αναδυομενη στο πουθενα , στο αοριστο τιποτα , στο οριστικα επερχομενο τελος. Αλλαξε το κλιμα και ξηρασια παντου ,,ρυτιδες βαθειες ακαθοριστες στο μετωπο που καποτε γελουσε , οταν μετρουσες τον πυρετο που μας φλογιζε..Στη διψα της ξηρασιας , δεησεις στη βροχη ,στο μαυρο συννεφο που αντικρυ μου στεκει ,,να βαρυνει μεσα σου , να ερθεις να μ απαντησεις στο μονοπατι που περπαταμε παραλληλα.Μα τι μας χωριζει νομιζεις ? ποση αποσταση εχει το πικρο απο τη ζαχαρη? Ποση το δηλητηριο απ το αντιδοτο του? και ποση η αγαπη απο το μισος? Μια ματια και μια λεξη. ενα φιλι και ενα χαμογελο...Θελω ? Γελιεσαι ! Αυταπατασαι ..!!!!!!!!Επιθυμω? μα ναι.... τον τον θυμο και μονο..να μεινει εδω προστατης και φυλακας αγγελος μου ...απο εσενα..Το φως? τι να το κανω μαζι σου ,μονο να το μετατρεπεις μπορεις σε σκοταδι. Αναδυομενη ναι ,αλλα χωρια σου , αφου δεν μπορεις πια να μου δωσεις ανασα και οξυγονο.Πνιγομαι ,χαθηκα ..αναδυθηκα ,,αναστηθηκα ..αερα πηρα και αναπνευσα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου