Ο Μισοαρουραίος...
Ξέρεις γιατί φεύγουν από κοντά σου οι άνθρωποι; επειδή δε σέβεσαι αυτά που σου λένε, επειδή δε σέβεσαι αυτά που νιώθουν , Επειδή όταν στραβοπατάς εσύ παίρνεις και τους άλλους μαζί σου, Και παίρνεις άτομα που σε έχουν ψηλά, μην πέφτεις άλλο στα μάτια τους ! Πατερίτσες τέλος ! είναι καιρός να μάθεις να περπατάς μόνος σου, όπως όλος ο κόσμος ! ! ! Σταματά, να το κανείς αυτό και κυρίως σε εμένα ... Στερεύει το πηγάδι , βγαίνει το εκδικητικό μου ένστικτο ...και ξέρω ότι θα τραβίξω την πατερίτσα όταν εσύ κουτσαθείς και από τα δυο πόδια ... όχι τώρα που στέκεσαι στο ένα ... Θες να με πεις κακια, άκαρδη, σκληρή, ψεύτικη; Πες ότι θες ...δημιούργημα σου είναι ο τρόπος μου! το τι αξιζω να έχω δίπλα μου το ξέρω ...
Το τι σημαίνεις εσύ για μένα και ποιο κομμάτι είμαι εγώ στη ζωή σου το ξέρω και αυτό ... Άστο να μείνει έτσι .... Μην τα χαλάσεις όλα !
Πες μου τι δεν κατάλαβες εκείνο το απόγευμα στο αυτοκίνητο; Μήπως μέσα από τους λυγμούς μου σου ξέφυγε κάτι; Να στο ξαναπώ αν θες ... Δεν έχει αλλάξει τίποτα ... προχωράς - προχωράω σε ξέχωρους δρόμους πια ...
Μείνε εκεί που είσαι και απλά μην κοιτάς προς τα μένα! Που είμαι εγώ ; δυο σκαλοπάτια πάνω από εσένα ! τα οποία ποτέ δεν έκανες τον κόπο να ανέβεις ,ας κατέβηκα να σε πάρω για να μην κουραστείς και είσαι μόνος ... μείνε λοιπόν εκεί .. Μισοαρουραίε !
Μια φορά και έναν καιρό
Σε μια τρύπα μες το χώμα
Ζούσε ένας αρουραίος
Σοβαρός και προικισμένος
Που 'χε στόχο και σκοπό
Έγραφε χοντρά βιβλία
Και σκεφτότανε σοφά
Πάντα απασχολημένος
Μόνος, χωρίς μοναξιά
Γύρω γύρω τα άλλα ζώα
Οι χελώνες και οι σκορπιοί
Σαλαμάνδρες, σαύρες φίδια
Τα πουλιά και τα ζωύφια
Λιάζονταν πάνω στις πέτρες
Στάλα - στάλα
Ευχαριστιόνταν τη ζωή
Όμως πάντα ο αρουραίος
Τους εγέμιζε με δέος
«τι σοφός τι προικισμένος»
Κουβέντιαζαν σιγανά
Να έμοιαζαν σε αυτόν πως θέλαν
Τα δικά τους τα παιδιά !
Ως που ένα πρωινό
Κάποιου Μάη ευωδιαστό
Έφτασε μια πεταλούδα
Από τόπο μακρινό
Άσπρη κίτρινη και μωβ
Στάλθηκε να ξαποστάσει
Με ηλιόλουστο κεφάλι
Και χαμόγελο ζεστό
Πόσο ανάλαφρη και ωραία
Με όλους έκανε παρέα
Τα ζωύφια και τα ζώα
Την αγάπησαν πολύ
Ως που η φήμη της απλώνει
Πάει στο χώμα και τρυπώνει
Και έτσι βγαίνει ο αρουραίος να τη δει
Πέταξε η πεταλούδα
Στο σοφό του το κεφάλι
Λίγο σκέρτσο λίγο νάζι
Ο αρουραίος την κοιτά
«είσαι όμορφη!» της λέει
«σαν και εσένα δεν είναι άλλη»
Της μιλά και αυτή με χάρη
Ξέρει να του απαντά !
Και γινήκαν πρώτοι φίλοι
Κάθε αυγή και κάθε δείλι
Θα τους έβλεπες στις πέτρες
Χίλια δυο να συζητάν !
Δείχναν ευχαριστημένοι
Στην παρέα τους δοσμένοι
Και απορούσαν τα ζώα
Με μια τέτοια συντρόφια
Έτσι πέρναγαν οι μήνες
Μέρες , ώρες και στιγμές
Ξέχασε και ο αρουραίος
Ο σοφός , ο προικισμένος
Τα σοφά του τα βιβλία για καιρό.
Ως που ένα πρωί της λέει :
«πεταλούδα τώρα πρέπει
Να χωρίσουμε οι δυο
Σ' Αγαπώ μα έχω χρέος
Στόχο έχω και σκοπό
Όσο δίπλα σου μένω
Τη σοφία μου ξεχνώ.
Δάκρυσε η πεταλούδα
Θλίψη απλώνει στην καρδιά ...
Τον κοιτά καταλαβαίνει
Ξέρει ετούτο τι σημαίνει
Τον φιλάει , τον χαϊδεύει
Και πετάει μακριά.
Και έτσι χάθηκε στ αγέρι
Μες το φως σαν το αστέρι
Σαν τον ήχο που δεν ξέρει
Που τραβά ...
Γύρισε ο σοφός στο χώμα
Στα βιβλία στο μελάνι
Όμως δεν μπορεί να γράψει
Είναι η σκέψη του βαριά
Μπρος του χάνονται οι λέξεις
Ξεπετούν χρυσά φτερά
Μες το χώρο του σκορπίζουν
Τον πληγώνουν τον σαστίζουν
Χρώμα γίνονται τον θλίβουν
τον τραβούν στη μοναξιά .
είναι τώρα ο αρουραίος
κατηφής δυστυχισμένος
η σοφία δεν του φτάνει
γιατί λείπει η συντροφιά
«τι θα γίνω; Τι θα γίνω;
Μες το χώμα αργοσβήνω ...
Τι θα γίνω; Τι θα γίνω;
Τι δεν έκανα σωστά ;
Μια ζωή ευτυχισμένος
Στα βιβλία μου χωμένος
Πάντα απασχολημένος
Μόνος , χωρίς μοναξιά ...
Τώρα , όλα έχουν αλλάξει
Η χαρά μου έχει πετάξει
Πεταλούδα που την πηρέ ο βοριάς ...!»
Κι όπως έγειρε στο πλάι
Κουρασμένος απ' την πάλη
Άρχισε να του μιλάει
Λόγια ήσυχα η καρδιά .
«Για να είσαι ευτυχισμένος
Δεν αρκεί η δημιουργία
Ούτε αρκεί μόνο η φιλία
Για να αισθάνεσαι καλά
Αν διαλέξεις μόνο το ένα
Στη ζωή σου να' χεις στόχο
Θα 'σαι μισό - αρουραίος
Και μισός ως την καρδιά
Η σοφία θέλει αγάπη
Στη ζωή για να μπορέσει
Να υπάρξει ότι καλό
Και η αγάπη χωρίς γνώση
Θα ναι πάντα αερικό !
( Εύα Ψάλτη - ο Μισοαρουραίος
Ξέρεις γιατί φεύγουν από κοντά σου οι άνθρωποι; επειδή δε σέβεσαι αυτά που σου λένε, επειδή δε σέβεσαι αυτά που νιώθουν , Επειδή όταν στραβοπατάς εσύ παίρνεις και τους άλλους μαζί σου, Και παίρνεις άτομα που σε έχουν ψηλά, μην πέφτεις άλλο στα μάτια τους ! Πατερίτσες τέλος ! είναι καιρός να μάθεις να περπατάς μόνος σου, όπως όλος ο κόσμος ! ! ! Σταματά, να το κανείς αυτό και κυρίως σε εμένα ... Στερεύει το πηγάδι , βγαίνει το εκδικητικό μου ένστικτο ...και ξέρω ότι θα τραβίξω την πατερίτσα όταν εσύ κουτσαθείς και από τα δυο πόδια ... όχι τώρα που στέκεσαι στο ένα ... Θες να με πεις κακια, άκαρδη, σκληρή, ψεύτικη; Πες ότι θες ...δημιούργημα σου είναι ο τρόπος μου! το τι αξιζω να έχω δίπλα μου το ξέρω ...
Το τι σημαίνεις εσύ για μένα και ποιο κομμάτι είμαι εγώ στη ζωή σου το ξέρω και αυτό ... Άστο να μείνει έτσι .... Μην τα χαλάσεις όλα !
Πες μου τι δεν κατάλαβες εκείνο το απόγευμα στο αυτοκίνητο; Μήπως μέσα από τους λυγμούς μου σου ξέφυγε κάτι; Να στο ξαναπώ αν θες ... Δεν έχει αλλάξει τίποτα ... προχωράς - προχωράω σε ξέχωρους δρόμους πια ...
Μείνε εκεί που είσαι και απλά μην κοιτάς προς τα μένα! Που είμαι εγώ ; δυο σκαλοπάτια πάνω από εσένα ! τα οποία ποτέ δεν έκανες τον κόπο να ανέβεις ,ας κατέβηκα να σε πάρω για να μην κουραστείς και είσαι μόνος ... μείνε λοιπόν εκεί .. Μισοαρουραίε !
Μια φορά και έναν καιρό
Σε μια τρύπα μες το χώμα
Ζούσε ένας αρουραίος
Σοβαρός και προικισμένος
Που 'χε στόχο και σκοπό
Έγραφε χοντρά βιβλία
Και σκεφτότανε σοφά
Πάντα απασχολημένος
Μόνος, χωρίς μοναξιά
Γύρω γύρω τα άλλα ζώα
Οι χελώνες και οι σκορπιοί
Σαλαμάνδρες, σαύρες φίδια
Τα πουλιά και τα ζωύφια
Λιάζονταν πάνω στις πέτρες
Στάλα - στάλα
Ευχαριστιόνταν τη ζωή
Όμως πάντα ο αρουραίος
Τους εγέμιζε με δέος
«τι σοφός τι προικισμένος»
Κουβέντιαζαν σιγανά
Να έμοιαζαν σε αυτόν πως θέλαν
Τα δικά τους τα παιδιά !
Ως που ένα πρωινό
Κάποιου Μάη ευωδιαστό
Έφτασε μια πεταλούδα
Από τόπο μακρινό
Άσπρη κίτρινη και μωβ
Στάλθηκε να ξαποστάσει
Με ηλιόλουστο κεφάλι
Και χαμόγελο ζεστό
Πόσο ανάλαφρη και ωραία
Με όλους έκανε παρέα
Τα ζωύφια και τα ζώα
Την αγάπησαν πολύ
Ως που η φήμη της απλώνει
Πάει στο χώμα και τρυπώνει
Και έτσι βγαίνει ο αρουραίος να τη δει
Πέταξε η πεταλούδα
Στο σοφό του το κεφάλι
Λίγο σκέρτσο λίγο νάζι
Ο αρουραίος την κοιτά
«είσαι όμορφη!» της λέει
«σαν και εσένα δεν είναι άλλη»
Της μιλά και αυτή με χάρη
Ξέρει να του απαντά !
Και γινήκαν πρώτοι φίλοι
Κάθε αυγή και κάθε δείλι
Θα τους έβλεπες στις πέτρες
Χίλια δυο να συζητάν !
Δείχναν ευχαριστημένοι
Στην παρέα τους δοσμένοι
Και απορούσαν τα ζώα
Με μια τέτοια συντρόφια
Έτσι πέρναγαν οι μήνες
Μέρες , ώρες και στιγμές
Ξέχασε και ο αρουραίος
Ο σοφός , ο προικισμένος
Τα σοφά του τα βιβλία για καιρό.
Ως που ένα πρωί της λέει :
«πεταλούδα τώρα πρέπει
Να χωρίσουμε οι δυο
Σ' Αγαπώ μα έχω χρέος
Στόχο έχω και σκοπό
Όσο δίπλα σου μένω
Τη σοφία μου ξεχνώ.
Δάκρυσε η πεταλούδα
Θλίψη απλώνει στην καρδιά ...
Τον κοιτά καταλαβαίνει
Ξέρει ετούτο τι σημαίνει
Τον φιλάει , τον χαϊδεύει
Και πετάει μακριά.
Και έτσι χάθηκε στ αγέρι
Μες το φως σαν το αστέρι
Σαν τον ήχο που δεν ξέρει
Που τραβά ...
Γύρισε ο σοφός στο χώμα
Στα βιβλία στο μελάνι
Όμως δεν μπορεί να γράψει
Είναι η σκέψη του βαριά
Μπρος του χάνονται οι λέξεις
Ξεπετούν χρυσά φτερά
Μες το χώρο του σκορπίζουν
Τον πληγώνουν τον σαστίζουν
Χρώμα γίνονται τον θλίβουν
τον τραβούν στη μοναξιά .
είναι τώρα ο αρουραίος
κατηφής δυστυχισμένος
η σοφία δεν του φτάνει
γιατί λείπει η συντροφιά
«τι θα γίνω; Τι θα γίνω;
Μες το χώμα αργοσβήνω ...
Τι θα γίνω; Τι θα γίνω;
Τι δεν έκανα σωστά ;
Μια ζωή ευτυχισμένος
Στα βιβλία μου χωμένος
Πάντα απασχολημένος
Μόνος , χωρίς μοναξιά ...
Τώρα , όλα έχουν αλλάξει
Η χαρά μου έχει πετάξει
Πεταλούδα που την πηρέ ο βοριάς ...!»
Κι όπως έγειρε στο πλάι
Κουρασμένος απ' την πάλη
Άρχισε να του μιλάει
Λόγια ήσυχα η καρδιά .
«Για να είσαι ευτυχισμένος
Δεν αρκεί η δημιουργία
Ούτε αρκεί μόνο η φιλία
Για να αισθάνεσαι καλά
Αν διαλέξεις μόνο το ένα
Στη ζωή σου να' χεις στόχο
Θα 'σαι μισό - αρουραίος
Και μισός ως την καρδιά
Η σοφία θέλει αγάπη
Στη ζωή για να μπορέσει
Να υπάρξει ότι καλό
Και η αγάπη χωρίς γνώση
Θα ναι πάντα αερικό !
( Εύα Ψάλτη - ο Μισοαρουραίος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου