αποπειρα ζωγραφικης.....

Εν αρχη  ην η  μορφη σου...θολη απροσδιοριστη εντος μου.Αυτονομη ,πικραμενη,σαρκαστικη.Ασχημη και ομορφη  μαζι,αγγελικη και διαβολικη ταυτοχρονα.Ανθρωπος  και ζωο,πυρανχας και προβατο,μερα  και  νυχτα,νεκρη  φυση  σε τελαρο ζωγραφου.Ανθισμενο αγριλουλουδο,τουλιπα θερμοκηπιου  σπανιου  χρωματος,τριανταφυλλο  απο ροδωνες  της  Βουλγαριας.Προσχεδια  και  ζωγραφιες εφτιαχνα,ξανα και ξανα  την μορφη  σου ,,με  λαδι  ,ακρυλικο  και  καρβουνο.Παλετα  η καρδια αναδευε  χρωματα και  εβγαζε  αποχρωσεις,σαν  ανασες  αλλοτε  ηρεμες κι αλλοτε  γοργες ,γαληνιες , επαναστατημενες  και  καποτε  νικηφορες..Επιχειρουσα  ξανα  και  ξανα..να  δωσω  στο  χαρτι  ζωη ,στο πορτραιτο  σου  ανασα και λογο υπαρξης.Καθε πινελια και μια  ανασα μου λιγοτερη,καθε προσμιξη  και  λιγοτερη θλιψη,καθε  στιγμη  ...λιγο  πιο  σιμα  σου.Σε καθε πινελια ξεστομιζα  το   σ αγαπω,αφηνοντας  στη αμορφη  μορφη σου που  αργα  σχηματιζοταν,σαρκα  απ την σαρκα μου  και  αιμα  απο το αιμα  μου.Τουτο εστι το  αιμα  μου  τουτο  εστι  το σωμα  μου  ψιθυριζα  στην καθημερινη  μεταληψη  της  ουσιας  σου.Το δυσκολοτερο  σημειο? τα   χερια  σου ..Μου  απαγορευαν  να  τα  ''δω''..δεν  μ  αφηναν  να τα  ζωγραφιζω.Αλλοτε  κρυμενα  σε  τσεπες γκριζου  παλτου,αλλοτε σφιγμενα  σε  γροθιες,αλλοτε παλι  πισθαγκωνα δεμενα με  χειροπεδες...σκληρα  και ακαμπτα δεν  απλωθηκαν  ποτε  στα  ματια  μου , εντος  μου  και πανω μου.Ισως μοναχα .. μια και μοναδικη  φορα.Εκεινη που  βιαια  τ  απλωσες και  ξεριζωσες  τις  ριζες μου.Παραξενο  μοντελο,ζωντανο που  συνεχεια  κινειται,,που  για  να φωτιστει σωστα ,χρειαστηκε  το  φλογωδες  πορτοκαλι  μου,,το  βαθυ  μπλε  μου,και  το  κοκκινο  κεινο  το  βαθυ  το  σχεδον  μαυρο  που  εχουν  κατι  ποικιλιες  κερασιων  και  τριανταφυλλων , ..το καφε της  ερημου  και το μαυρο των  εναστρων  νυχτων,το απολυτο  λευκο.....που  χαρακτηριζει τον  ατελευτητο   ερωτα .Και τωρα που κοιτω ,διαψευδει  το αποτελεσμα τον λογο  υπαρξης του. Αναδευω ολα τα  χρωματα  του  δειλινου  και της  αυγης  σε πλαστικο δοχειο,νερωμενες  αισθησεις κι εκσφενδονιζω  το  υλικο  μου ολο.. Χρωμα  της ιριδα  και ουρανιο τοξο μαζι.Σε  καταστρεφω  ...υπεροχε  αλλε   εαυτε μου.Εσενα που  επιμονα  με  κοιταξες  μα δεν με  ειδες.. Σε  ειδα  εγω και  δεν  μ αρεσεις..αποφασιζω  να  μη σε κοιτω  πια...  Σε  κρυπτη εκει  ...παλευω  να  σε ζωγραφισω  ξανα.Μυστικη  κι ανηλιαγη κρυπτη,υγρη  σαν ποθου  συνεπεια,αιματινη  σαν παθους μορφη,σκοτεινη   της  μοναξιας  κατοικια...,,μοναχικη σαν ερωτος πορεια... ,σαν  happy end  σε σκοτεινη  αιθουσα  κινηματογραφου.