η σμιλη..

Ακόμα κι αν σμιλεύεις τις μέρες σου

''ποσο μοιαζουμε αγαπη μου! Απληστοι κι οι δυο! Αθωοι που παλεψαν  να κρυφτουν στην αγκαλια  ενος τριανταφυλλου!

Τ αγκαθια μας δεν ηταν αρκετα

να  μας  σωσουν  απο τον φθονο του κοσμου.

Ολοι διατυμπανιζουν ποσο αγαπουν τα ροδα

μα τα κοβουν

εκδικουμενοι  την ομορφια τους..

τοποθετωντας τα  σε βαζα.

Εκει θελουν να τα δουν να πεθαινουν..

Ποσο ζηλιαρηδες ειναι οι ανθρωποι σ οτι  δεν μπορουν να ..φτασουν!

και  να αντεξουν..

την ομορφια που κρυβει  ο ερωτας!

στο πρωτο εκεινο  ερωτημα''τι συμβαινει? μ εσενα κι αυτη?''

διαβασα στις λεξεις το μισος

Στο παρασυνθημα που εκτοξευτηκε

''γεια σ ου  εσενα  με τ ομορφο χαμογελο''

αντικρυσα τα δοντια ενος βαμπιρ

που  τρεφεται  με το αιμα του ερωτα

των αλλων.

που αναγενναται απο τον θανατο ,οσων αγαπιουνται.

ποτε  κανενας απο δαυτους

δεν  βρηκε  στ αληθεια

τον ερωτα

γιατι  δεν θελησε  να τον δωσει

Μαθαινουν  να εκδικουνται

κι εμεις  τους αφησαμε.

θα συνεχισω  να σκαβω

βαθια  ..εκει ειναι η πηγη 

εκει  θα  ξεδιψασουμε μοναχα

εμεις

στο φιλι  που μας ενωνει ,ακομα!''

(σ.α.)''εστω...

σ εκεινο που μας ενωσε αν προτιμας''

πάνω στο βράχο,
συνέχιζε να το κάνεις.
Ακόμα κι αν μέσα στην παραζάλη

έχασες τη σμίλη σου,

χρησιμοποίησε εν ανάγκη και τα νύχια σου.
Συνέχισε.
Άκου με που σου λέω.
Κάποια νύχτα, εκεί που δεν το περιμένεις,
θα' ρθεί ο Θεός νυχτοπατώντας να πιεί νερό

από τη μικρή λακκούβα του βράχου σου.

Αλκυόνη Παπαδάκη