ηταν καποτε η ψυχη σου ψυχη μου..

στην  αγκαλη μου καποτε  σε ..συγκρατησα..

Ηταν που σκαλιζα  να βρω..εσενα..ηταν που Καποτε...Ωρες ...Στολιζα..Την ..Απροσπελαστη...ψυχη σου.Μιλωντας με  την δευτερη  Υπαρξη  μου,ΤΙμωντας τον ορο ''αγαπη'',Λουσμενη  στο  φως και τον Ηλιο στα  δυσβατα μονοπατια της Νικης και  της Ηττας μου ...αιχμαλωτη και  λευτερη πολιορκημενη μαζι...της  ψυχης μου σηκωνω  την παντιερα και πεταω μακρια στον  δικο μου  εναστρο ουρανο... Αναρχη και Αναρχικη μαζι.Ξαποσταινω στην Οαση της  δικης μου Ερημου,ευ-ευρημα Οασης ο εντος μου πλουσιος κοσμος ,εκει  που  θεση  δεν  σου  δινω πια.. εκπτωτος  αγγελος υπηρξες και στην πτωση  παρεσυρες  μονο  ...εσενα....