Ήρθαν σκληρές του έρωτα οι φωνές,


υστερικές – γέλια σαρκασμοί


Ανατριχιαστικοί τριγμοί από εφηβείες φυτών


Ιαχές συριστικές από άγνωστες πηγές


Και πετούμενων εντόμων και κτηνών και ερπετών


συνουσιασμών θριαμβευτικές


ζωής και αθανασίας κραυγές





Η καρδιά μου αδύναμη να τις δεχθεί


Όρμησαν – στρατιές βαρβαρικές


Του χλωμού της ύπνου την κουρτίνα ξέσχισαν


Μ’εμπαιγμούς τη ράπισαν


Τρόμαξε. Κι έκλαψε πολύ





Ήρθαν απηνείς οι χυμοί του έρωτα,


έκλυτοι – από βίαιους καρπούς,


από κλώνους οργισμένους και κορμούς πληθωρικούς


Και πετούμενων εντόμων και κτηνών και ερπετών


συνουσιασμών χημώσεις,


ανυπότακτες ροές μαυλιστικές





Η καρδιά μου αδύναμη να τους δεχθεί


Την έζωσαν – ξεχύθηκαν και την έλουσαν


Πετριές παράφορες οι καρποί, τη κτύπησαν


Πόνεσε. Κι έκλαψε πολύ





Ήρθαν με δόλο οι πνοές του έρωτα


Ροές μέσα σε αρωμάτων φίλτρα


και σε αλχημείες σοφές


Μαγικές αναπνοές – λευκοί καπνοί


από αύρα καυτή, μυστικές ηδονές


Και πετούμενων εντόμων και κτηνών και ερπετών


συνουσιασμών θυμίαμα,


οσμές σπερματικές





Η καρδιά μου αδύναμη να τις δεχθεί


Σαν σπαθιές αόρατες ως βαθιά την έσχιζαν


Πνιγόταν. Κι έκλαψε πολύ





Ήρθε η θωριά του έρωτα


Θηρίο άγνωστο, φτερωτό


Η καρδιά μου αδύναμη να τη δεχθεί,


έτρεξε


Κρύφτηκε. Κι έκλαψε πολύ











©Μανώλης Μεσσήνης