κυριάρχησε την καρδιά η ματιά στα ίχνη που δεν χαράξαμε,
σε αραχνιασμένα δωμάτια σταθήκαν όσα τρόμαξαν στον ήχο και σιώπησαν,
μήπως ταράξουν την ηρεμία του τίποτα στην γκρί απόχρωση του πεχιχρού μας παλμού,
σκάλισε την πέτρα η ελπίδα ώσπου η ψυχή να έχει μαρμάρινο σχήμα,
ανθρώπινη έπειτα αποκοιμήθηκε στο τυφλό φως που έσβηνε στο πάτωμα...
Πέρασε η ζωή μου αδιάφορα δίπλα σου,
τα φεγγάρια τα θλιβερά άγγιξε με παγωμένα δάχτυλα,
στον χορό της οδύνης αλυσόδεσε τα πόδια,
στο ενδεχόμενο του εφιάλτη βρήκε ποιά είναι και έπειτα ορκίστηκε να νικήσει,
σε τραπέζι που έστρωνε το μάταιο καταβρόχθισε όλες τις τρύπιες ανάσες,
σε ένα θρόισμα στοίχειωσε το παράπονο ενώ φώναζε:ξύπνα!
Πέρασε η ζωή μου ανεξέλεγκτη σε μια ώρα που ξεγλίστρησε,
πιασμένη στο ένα χέρι με μια σκιά και στο άλλο με μιά βουή...
-Έστω για τελευταία φορά,
η ανάγκη έτοιμη να κραυγάσει:-Oυδεμία σημασία...
-Πέρασε...-Θαρρώ..."vennis mak....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου