επικηδειος λογος για ενα βρυκολακα !!!!!!!!!!!

Έστειλες άντρες να με ξεκάνουν, παπά.
Έβαλες να με κόψουν με μαχαίρια, να με τρυπήσουν με βέλη και να με χτυπήσουν με ρόπαλα. Έβαλες τους άντρες σου να με κάψουν με φωτιά
με άφησες να πεθάνω στον ήλιο.
Όλα τα ξεπέρασα
κάθε φορά κατάφερνα να σου ξεφύγω.
Δεν θα με σταματήσεις, παπά.
Δεν θα με σταματήσεις, μέχρι να ρουφήξω όλο το ζωοφόρο αίμα από το σώμα σου και σε αφήσω να πεθάνεις στο βωμό, του απόντος σωτήρα σου......................................................................................Αγάπη μου, μετά χαράς θα σου πρόσφερα τον οίκτο μου. Κι όμως, η ζωή σου είναι ζωή για μένα και είμαι υποχρεωμένος να ζήσω, εγώ, που θα προτιμούσα να πεθάνω.  Δεν θα με λυπηθεί ποτέ ο Θεός; Ωιμέ, ζωή! Τι μαρτύριο! Γκάμπριελ, αγαπημένε! Ζωή μου, ναι, ζωή μου– ζωή μου; Είμαι σίγουρος πως δεν σου ζητώ πολλά. Το δίχως άλλο, η υπεραφθονία της ζωής σου μπορεί να μεριμνήσει και λίγο για κάποιον ήδη νεκρό.................................................................................Μερικές φορές, νόμιζα πως ήμουν ένας ιερέας που κάθε βράδυ ονειρευόταν να γίνει αριστοκράτης, μερικές φορές ότι ήμουν αριστοκράτης που ονειρευόταν να γίνει ιερέας. Δεν μπορούσα πια να διαχωρίσω τα όνειρα από την πραγματικότητα· δεν ήξερα πού ξεκινούσε η πραγματικότητα και πού τελείωνε η ψευδαίσθηση. Ο έκλυτος, υπερφίαλος νεαρός ευγενής αποδοκίμαζε τον ιερέα, ενώ ο ιερέας αποστρεφόταν τις ακολασίες του νεαρού ευγενούς.
........................................................................................................

Έμοιαζε με θαύμα, κι όμως, μπρος στα μάτια μας και μέσα σε μιαν ανάσα, ολόκληρο το σώμα έγινε στάχτη και χάθηκε από την όρασή μας................................................... αιωρείται μεταξύ ανθρώπου και ζώου, μεταξύ μοχθηρίας, εκδικητικότητας, απελπισίας, αυτοσυντήρησης, συναισθηματικής ολοκλήρωσης και αναγέννησης.

Στον δικό μας Λύκο της Στέπας συνέβαινε το εξής: κατά τα αισθήματά του, άλλοτε ήταν λύκος κι άλλοτε άνθρωπος, όπως συμβαίνει σε κάθε τέτοιο ον με δύο φύσεις· αλλά, όταν ήταν λύκος, η ανθρώπινη φύση πάντοτε παραμόνευε, παρατηρούσε, έκρινε και καθόριζε τη συμπεριφορά του. Κι όταν πάλι ήταν άνθρωπος, δεν εγκατέλειπε τις ζωώδεις πράξεις. Όσες φορές, λοιπόν, ως άνθρωπος, είχε μια ωραία σκέψη, ένα λεπτό κι ευγενικό συναίσθημα ή όταν έκανε μια συνηθισμένη καλή πράξη, τότε ο λύκος τού έσφιγγε τα δόντια, γελούσε και του έδειχνε με έναν αιμάτινο σαρκασμό πόσο γελοίο φαινόταν αυτό το ευγενικό θέατρο σε ένα θηρίο της στέπας, σ’ ένα λύκο που μέσα στην καρδιά του ένιωθε σταθερά ποια ήταν η σωστή στάση του –έρημος να διασχίζει τις στέπες, μερικές φορές να ρουφάει αίμα κι άλλες να κυνηγάει μια λύκαινα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!( λογοτεχνικα αποσπασματα  για την μορφη  του  βρυκολακα)