ΚΑΛΥΨΩ ΔΙΑΚΙΔΗ
Οδύνη και ηδονή.
Όσο και να αναζητάμε την ηδονή, τις περισσότερες φορές καταλήγουμε στην οδύνη.. Και οι δυο δρόμοι υποτίθεται είναι γνώριμοι, οικείοι. Κι όμως.. Αν δεχθούμε πως για κάθε αποτέλεσμα, για κάθε κατάσταση ευθυνόμαστε εμείς και οι άλλοι είναι απλοί κομπάρσοι στο έργο της ζωή μας, πως καταφέρνουμε να πονάμε τις ...περισσότερες φορές..? Είναι οι επιλογές μας λάθος? Πως καταφέρνουμε να κάνουμε τόσα λάθη αφού οι επιθυμίες μας υποτίθεται έχουν να κάνουν με τις ανάγκες μας? Μήπως αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε δεν το ξέρουμε ούτε και οι ίδιοι? Αν είναι έτσι, τότε δεν ξέρουμε τι θέλουμε? Και ποιος άλλος δρόμος υπάρχει για να το μάθουμε εκτός του να παλέψουμε και να βρούμε το πραγματικό μας Εγώ? Χωρίς διάγνωση το μονοπάτι της επίγνωσης μοιάζει με ρωσική ρουλέτα.. Κάθε τι που νομίζουμε αλλά δεν ισχύει είναι και μια σφαίρα στην καρδιά του νου μας.. Έτσι καταλήγουμε να πονάμε… Προσδοκώντας και επιδιώκοντας την ηδονή το μόνο που καταφέρνουμε είναι να κάνουμε ένα με το πετσί μας την οδύνη.. Και υστέρα.. Υστέρα έρχεται ο εθισμός, που είναι σαν ένας λαβύρινθος. Κανείς δεν μπορεί να βγει από εκεί.. Και το μόνο που μπορούμε να νιώσουμε είναι η ηδονή της οδύνης μας.. Κάτι είναι και αυτό.. Η οδύνη μας είναι ένα σκοτεινό δωμάτιο. Ξέρουμε κάθε σπιθαμή του Κάθε ρωγμή στους τοίχους που φωνάζουν το φως. Έξω από το δωμάτιο, δεν γνωρίζουμε τίποτα. Αυτό όμως είναι το στοίχημα της ζωής μας. Κάποτε να ξεκλειδώσουμε την πόρτα και να πετάξουμε προς το άγνωστο για να το ανταμώσουμε και εκεί, στο φως.. να βρούμε τον Άγνωστο Θεό. Τον εαυτό μας.
Οδύνη και ηδονή.
Όσο και να αναζητάμε την ηδονή, τις περισσότερες φορές καταλήγουμε στην οδύνη.. Και οι δυο δρόμοι υποτίθεται είναι γνώριμοι, οικείοι. Κι όμως.. Αν δεχθούμε πως για κάθε αποτέλεσμα, για κάθε κατάσταση ευθυνόμαστε εμείς και οι άλλοι είναι απλοί κομπάρσοι στο έργο της ζωή μας, πως καταφέρνουμε να πονάμε τις ...περισσότερες φορές..? Είναι οι επιλογές μας λάθος? Πως καταφέρνουμε να κάνουμε τόσα λάθη αφού οι επιθυμίες μας υποτίθεται έχουν να κάνουν με τις ανάγκες μας? Μήπως αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε δεν το ξέρουμε ούτε και οι ίδιοι? Αν είναι έτσι, τότε δεν ξέρουμε τι θέλουμε? Και ποιος άλλος δρόμος υπάρχει για να το μάθουμε εκτός του να παλέψουμε και να βρούμε το πραγματικό μας Εγώ? Χωρίς διάγνωση το μονοπάτι της επίγνωσης μοιάζει με ρωσική ρουλέτα.. Κάθε τι που νομίζουμε αλλά δεν ισχύει είναι και μια σφαίρα στην καρδιά του νου μας.. Έτσι καταλήγουμε να πονάμε… Προσδοκώντας και επιδιώκοντας την ηδονή το μόνο που καταφέρνουμε είναι να κάνουμε ένα με το πετσί μας την οδύνη.. Και υστέρα.. Υστέρα έρχεται ο εθισμός, που είναι σαν ένας λαβύρινθος. Κανείς δεν μπορεί να βγει από εκεί.. Και το μόνο που μπορούμε να νιώσουμε είναι η ηδονή της οδύνης μας.. Κάτι είναι και αυτό.. Η οδύνη μας είναι ένα σκοτεινό δωμάτιο. Ξέρουμε κάθε σπιθαμή του Κάθε ρωγμή στους τοίχους που φωνάζουν το φως. Έξω από το δωμάτιο, δεν γνωρίζουμε τίποτα. Αυτό όμως είναι το στοίχημα της ζωής μας. Κάποτε να ξεκλειδώσουμε την πόρτα και να πετάξουμε προς το άγνωστο για να το ανταμώσουμε και εκεί, στο φως.. να βρούμε τον Άγνωστο Θεό. Τον εαυτό μας.
Κάποτε να ξεκλειδώσουμε την πόρτα και να πετάξουμε προς το άγνωστο για να το ανταμώσουμε και εκεί, στο φως.. να βρούμε τον Άγνωστο Θεό. Τον εαυτό μας.
ΑπάντησηΔιαγραφή