Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου.
Είναι κάτι νύχτες, που όλα σιγοτραγουδούν. Ακόμα κι οι πέτρες.
Και τα ξερά κλαδιά.
Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου.
Κι έρχεται ακάλεστη. Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα,
να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις. Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη,
ούτ' ένα λουλουδάκι. Ούτ' ένα γλυκό, μπας και σε ξεγελάσει.
Θρονιάζεται στην ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της.
«Αυτάααα! Πού είχαμε μείνει;»
Σου λέει μ' όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα.
Είν' αυτές οι νύχτες, που τ' άστρα κατεβαίνουν χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι. Που όλα σιγοτραγουδούν.
Είν' αυτές οι νύχτες τελικά, που βλέπεις καθαρά, το χρώμα που έχουν τα
μάτια της μοναξιάς.
Ίδιο ακριβώς, όπως οι στάχτες από τα όνειρα.
Ένας έρωτας
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίσαι για ένα ταξίδι στ' ανοιχτά;... Είσαι για ένα ρίσκο;... Θέλω να μου υποσχεθείς πως δε θα πάρεις μετεωρολογικό δελτίο...
Πως δε θα 'χεις μαζί σου προμήθειες και αποσκευές...
Πως δε θα γεμίσεις το πλεούμενο με σωσίβια... Θα δέσουμε την άγκυρά μας στα φτερά των γλάρων... Και θα ορίσουμε τιμονιέρη μας το πιο τρελό δελφίνι...
Θα σου χαρίσω όλο το γαλάζιο του πελάγου... Όλο το χρυσάφι του ήλιου... Όλο το ροζ του δειλινού... Να 'χεις χρώματα πολλά να βάφεις τους πόθους και τις σκέψεις σου... Θα γεμίσω τ' αμπάρι μας με όνειρα... Να 'χεις πολλά... Να μη φοβάσαι πως θα σου τελειώσουν...
Αν έχει λιακάδα θα απλώσουμε τα δίχτυα της ζωής μας στην κουβέρτα και θα μπαλώσουμε τις τρύπες που μας άνοιξαν τα σκυλόψαρα... Αν έχει βροχή θα βγάλουμε τη ψυχή μας στ' άλμπουρο να ξεπλυθεί...
Είσαι επιτέλους, για ένα ταξίδι στ' ανοιχτά;... Για ένα ρίσκο;...