στο αξοδευτο της μνημης κομματι..

στο βαρυ  σου  φορτιο..αποφορτιζω  την σκεψη μου....Στις  λεξεις  σε  κλεινω . σε  λευκα  χαρτια  σ ανασταινω...Στους  εφιαλτες  μου  ζητω  παρηγορια  και  στα ονειρα  μου   τσακιζομαι  σαν  το κυμα πανω  σε  βραχο. Με τον καιρο  μαθαινω  να  γλειφω  τις πληγες  μου , να λαξευω  την πετρα  ,να  ζωγραφιζω  με  μαυρο  τον γυρω μου κοσμο.. Κλεινω  τα ματια  στο  θειο και  στον θεο  κι αγκαλιαζω  τον διαβολο που  με  κερδισε  σε  μια  παρτιδα  σκακι.. κανοντας  ''ματ''  στο  μυαλο μου ,σκοτωνοντας  τα  αλογα μου και  τους  στρατιωτες  μου, ολους.. Ανισχυρη  χωρις  πανοπλια  ηρθα  να  παλεψω  σε  μαρμαρενια  αλωνια  και σε  ολανθιστους κηπους  στων Βερσαλλιων  τα  λαβυρινθωδη  μονοπατια  χαθηκα , αναζητωντας  ειρηνη...και  σε  πολεμο   βρεθηκα, αιχμαλωτη  στα  χερια  σου  σε   φυλακη  διχως  καγκελα...Ας γινει  πραξη  οικτου ..η  ευθανασια...