το δακρυ!

Βροχερή ημέρα σήμερα... Μία μελαγχολία πλανιόταν στην ατμόσφαιρα και σε συνδυασμό με τον ανάδρομο Ερμή, μας έδωσε μια μεγάλη δόση εσωστρέφειας.
Ας τιμήσουμε λοιπόν την Αφροδίτη καλύτερα, ή μάλλον τον γιο Της...
τον φτερωτό Έρωτα...
Στην τελική είναι και ο μόνος που βοηθάει τον Άνθρωπο να επανέλθει στη Θεία του Φύση....
----- -----
(Από το Δάκρυ του Απόλλωνα)
Η αγνή ψυχή ξεπλένεται στο δάκρυ και παραμένει άσπιλη.
Αν δεν κλάψεις, το μαύρο του καημού σε ποτίζει και κάνει αφόρητο τον πόνο που προκαλεί το πιο μικρό χαμόγελο ευτυχίας…
Δάκρυ…
Μια μικρή σταλαγματιά νερού που σε κάνει να νιώθεις τόσο ευτυχισμένος που μπορείς και Νιώθεις…
Τι τραγικό να είσαι θεός…
Τι τραγικό όλοι να θέλουν κάτι από εσένα, χωρίς αντάλλαγμα, ίσως μόνο ένα κεράκι ή μια αναθηματική πλάκα σε ένα «ναό» που καπηλεύονται θνητοί στο όνομά σου…
Και κανείς να μη ρωτά: «είσαι καλά; Χρειάζεσαι κάτι;»

http://www.arkadian.gr/to%20dakry%20tou%20apollona.html

(Από τη Γητειά)
Και τ’ όνειρο σβήνει…
Κοιτάζεις δίπλα σου και βλέπεις το Κενό να γεμίζει τον χώρο που πριν βρισκόταν Εκείνη. Ο άνεμος πια δεν μαστιγώνει τον ξανθό καταρράκτη των μαλλιών Της, μα άγριος σε χτυπά με μανία, μη βρίσκοντας εμπόδιο Εκείνη να τον ποτίσει με το άρωμά Της.
Κι ένα δάκρυ κυλά στο πρόσωπο…
Γιατί ξέρεις… Ξέρεις πώς είναι να είσαι μαζί Της.
Και τώρα πια ζεις μακριά Της…
Κι ακόμη ένα δάκρυ κυλά… Πόσο ψυχρός ο αγέρας αν δεν τον γεμίζει η φωνή της, πόσο γυμνή η σάρκα του χεριού σου αν δεν το ντύνει τ’ άγγιγμά Της…
Κι άλλο ένα δάκρυ …
Κι άλλο …
Κι άλλο …

http://www.arkadian.gr/gitia.html

Νικόλαος Παναγοδημητρόπουλος