... ΚΑΛΩ ΤΟΥΣ ΛΥΚΙΟΥΣ, ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ...
....Λύκος...
Ένα από τα Ιερότερα ζώα σε όλες τις Κοσμοθεωρίες, αν και ενοχοποιείται επιμελώς απ' ό,τι προσπαθεί να "κοπαδοποιήσει" τους ανθρώπους σε δόγματα και Παγωμένες αντιλήψεις, όπως θρησκείες, πολιτικά κόμματα, αθλητικές ομάδες και όλα τα συναφή.
Η ρίζα "-λυκ", περικλε...ίει το φως (λυκόφως, λυκαυγές).
Ο Λύκιος Απόλλων, ο Λύκιος Ζεύς περιέγραφαν Φωτεινές ιδιότητες των Πατρώων Θεών των Ελλήνων, αν και πιο πολλά στοιχεία για τις "μαγικές" ιδιότητες του λύκου θα βρεθούν στην Ινδιάνικη παράδοση. Βλέπετε, ο Αλάριχος και οι ορδές των χριστιανών στρατιωτών "του Θεού" δεν πέρασαν από εκεί, παγώνοντας τη Φλόγα της Γνώσης και κατ' επέκταση, της Ελευθερίας...
Το αλύχτισμα του Λύκου... η Υπέρτατη κραυγή Ελευθερίας και Δύναμης.
Και όπως λέει και ο Ευριπίδης: "Καλώ τους Λύκιους, την ΠΕΜΠΤΗ Φυλακή..."
Επιτρέψτε μου να μοιραστώ μαζί σας ένα απόσπασμα από το διήγημά μου "Ονειρεμένος Ήρωας", από το βιβλίο "Τα Μυστήρια του Λυκόφωτος", σαν αφιέρωμα στις τετράποδες φιγούρες που το όνομά τους σημαίνει ΦΩΣ, όπως θα έγραφε και ο Γιώργος Μπαλάνος...
«Η αλήθεια είναι πως το έχω, αλλά υπάρχει πάντα χώρος και για μελλοντικούς συνδυασμούς της τωρινής βραδιάς», μου είπε πιάνοντας χωρίς να μπορέσει να κρατηθεί τα χέρια μου.
«Ε, συγγνώμη, αλλά αισθάνομαι πολύ άνετα μαζί σου», είπε τραβώντας γρήγορα πίσω τα χέρια της.
«Αυτό είναι καλό», είπα με την σειρά μου χαϊδεύοντας ελαφρά τον ώμο της, «γιατί δεν χρειάζεται να σπάσουμε τον πάγο μεταξύ μας. Και φαντάζομαι θα ξέρεις ότι χρειάζεται πολύ δυνατή φλόγα για να σπάσει ο πάγος», είπα γεμάτος υπαινιγμούς ενώ με κοίταζε εξερευνητικά στα μάτια.
«Ναι, φαντάζομαι. Κοίταξε το ηλιοβασίλεμα πόσο καταπληκτικό είναι».
«Πάντα το λυκόφως ήταν η αγαπημένη μου στιγμή. Αν μπορούσα να διαλέξω, θα προτιμούσα να ήμουν λύκος παρά άνθρωπος, να τρέχω στα δάση και να περιμένω να βγει η σελήνη για να βρω την αγέλη μου και να κυνηγήσουμε».
«Ξέρεις ότι ο λύκος είναι κατά βάση μονογαμικός και θα έδινε και τη ζωή του για να κατακτήσει το ταίρι του;»
«Ναι, και αν χάσει στην αναμέτρηση για την κατάκτηση του θηλυκού από ένα άλλο μέλος της αγέλης, φεύγει και περιφέρεται έκτοτε μόνος, κοντά μεν σε άλλες αγέλες, αλλά ποτέ δεν θα ανήκει σε καμία από αυτές. Θα ακολουθεί από κοντά, αόρατος, αλλά ούτε θα ουρλιάζει, ούτε θα ενοχλεί. Οι αγέλες είναι αυστηρά οργανωμένες, χωρίς όμως να στερούν την ατομική υπόσταση του καθενός και κάθε μέλος έχει έντονη την αίσθηση της ομαδικότητας».
«Φαίνεται να ξέρεις πολλά γύρω από τους λύκους».
«Πάντα συμπαθούσα ιδιαίτερα τις τετράποδες φιγούρες που το όνομά τους σημαίνει φως, όπως είχα διαβάσει κάποτε. Άλλωστε οι αρχαίες παραδόσεις βρίθουν από αναφορές σε λύκους, οι οποίοι θεωρούνταν δάσκαλοι και ιχνηλάτες σε νέες περιοχές απάτητες. Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν τα Μυστήρια του Λύκου στα βουνά της Αρκαδίας, γενέτειρα κατά πολλούς του πολιτισμού. Παρασύρθηκα, όμως, και δεν θέλω να σε κουράσω».
«Όχι, αντιθέτως, και εγώ ασχολούμαι με λαογραφικές παραδόσεις και τα ψάχνω αυτά τα θέματα».
«Ωραία τότε. Ξέρεις ότι τοτεμικό ζώο του Απόλλωνος σαν θεού του Φωτός ήταν ο λύκος;»
«Ναι, και το κοράκι που στη Ρωσία αποκαλείται ιπτάμενος λύκος».
«Ωπς, να και κάτι που δεν ήξερα. Στις παραδόσεις του Μεξικού η πάλη με ένα σκύλο, ο οποίος είναι εξημερωμένος λύκος από εκατοντάδες χιλιάδων ετών, θεωρείται μυητική τελετή για την είσοδο του νεοφώτιστου σε μία ομάδα ή φυλή. Θυμάσαι στις αρχαίες ελληνικές παραδόσεις πόσες αναφορές υπάρχουν για πάλη των ηρώων με ζώα, ως επί το πλείστον κυνόδοντα;»
«Ναι, ο Ηρακλής κυρίως πάλευε με όλα τα ζώα. Αλλά δεν θυμάμαι να υπάρχουν αναφορές για πάλη με λύκους πουθενά, εκτός από κάποιες αναφορές σε βασιλιάδες με το όνομα Λύκος».
«Ακριβώς, αλλά έχω μία προσωπική θεωρία για αυτό. Ο μύθος του Λυκάνθρωπου προήλθε από τον Λυκάονα τον γιο του Πελασγού, προπατόρων των Ελλήνων, σωστά;»
«Σωστά. Μη μου πεις ότι οι Έλληνες ήταν λυκάνθρωποι;»
«Ακριβώς, όχι με την γραφική έννοια των ταινιών, όμως. Πιο πολύ εννοώ την έννοια των φωτισμένων ανθρώπων, καθώς και το ξύπνημα του θηρίου μέσα τους. Και για αυτό πάλευαν με τα άλλα ζώα, σαν λύκοι που ήταν. Εξωφρενικό, έτσι; Και όμως έχει μια πιθανότητα ορθότητας».
«Χμ, εξαιρετικά τραβηγμένο, αλλά ποιος ξέρει; Ακόμα και η πιο εξωφρενικά τραβηγμένη φαντασία, συχνά ξεπερνιέται από την πραγματικότητα. Τώρα μου ήλθε κάτι στο μυαλό. Έχεις διαβάσει Ευριπίδη;»
«Φυσικά. Σε ποια τραγωδία αναφέρεσαι;»
«Στον Ρήσο. Θυμάσαι σε κάποια στιγμή που λέει...»
«... καλώ τους Λύκιους την Πέμπτη φυλακή».
«Καταπληκτικό. Πώς το θυμάσαι;»
«Αυτός ο στίχος μου έχει σημαδεύσει την ζωή μου. Έκανα παράξενους συσχετισμούς με... Άστο καλύτερα», έκανα απότομα παριστάνοντας πως δεν ήθελα να φανερώσω τις σκέψεις μου. Δεν μπορούσα να αντέξω για πολύ ακόμα την ιδέα να είναι δίπλα μου και να μην μπορώ να την σφίξω στην αγκαλιά μου.
«Γιατί σταμάτησες;»
«Τίποτα ιδιαίτερο, απλώς σκεφτόμουν για τον ιερό αριθμό των αρχαίων, το Πέντε. Ξέρεις, μία ολιγομελής ομάδα ανθρώπων με το μικρότερο δυνατό πυρήνα, δεν μπορεί να είναι λιγότεροι από πέντε. Αναρωτιέμαι, ποιοι να είναι οι υπόλοιποι τέσσερις;» ρώτησα κάνοντας ανόητο χιούμορ, με πολλούς υπαινιγμούς, όμως.
Η Ανέλ δεν μίλησε, παρά με κοίταζε παράξενα, μην ξέροντας τι να πιστέψει.
«Ίσως η έννοια της ομάδας να σε δεσμεύει κάπως και να μην σε αφήνει να χαρείς την ατομικότητά σου», είπε.
«Ναι, αλλά για ποια ατομικότητα μιλάς; Τα ονόματα, ο χρόνος και ο χώρος είναι σχετικά. Χμμ, για κοίτα σύμπτωση. Άκου το τραγούδι που παίζει».
Ήταν μια υπέροχη Κάντρι μελωδία, από τις αγαπημένες μου. Ο Νόμος της Συγχρονικότητας του Δασκάλου λειτούργησε και πάλι, στους στίχους του τραγουδιού:
Χαμένος σε μια μακριά, ξεχασμένη λεωφόρο
Ταξιδεμένη από πολλούς, λίγοι τη θυμούνται
Ψάχνοντας για κάτι να πιστέψω,
Ψάχνοντας για κάτι που θα μπορούσα να κάνω
Με τη ζωή μου.
Δεν υπάρχει τίποτα να αφήνω πίσω
Τίποτα να με δένει με κάτι που μπορεί να ήταν αλήθεια Χθες
Το Αύριο είναι ανοιχτό
Τώρα είναι πιο σημαντικό να είμαι Εδώ Σήμερα
Δεν ξέρω το Μέλλον
Δεν ξέρω που πάω, δεν είμαι σίγουρος που ήμουν
Υπάρχει Ένα Πνεύμα που με οδηγεί, οδηγεί τη ζωή μου
Η ζωή μου αξίζει να την ζω, δεν χρειάζομαι να δω το Τέλος
Γλυκειά Υποταγή
Ζήσε χωρίς έννοια
Σαν ψάρι στο νερό
Σαν πουλί στον αέρα.
«Και μην ξεχάσουμε πως άλλη μορφή του Απόλλωνα ήταν το δελφίνι στο νερό, καθώς και το γεράκι στον αέρα. Αν το συνδυάσουμε με την συζήτηση περί λύκου που κάναμε, είμαστε μέσα στο θέμα».
«Πρέπει να έχεις διαβάσει πολύ από ότι καταλαβαίνω».
«Δεν είναι μόνο το διάβασμα. Και η κατάλληλη μουσική μπορεί να σου θυμίσει ήδη προϋπάρχουσες γνώσεις. Μην ξεχνάς
....Λύκος...
Ένα από τα Ιερότερα ζώα σε όλες τις Κοσμοθεωρίες, αν και ενοχοποιείται επιμελώς απ' ό,τι προσπαθεί να "κοπαδοποιήσει" τους ανθρώπους σε δόγματα και Παγωμένες αντιλήψεις, όπως θρησκείες, πολιτικά κόμματα, αθλητικές ομάδες και όλα τα συναφή.
Η ρίζα "-λυκ", περικλε...ίει το φως (λυκόφως, λυκαυγές).
Ο Λύκιος Απόλλων, ο Λύκιος Ζεύς περιέγραφαν Φωτεινές ιδιότητες των Πατρώων Θεών των Ελλήνων, αν και πιο πολλά στοιχεία για τις "μαγικές" ιδιότητες του λύκου θα βρεθούν στην Ινδιάνικη παράδοση. Βλέπετε, ο Αλάριχος και οι ορδές των χριστιανών στρατιωτών "του Θεού" δεν πέρασαν από εκεί, παγώνοντας τη Φλόγα της Γνώσης και κατ' επέκταση, της Ελευθερίας...
Το αλύχτισμα του Λύκου... η Υπέρτατη κραυγή Ελευθερίας και Δύναμης.
Και όπως λέει και ο Ευριπίδης: "Καλώ τους Λύκιους, την ΠΕΜΠΤΗ Φυλακή..."
Επιτρέψτε μου να μοιραστώ μαζί σας ένα απόσπασμα από το διήγημά μου "Ονειρεμένος Ήρωας", από το βιβλίο "Τα Μυστήρια του Λυκόφωτος", σαν αφιέρωμα στις τετράποδες φιγούρες που το όνομά τους σημαίνει ΦΩΣ, όπως θα έγραφε και ο Γιώργος Μπαλάνος...
«Η αλήθεια είναι πως το έχω, αλλά υπάρχει πάντα χώρος και για μελλοντικούς συνδυασμούς της τωρινής βραδιάς», μου είπε πιάνοντας χωρίς να μπορέσει να κρατηθεί τα χέρια μου.
«Ε, συγγνώμη, αλλά αισθάνομαι πολύ άνετα μαζί σου», είπε τραβώντας γρήγορα πίσω τα χέρια της.
«Αυτό είναι καλό», είπα με την σειρά μου χαϊδεύοντας ελαφρά τον ώμο της, «γιατί δεν χρειάζεται να σπάσουμε τον πάγο μεταξύ μας. Και φαντάζομαι θα ξέρεις ότι χρειάζεται πολύ δυνατή φλόγα για να σπάσει ο πάγος», είπα γεμάτος υπαινιγμούς ενώ με κοίταζε εξερευνητικά στα μάτια.
«Ναι, φαντάζομαι. Κοίταξε το ηλιοβασίλεμα πόσο καταπληκτικό είναι».
«Πάντα το λυκόφως ήταν η αγαπημένη μου στιγμή. Αν μπορούσα να διαλέξω, θα προτιμούσα να ήμουν λύκος παρά άνθρωπος, να τρέχω στα δάση και να περιμένω να βγει η σελήνη για να βρω την αγέλη μου και να κυνηγήσουμε».
«Ξέρεις ότι ο λύκος είναι κατά βάση μονογαμικός και θα έδινε και τη ζωή του για να κατακτήσει το ταίρι του;»
«Ναι, και αν χάσει στην αναμέτρηση για την κατάκτηση του θηλυκού από ένα άλλο μέλος της αγέλης, φεύγει και περιφέρεται έκτοτε μόνος, κοντά μεν σε άλλες αγέλες, αλλά ποτέ δεν θα ανήκει σε καμία από αυτές. Θα ακολουθεί από κοντά, αόρατος, αλλά ούτε θα ουρλιάζει, ούτε θα ενοχλεί. Οι αγέλες είναι αυστηρά οργανωμένες, χωρίς όμως να στερούν την ατομική υπόσταση του καθενός και κάθε μέλος έχει έντονη την αίσθηση της ομαδικότητας».
«Φαίνεται να ξέρεις πολλά γύρω από τους λύκους».
«Πάντα συμπαθούσα ιδιαίτερα τις τετράποδες φιγούρες που το όνομά τους σημαίνει φως, όπως είχα διαβάσει κάποτε. Άλλωστε οι αρχαίες παραδόσεις βρίθουν από αναφορές σε λύκους, οι οποίοι θεωρούνταν δάσκαλοι και ιχνηλάτες σε νέες περιοχές απάτητες. Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν τα Μυστήρια του Λύκου στα βουνά της Αρκαδίας, γενέτειρα κατά πολλούς του πολιτισμού. Παρασύρθηκα, όμως, και δεν θέλω να σε κουράσω».
«Όχι, αντιθέτως, και εγώ ασχολούμαι με λαογραφικές παραδόσεις και τα ψάχνω αυτά τα θέματα».
«Ωραία τότε. Ξέρεις ότι τοτεμικό ζώο του Απόλλωνος σαν θεού του Φωτός ήταν ο λύκος;»
«Ναι, και το κοράκι που στη Ρωσία αποκαλείται ιπτάμενος λύκος».
«Ωπς, να και κάτι που δεν ήξερα. Στις παραδόσεις του Μεξικού η πάλη με ένα σκύλο, ο οποίος είναι εξημερωμένος λύκος από εκατοντάδες χιλιάδων ετών, θεωρείται μυητική τελετή για την είσοδο του νεοφώτιστου σε μία ομάδα ή φυλή. Θυμάσαι στις αρχαίες ελληνικές παραδόσεις πόσες αναφορές υπάρχουν για πάλη των ηρώων με ζώα, ως επί το πλείστον κυνόδοντα;»
«Ναι, ο Ηρακλής κυρίως πάλευε με όλα τα ζώα. Αλλά δεν θυμάμαι να υπάρχουν αναφορές για πάλη με λύκους πουθενά, εκτός από κάποιες αναφορές σε βασιλιάδες με το όνομα Λύκος».
«Ακριβώς, αλλά έχω μία προσωπική θεωρία για αυτό. Ο μύθος του Λυκάνθρωπου προήλθε από τον Λυκάονα τον γιο του Πελασγού, προπατόρων των Ελλήνων, σωστά;»
«Σωστά. Μη μου πεις ότι οι Έλληνες ήταν λυκάνθρωποι;»
«Ακριβώς, όχι με την γραφική έννοια των ταινιών, όμως. Πιο πολύ εννοώ την έννοια των φωτισμένων ανθρώπων, καθώς και το ξύπνημα του θηρίου μέσα τους. Και για αυτό πάλευαν με τα άλλα ζώα, σαν λύκοι που ήταν. Εξωφρενικό, έτσι; Και όμως έχει μια πιθανότητα ορθότητας».
«Χμ, εξαιρετικά τραβηγμένο, αλλά ποιος ξέρει; Ακόμα και η πιο εξωφρενικά τραβηγμένη φαντασία, συχνά ξεπερνιέται από την πραγματικότητα. Τώρα μου ήλθε κάτι στο μυαλό. Έχεις διαβάσει Ευριπίδη;»
«Φυσικά. Σε ποια τραγωδία αναφέρεσαι;»
«Στον Ρήσο. Θυμάσαι σε κάποια στιγμή που λέει...»
«... καλώ τους Λύκιους την Πέμπτη φυλακή».
«Καταπληκτικό. Πώς το θυμάσαι;»
«Αυτός ο στίχος μου έχει σημαδεύσει την ζωή μου. Έκανα παράξενους συσχετισμούς με... Άστο καλύτερα», έκανα απότομα παριστάνοντας πως δεν ήθελα να φανερώσω τις σκέψεις μου. Δεν μπορούσα να αντέξω για πολύ ακόμα την ιδέα να είναι δίπλα μου και να μην μπορώ να την σφίξω στην αγκαλιά μου.
«Γιατί σταμάτησες;»
«Τίποτα ιδιαίτερο, απλώς σκεφτόμουν για τον ιερό αριθμό των αρχαίων, το Πέντε. Ξέρεις, μία ολιγομελής ομάδα ανθρώπων με το μικρότερο δυνατό πυρήνα, δεν μπορεί να είναι λιγότεροι από πέντε. Αναρωτιέμαι, ποιοι να είναι οι υπόλοιποι τέσσερις;» ρώτησα κάνοντας ανόητο χιούμορ, με πολλούς υπαινιγμούς, όμως.
Η Ανέλ δεν μίλησε, παρά με κοίταζε παράξενα, μην ξέροντας τι να πιστέψει.
«Ίσως η έννοια της ομάδας να σε δεσμεύει κάπως και να μην σε αφήνει να χαρείς την ατομικότητά σου», είπε.
«Ναι, αλλά για ποια ατομικότητα μιλάς; Τα ονόματα, ο χρόνος και ο χώρος είναι σχετικά. Χμμ, για κοίτα σύμπτωση. Άκου το τραγούδι που παίζει».
Ήταν μια υπέροχη Κάντρι μελωδία, από τις αγαπημένες μου. Ο Νόμος της Συγχρονικότητας του Δασκάλου λειτούργησε και πάλι, στους στίχους του τραγουδιού:
Χαμένος σε μια μακριά, ξεχασμένη λεωφόρο
Ταξιδεμένη από πολλούς, λίγοι τη θυμούνται
Ψάχνοντας για κάτι να πιστέψω,
Ψάχνοντας για κάτι που θα μπορούσα να κάνω
Με τη ζωή μου.
Δεν υπάρχει τίποτα να αφήνω πίσω
Τίποτα να με δένει με κάτι που μπορεί να ήταν αλήθεια Χθες
Το Αύριο είναι ανοιχτό
Τώρα είναι πιο σημαντικό να είμαι Εδώ Σήμερα
Δεν ξέρω το Μέλλον
Δεν ξέρω που πάω, δεν είμαι σίγουρος που ήμουν
Υπάρχει Ένα Πνεύμα που με οδηγεί, οδηγεί τη ζωή μου
Η ζωή μου αξίζει να την ζω, δεν χρειάζομαι να δω το Τέλος
Γλυκειά Υποταγή
Ζήσε χωρίς έννοια
Σαν ψάρι στο νερό
Σαν πουλί στον αέρα.
«Και μην ξεχάσουμε πως άλλη μορφή του Απόλλωνα ήταν το δελφίνι στο νερό, καθώς και το γεράκι στον αέρα. Αν το συνδυάσουμε με την συζήτηση περί λύκου που κάναμε, είμαστε μέσα στο θέμα».
«Πρέπει να έχεις διαβάσει πολύ από ότι καταλαβαίνω».
«Δεν είναι μόνο το διάβασμα. Και η κατάλληλη μουσική μπορεί να σου θυμίσει ήδη προϋπάρχουσες γνώσεις. Μην ξεχνάς
άλλωστε, πως οι Μούσες είναι κόρες της Μνημοσύνης»Νικολας Παναγοδημητροπουλος (ευχαριστω Νικολα)
εξαιρετικό!!
ΑπάντησηΔιαγραφήeyxaristw..συγκεντρωνω εδω καποιες σημειωσεις μου απο το φεις.. Να εισαι καλα Σκοτεινε Ηλιε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ὄμορφο γλυκιά μου!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤρέφω και γω συμπάθεια προς τα σειριακά ἀδέρφια... Πες μου, ὄμως καλή μου. Δικό σου εἴναι το ἄνωθεν; Γιατί ἀναφέρεις ὄτι ἀποτελεί ἀπόσπασμα ἐκ του δικού σου βιβλίου "Τα Μυστήρια του Λυκόφωτος", που ἀπό ὄσο γνωρίζω ο συγγραφεύς του εἴναι ὀ Νικόλαος Σ. Παναγοδημητρόπουλος...
Δεν εἴχα σκοπό να σε θίξω με το ἐρώτημα μου, που προφανέστατα ἀπέρριψες (για ἄλλη μια φορά). Να με συγχωρείς και πάλι. Εσὕ ὄμως και το λευκό σου ἄλογο με ὀδἠγήσατε ἐδώ... Δεν κρατήθηκα και ρώτησα... Και τώρα ἀν θες, πάρε το ἄλογο σου και φύγε ἀπό το μυαλό μου γιατί κουράστηκα. Με μπερδεύεις, φύγε. Αντίο.
ΑπάντησηΔιαγραφήανωνυμε 1/δεν συνηθιζω ν απορριπτω παρα-μονον τους αγενεις και υβριστες.2/δεν απολογουμαι αν και παντα προσπαθω να επιλυω παρεξηγησεις/3. Τα σχολια σου μολις σημερα τα ειδα και οπως βλεπεις απαντω/4.Το ν αναφερω οτι μετεφερα σημειωσεις παλιες απο το φεις δεν σημαινει οτι ειναι δικα μου κειμενα... (σημειωσεις που ειχα διαβασει κατα καιρους εδω και 3,5 χρονια που σκαβω στο γκουκλ.../5.Δεν εχω δηλωσει πουθενα οτι ειναι απο βιβλιο μου και δεν διεκδικω ουτε δαφνες ουτε καν την ιδιοτητα συγγραφεα η ποιητριας../6.Ο φιλος -πια- Νικολας εχει φιλοξενηθει απο εμενα και μαλιστα με πολυ αγαπη σε τουτο δω το μπλογκ -που ειναι ενα ειδος ημερολογιου για μενα απλα και μονον..-/7. Δεν εχω να συγχωρεσω τιποτα αφ ενος και αφ ετερου δεν χρειαζεται να παρω τ αλογο μου και να φυγω γιατι απλουστατα δεν ηρθα εγω στο σπιτικο σου αλλα εσυ στο δικο μου.και 8 και τελευταιο θα ρωτησω -για να βεβαιωθω τον ιδιο τον Νικολα και θα προσθεσω εννοειται το ονομα του απο την στιγμη που θα με βεβαιωσει ο ιδιος οτι το κειμενο ειναι δικο του.Και θα ειναι τιμη για μενα γι αλλη μια φορα η παρουσια του εδω..(πριν επιτεθεις για λογαριασμο του θα μπορουσες να τον ειχες ενημερωσει και ο ιδιος ειναι σιγουρο οτι ξερει και να υπερασπιζεται τον εαυτο του και να ξεχωριζει το καλο με το κακο ,οπως ενας πραγματικος λυκος. Να εισαι καλα ετσι κι αλλιως και ευχαριστω για τις αρχικες παρατηρησεις σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ πολύ τη φίλη Κατιάνα για την παρουσίαση και ευχαριστώ ακόμη περισσότερο τον φίλο Ανώνυμο για την υποστήριξη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε μου πολλές φορές έχουν βρεθεί κείμενά μου με υπογραφές άλλων, πράγμα σπαστικό, όχι γιατί είμαι συγγραφέας και έχω "ψώνιο" να ακούγομαι, αλλά γιατί είμαι υπέρμαχος του να αναφέρεται η πηγή κάποιου κειμένου ή κάποιας παραπομπής, γιατί έτσι είναι το σωστό.
Βασικά το κέφι μου κάνω με την έρευνα και απλά καταθέτω ό,τι συμπεράσματα βρίσκω, με σκοπό να μοιραστώ το "ταξίδι" μου, σωστό ή λάθος δεν ξέρω, άλλωστε δεν πιστεύω στις δύο αυτές έννοιες.
Αυτό που ξέρω στα σίγουρα είναι ότι η Κατιάνα με έχει τιμήσει υπέρ του δέοντος με τη φιλοξενία κειμένων μου στο "σπιτικό" της, πάντα με αναγραφή του ονόματός μου, οπότε σίγουρα δεν ήταν ηθελημένη η παράλειψη.
Τότε που έγραψα το κείμενο αυτό (πέρυσι), δεν υπέγραφα τα κείμενά μου, γιατί δεν μπορούσα ακόμη να φανταστώ ότι κάποιοι θα τα παρουσίαζαν σαν δικά τους. Έτσι έγινε το λάθος, το είχε κρατήσει η Κατιάνα χωρίς να ξέρει ότι είναι δικό μου και το έβαλε αντιγραφή, για αυτό έγινε το μπέρδεμα με το Α' Ενικό.
Και πάλι σε ευχαριστώ φίλε/η για την υποστήριξή σου και, αν θέλεις, μια φιλική συμβουλή: μη φύγεις από το συγκεκριμένο χώρο, η οικοδέσποινα είναι ένα εκπληκτικό παιδί που δίνει Χρώμα και Λάμψη με το "σπιτικό" της σε μια γκρίζα καθημερινότητα, θυμίζοντάς μας ότι υπάρχει "κάτι" άλλο... κάτι που μπορεί και δημιουργεί χαμόγελα...
Νικόλαος Σ. Παναγοδημητρόπουλος (το επίσημο)
Νίκος (για τους φίλους)
Νικολα σ ευχαριστω .δεν διεκδικω το αλαθητο... ποτε δεν το εκανα, αλλα αρνουμαι το ''εκ προθεσεως'' ! στην προκειμενη περιπτωση το συμβαν μου εδωσε τελικα περισσοτερη χαρα παρα λυπη και μονο εκ του γεγονοτος της αποψης που εχεις σχηματισει για το ατομο μου . Και δεν μπορω παρα να νοιωθω ευχαριστηση που εχω ενα ατομο σαν εσενα φιλο.
ΑπάντησηΔιαγραφή