«Το βλέμμα» του παγκόσμιου κινηματογράφου, η Σαρλότ Ράμπλινγκ, ξεπέρασε το χωρισμό της με τον Ζαν Μισέλ Ζαρ και πρωταγωνιστεί στο φιλμ τού Φρανσουά Οζόν «Κάτω από την άμμο»
Ο Ντερκ Μπόγκαρτ είχε πει ότι έχει «Το Βλέμμα. Τα μάτια της», συμπλήρωνε, «μπορούν να εκφράσουν τον τρόμο με τρομερή δύναμη». Ο Λουκίνο Βισκόντι έδειξε στους κάμεραμεν πώς να τραβούν το πρόσωπό της. Με κοντινά πλάνα, σαν να είναι προσωπίδα ή μάσκα. Η Σαρλότ Ράμπλινγκ είναι αναμφισβήτητα μια όμορφη και ταλαντούχα γυναίκα.
Πρόσφατα πρωταγωνίστησε στο «Βυσσινόκηπο» του Τσέχοφ, που μετέφερε στη μεγάλη οθόνη ο Μιχάλης Κακογιάννης. Την ίδια περίοδο βρέθηκε στην Αθήνα για τα γυρίσματα της ταινίας «Σημεία και θαύματα» του Τζόναθαν Νόσιτερ στην οποία συμπρωταγωνιστούσε και ο δικός μας Δημήτρης Καταλειφός.
Τώρα η Σαρλότ Ράμπλινγκ ύστερα από μια απλή «κατάθλιψη» όπως λέει, επανέρχεται στον κινηματογράφο πρωταγωνιστώντας στην ταινία του ανερχόμενου Γάλλου σκηνοθέτη Φρανσουά Οζόν «Under the sand» (Κάτω από την άμμο). Σε μια προσωπική συνέντευξή της στον «Ομπσέρβερ», με αφορμή αυτή την ταινία, μιλά για το χωρισμό της από το συνθέτη Ζαν Μισέλ Ζαρ (που θα δούμε το καλοκαίρι στο Ηρώδειο), την κατάθλιψη που πέρασε, τη σημερινή της ψυχολογική κατάσταση και φυσικά τη νέα της ταινία.
Το φιλμ του Οζόν βγαίνει στις αίθουσες, στη Γαλλία, τον επόμενο μήνα. Η Ράμπλινγκ υποδύεται τη Μέρι, μια γυναίκα που αρνείται να δεχθεί την πραγματικότητα. Είναι μια αισθησιακή, με αυτοπεποίθηση γυναίκα στα 50, που φεύγει με τον άντρα της για τις καθιερωμένες καλοκαιρινές τους διακοπές στη θάλασσα. Την πρώτη μέρα, καθώς εκείνη κάνει ηλιοθεραπεία, ο άντρας της πάει να κολυμπήσει κι εξαφανίζεται. Την εγκατέλειψε; Πνίγηκε; Ηταν ατύχημα ή αυτοκτονία; Ο νεαρός σκηνοθέτης Οζόν γύρισε αυτό το πρώτο μέρος της ταινίας χωρίς να ξέρει κι ο ίδιος τι θα ακολουθήσει. Εξι μήνες αργότερα η Σαρλότ Ράμπλινγκ επιστρέφει στα πλατό για να γυρίσει το υπόλοιπο. Η ηρωίδα της αρνείται να δεχθεί το θάνατο του συζύγου της. Ετσι εκεί που η ταινία φαινόταν ότι θα είναι ένα φιλμ μυστηρίου, αποδεικνύεται ότι είναι ένα ψυχολογικό πορτρέτο...
Για τη Ράμπλινγκ η ταινία είναι μια «θαυμάσια επιστροφή στη φόρμα» και αντίθετα με άλλους ηθοποιούς που ξεχωρίζουν τον εαυτό τους από το ρόλο, εκείνη πιστεύει πως «μπορείς να παίξεις ένα ρόλο μόνο αν βρεις κάτι απ' αυτόν σε σένα ή αισθάνεσαι έτοιμος να εκφράσεις αυτή την πλευρά σου. Η Μέρι θα μπορούσε να είμαι εγώ. Δεν υποδύομαι τη Μέρι, απλώς γίνομαι εκείνη».
Η Ράμπλινγκ, όταν ήταν μικρή, ήθελε να γίνει τραγουδίστρια. Οταν ήταν έφηβος μαζί με την αδελφή της τραγουδούσαν στο σχολείο. Οταν όμως προσελήφθησαν από ένα νάιτ κλαμπ, ο στρατιωτικός πατέρας τους έβαλε ένα τέλος στέλνοντας τη Σαρλότ εσώκλειστη σε ένα σχολείο για γραμματείς. Σε ηλικία 19 ετών την ανακάλυψε μια διαφημιστική εταιρεία και σε λίγο άρχισε η κινηματογραφική της καριέρα. Δύο χρόνια αργότερα έχασε ξαφνικά την αδελφή της εξαιτίας μιας εγκεφαλικής αιμορραγίας.
«Κι έτσι η ζωή ποτέ δεν έγινε κεφάτη και χαρούμενη όπως πριν», λέει. «Γι' αυτό μάλλον στράφηκα και σε ταινίες που δεν μπορείς να τις αποκαλέσεις διασκεδαστικές, αλλά που εξερευνούσαν την ανθρώπινη ψυχή. Οπως ο "Θυρωρός της νύχτας". Αρχισε να με απασχολεί έντονα η άλλη πλευρά της ζωής...».
Εκτοτε βέβαια γνώρισε τη δόξα και την αναγνώριση παίζοντας σε σημαντικές ταινίες του Βισκόντι, του Γούντι Αλεν κ.ά. Το 1991 έπαθε, όπως παραδέχεται, μια νευρική κατάρρευση που την έστειλε για κάποιο διάστημα σε ψυχολογική κλινική του Λονδίνου. «Δεν νομίζω ότι ήμουν καθόλου καταθλιπτική», λέει σήμερα. «Ημουν απλώς πολύ μπερδεμένη, ένιωθα ότι η ζωή δεν είναι καθόλου εύκολη, ως εκ τούτου είχα χάσει την αυτοπεποίθησή μου. Η καθαρή ψυχιατρική ανάλυση πάντως δεν μου πάει καθόλου...», λέει γελώντας.
Πριν από έξι χρόνια χώρισε με τον Ζαν Μισέλ Ζαρ, τον οποίο είχε παντρευτεί το 1977 και έχει κι ένα παιδί. Εκείνη την περίοδο, τη δεκαετία του '70, οι δυο τους ήταν το τέλειο ζευγάρι. Σ' ένα υπέροχο τεράστιο σπίτι στις Βερσαλίες, απολάμβαναν τη δόξα τους, τον έρωτά τους και την οικογένειά τους. Τώρα εκείνος ζει στις Βερσαλίες κι εκείνη στο Παρίσι διατηρώντας μαζί του μια «υπέροχη σχέση».
Εχετε αλλάξει, σχολιάζει η δημοσιογράφος, φαίνεστε πιο ήρεμη και πιο δυνατή... «Δεν με απασχολεί πια», απαντά. «Παλιότερα με απασχολούσε πολύ, τώρα όχι. Αλλάζεις όταν το ξεπερνάς και ο κύριος λόγος που αλλάζεις είναι γιατί αποφασίζεις να μην σε επηρεάζει πια. Γιατί είσαι τελικά ο μοναδικός άνθρωπος που ζει με αυτό: αν μισείς τον άντρα σου, εσύ πρέπει να ζήσεις με αυτό το μίσος. Αυτός έφυγε, πάει. Εκτός αν πας και τον σκοτώσεις, οπότε θα πας στη φυλακή και τότε τι θα κάνεις; Αν με βλέπετε ήρεμη, είναι επειδή είδα θετικά τα πράγματα. Κανείς δεν δίνει σημασία για το τι αισθάνεσαι, κανείς σε όλο τον κόσμο. Μόνο εσένα σε τρώει μέσα σου. Ο πόνος είναι, μόνο, υποκειμενικός».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου