Θα ήθελα για τη ζωή μου να μην αρχίζει όπως στα παραμύθια: «Ήτανε μια φορά κι έναν καιρό». Το παρελθόν, όπως και η εμμονή με αυτό είναι τρανταχτές απάτες. Στην άκρη του δρόμου σκοντάφτεις πάντα στην κραυγή του τώρα. «ΤΩΡΑ θέλω να ζήσω!», «ΤΩΡΑ θέλω να ερωτευτώ!», «ΤΩΡΑ θέλω να κάνω τα πάντα..!». Γιατί, αν το καλοσκεφτείς το αύριο πάντα μοιάζει ιδιαιτέρως μακριά και βαρέθηκα μισή ζωή να ζω με την παρότρυνση «κάνε λιγάκι υπομονή». Μου μοιάζει πολύ μοιρολατρικό το να περιμένουμε τον ουρανό να γίνει πιο γαλανός την επόμενη μέρα. Μπορούμε να δανειστούμε λίγο φως και να το αναλύσουμε, επιλέγοντας το γαλάζιο κι έτσι θα βάψουμε τη μέρα μας. Άλλωστε, μην ξεχνάμε ότι η ποικιλία του φωτός που μπορεί να διακρίνει το ανθρώπινο μάτι συνοψίζεται μόνο στα μήκη κύματος που περιέχουν τα χρώματα… Πόσο τυχαία όμορφο κι ελπιδοφόρο είναι το σύμπαν!
Εγκατέλειψα πρόσφατα την ασφάλεια και τη βολή μιας γαλήνιας ζωής και ρισκάρω τον εαυτό μου σε κάθε είδους δοκιμασία. Αυτό μου δίνει κουράγιο να γίνω πιο ανθρώπινη ενισχύοντας τη θεϊκή μου ουσία. Αν φανταστείς ότι πάντα απ’ τη ζωή μου έλλειπε το θάρρος.. Τα όριά μας πρέπει να ορίζονται από τη συνείδησή μας και όχι από ηθικολογικές προσταγές, ούτε από το φόβο. Το φόβο τον εγκατέλειψα ακολουθώντας τη δίψα μου για περιπέτεια. Νομίζω ότι η νέα μου ζωή είναι κάτι σαν εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς. Στο τέλος μπορεί να μη βγω τόσο αλώβητη και σίγουρα θα πονέσω. Και το αστείο είναι ότι για όλα οφείλεται ο έρωτας. Αυτός ο επικίνδυνα γοητευτικός θεός που μόνο σε παράνοια σε οδηγεί. Νομίζω ο Μπαλζάκ είχε γράψει πως ο έρωτας είναι ένα μίγμα από μέλι και χολή. Πόσο δίκιο είχε! Αλλά αυτός ο οδυνηρός συνδυασμός είναι που θρέφει την τέχνη και εμποτίζει τη ζωή μας με ενδιαφέρον. Και πάντα ένα πέπλο σκοτάδι σου κρύβει την εξέλιξη. Εκεί πραγματοποιείται η απαίτηση του παρόντος.
«Το καΐκι στη στεριά δε λογίζεται
κι η καρδιά στη μαχαιριά συγκλονίζεται..
Έλα αγάπη μου βοριά δως μου κύματα
να ‘χω σιγουριά…»
Ο έρωτας μου βρήκε αντικείμενο. Είναι ένας άντρας άστατος κι ονειρώδης, τόσο ιδανικός για την ψυχή μου που ζει για το ταξίδι, που στιγμές με πιάνω να αναρωτιέμαι μήπως τον εφηύρε το μυαλό μου. Ωστόσο, μου προσφέρει τόσο άφθονο τον πόνο που βεβαιώνομαι ότι κάποιες φορές η πραγματικότητα αγγίζει το παραμύθι. Δε θα μπω στον πειρασμό της αφέλειας των θνητών να διαλύουν το παραμύθι για την απαίτηση της ασφάλειας και τον εγωισμό. Εγώ έβαλα τον εαυτό μου στο παραμύθι και το απολαμβάνω. Λαμβάνω τον πρωταγωνιστικό ρόλο σ’ αυτό με την αυθάδεια και την απερισκεψία που χαρίζει η νιότη.
Βέβαια, στην παρούσα φάση, συνειδητοποιώ ότι ο έρωτας είναι κάτι τόσο πλασματικό. Βρίσκουμε την αυταπάτη που οι ίδιοι θέλουμε να προσφέρουμε στον εαυτό μας. Τελικά, ο έρωτας στον καθένα λαμβάνει την υπόσταση της αγάπης για τη ζωή. Ένας άνθρωπος που δε μπορεί να νιώσει την ομορφιά και την πίκρα του έρωτα, δε μπορεί να ζήσει.
Αυτά από τον πύργο μου. Σε λίγο θα ρίξω τα μαλλιά μου απ’ το παράθυρο για να σκαρφαλώσει ο τυχοδιώκτης που μου έχει κλέψει την καρδιά. Κι αντίθετα από πολλούς, εμείς δε θα συμβιβαστούμε στην ασφάλεια. Το σπαθί της μοίρας θα επιβεβαιώσει την πτώση μας…
Κι ένας στίχος του Έσσε που κράτησα από ένα βιβλίο:
“Plaisir d’ amour ne dure qu’ un moment.
Chagrin d’ amour dure toute la vie..”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου