μ ακους?...δεν έχω άλλο χρόνο για χάσιμο. Με περιμένει μια βαλίτσα γεμάτη όνειρα

Προσπαθώ τόση ώρα να σου εξηγήσω, αλλά δεν θέλεις να καταλάβεις.
Τι να καταλάβω;
Εμένα…..
Εσένα;
Ναι, εμένα. Μ’ ακούς καθόλου που σου μιλάω; Με καταλαβαίνεις ποτέ; Μπαίνεις ποτέ στη θέση μου για να νιώσεις πως νιώθω;
Βλακείες.
Κι όμως. Κατάντησα να ζητιανεύω λίγο από το χρόνο σου, εκλιπαρώ για ένα σου χαμόγελο, μια γλυκιά κουβέντα, μια ματιά σου έστω, όμως εσύ….δεν με ακούς ποτέ. Σου λείπει πάντοτε ο χρόνος που πρέπει να αφιερώσεις για μένα. Δεν αξίζω λίγο από το χρόνο σου άραγε;
Ποιος είπε κάτι τέτοιο;
Η συμπεριφορά σου τα λέει όλα. Πότε μου μίλησες γλυκά; Πότε με πήρες αγκαλιά, πότε με φίλησες τρυφερά, πότε μου έκανες έρωτα δηλώνοντας παρών; Ποτέ! Είσαι πάντα απών. Δεν υπάρχεις πουθενά. Έχω πάψει να σε βλέπω, να σε ακούω, να σε αισθάνομαι. Έχεις πάψει να υπάρχεις στη ζωή μου κι εγώ στη δική σου.
Δηλαδή, ήρθε το τέλος;
Για να έρθει το τέλος, θα πρέπει πρώτα να έρθει η αρχή. Εμείς τι αρχίσαμε για να το τελειώσουμε; Τίποτα. Ένα τεράστιο χάσμα στέκεται ολόρθο σαν γίγαντας ανάμεσα μας.
Κι εμείς γιατί δεν κάνουμε κάτι γι’ αυτό;
Θέλουμε άραγε; Δεν νομίζω ότι θέλουμε, γιατί αν πραγματικά το θέλαμε, θα το είχαμε ήδη κάνει.
Μας βολεύει δηλαδή;
Πολύ απ’ ότι φαίνεται. Χρειάζεσαι αποδείξεις;
Ναι, απόδειξε μου το.
Πόσες φορές παραπονέθηκα για τη στάση σου; Πόσες φορές σε ρώτησα να μου πεις τι φταίει; Πόσες φορές προσπάθησες να διορθώσεις αυτά που με ενοχλούσαν; Τι διόρθωσες απ’ όλα εκείνα; Πότε προσπάθησες να με κατανοήσεις; Τι συμμερίστηκες από τις δικές μου ανάγκες; Σε τι μου συμπαραστάθηκες; Μοιράστηκες καμιά φορά τις χαρές ή τις λύπες μου;
Υπερβολές!
Κι όμως δεν είναι υπερβολές. Είναι μόνο γυμνές αλήθειες. Είναι όλες εκείνες οι αλήθειες που τόσο καιρό έθαβα στην ψυχή μου φοβούμενη να παραδεχτώ και να αποδεχτώ τη σαπίλα μιας ωμής πραγματικότητας.
Σαπίλα; Αυτό ήταν λοιπόν; Σαπίλα;
Ναι, αυτό ήταν. Πόσο δειλή ήμουν τελικά; Πόσο χρόνο έχασα μαζί σου; Πώς χαράμισα τα νιάτα μου δίπλα σου; Τι ανόητη που ήμουν!
Γιατί ήσουν ανόητη;
Μα γιατί δεν άξιζες για μένα. Καθόλου δεν άξιζες. Τι σου έδωσα, και τι πήρα; Τίποτα δεν πήρα. Δεν είχες μέσα σου κάτι να μου δώσεις. Είσαι τόσο ρηχός, τόσο ασήμαντος…Είσαι πραγματικά άδειος απ’ όλες τις απόψεις.
Άδειος εγώ;
Ναι, εσύ. Δεν ξέρεις να δίνεις. Δεν έμαθες ποτέ. Δεν μπήκες στον κόπο.
Μπήκα στον κόπο, αλλά εσύ δεν το κατάλαβες.
Πότε μου έδωσες λίγη αγάπη, πότε με έκανες να νιώσω πως πάνω απ’ όλα είμαι άνθρωπος; Πότε κάθισες να συζητήσεις μαζί μου για όλα εκείνα που βασανιστικά ταλαιπωρούν το μυαλό μου; Είχες πάντοτε τα αυτιά σου ερμητικά κλειστά. Όπως όλα σου άλλωστε. Κλειστή ήταν πάντοτε η πόρτα της καρδιάς σου, κλειστά ήταν πάντα τα μάτια σου, τα αυτιά σου κι όλες σου οι αισθήσεις. Τι λειτουργούσε επάνω σου; Τι δούλευε σωστά;
Τα πάντα.
Νομίζεις. Εγώ δεν ένιωσα τίποτα απ’ όλα αυτά, αφού δεν ήξερες με ποιον τρόπο θα μου ξυπνούσες κάποιο συναίσθημα.
Κάνεις λάθος.
Εσύ είσαι αυτός που κάνει λάθος. Εσύ είσαι αυτός που με θάβει δέκα μέτρα κάτω από τη γη κάθε φορά που με μειώνεις, με ταπεινώνεις, με μηδενίζεις, με ακυρώνεις. Κατάλαβες ποτέ πόσο κακό μου έχεις κάνει;
Εγώ δεν σου έκανα ποτέ κανένα κακό. Όλα αυτά που λες είναι σενάρια επιστημονικής φαντασίας.
Κι όμως με κατέστρεψες. Έχω πιάσει πάτο. Δεν το βλέπεις; Δεν το νιώθεις; Πού πήγε η ψυχική δύναμη που κουβαλούσα; Πού πήγαν όλες μου οι αντοχές; Πού κρύφτηκε το κουράγιο μου; Τι μου απέμεινε; Τίποτα. Όλα εκμηδενίστηκαν αφανίστηκαν. Το βλέπεις, το ξέρεις, μα σου αρέσει να με βλέπεις να διαλύομαι μέρα με τη μέρα. Ηδονίζεσαι βλέποντας με που γερνάω πρόωρα. Γοητεύεσαι μπροστά σ’ αυτό το υπερθέαμα.
Χαζομάρες.
Κι όμως δεν είναι χαζομάρες. Και δεν μου λες; Νομίζεις πως σε τελική ανάλυση, με ξέρεις;
Σε ξέρω.
Δεν με ξέρεις καθόλου. Δεν με έμαθες ποτέ. Δεν μπήκες καν στον κόπο. Δεν υπήρξα ποτέ στη λίστα με τις δικές σου προτεραιότητες. Δεν υπήρξα ποτέ στη ψυχή σου. Δεν βασίλεψα ποτέ στην καρδιά σου.
Κάνεις μεγάλο λάθος.
Όχι, δεν κάνω λάθος. Εσύ κάνεις λάθος. Πες μου πότε έψαξες να βρεις το κλειδί της δικής μου καρδιάς; Πότε μπήκες στον κόπο να την ξεκλειδώσεις; Πότε μπήκες στον κόπο να διαβάσεις αυτά που γράφει επάνω; Ξέρεις πόσα κρύβει στις ωοθήκες της αυτή η καρδιά που βλέπεις; Ξέρεις τι κουβαλάει όλα αυτά τα χρόνια στις ταλαιπωρημένες πλάτες της; Ξέρεις πόσο πολύ έχει πονέσει; Πού να ξέρεις; Πότε σε ένοιαξε;
Μα εγώ, προσπάθησα πολλές φορές. Εσύ δεν μ’ άφηνες να μπω μέσα στην καρδιά σου.
Πώς να σε αφήσω να μπεις; Η καρδιά ξεκλειδώνει μόνο όταν χτυπήσει δυνατά. Ανοίγει όπως τα βελούδινα ροδοπέταλα όταν ξεδιψάνε από τις στάλες τις βροχής. Πιο σημαντικό πράγμα από την αγάπη δεν υπάρχει. Είναι το μόνο συναίσθημα που κουβαλάει τόση ευλογία, τόση δύναμη, τόση μεγάλη αξία. Είναι αυτό που οριοθετεί τους κανόνες της ζωής μας προσφέροντας μας απίστευτες συγκινήσεις, και στιγμές ανεκτίμητης αξίας ισοδύναμες με όλους τους θησαυρούς αυτού του πλανήτη.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει αγάπη. Μια συνήθεια είναι όλα. Κουραφέξαλα των ρομαντικών και όλων αυτών που χασομερούν ονειροπολώντας.
Το μυαλό και τα πιστεύω σου είναι μονάχα μια πλάνη. Η ψυχρή καρδιά σου πάγωσε τα πάντα μέσα σου, με αποτέλεσμα να έχεις πάψει να λειτουργείς ανθρώπινα.
Πώς λειτουργώ δηλαδή; Σαν ζώο;
Ακόμα και τα ζώα, λειτουργούν με συναίσθημα και τρυφερότητα. Εσύ ξεπέρασες αυτό το στάδιο. Είσαι δυο πατώματα πιο πάνω. Έχεις αποκτηνωθεί. Δεν μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά.
Είσαι σκληρή μαζί μου.
Τώρα έγινα. Δεν ήμουν. Εσύ με έκανες. Με μεταμόρφωσες σε κάτι διαφορετικό όλα αυτά τα χρόνια που ζούσες πλάι μου. Με άλλαξες πολύ, το βλέπω. Κοιτάζω τον καθρέφτη και τρομάζω. Δεν με αναγνωρίζω. Πού πήγε ο καλός μου εαυτός; Πού χάθηκε η πίστη μου; Ομολογουμένως τα κατάφερες. Πέτυχες τον στόχο σου.
Τι κατάφερα;
Κατάφερες να με μεταμορφώσεις όπως το παραμύθι με τον βασιλιά που τον μεταμόρφωσαν σε βάτραχο. Εσύ με άδειασες, με αφόπλισες, με έκανες να μοιάζω με αρνάκι, και τώρα απολαμβάνεις το δημιούργημα σου.
Εγώ έχω περισσότερη δύναμη από σένα. Εσύ είσαι αδύναμη από τη φύση σου.
Δεν ήμουν αδύναμη, εσύ με έκανες. Ποτέ δεν με ενθάρρυνες σε κάτι. Το μόνο που ήξερες να κάνεις ήταν να με υποτιμάς. Κάθε φορά που εγώ ξεκινούσα να δημιουργήσω κάτι, εσύ μου έκοβες τα φτερά.
Ας μην δεχόσουνα άμα δεν ήθελες.
Σ’ αυτό έχεις δίκιο. Έγινα ένα πιόνι στα χέρια σου.
Μα σου είπα, άμα δεν ήθελες, ας μην το δεχόσουνα. Γιατί δεν αντιδρούσες;
Δεν ξέρω. Πίστεψε με, δεν ξέρω. Δεν μπορώ να καταλάβω, πως σε ανέχτηκα όλο αυτό τον καιρό. Ειλικρινά μου φαίνεται απίστευτο ως εξωπραγματικό.
Κάποιο λόγο θα είχες. Δεν μπορεί. Ίσως να με αγαπούσες, γι’ αυτό με ανέχτηκες.
Δεν σε αγάπησα ποτέ. Γι’ αυτό είμαι απόλυτα σίγουρη. Ούτε κι εσύ, το ξέρω.
Τότε;
Μεγάλη ανοησία εκ μέρους μου. Οφείλω να το παραδεχτώ.
Τώρα το παραδέχεσαι; Ύστερα από τόσα χρόνια;
Ναι, το παραδέχομαι. Άργησα πολύ….Τόσο πολύ που δεν ξέρω αν προλαβαίνω.
Τι θέλεις να προλάβεις;
Το βαγόνι εκείνο που λέγεται ζωή.
Γιατί τώρα τι κάνεις; Δεν ζεις;
Όχι, όχι, δεν ζω….απλά αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα στην νεκρή πλευρά του εαυτού μου και στην ετοιμοθάνατη. Πρέπει να κερδίσω αυτό το στοίχημα. Τι κι αν έχασα μια μάχη; Δεν έχασα τον πόλεμο.
Γιατί νιώθεις νεκρή; Αφού δεν είσαι. Ζεις και βασιλεύεις.
Δεν ζω. Προσποιούμαι ότι ζω. Καμουφλάρω τα συναισθήματα μου.
Τι σκοπεύεις να κάνεις;
Θα αρχίσω πάλι από την αρχή. Δεν είναι εύκολο μα ούτε ακατόρθωτο. Το χρωστάω στον εαυτό μου. Πρέπει να προλάβω…
Κι αν δεν προλάβεις;
Αυτό δεν θέλω να το σκέφτομαι.
