Η μικρή Ραπουντζέλ μεγάλωνε έχοντας για ευχή και κατάρα να αγαπάει και να δίνει Κάθε φορά που έδινε λίγη από την φλόγα της καρδιάς της, κάθε φορά που αγαπούσε, κάθε φορά που παθιαζόταν , τα μαλλιά της μάκραιναν και γυάλιζαν.
Κάθε φορά που έπαιρνε για αντάλλαγμα πίκρα, υποκρισία και δάκρυα, έμπαινε γύρω από την καρδιά της ένα μικρό λιθαράκι.
Τα χρόνια περνούσαν .Τα μαλλιά της Ραπουντζέλ ήταν τόσο μακριά , που αναγκαζόταν να τα πλέκει σε πλεξούδες, ενώ το βάρος τους την είχε καθηλώσει .Τα λιθαράκια είχαν χτίσει έναν ψηλό πύργο γύρω της Κι αυτή καθισμένη στην κορυφή έβλεπε τον κόσμο από ένα μικρό παράθυρο, που μετά βίας κρατούσε ανοιχτό .
Μία μέρα άκουσε κάποιον να τραγουδάει έξω από το παραθύρι της Έσκυψε και είδε ένα νεαρό άντρα, που χαμογελαστός της έγνεφε «Καλή μου Ραπουντζέλ, είναι κρίμα να κάθεσαι μόνη σου. .Έλα να γνωριστούμε, να παίξουμε, να αγαπηθούμε» της είπε και τα μάτια του έλαμψαν καθώς την κοιτούσε .«Δεν μπορώ να κουνηθώ, δεν μπορώ να κατέβω, δεν μπορώ να σε φτάσω» .Του απάντησε στεναχωρημένη .«Μην στεναχωριέσαι γλυκιά μου. Ρίξε τις πλεξούδες από το παράθυρο .Κι εγώ θα τις κάνω σκάλα για να βρεθώ κοντά σου».
Έτσι κι έγινε. Κι ο έρωτας που δεν γύρεψε, που δεν περίμενε και δεν έλπιζε ήρθε κοντά της και ο κόσμος της άλλαξε. Κι η Ραπουντζέλ, καθισμένη στο παραθύρι της, έπλεκε κάθε μέρα τα μαλλιά της, που συνέχιζαν να μακραίνουν, περιμένοντάς τον να τα ξανακάνει σκάλα, περιμένοντας την ώρα που θα βρεθεί ξανά στην αγκαλιά του.
Πέρασαν σχεδόν δυο μήνες κι ο νεαρός Έρωτας σταμάτησε να σφυρίζει κάτω από παραθύρι της .Άδικα ατένιζε τον ορίζοντα ψάχνοντας τα ίχνη του Τα μαλλιά της χάσανε την λάμψη τους και η απογοητευμένη Ραπουντζέλ είδε τον πύργο να ψηλώνει.
Ο καιρός περνούσε κι άρχισε να γυρίζει στις γνωστές ρουτίνες .Άρχισε πάλι να χαμογελάει και να πλέκει τα όνειρά της στα μαύρα της μαλλιά .Και μια μέρα άκουσε πάλι το γνωστό τραγούδι έξω από το παραθύρι της .Γεμάτη προσμονή, ξεχνώντας κάθε επιφύλαξη, ξεχνώντας την ατέρμονη αναμονή, ξεχνώντας την πίκρα της εγκατάλειψης, έριξε πάλι τις πλεξούδες της.
Δεν τον ρώτησε γιατί χάθηκε
Δεν τον ρώτησε γιατί γύρισε
Δεν τον ρώτησε τι ήθελε
Όταν τελικά ανέβηκε , της είπε επιτακτικά «Δεν μπορώ να σκαρφαλώνω στα μαλλιά σου για να βρισκόμαστε. .Δεν μπορώ να διακινδυνεύω να πέσω και να χτυπήσω για να σε φτάσω. Τα μαλλιά σου φταίνε που χαθήκαμε τόσο καιρό. Θα σε βοηθήσω να τα κόψουμε κι έτσι θα κατέβεις εσύ να μ’ ανταμώσεις.»
Αν και φοβόταν να τα κόψει, έχοντας συνηθίσει το βάρος τους και θεωρώντας τα κομμάτι αναπόσπαστο του εαυτού της η Ραπουντζέλ συμφώνησε αμέσως μαζί του .Ο Έρωτας γύρισε την επόμενη μέρα κρατώντας ένα μεγάλο ψαλίδι Ανέβαινε προς το μέρος της κόβοντας κομμάτια από όνειρα κι ελπίδες, γυμνώνοντας στο διάβα του το παρελθόν και τον πλούτο της καρδιάς της .
