Πως ήταν φεγγαριού βυζαντινού
Κι αυτό που από παιδί αιμορραγούσα.
Στα μήπως και τα τίποτα πενθούσα
γιατι σαν ακροβάτης του ουρανού
στην αίρεση του κόσμου ισορροπούσα.
Φυσούσε φύλλα τράπουλας κι αφιόνι
μες στων νεκρών ερώτων τους γκρεμούς
και της πικρής μου τύχης οι δαιμόνοι
του σώματός μου γίνονταν αγχόνη.
Στον ύπνο μου διψούσαν αγιασμούς
σκυλιά της μουσικής του Αλμπινόνι.
Ζητιάνος στα ουράνια φαρμακεία
ζητούσα φάρμακα φανταστικά
γι' αγάπη, εμπιστοσύνη κι ευσπλαχνία
και για μια τέχνη δίχως ερμηνεία.
Ζητούσα πυροσβέστη να νικά
το πυρ πού κατακαίει τη μανία.
μανος ελευθεριου...............
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου