στην απεραντοσυνη των σκεψεων..

,,,,,,,,,,ειναι  φορες  που  χανομαι σε  σκεψεις,σε  λαβυρινθους  αναζητησεων.ειναι  φορες  που  περπατω   σε μονοπατια αφηνοντας  πισω  μου  ψιχουλα  για  ναβρω  την  επιστροφη,αλλες  που σκορπαω  πετραδακια  σαν  τα  μικρα   κοχυλια  της  θαλασσας  και  αλλοτε παλι  ακολουθω  μονοδρομους.Μα  παντα  οσο  ευκολο  η  δυσκολο  δρομο  κι αν παρω ,αγωνιζομαι  να  επιστρεψω   ...εδω. Λες  και  κατι  με  κρατα  απ  το  να  εγκατασταθω  καπου  αλλου..Αλλοι   δρομοι  σκοτεινοι ,αλλοι  φωτεινοι ,αλλοι  ερημοι  και αλλοι καταπρασινοι. Τι  ναναι αυτο που  μ εμποδιζει  ν αλλαξω  ''διευθυνση  κατοικιας ''αραγε?οι  περισσιες  λογικες? ο  φοβος  ? η ευθυνη? το  κεκτημενο? η    ενδεχομενη κοινωνικη  κατακραυγη? η  απεχθεια  που  τρεφω  στο ρισκο? η απλα  εγωισμος?  ενας  εγωισμος  που  με  κρατα  δεσμια  ,θυτη  και  θυμα του  ιδιου μου  του εαυτου? Υπερμετρη  λογικη  η  υπερμετρη  αδυναμια?  ρεαλισμος  η  ονειροφαντασια?  Γιατι  ενας  ανθρωπος  που  δηλωνει  οτι  του  λειπουν  πολλα  και  δεν ειναι  ευτυχης  ,αρνειται  να  αλλαξει  το  κατεστημενο  της  ζωης  του?  Ειναι  τελικα  δυνατος  η αδυνατος   ενας  τετοιος  χαρακτηρας?  εξυπνος  η απλα  αφελης  να  θεωρει  οτι , ειτε  θ αντεξει  ,ειτε  θα  αλλαξει  τα  κακως κειμενα του  βιου  του? Η  μηπως  πολυ  απλα  δεν ειναι  τοσο   δυστυχης  οσο   διαττεινεται?και  ποιος  ειναι  εκεινος  που  θα  δωσει  την απαντηση  και επομενως  τη λυση , ει  μη  μονον  του  ιδιου?  εμου  του  ιδιου  λοιπον...εμου  του  ιδιου  η  λυση,,εμου  του  ιδιου  η αποφαση  εμου  του  ιδιου   η καθαρσις  της  τραγωδιας  ....που  ονομαζεται  ζωη  δικη μου  και ζωη του  καθενος μας..