Όταν έφτασε τελικά κοντά της την κοίταξε με άδεια μάτια ,γέλασε και είπε «Αχ, μικρή μου ονειροπαρμένη, δεν αξίζεις τελικά τίποτα χωρίς τα μαλλιά σου». Και μπροστά στα έκπληκτα και δακρυσμένα της μάτια πήδηξε έξω, μακριά της.
Τρομαγμένη έσκυψε να δει , φοβούμενη μήπως χτύπησε κατά την πτώση. Τον είδε να προσγειώνεται ομαλά στο μαλακό στρώμα , που είχαν κάνει τα κομμένα της μαλλιά .Σηκώθηκε, τίναξε από πάνω του και τις τελευταίες τρίχες κι έφυγε χωρίς να κοιτάξει πίσω του .
Κατέβηκε τρέχοντας τις σκάλες του πύργου παράξενα ανάλαφρη χωρίς τον όγκο των μαλλιών της. Η πόρτα έχασκε ορθάνοιχτη μπροστά της. Βγήκε έξω διστακτικά και σκέπασε με τα χέρια τα μάτια της ψάχνοντας να βρει κάποιο ίχνος τους, κάποιο σημάδι. Το μόνο που είδε μπροστά της ήταν ο σωρός των κομμένων της μαλλιών. Πέρασε τα δάχτυλά της μηχανικά ανάμεσα στα κοντοκουρεμένα της μαλλιά. Σήκωσε το κεφάλι της προς τον ήλιο και αναστέναξε πνίγοντας έναν λυγμό .
Πέρασε καιρός. Αν κάποτε περάσει κάποιος έξω από τον ψηλό πύργο θα την βρει καθισμένη μπροστά στο παραθύρι να χτενίζει τα μακριά μαύρα της μαλλιά τραγουδώντας μ’ ένα παράξενο χαμόγελο στα χείλη.
Η πόρτα του πύργου είναι ανοιχτή ενώ στο κατώφλι της γράφει «Όποιος κι αν είσαι μπες, αν θέλεις να γνωριστούμε. Ανέβα τα σκαλιά, αν θέλεις να έρθεις κοντά μου. Να ξέρεις όμως πως δεν θα θυσιάσω για σένα τα μαλλιά μου!».
http://fpmessageinabottle.blogspot.com/2009_03_01_archive.html
Κάθε φορά που έπαιρνε για αντάλλαγμα πίκρα, υποκρισία και δάκρυα, έμπαινε γύρω από την καρδιά της ένα μικρό λιθαράκι.
Τα χρόνια περνούσαν .Τα μαλλιά της Ραπουντζέλ ήταν τόσο μακριά , που αναγκαζόταν να τα πλέκει σε πλεξούδες, ενώ το βάρος τους την είχε καθηλώσει .Τα λιθαράκια είχαν χτίσει έναν ψηλό πύργο γύρω της Κι αυτή καθισμένη στην κορυφή έβλεπε τον κόσμο από ένα μικρό παράθυρο, που μετά βίας κρατούσε ανοιχτό .
Μία μέρα άκουσε κάποιον να τραγουδάει έξω από το παραθύρι της Έσκυψε και είδε ένα νεαρό άντρα, που χαμογελαστός της έγνεφε «Καλή μου Ραπουντζέλ, είναι κρίμα να κάθεσαι μόνη σου. .Έλα να γνωριστούμε, να παίξουμε, να αγαπηθούμε» της είπε και τα μάτια του έλαμψαν καθώς την κοιτούσε .«Δεν μπορώ να κουνηθώ, δεν μπορώ να κατέβω, δεν μπορώ να σε φτάσω» .Του απάντησε στεναχωρημένη .«Μην στεναχωριέσαι γλυκιά μου. Ρίξε τις πλεξούδες από το παράθυρο .Κι εγώ θα τις κάνω σκάλα για να βρεθώ κοντά σου».
Έτσι κι έγινε. Κι ο έρωτας που δεν γύρεψε, που δεν περίμενε και δεν έλπιζε ήρθε κοντά της και ο κόσμος της άλλαξε. Κι η Ραπουντζέλ, καθισμένη στο παραθύρι της, έπλεκε κάθε μέρα τα μαλλιά της, που συνέχιζαν να μακραίνουν, περιμένοντάς τον να τα ξανακάνει σκάλα, περιμένοντας την ώρα που θα βρεθεί ξανά στην αγκαλιά του.
Πέρασαν σχεδόν δυο μήνες κι ο νεαρός Έρωτας σταμάτησε να σφυρίζει κάτω από παραθύρι της .Άδικα ατένιζε τον ορίζοντα ψάχνοντας τα ίχνη του Τα μαλλιά της χάσανε την λάμψη τους και η απογοητευμένη Ραπουντζέλ είδε τον πύργο να ψηλώνει.
Ο καιρός περνούσε κι άρχισε να γυρίζει στις γνωστές ρουτίνες .Άρχισε πάλι να χαμογελάει και να πλέκει τα όνειρά της στα μαύρα της μαλλιά .Και μια μέρα άκουσε πάλι το γνωστό τραγούδι έξω από το παραθύρι της .Γεμάτη προσμονή, ξεχνώντας κάθε επιφύλαξη, ξεχνώντας την ατέρμονη αναμονή, ξεχνώντας την πίκρα της εγκατάλειψης, έριξε πάλι τις πλεξούδες της.
Δεν τον ρώτησε γιατί χάθηκε
Δεν τον ρώτησε γιατί γύρισε
Δεν τον ρώτησε τι ήθελε
Όταν τελικά ανέβηκε , της είπε επιτακτικά «Δεν μπορώ να σκαρφαλώνω στα μαλλιά σου για να βρισκόμαστε. .Δεν μπορώ να διακινδυνεύω να πέσω και να χτυπήσω για να σε φτάσω. Τα μαλλιά σου φταίνε που χαθήκαμε τόσο καιρό. Θα σε βοηθήσω να τα κόψουμε κι έτσι θα κατέβεις εσύ να μ’ ανταμώσεις.»
Αν και φοβόταν να τα κόψει, έχοντας συνηθίσει το βάρος τους και θεωρώντας τα κομμάτι αναπόσπαστο του εαυτού της η Ραπουντζέλ συμφώνησε αμέσως μαζί του .Ο Έρωτας γύρισε την επόμενη μέρα κρατώντας ένα μεγάλο ψαλίδι Ανέβαινε προς το μέρος της κόβοντας κομμάτια από όνειρα κι ελπίδες, γυμνώνοντας στο διάβα του το παρελθόν και τον πλούτο της καρδιάς της .
Όταν έφτασε τελικά κοντά της την κοίταξε με άδεια μάτια ,γέλασε και είπε «Αχ, μικρή μου ονειροπαρμένη, δεν αξίζεις τελικά τίποτα χωρίς τα μαλλιά σου». Και μπροστά στα έκπληκτα και δακρυσμένα της μάτια πήδηξε έξω, μακριά της.
Τρομαγμένη έσκυψε να δει , φοβούμενη μήπως χτύπησε κατά την πτώση. Τον είδε να προσγειώνεται ομαλά στο μαλακό στρώμα , που είχαν κάνει τα κομμένα της μαλλιά .Σηκώθηκε, τίναξε από πάνω του και τις τελευταίες τρίχες κι έφυγε χωρίς να κοιτάξει πίσω του .
Κατέβηκε τρέχοντας τις σκάλες του πύργου παράξενα ανάλαφρη χωρίς τον όγκο των μαλλιών της. Η πόρτα έχασκε ορθάνοιχτη μπροστά της. Βγήκε έξω διστακτικά και σκέπασε με τα χέρια τα μάτια της ψάχνοντας να βρει κάποιο ίχνος τους, κάποιο σημάδι. Το μόνο που είδε μπροστά της ήταν ο σωρός των κομμένων της μαλλιών. Πέρασε τα δάχτυλά της μηχανικά ανάμεσα στα κοντοκουρεμένα της μαλλιά. Σήκωσε το κεφάλι της προς τον ήλιο και αναστέναξε πνίγοντας έναν λυγμό .
Πέρασε καιρός. Αν κάποτε περάσει κάποιος έξω από τον ψηλό πύργο θα την βρει καθισμένη μπροστά στο παραθύρι να χτενίζει τα μακριά μαύρα της μαλλιά τραγουδώντας μ’ ένα παράξενο χαμόγελο στα χείλη.
Η πόρτα του πύργου είναι ανοιχτή ενώ στο κατώφλι της γράφει «Όποιος κι αν είσαι μπες, αν θέλεις να γνωριστούμε. Ανέβα τα σκαλιά, αν θέλεις να έρθεις κοντά μου. Να ξέρεις όμως πως δεν θα θυσιάσω για σένα τα μαλλιά μου!».
http://fpmessageinabottle.blogspot.com/2009_03_01_archive.html
- Η πόρτα του πύργου είναι ανοιχτή ενώ στο κατώφλι της γράφει «Όποιος κι αν είσαι μπες, αν θέλεις να γνωριστούμε. Ανέβα τα σκαλιά, αν θέλεις να έρθεις κοντά μου. Να ξέρεις όμως πως δεν θα θυσιάσω για σένα τα μαλλιά μου!».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου