 |
| Α ,ποσα ροδα στο ηλιοβασιλεμα -τι ερωτες Θεε μου ,τι ηδονες τι ονειρα , ας παμε τωρα να εξαγνιστουμε μες στη λησμονια. |
πάνω σ'αυτό το τίποτα που υπήρξες
είναι ο ίδιος δρόμος, έρημος κι ακατανόητος,
ανάμεσα στα λιγοστά δέντρα και τη νύχτα που κατεβαίνει.
Τι ζητούσαν, λοιπόν, σε τι είχα φταίξει,
εμένα το μόνο μου έγκλημα ήταν ότι δεν μπόρεσα να μεγαλώσω,
κυνηγημένος πάντα, που να βρείς καιρό, έτσι έμεινα εύπιστος
κι αγκάλιαζα το κρύο σίδερο της γέφυρας.
Ενω απο το βάθος, μακριά, με κοίταζε σαν ξένο
η πιο δική μου ζωή.
Εκείνη τη νύχτα άδειασα τόσο,
που όταν μου πέταξαν το μαχαίρι
δε βρήκε πουθενά να καρφωθεί.
Τάσος Λειβαδίτης
Δεν ξερω πως ,δεν ξερω που ,δεν ξερω ποτε ,ομως τα βραδια
ΑπάντησηΔιαγραφήκαποιος κλαιει πισω απο την πορτα
κι η μουσικη ειναι φιλη μας - και συχνα μεσα στον υπνο
ακουμε τα βηματα παλιων πνιγμενων η περνουν μες
στον καθρεφτη προσωπα
που τα ειδαμε καποτε σ ενα δρομο η ενα παραθυρο
και ξαναρχονται επιμονα
σαν ενα αρωμα απ τη νιοτη μας -το μελλον ειναι αγνωστο
το παρελθον ενα αινιγμα
η στιγμη βιαστικη κι ανεξηγητη.
Οι ταξιδιωτες χαθηκαν στο βαθος
αλλους τους κρατησε για παντα το φεγγαρι
οι καγκελοπορτες το βραδυ ανοιγουνε μ ενα λυγμο
οι ταχυδρομοι ξεχασαν το δρομο
κι η εξηγηση θα ρθει καποτε
οταν δεν θα χρειαζεται πια καμια εξηγηση