η βροχη και εγω ,η σταγονα μου κι εσυ.. ο ''ηρωισμος'' ενος αλεξιβροχιου!

Ηρθα..και το  δακρυ μου βροχη πεφτει  επανω σου.
Ηρθες  και πηρες την φλογα που εκαιγε τα σπαρτα.
Σε καθε  σταλα μου μια συλλαβη  ακουγοταν απο λεξεις που πλαστηκαν μονο
για  ..σενα!
Κι ο ανεμος τις εναποθετε αλλοτε  τρυφερα κι αλλοτε  βιαια  πανω
στα  χειλη σου με  μονο  σκοπο  να  σε ξεδιψασει ,αλλοτε στα μαλλια  σου σαν χαδι και αλλοτε  στη χουφτα  σου  την απλωμενη  σε  ενδειξη ικεσιας ,για  ζωη. Δεν  ζητιανεψες ποτέ ,,μονο  επιθυμουσες παντα..
Τι;  Oυτε κι εσυ  δεν ηξερες.. Αυτο το  κατι  που  ενοιωθες  να λειπει ...Εκεινο  το  μικρο κομματι  απο το παζλ της  ψυχης σου που αφηνε μονιμα  ενα  κενο  που  μεσα  του γκρεμιζοσουν και τσακιζες τις  αισθησεις  σου καθε μερα.
Κρατησα  την πιο  μεγαλη  σταλα μου,εκεινη  την τελευταια για  κει..Στον  τοπο  τον αγονο ,τον απο χρονια  ξηραμενο, εκεινο  το  σημειο  στην  ερημο  σου  να  φτιαξω  μια οαση.
Να ξαποστασουμε  μαζι.. Κι  εβρεχε  νυχτα  και  μερα  !Ρουφουσε  η γη  την βροχη μου ....μα  δεν ξεδιψαζε ποτε..
Φιλα  με  φωναζε....
  φιλα  με  να  αντεξω  φιλα με  να  ανθισω ...  θα  δεις  χρωμα  να παιρνω μονο  για σενα,μεσα απο σενα  και θα εισπραξεις  κηπους  με  καθε λογης  ανθη..πολυχρωμα ,με  ριζες  βαθειες και αρωματα πανακριβα ,μοναδικα..
Στην τελευταια  σταλα ,την πιο  μεγαλη  την  πιο  περιτεχνη  αυτη  που   εφτανε   να  μας  σωσει...
ανοιξες  την  ομπρελα και  χαθηκες  για παντα.. Απομεινες  μονος και εγω απομεινα  να  βρεχω τον κοσμο....