Και με μένα, τι θα κάνεις με μένα; Το έχεις σκεφτεί καθόλου;
Ναι, το σκέφτηκα. Εσύ πρέπει να φύγεις. Πρέπει να εξαφανιστείς από το δρόμο μου. Δεν θα σε αφήσω να μου κάνεις άλλο κακό.
Έχεις σκεφτεί ότι θα μπορούσα να αλλάξω…Ίσως και να σε αγαπήσω….Θέλεις να δοκιμάσουμε;
Όχι, προς Θεού. Αυτό δεν μπορεί να γίνει ούτε για αστείο. Εσύ θα διαγραφείς από τη ζωή μου, κι εγώ θα τρέξω να προλάβω…Πρέπει να ζήσω….Πρέπει να αποκτήσω όλα όσα μου στέρησες. Πρέπει να βρω τον παλιό μου εαυτό, εκείνο που δολοφόνησες.
Εγώ δεν είμαι δολοφόνος. Δεν σου στέρησα τίποτα. Μόνη σου τα στερήθηκες. Εξάλλου μεγάλωσες πια, τι μπορείς να σώσεις; Δεν προλαβαίνεις….Είναι αργά για τέτοια όνειρα. Αργά ή γρήγορα θα το συνειδητοποιήσεις.
Ποτέ δεν είναι αργά. Όχι. Αυτή τη φορά δεν θα σου επιτρέψω να με σταματήσεις. Δεν θα λυγίσω. Εγώ ορίζω τους κανόνες για το αύριο. Κανείς άλλος, κυρίως εσύ. Εσύ, η απόλυτη καταστροφή μου. Δεν θα σε αφήσω να μου ματώσεις την καρδιά, ποτέ ξανά.
Κι εσύ μου ματώνεις την καρδιά τώρα που με διώχνεις.
Μα δεν προσπάθησες ποτέ να με κρατήσεις. Γιατί σε πειράζει τώρα που σε διώχνω; Τι έκανες για να μείνω κοντά σου;
Δεν ήξερα ότι χρειαζόταν να κάνω κάτι.
Πολλά ήταν αυτά που χρειαζόταν να κάνεις για μένα. Άργησες, τώρα πια δεν έχει νόημα.
Κι αν σου ζητήσω μια δεύτερη ευκαιρία, δεν θα μου τη δώσεις;
Ποτέ ξανά!
Είσαι απόλυτη σ’ αυτή σου την απόφαση; Σκέφτηκες ότι μετά μπορεί να το μετανιώσεις;
Για το μόνο που μετανιώνω, είναι που δεν σε απέβαλα από τη ζωή μου νωρίτερα. Έχασα τόσο πολύτιμο χρόνο….Τι βλακεία Θεέ μου….
Αλήθεια, δεν αισθάνεσαι τίποτε για μένα, τόσα χρόνια μοιραστήκαμε μαζί…
Λυπάμαι που θα στο πω τόσο ωμά, αλλά δεν αισθάνθηκα, και δεν αισθάνομαι απολύτως τίποτα. Δεν άγγιξες ποτέ τη ψυχή μου. Δεν διάβασες ποτέ τα μάτια μου. Δεν αγκάλιασες ούτε ζέστανες την καρδιά μου. Απλά την πάγωσες τοποθετώντας επάνω θρυμματισμένους πάγους που για το μόνο που χρησίμευσαν ήταν στο να την συντηρούν στην ίδια πάντα χαμηλή θερμοκρασία.
Δεν έχεις δίκιο. Με αδικείς και με καταδικάζεις μόνο και μόνο γιατί με βαρέθηκες.
Ότι σε βαρέθηκα, είναι γεγονός, όμως δεν προσπάθησες να κάνεις κάτι για να μου κινήσεις το ενδιαφέρον. Αντιθέτως, έκανες ότι περνούσε από το χέρι σου, για το αντίθετο.
Δηλαδή εδώ τελειώσαμε;
Ναι, οριστικά και αμετάκλητα.
Και πού θα πας φεύγοντας από μένα;
Πρέπει να προλάβω….Η διαδρομή είναι μεγάλη. Φεύγω, δεν θέλω να αργήσω.
Στάσου.
Όχι, δεν έχω άλλο χρόνο για χάσιμο. Με περιμένει μια βαλίτσα γεμάτη όνειρα στο βαγόνι που πρόκειται να ανέβω.… Τ’ ακούς το τρένο που σφυρίζει; Το έχω χάσει ήδη μια φορά, δεν θέλω να το ξαναχάσω.
Αντίο….(Μαρια Στυλιανου)