Αδεια  τα  χερια μου ,χωρις  εσενα .Αμμος κυλα  μεσα  απο τις χουφτες μου,ενας κοκκος  μοναχα  εμεινε  μεσα .Να τον κοιτω με απογνωση  μηπως  τον χασω.Τελευταιο  στιγμα  της  τεφρας  σου και απομειναρι  δικο σου...οτι  υπηρξες...Στο  χθες ..Σε  γροθια  κλεινω το χερι  ,εκεινο που  χαιδεψε καποτε  τον λαιμο σου ,εκεινο  που  σχηματισε τα  χαρακτηριστικα  του προσωπου σου ψηλαφωντας  σαν  τον τυφλο  να  φτιαξει  μεσα μου  την  μορφη σου. Τα  νυχια  μου περιποιημενα και κοκκινα βυθιζονται  με δυναμη  στη  σαρκα μου και την ματωνουν.Βερνικι και αιμα γινανε  ενα... αιμα ...Αιμα  δικο σου ,αιμα  απο  σενα ,αιμα για  μενα.που  πηζει  αργα  μερα  την μερα.Κλειστη  η  παλαμη να μεινει .Αορατος  εκει  εν-υπαρχεις ενας κοκκος  αμμου, μοναχικος  κολυμβητης  σε μια  κοκκινη θαλασσα που δεν  παρασυρεται απο ανεμους  και  δεν  σηκωνει κυματα  ηδονων. Λιμνη που κειτεται ακινητη και  προσμενει  να αποξηρανθει  με τον καιρο..Σιωπη ....το  τερας  μεσα μου βρυχαται σιωπηλα  ουρλιαζει..Θα  σε  νικησω ,ετσι  κι αλλοιως  το  εχω  ηδη  κανει..ενας κοκκος  αμμου  υπηρξες και  σαν  θλιβερο  ενθυμιο  σε κρατω ..!κοιτα...!εδω...κοιτα ! στο  τιποτα!...στο  πουθενα..!Υπηρξες ποτέ?.............