. Δεν ξέρω από που.
Πάντα από το θαύμα, πάντα.
Γιατί αν εσύ με καλέσεις.
-Αν με καλούσες, ναι αν με καλούσες!
Θα ήταν από ένα θαύμα,
μυστικό, που δεν φανερώνεται.
Ποτέ από τα χείλη που σε φιλώ
ποτέ
ποτέ από τη φωνή που σου λέει: "Μη φεύγεις".
Pedro Salinas
De La voz a ti debida
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου