Στην αρχη ηταν ενα διοροφο με κηπο,μ ολων των ειδων τα δενδρα και φυτα..δίπλα αχτιστα οικοπεδα που εβρισκαν καταφυγιο οι μαργαριτες,μαλλον απο κει μου εμεινε η αγαπη για τα ηλιοτροπια..Μωσαικα στα πατωματα ,κουζινα με λαδομπογια ,τεραστια κρεβατοκαμαρα και παραθυρα πολλα που εμεναν ανοιχτα απο το πρωι ως το βραδυ μολις καλυτερευε ο καιρος..κουδουνι στην καγκελοπορτα? ουτε λογος! ξεκλειδωτη η πισω πορτα της κουζινας ,παντα... Υστερα ηρθε η αντιπαροχη..καλο το ποσοστο της,το επνιξαν αλλωστε το σπιτι οι πολυκατοικιες ,μπρος -πισω -δεξια-αριστερα...Και ηρθε η κατεδαφιση..δεν μ ενοιαζε τοτε...ελεγε η μανα να παω σε πολυκατοικια να ζεσταθω οπως πρεπει..να γλυτωσω απο την λασπουρια του χειμωνα.Κι εγω περηφανη που θαχα διαμερισμα σαν τις συμμαθητριες μου..Στο ποσοστο εκεινο,βγηκε το καινουργιο πατρικο, η προικα του παιδιου ,,και το εισοδημα...σπουδαιο λεει να εχεις να εισπρατεις ενοικια..Ειχε θερμανση αξιοπρεπη ,ζεσταθηκε το κοκκαλακι της μαμας..στενοχωριοταν ομως γιατι ακουγε τους καβγαδες των συνοίκων. Αντιμετωπιζε το μισο τους βλεμμα...''οικοπεδουχος'' βλεπεις...Εκει κλειδωναμε παντα..φροντιζαμε ακομα και να γελαμε ''σιγα'' ,αλλα ηταν μια λυση... Ασε που οταν μεγαλωσα βολευτηκα στον πανω οροφο κι ειχα την μαμα να βοηθαει ...σε ολα..Η'' γιαγια'' παντα παρουσα.Μεναν σιγα-σιγα μονο εικονες απο το διοροφακι μας...χανονταν οι ηχοι και οι μυρωδιες του κηπου υποχωρουσαν..Και σιγα -σιγα βολευτηκαμε ολοι ,φτιαξαμε κι εκει το βιβλιο των στιγμων των γεγονοτων και των αναμνησεων.Αλλα παντα κατι ελειπε...Ο κηπος? η ησυχια? Παντα κατι λειπει....παντα κατι περνα χανεται η το πετας και μετα παλι σου λειπει εκεινο το κατι που θυμασαι που ειχες η που νομισες πως ειχες. Και τοτε βαζεις ....στοχους...Και δινεις τον εαυτο σου ολακερο να ξαναβρεις την ελευθερια που ειχες παιδι..Βαζεις τελικα ενα κλειδι στην πορτα και αποχαιρετας χρονια....Και δεν σκεφτεσαι οτι απλα μεγαλωσες αλλα οτι κανεις μια καινουργια αρχη.Ξανα σε μονοκατοικα,μονο που αυτη την φορα αφηνεις πισω στο διαμερισμα τον παππου και την γιαγια που δεν ''θελουν να φυγουν απο το σπιτι τους''....Χτισιμο και κατεδαφιση ειναι η ζωη μας και το αντιστροφο..Οσο ομως υπαρχουν ανθρωποι που αγαπιουνται μεταξυ τους το κοστος της οποιας κατεδαφισης ειναι μηδαμινο.Γιατι μαθαινεις να κρατας τα ''υλικα''που αξιζουν να χρησιμοποιηθουν στο καινουργιο σπιτι και σ αυτο μεταφερεις μεν την νοσταλγια αλλα και τις αναμνησεις ,τις ομορφες αναμνησεις εκεινες που σου υπενθυμιζουν νασαι ευγνωμων επειδη εζησες και εφτασες ως εδω..ποσοι και ποσοι δεν προλαβαν ...Κλεινεις '' κουτακια και κυκλους '' ζωης ,εχοντας σκοπο και ονειρα ν ανοιξεις καινουργια.Ξεροντας πως παλι θα φτιαξεις εικονες με τον χρωστηρα της καρδιας και του μυαλου σου.Καποια στιγμη μαθαινεις νασαι χαρουμενος που ζεις ,γιατι μονο ο θανατος ειναι αμετακλητος.Μονο τοτε αδειαζει ενα σπιτι...τοτε κατεδαφιζεται και σωριαζεται σε ερειπια. Οπως το ''πατρικο'' της πολυκατοικιας που χρειαστηκε να το αδειασω,,,γιατι επρεπε να το ''νοικιασω''.........ομως χαιρομαι που ακομα ζω και μπορω να ΘΥΜΑΜΑΙ! ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΛΥΠΗΜΕΝΗ.... 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου