Η ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΓΚΩΤΙΕ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ΑΠΟΨΕ..

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ Ανέβαινα το νερό... Μόνη χωρίς κανέναν. Το κορμί μου μονάχα ούτε κουπί, ούτε τίποτα. Κυλούσα ώρα... ώρες. Μέχρι κάτω χαμηλά, μέχρι τον κήπο. Μόνη. Εγώ και ο κήπος, μόνοι μας. Απόγευμα, δεν είχε δύσει ο ήλιος... Είχε αραιό σκοτάδι ανάμεσα στα φύλλα και στους μίσχους.. φλογερό, αβάσταχτο σκοτάδι... σιγά σιγά, για ώρα... ένα σκοτάδι έτοιμο από χρόνια. Ξαφνικά ένα δέντρο σηκώθηκε από το στήθος μου και μ'έκρυψε. Ένα πυκνό, ανήμερο δέντρο. Κλαδιά και φύλλα τυλιγμένα πάνω μου. Κι ο κήπος σιωπηλός. Σαν άδειο δωμάτιο (μεγάλη παύση) Οι τελευταίες καμέλιες... Γιατί ήρθες;





ΑΡΜΑΝΔΟΣ Ήθελα να σε δω.
ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ Με είδες. Φύγε τώρα.
ΑΡΜΑΝΔΟΣ Μαργαρίτα...
ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ Φύγε σου είπα.
ΑΡΜΑΝΔΟΣ Στ' αλήθεια το θέλεις;
ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ Δεν ξέρω. Δεν έχει νόημα πια.
ΑΡΜΑΝΔΟΣ Δεν μπορώ να σε ξεχάσω.
ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ Προσπάθησε κι άλλο.
ΑΡΜΑΝΔΟΣ Δε θέλω. Όταν δεν είσαι δίπλα μου, δεν ξέρω πώς να ζήσω.
ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ Δεν υπάρχει τίποτα δικό μου για σένα.
ΑΡΜΑΝΔΟΣ Κι όμως...
ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ Τίποτα.
ΑΡΜΑΝΔΟΣ Σ' αγαπάω.
ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ Βασανίζεσαι. Και βασανίζεις κι εμένα.
ΑΡΜΑΝΔΟΣ Σ'αγαπάω.
ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ Όλα αυτά τα κεριά... ποιός τα άναψε;
ΑΡΜΑΝΔΟΣ Πες μου πως μ'αγαπάς. Θυμήσου: εσύ κι εγώ... στην Μπουζιβάλ ... στους κήπους.... Πες το μου!
ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ Η αγάπη, αγάπη μου, είναι η φλόγα των ζωντανών.
ΑΡΜΑΝΔΟΣ Είμαστε ζωντανοί Μαργαρίτα. Οι κήποι είναι ακόμα εκεί. Μας περιμένουν. Θα πάμε ξανά! Μαζί!
ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ Κανείς δεν είναι μαζί..κανείς με κανέναν. (παύση) Τα κεριά ... Σβήστε τα κεριά.
ΑΡΜΑΝΔΟΣ Δεν έχω ωραιότερο όνειρο από εσένα.
ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ Κανείς με κανέναν. Μια νύχτα μόνο, κι ύστερα... ύστερα έρχεται μέσα από το στήθος σου ένα δέντρο... ένα πυκνό ανήμερο δέντρο.. κλαδιά και φύλλα τυλιγμένα πάνω σου, κι είσαι πια μόνη, μόνη... εσύ και το δέντρο... χωρίς ένα πουλί, χωρίς ένα λουλούδι... χιλιάδες φύλλα κι ούτε μια καμέλια... Βρέχει έξω;
ΑΡΜΑΝΔΟΣ Είναι καλοκαίρι Μαργαρίτα.
ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ Καλοκαίρι ; κι έχει κόσμο ;
ΑΡΜΑΝΔΟΣ Λίγους περαστικούς.
ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ Οι άλλοι ;
ΑΡΜΑΝΔΟΣ Έχει αδειάσει η πόλη.
ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ Πού πήγαν οι άλλοι ;
ΑΡΜΑΝΔΟΣ Δεν ξέρω. Στην εξοχή... δεν ξέρω.
ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ Στην εξοχή... στους κήπους (παύση) Σκέπασε τον καθρέφτη... Βοήθησε με να σηκωθώ... Θέλω να δω...πριν νυχτώσει.. όσο κρατάει ακόμα το φως ... εκεί... μακριά... στο τέλος του ποταμού.. βοήθησε με... θέλω να σηκωθώ (σηκώνεται, ο Αρμάνδος την κρατάει) Κρυώνω... Να πάρω το παλτό μου.. είναι υγρά εκεί, τα δέντρα στάζουν .. πέφτει το σκοτάδι, και τα δέντρα... έχει τόση υγρασία... το παλτό μου ... Κρυώνω... Όχι, όχι πίσω, όχι στο κρεβάτι.. Όρθια!... Να δω τα νερά... ο κήπος.. πριν βγει το φεγγάρι ... Κράτα με Αρμάνδε! Κράτα με βαθιά!...
ΑΡΜΑΝΔΟΣ Σ' αγαπάω!
ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ Δεν τη θέλω τη νύχτα, Αρμάνδε.... την καρδιά μου !...
ΑΡΜΑΝΔΟΣ Λίγο νερό ... ένα ποτήρι νερό... Θεέ μου!... Ο σφυγμός της αδυνατίζει!
ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ...Στον κήπο.... μόνη μου... Αυτό το δέντρο... πάρε από το στήθος μου αυτό το δέντρο .. με πνίγει... πνίγομαι ... Κράτα με!
ΑΡΜΑΝΔΟΣ Μαργαρίτα ... Αγάπη μου !.. Αγάπη μου !
(σιωπή)

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ Ήμουν γενναία, δεν ήμουν; Μόνο οι γενναίοι αγαπούν, να το θυμάσαι. Οι άλλοι απλώς ξεγελούν τα όνειρα . Εγώ ήμουνα στους πρώτους/////////////////////////////////////////////////////////

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ Όχι απόψε. Ποτέ απόψε. Δεν είμαι διαθέσιμη λυπάμαι. Τα χρόνια, βλέπετε... ή καλύτερα, ο χρόνος : συντελεσμένος μέλλοντας. Δεν υπάρχει τίποτα πια να συμβεί. Καμιά προσδοκία. Πόσο πιο μέσα να καώ; Πόσους να κάψω; Αν και μ'αρέσει ακόμα να πηγαίνω περιμένοντας. Είναι βράδια που καταφέρνω μέχρι και να χορέψω - το πιστεύετε; (παύση) Μα όχι απόψε, όχι. Κάθε απόψε με γυρίζει πάνω του. Αρμάνδος, ναι, το ξέρω πως το ξέρετε. Όλοι το ξέρουν. Εγώ κι εκείνος... τέλος πάντων, αρχαιότητες. Είναι άσκοπο κανείς να επιστρέφει. Χιλιάδες φύλλα κι ούτε μια γαρδένια - καμέλια, έχετε δίκιο, τις μπερδεύω... (παύση) Μαζί σας; Στην άκρη της πόλης; Είναι μεγάλη αυτή η πόλη, θα κουραστούμε. Δεν πρέπει να κουράζομαι, ξέρετε... Εσείς; Στα χέρια; Εμένα; Τόσο πολύ με θέλετε; Γιατί; Θέλω να πω τόσο πολύ σας διασκεδάζει ο ρόγχος μου; (παύση) Όχι, όχι απόψε. Ποτέ απόψε. Κρατήστε πάντως το τηλέφωνό μου. Και το δωμάτιο που μου λέτε... αλήθεια, βλέπει θάλασσα; Με την ώρα; Θάλασσα με την ώρα γίνεται; Ας είναι κάτι παραπάνω θα ξέρετε εσείς, κρατήστε το. Και μην αμελήσετε ν'ανάβετε το ηλιοβασίλεμα στην ώρα του. Μπορεί μια νύχτα να χαράξει αλλιώς και να έρθω να σας βρω. Στην καρδιά////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ...Προσευχόμουν να βρω ψυχή ν'αγαπήσω. Μετρούσα τόσους άντρες κι ούτε μια χαρά. Για μια στιγμή ερωτευμένη, μετά άδεια. Ξεχνιόμουν κοιτώντας το τελευταίο τους δώρο. Εκείνοι έφευγαν. Έρχονταν άλλοι, ξανά η φλόγα της στιγμής, καινούρια δώρα. Άπλωνα ένα ένα τα δαχτυλίδια μπροστά στον καθρέφτη κι έπαιζα όπως τ' αγόρια με τα στρατιωτάκια τους. Μάχες, ατέλειωτες μάχες. Κανείς δεν με νικούσε, όλα τα λάφυρα στα δάχτυλά μου. (παύση) Ύστερα, ήρθε εκείνος. Σαν τραγούδι. Θα τελειώσει, έλεγα, όλα τα τραγούδια τελειώνουν. Χόρεψε Μαργαρίτα, χόρεψε όσο είναι καιρός, όσο έχεις βήματα ακόμη, χόρεψε αυτόν τον άντρα, χόρεψε τον ώσπου να σωριαστείς ... (παύση) Μερικές φορές συναντάμε έναν άνθρωπο, δεν ξέρουμε ποιος είναι, δεν ξέρουμε τίποτα γι'αυτόν. Μονάχα όταν κοιτάμε τις παλάμες του... εκεί στις κλειστές του χούφτες, στα σφιγμένα του δάχτυλα... σαλεύει η υπόσχεση ότι αυτά τα χέρια θα ξεκλειδώσουν κάτι βαθιά κλειδωμένο μέσα μας...