ΚΛΕΦΤΕΣ...
Όταν ήμουν μικρός , έβλεπα στον αέρα να πετούν ποτέ εδώ και ποτε εκεί, αυτά τα ανάλαφρα λουλουδάκια…τους ‘’κλεφτες’’…
Ναι κλεφτες θαρρώ τα λεγαν…
Δεν ήξερα γιατί τα έλεγαν έτσι….δεν μπορούσα να καταλάβω τι μπορεί να είχαν κλέψει τα…λουλούδια..
Έτσι αερικά που κινούνταν , όπως φυσούσε ο άνεμος , προσπαθούσα να τα πιάσω.
ΜΑΤΑΙΑ όμως…
Μεγαλώνοντας, έμαθα πως υπάρχουν πολλών λογιών …‘’κλεφτες’’
Κλεφτες ψυχών , κλεφτες ονείρων , κλεφτες στιγμών…..
Έμαθα λοιπόν και για το χειρότερο από όλα τα ειδη κλεφτη…
Τον κλεφτη των συναισθημάτων…
Έναν κλεφτη που καραδοκεί την στιγμή που θα γεννηθεί το επόμενο , χρυσό ΣΟΥ συναίσθημα …για να ΣΟΥ το ‘’κλέψει’’…
Και….όχι….δεν θα σου το αρπαξει,αλλα θα του το δώσεις και ξέρεις...
δεν θα σε νοιάξει…
Θα του το χαρίσεις απλόχερα , γιατί…γεννάς ,γεννάς συνεχώς …νέα…
Ακόμη και αυτά που θα πέσουν στο χωμα,πανω σε αγκάθια και πετρες,θα είναι το λίπασμα σου,για άλλη μια γεννα…
Εκεί που πεθαίνει ένα συναίσθημα , γεννιέται ένα άλλο…πιο δυνατό και πιο όμορφο…
ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ
Εκεί που πεθαίνει ένα συναίσθημα , γεννιέται ένα άλλο…πιο δυνατό και πιο όμορφο…
ΑπάντησηΔιαγραφή