εσενα....

Εσένα που σ 'αγάπησα
καθώς ο φυλακισμένος ονειρεύεται τις θάλασσες και τα λιβάδια
και τα λόγια
κύλησαν απο το σώμα μου άλλοτε
δάκρυα σιωπηλά,
άγρια της θάλασσας κύματα,
ψάχνοντας να σου περιγράψω
την απόσταση που χωρίζει την ιδέα απο τη σάρκα του άλλου
σταγόνα αίμα η ακτινωτή αγάπη,
σ'έχασα στη στροφή
εκεί που όλα πήγαιναν να πάρουν μια όψη άλλη
φοβισμένη κι όλας απο τη μεταμόρφωση που ευαγγελιζόταν ΄
τα λόγια μου
κι έφεγγε ήδη ένα φως
που πλησίαζε βαθιά στα μάτια

Ήταν ο δρόμος για τη θάλασσα
στους χαμηλούς θάμνους
άνοιξε το ρήγμα γυμνό κάτω απο τα πόδια μας,
οι πασχαλιές πέφτανε στο σκιερό μέρος
με σκοτεινό φως σκεπάζανε το πρόσωπό σου,
η θάλασσα άρχιζε απο τα πόδια μου
και πίσω ένας τοίχος με γυαλιά
όπου κομμάτιασα τις σάρκες μου
ζητώντας εσένα
αρνούμενος να παραδεχθώ
πως τόσο αίμα θα πάει χαμένο...



Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου