Η παθογένεια της μοναξιας...μας
Όλοι οι άνθρωποι συνειδητοποιούν και ομολογούν ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα των ημερών μας είναι η μοναξιά.
Βέβαια, το πρόβλημα εντοπίζεται κυρίως στο γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι σήμερα είναι εγκατελειμμένοι από τους οικείους τους ή ακόμη παρέμειναν μόνοι στην ζωή τους ύστερα από διαδοχικούς θανάτους αγαπητών τους προσώπων.
Δεν μπορεί κανείς να αρνηθή και αυτό το είδος της μοναξιάς,(ακούσια μοναξιά) αλλά κυρίως εκείνο που πρέπει να επισημανθή είναι ότι σήμερα κυριαρχεί ένα άλλο είδος μοναξιάς που είναι τρομακτική, ψυχοφθόρα και φοβερή.
Πρόκειται, δηλαδή, για την ΕΛΛΕΙΨΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ με τους συνανθρώπους μας.
Κάποιος σύγχρονος στοχαστής έχει υπογραμμίσει:
"ΜΟΝΑΞΙΑ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΟΣ· ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΔΕΝ ΑΝΗΚΩ ΣΕ ΣΑΣ, ΔΕΝ ΣΑΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ, ΔΕΝ ΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ".
Ο Καθηγητής Τζιάκομο Ντακουίνο, που έχει ασχοληθή με την αρρωστημένη μοναξιά, την λεγομένη συναισθηματική μόνωση, θα τονίση επιγραμματικά:
"Η άρρωστη μοναξιά δεν οφείλεται στην απουσία συντροφιάς, δεν εξαρτάται από εξωτερικά αίτια, αλλά συνδέεται με μια ψυχική κατάσταση, που μας κάνει να αισθανόμαστε μόνοι ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΑΝ ΕΙΜΑΣΤΕ περιτριγυρισμένοι από την στοργή συγγενών και φίλων.
Η μοναξιά αυτού του είδους ισοδυναμεί με αδυναμία να ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΟΥΜΕ, να βγούμε από τον ΕΑΥΤΟ μας και να πλησιάσουμε τους άλλους.
Είναι η ανάγκη των άλλων με τους οποίους, όμως, αδυνατούμε να έρθουμε σε επαφή.
Είναι η αδυναμία να ζούμε με οικειότητα εξαιτίας εσωτερικών συγκρούσεων, που μας κάνουν ανασφαλείς, δειλούς, αδέξιους, φοβητσιάρηδες" (Ελευθεροτυπία, 30-10-1997).
Όπως φαίνεται από αυτό το απόσπασμα αυτή η συναισθηματική μόνωση, η ψυχική μοναξιά έχει σχέση με τραυματισμένη ψυχική κατάσταση, με διεσπασμένο εσωτερικό κόσμο, πράγμα το οποίο έχει φοβερές συνέπειες στην διαπροσωπική επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων.''απλωνω το χερι στην μοναξια σου για να την κοψουμε στα δυο και ισως ετσι ελαφρυνω και την δικη μου.,αγαπω -κατανοω και αφηνομαι..
απ’ όλα τα αφηρημένα ουσιαστικά
πειράζει να εξαιρέσουμε τη μοναξιά;Ν,Χριστιανοπουλος...
Όλοι οι άνθρωποι συνειδητοποιούν και ομολογούν ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα των ημερών μας είναι η μοναξιά.
Βέβαια, το πρόβλημα εντοπίζεται κυρίως στο γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι σήμερα είναι εγκατελειμμένοι από τους οικείους τους ή ακόμη παρέμειναν μόνοι στην ζωή τους ύστερα από διαδοχικούς θανάτους αγαπητών τους προσώπων.
Δεν μπορεί κανείς να αρνηθή και αυτό το είδος της μοναξιάς,(ακούσια μοναξιά) αλλά κυρίως εκείνο που πρέπει να επισημανθή είναι ότι σήμερα κυριαρχεί ένα άλλο είδος μοναξιάς που είναι τρομακτική, ψυχοφθόρα και φοβερή.
Πρόκειται, δηλαδή, για την ΕΛΛΕΙΨΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ με τους συνανθρώπους μας.
Κάποιος σύγχρονος στοχαστής έχει υπογραμμίσει:
"ΜΟΝΑΞΙΑ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΟΣ· ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΔΕΝ ΑΝΗΚΩ ΣΕ ΣΑΣ, ΔΕΝ ΣΑΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ, ΔΕΝ ΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ".
Ο Καθηγητής Τζιάκομο Ντακουίνο, που έχει ασχοληθή με την αρρωστημένη μοναξιά, την λεγομένη συναισθηματική μόνωση, θα τονίση επιγραμματικά:
"Η άρρωστη μοναξιά δεν οφείλεται στην απουσία συντροφιάς, δεν εξαρτάται από εξωτερικά αίτια, αλλά συνδέεται με μια ψυχική κατάσταση, που μας κάνει να αισθανόμαστε μόνοι ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΑΝ ΕΙΜΑΣΤΕ περιτριγυρισμένοι από την στοργή συγγενών και φίλων.
Η μοναξιά αυτού του είδους ισοδυναμεί με αδυναμία να ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΟΥΜΕ, να βγούμε από τον ΕΑΥΤΟ μας και να πλησιάσουμε τους άλλους.
Είναι η ανάγκη των άλλων με τους οποίους, όμως, αδυνατούμε να έρθουμε σε επαφή.
Είναι η αδυναμία να ζούμε με οικειότητα εξαιτίας εσωτερικών συγκρούσεων, που μας κάνουν ανασφαλείς, δειλούς, αδέξιους, φοβητσιάρηδες" (Ελευθεροτυπία, 30-10-1997).
πειράζει να εξαιρέσουμε τη μοναξιά;Ν,Χριστιανοπουλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου