Μεσημερι.. Ενοιωθε αδεια,παγωμενη μεσα της. Η κουβερτα που την σκεπαζε, εμοιαζε με το βαρυ πεπλο θλιψης ,που την ειχε τυλιξει εξωτερικα. Περιεργη αισθηση,πρωτογνωρη.Σκεφτοταν συνεχως.Τι εγινε ,τι εφταιξε ,γιατι.. Αισθανθηκε ξαφνικα τοσο ασχημα ,ενα βαρος πρωτογνωρο και αυτο το ''ασχημα'' ηταν κατι το απροσδιοριστο. Μονο οποιος το εχει νοιωσει, θα μπορουσε να το κατανοησει.. Δεν περιγραφεται με λογια, δεν αποκωδικοποιειται με λεξεις.. Τα ματια εκλεισαν .δεν κοιμηθηκε,,δεν νυσταζε αλλωστε. Στιγμιαια αισθανθηκε ,..την απωλεια της υλης. Ελαφρια ,χωρις ανασα καμμια.. Βρεθηκε ψηλα ,αιωρουμενη ..στο μεσον περιπου του υψους του δωματιου.. στο ψηλοταβανο πατρικο , ηταν σχεδον μια χεριά αποσταση απ το ν αγγιξει το ταβανι... Στο σημειο που βρισκοταν ομως υπηρχε τρυπα.Ενας μεγαλος σωληνας, που εξεπεμπε φως..λευκο φως .. ομιχλωδης αισθηση αλλα ιδιαιτερα ''μεγαλη λευκοτητα'' σχεδον εκτυφλωτικη.. Σαν να κοιτας καταματα μια λαμπα φθοριου.Εκεινη ,δεν φορουσε ρουχα αλλα δεν ηταν γυμνη.. δεν ειχε αισθηση γυμνιας .Αναλαφρη και χαρουμενη που μπορουσε να ιπταται...ετσι αισθανοταν ..ΚΑΙ εβλεπε..παρατηρουσε ..χωρις συναισθημα αλλο παρα μοναχα την απορια πως γινεται να μην πατα τα ποδια στο πατωμα ..//// και τοτε ..ειδε.....ΤΟ ΣΩΜΑ της.. στο κρεβατι.. /εβλεπε τον εαυτο της σε σταση υπτια, ηρεμο προσωπο ,ματια κλειστα,ακινητο σωμα και χερια που ακουμπουσαν στο σημειο του στηθους σταυρωμενα. Ουτε καν σκεφτηκε, πως ειχε σταση νεκρου. Απλα ,κοιτουσε παραξενα το ''εγω της''. ΚΑΙ γυρω τον χωρο..την καθε λεπτομερεια απο το δωματιο. Εστιασε, την τελευταια ματια στην παλια βιβλιοθηκη...οταν αρχισε να συνειδητοποιει , οτι αργα αλλα σταθερα ανεβαινε...ολο και πιο ψηλα..ολο πιο κοντα στο ανοιγμα.. ολο κοντυτερα στο λευκο φως..Μια δυναμη μαγνητικη ,ερημην της ,την τραβουσε προς τα εκει ολο και περισσοτερο. Δ εν την φοβιζε κατι..ειχε την περιεργως την ισχυρη πεποιθηση οτι στο ''λευκο''ενυπηρχε μια ηρεμια και γαληνη μια αηχη αερινη μουσικη και ειρηνη...κι ολο πλησιαζε.. κι ολο πιο μακρινο φαινοταν το δωματιο και το ''σωμα'' στο κρεβατι.. Και ξαφνικα ,εντελως ξαφνικα..σκεφτηκε..? ενοιωσε?... /μια λυπη.. /ηθελε ακομα το χωρο της ,τους δικους της ,το ξανθομαλλο κοριτσι που πριν λιγο μεσα του ''ζουσε''../Αστραπιαια σκεφτηκε με ενα πανικο''οχι,δεν ειναι η ωρα μου ακομα'' και τοτε ,κατι την ''ρουφηξε'' πισω στο σωμα που κειτονταν στο κρεβατι./ Δεν ενοιωθε τιποτα.ουτε πονο, ουτε λυπη . Μονο μια τρομαρα, για το τι ειχε συμβει.. Δεν αναφερε το συμβαν σε κανεναν.Μονο ,μετα απο πολλα χρονια ,σε καποιους φιλους ,πηρε το θαρρος να το εξιστορησει. Ακομα και σημερα δεν την πολυαπασχολει τι ακριβως συνεβη εκεινο το μεσημερι.. Εμαθε ομως κατι για τον εαυτο της. Δεν ειναι προφανως ο θανατος ενα τραγικο γεγονος(ισως) Η τραγικοτητα (για εκεινην..) η και ο ''φοβος''βρισκεται στον χωρισμο απο εκεινους που αγαπα.. Εξωσωματικη εμπειρια ? η απλα ενα ονειρο? Αυτο που εμαθε, ειναι οτι , δεν την φοβιζει ο θανατος τελικα,αλλα το αντιστροφο..Την φοβιζει ,πολλω δε μαλλον , Η ΖΩΗ ..../////// χωρις αυτους που αγαπα..//Η αξια του γεγονοτος, εγκειται περισσοτερο στην αποφυγη του αισθηματος τρομου για ''το μετα'' αλλα και στην αυτογνωσια που απεκτησε αντικρυζοντας τους πραγματικους ενδομυχους φοβους της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου