-ξερεις ,ακουστηκε διστακτικα η φωνη ..που ξαφνικα απεκτησε οψη μεσα μου,ηθελα να σου πω εδω και καιρο οτι....
-οτι???
-οτι σου χρωστω μια απαντηση και ενα καφε..
-και?
-και οταν δινω μια υποσχεση την κρατω.Οταν ενας ανθρωπος με ρωτα κατι , απαντω..μ ενα ναι ,ενα οχι,ενα δεν ξερω ,ενα δωσε μου λιγο χρονο ...δεν συνηθιζω να το βαζω στα ποδια.
-Μη νοιαζεσαι,η σιωπη παντα λεει βαρειες κουβεντες..και εσυ τις ειπες με την σιωπη σου.Καταλαβαινω μην ανησυχεις,αλλωστε περασε τοσος καιρος που σχεδον ξεχασα και το ερωτημα μου πια..δεν εχει καν νοημα να το επαναλαβω .Οι ανθρωποι ξερεις οταν παλευουν με τα θηρια της ψυχης τους καθε μερα επι χρονω πολυ...καποια στιγμη 'σπανε''η μαλλον λυγιζουν για να μη σπασουν...Οπως τα δεντρα που ακαμπτα δεν ειναι για να μην τα τσακισει ο βοριας.. Κι εγω ενοιωσα την θυελλα μεσα μου ,τον τυφωνα που με χτυπουσε μηνες..Και ''λυγισα'' την στιγμη που σε ρωτησα..Και λογο σου δεν πηρα..Εκεινη ηταν η ωρα που μαζεψα τα σπασμενα κλαδια μου,τα φυλλα της καρδιας μου αντικρυσα ξερα στο χωμα και κοιτωντας ειδα τις ριζες μου χωρις χωμα.Τοτε ηταν που συνειδητοποιησα το ψεμα σου.Ερασιτεχνης κηπουρος απεδειχθηκες.Τα φυλλα ολα επεσαν με τον καιρο ηρθε ο χιονιας κι εκαψε τις ριζες μου τις γυμνες.Καηκε το δεντρακι μου..φωτια το χιονι που το σκεπασε..Κοιταξα γυρω μου κι ηταν ξερος ο κηπος μου που περιμενα οτι θα ανθιζε στις εποχες τις 4..Καηκαν τα φυτα που κοιταζα ν ανθιζουν και καθε ανθος τους ,ζωντανευε την ελπιδα... Στην εβδομαδα των παθων μου ,,μεγαλη δευτερα ηταν που τ αγορασες για μενα.Οσο κι αν τα φροντισα το χιονι ηταν πιο δυνατο απο τον ηλιο μου..
-Εφταιξες...
-δεν το καταλαβα,,αρνηθηκες να μου δειξεις τον τροπο..
-δεν ηξερα τον τροπο...
-δεν θελησες να μαθεις..
-Φταις..
-αν σε ευχαριστει να το σκεφτεσαι ετσι...εφταιξα..
- Και τωρα?
-..................
-δεν δικαιουμαι απαντησης?
-φυσικα, και στην εδωσα ηδη...οπως ακριβως την εισεπραξα απο εσενα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου