αναζητωντας κροκανθρωπους!

ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ

--------------------------------------------------------------------------------

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΚΡΟΚΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

1981

ΕΚΔΟΣΗ: ανέκδοτο

1


Νικόλας Άσιμος -Σαλόκιν Σόμισα

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΚΡΟΚΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

Τούτο το βιβλίο το αφιερώνω στον Σαλόκιν Σόμισα,
στον άνθρωπο που μούδωσε τη γνώση στο να κάτσω
να το γράψω και να το τυπώσω.

2


ΠΡΟΛΟΓΙΣΜΑ

Ευτούτοτοβιβλίο -κι ας φανεί παράξενο -δεν είναι δυνατό να διωχθεί, γιατί ο συγγραφέας του από πάντοτε παλεύει
για την ελεύθερη έκφραση, και τόχει κατακτήσει το δικαίωμα τουλάχιστο για τον εαυτό του, πληρώνοντας αντίτιμο
χιλιάδες χαμαλίκια.
Τυπώθηκε επίσης σελιγοστά αντίτυπα και δεν πουλιέται στο εμπόριο, και όπου μοιράζεται, η τιμή που πληρώνεις ίσα
ίσα καλύπτει το κόστοςτης αντιπαραγωγοπαραγωγής του. Όχι τον κόποτου εκδότη-συγγραφέα, ούτετονκόπο του
μοιράσματος.
Όποιοςθέλει μπορείνατο πουλά, αλλά χωρίς κέρδος.
Δεν είναι δυνατό να κατασχεθεί, διότιπαρ’ όλαόσα πιστεύει ο συγγραφέας, έχεικαι κάποια μέσα του ψυχή τυπωμένη
στο χαρτί, και είναι δύσκολο να βρεθεί, και δεν κατάσχεται η ψυχή.
Και εξ’ άλλου αυτός που τόγραψε τυχαίνει ναείναι άγνωστος -ευρύτατα γνωστός. Και μια κατάσχεση θα τον έκανε
ευρύτατα γνωστό χωρίς το “άγνωστος”, και αυτό θα ήταν ηκαλύτερη διαφήμιση, και δεσυμφέρει στους κρατούντες,
αλλάούτε κι ο ίδιος δέχεται τη διαφήμισή του.
Τέλος, το βιβλίο τούτο θα περάσει ντούκου και δε θα γίνει ποτέ της μόδας, όσο ζει ο συγγραφέας του, αλλά και από
μόνο του. Διότι είναι -θάλεγε κανείς - “εκτός τόπουκαι χρόνου” παρότι αναφέρεται σετόπο και σε χρόνο, και απλοϊκά
άτοπον. Ούτεκαν διά της εις άτοπον απαγωγής αναγκαίον.
Δεν έχει σημασία πού θα διαβαστεί.
Τόσο το χειρότερο πούθα διαβαστεί.
Εξ’ άλλου είναι εκτός Νόμου. Όπερ σημαίνει πωςείναι πέρα και πάνω από το Νόμο. Καιτον Νόμοτον απορρίπτει ως
χυδαίοκι άχρηστο καιτονεξεπερνά.
Δεν είναι φτηνό παρά πουη τιμή του ξεγελά. Δεν είναικαν “πορνό”. Δεν ασχολείται με θέματα κοινούενδιαφέροντος
όπως: άπλυτα παπάδων, τραβεστί, μπουρδέλα, Rock και τα τοιαύτα.
Όσον αφορά το κάθε τι και ότι, αναλαμβάνω την ευθύνηεγώ, ως χαρακτηρισθέντας αλήτης και σχιζοειδής. Όχι
συμφώνως τώ Νόμω. Ουδεμίαν σχέσιν έχει ο Νόμος μ’ εμένα κι εγώ μ’ αυτόν.
Αλλάέτσι για το έτσι. Γιατί πάντα αναλαμβάνω την ευθύνη του τικάνω.
Και δε γίνεται. Το κάνω.
Αλλάαυτό αποδεικνύει πως Γίνεται !!!
Κάντο λοιπόν !


ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ

3


Ότανπλακώσει ο θάνατος αρχίζει η καταγραφή της ζωής. Κι έτσι κυκλοφορούν ταβιβλία.
Το καλό με μένα αλλά και το ζόρι είναι που ξέρω συνειδητά τον θάνατό μου και μαζί με την καταγραφή της πεθαμένης
ζωής μπορώ να καταγράφω και το θάνατο.
Ενώοι πιο πολλοί που καταγράφουν τη ζωή στο θάνατό της δεν το ξέρουν και το νομίζουναυτό ζωή. Χα ;
ΖωήκαιΚίνηση. με τον καθένα στο καβούκι του, που δεν είναι καν προσωπικό, κλεισμένοι στον τάφο, χωρίς καν τη
δύναμη του τυμβωρύχου, μ’ ένα βιβλίο στο χέρι να κόβει το φως.
Ό,τικι αν κατ’ έγραψαως τα τώρα (κασσέττες κλπ.) έγιναν ύστερααπ’ το θάνατο της ζωής και της λειτουργίας των
κομματιών, που κατάληξαν στραγάλιακαι πιπίλα άλλων πιο αδύναμων από μένα, που η βολεμένη τους απραξία τους
οδηγεί στο να περνάν την ώρα και να εκτονώνονται και μέσα από μένα.
Εκτονώτονώ Δονήσεις. Εκτονούν τονούν Δονήσεις. Τσιμπιές. Δονήσεις. Τρύπες, τρυπάρες, τρυπίτσες... όλο αυτό με
καταστέλλει. Θαγίνω ξανάτοσουρωτήρι;
Τώραγράφω μετη μέθοδοτουπροτιμότερου πουείναι θάνατος διπλός. Προκειμένουναπουλάω ταβιβλία τουθανάτου
του Rock, τη Μπέττυ και τη Γώγου, όπως έχω καταλήξει.
Άςκυκλοφορήσω στη πιάτσα το δικό μου θάνατο.
Δεπιστεύω ότι βοηθάω κανένα. Ούτε εμένα.
Ηπροσπάθεια που καταβάλλω νακαταγράψω επαναλαμβάνοντας αυτό που ήταν ηζωήείναι αφόρητη και δεν
ισοβαρίζεται απ’ ταλεφτάπου θαχάσω ή θα βγάλω κι απ’ τις πιθανές διώξεις που θαέχω.
Όποιος αγοράζει βιβλία και μένει σ’ αυτά είναι ηλίθιος, είναι πτώμα και χειρότερο. δενξέρει ούτε υποψιάζεται τον
θάνατό του.
Εσύ που μ’ αγοράζεις με σκοτώνεις. Αλλάπρώτα σκότωσες τον εαυτό σου.
Πάντως μάθε. δεν πρόκειται να βρεις και τίποτα ατόφιο εδώ μέσα.
Οι πραγματικές ζωϊκές μουστιγμές δενκαταγράφονται.
Όταν φτάνω στη ζωή είμαι μέσα ολόκληρος, νοιώθω και γνωρίζω. Αλλά όταν ξέρω αυτά που ξέρω, δεν θυμάμαι. Ούτε
ξέρω αν ή πώς θα ξαναφτάσω. Αυτή είναι η ασπίδα μου. Απλώς συμβαίνει να συμβαίνει.
Τηζωή μου δεν τη κατέγραψα. Ό,τιυπάρχειεδώ είναι επιδερμίδα, άλλοτε χοντρόπετση, άλλοτε ψιλόπετση.
πιο δικιά μου ηψιλόπετση
πιο δικιάσου η χοντρόπετση.


-----
Κρίμα που πήγε κι αυτό έτσι
κρίμα που δεν ήταν αλλοιώς
και σταματάωσε μιαλέξη
π’ αποροφάει ο θάνατος.

Στροφή από το τελευταίο μου σουξέ.
-----

Το βιβλίο περιέχει πολλά
Ακόμακαι τηλεκτουσία του ΚΡΟΚ.
Την ουσία δεν την περιέχει
Εγώ συχνά απουσιάζω
στην ουσία της απουσίας.

Ανείσαι η ροή που τρέχει
ή τοσταμάτημα του ήχου
χτύπα.
Αλλοιώς μην ενοχλήσεις.
Μη διαταράξεις τη θείααταραξία
τουθνητούόντοςπου εμμένει.


Εσύ το παραβίασεςκιαυτό το ίδιο εύκολα.
Είπες. πως γράφτηκε για σένα.
Ίσως. μπορεί. Αλλά εσύδεν είσαι σύ.
Βέβαια σε θαυμάζω που μπορείςκαι επεμβαίνεις.


Όπωςτότε πουπέταξες τη πίστη του Ηλία στον υπόνομο.
Αλλάεσύ δεν είσαι σύ. Δεν ξέρω αν θα δεχόσουν επεμβάσεις πάνω σου.


-----
Νόμιζα πως μ’ έπιασε ότιχειρότερο απεχθάνομαι. Ζήλια και κτητικότητα. Αλλά δεν ήταν αυτό.
Ήθελα απλά ναπειστώ πως μπορείς να ξεπεράσεις ταόριά σου.
Έγινα απαίσιος, απαίσιος, πιο απαίσιος απ’ ότιήσουν κάποτε εσύ.
Ήθελα νασε κάνω να ξεκολλήσεις. Ή, να με σιχαθείς και να τελειώνει.

4


Αυτό το σπίτι με πειράζει. κι ότιπεριέχει. Πρέπει να σούριξα πολύ-πολύ ξύλο κι άντεξες. Πρέπει ναήμουνα αισχρός,
αισχρός κι άντεξες. Πρέπει να ήμουνα αδύναμος, αδύναμος και με δέχτηκες. Πρέπει να είχα αποκοπεί κι ακολούθησες.
Βρήκα τη δύναμη να δώσω τέλος και μου μίλησες.
Πως. δεν υπάρχει τέλος. Τέλος κι Αρχή τ’ αυτό. Τώρα ξέρω πως είσαι ο πιο φανταστικός άνθρωπος. Έχεις τεράστια
δύναμη. Τώρα ξέρω ότι ξέρεις. Δε σεφοβάμαι μη κυλήσεις. Αφού μπόρεσες να ταπεινωθείς.
Αφού μπόρεσες να κυλιστείς.
Αφού χτύπησες και σύ στο μαχαίρι.
Δε με πειράζει πια το σπίτι.
Ούτετο περιβάλλον σου.
Τώραξέρω ότιξέρεις. Κι ό,τιξέρεις είναιιδιαίτερο. Είναιδικόσου. Δεσε φοβάμαι πια. Αυτή τη νύχτα μ’ έχεις
ξεπεράσει. Δεν έχει σημασία που σ’ αγαπάω. Δεν έχεισημασία πουσου δόθηκαπρώτος εγώ. Δεν έχεισημασία που δε
μπορώ ναπάω μ’ άλληγυναίκαπια. Δεν έχει σημασίατίποτα.
Με βοήθησες πολύ χωρίς νατο ξέρεις. Και δεντόξερα και ‘γω. Απελευθέρωσα όλα μουτα ζωικά ένστικτα και ήσουνα
δίπλα απλή. Είναι φανταστικό.
Αυτό σίγουρα δεν τόχω ξαναζήσει. Ή αν το έζησα δεν το θυμάμαι.
Κιήσουναδίπλα. Τώρα ξέρω ότιξέρεις. Τώρα ξέρω πως δεν ήταν ζήλεια.
Ήταν απαραίτητο να γίνει. Ήθελα ναπειστώ.
Χαίρομαι που είσαι έτσι. Χαίρομαι που δενέπεσα έξω. Ξαναβρίσκω τις δυνάμεις μου. Σ’ ευχαριστώ. Νοιώθω σα να
έχω συνδέσει τη μοίρα μου μαζί σου.
Εσύ έχεις το Πίττ σου. Νοιώθω σαν κάτι ναξεκουνάει. Σανααρχίζει κάτι που άρχισε από καιρό. Καιδετο κατάλαβα.
Τώραξέρω ότιξέρεις.
Σουέχωεμπιστοσύνη.
Αυτά.


Γράφωαργά, σταθερά απλοϊκά. Δεγράφω σαν και σένα με κομμένη την ανάσα. Τα γραφτά σου είναι στρόβιλος. Όπως
στρόβιλος και σύστο στρόβιλο.
Ίσως νάχεις μεγαλύτερη δύναμη. Ίσως νασ’ έχω αδικήσει, όπως είχες πει.
Εγώ έχω κόψει τους δεσμούς μου με τα πράμματα. Με τους ανθρώπους πράγματα. Με ταγύρω που με κόβουν.
Χρειάστηκα δύναμη πολλή γι’ αυτό. Γράφωαργά, σταθεράαπλοϊκά. Μπορώ κι αντέχω. Αλλά εγώσαν κινηθώ
πραγματικά, εγώ γκρεμίζω. Γίνομαι στρόβιλος κι εγώ. Με κομμένητην ανάσαεγώ δρω. Εγώ τ’ αλλάζω τα πράμματα.
Εσύ δεν έχεις κόψει. Δεν τααλλάζεις τα πράμματα. Είσαι μέσα σ’ αυτά. Γίνεσαι ένα μ’ αυτά. Αλλά σεξέρω καλά. Είσαι
πολύ μακριά από όλα τούτα. Πρέπει να χρειάστηκες πολύ δύναμη για νατο κάνεις και ίσως περισσότερη από μένα.
Μπορείς κι αντέχεις. Εσύ διάλεξες έτσι. Διάλεξες να σκίζεσαι. Σπας τον εαυτό σου χίλια κομμάτια. Δεν τα αλλάζεις τα
πράμματα, αφήνεσαι να σε αλλάζουν. Εσύ που είδες άλλο πράμα διαφορετικό. Και δεσεκαταπίνουν. Γιατί περπάτησες
καισύστο κομμένο το σκοινί επάνω. Παίζεις τη ψυχήσου στο δικό σου τριπ. Ίσως να την παίζεις από μένανε
διαφορετικά. Αλλά πάντως την παίζεις. Όμως για νατο κάνω χρειάστηκε ναξαναρχίσω να γράφω κι εγώ. και να
διαβάσω μερικάαπ’ τα γραφτά σου.
Με κομμένη την ανάσα...
Γιαυτό και ταγραφτά χρειάζονται κι αυτά καμμιά φορά. Για να καταλαμβαίνω το μεταξύ. Γιατί τυπώνεις την ανάσα
στο χαρτί καμμιά φορά κι όχι στην καρδιάκαι φεύγει και το προσωπείο της λεκτικής μας επαφής.
Γιαυτό μη σκίζεις πάντα τα χαρτιά σου κι ας θέλεις δύναμη γι αυτό.
Αντί για κάποιον που σε ξέρει και χωρίς αυτά, όχι για κάποιον τρίτο, είσαι η ίδια σύ μες στο χαρτί.
Γιακάποιον που σε ξέρει και μπορεί να δει, κι έχει τη δύναμηνατο παραδεχτεί. Γιατίσυχνά με πιάνεις και πιανόμαστε,
σεπιάνω και πιανόμαστε. Μονάχα σα σωπαίνουμε και όχι σα μιλάμε. Σαν είναι άδειο το μυαλό μου και σου ξεβιδωθούν
τα μάτια. Αλλά δε συμβαίνει κάθε μέρα τούτο. Ίσως κάποτε καταλάβει. Αλλάακόμη είμαστεεκεί και τα γραφτά
χρειάζονται κι αυτά. Εμάς τα γραφτά μας είναι διαφορετικά.
Αλλάχρειάζονται διά το μεταξύ μας. Για μένα που με ξέρεις. Για σένα που σε ξέρω.
Ανάποδα το γράφω απ’ ότιτόπα πριν. Για κάποιον τρίτο ταχαρτιά δε χρειάζονται καθόλου.
Όντωςπαρατήρησα κι αυτό. Στα γραφτά σου το τολμάς και ακουμπάς ταπάντα.
Και εμένα δεν τολμάς να μ’ ακουμπήσεις. Πάντως εγώ τολμώ και σ’ ακουμπώ. Δεν ξέρω ποιόείναι το καλύτερο ήκι αν
είναι το ίδιο ακριβώς. Ή, αν υπάρχει το καλύτερο.
Άραείναι έτσι.
Αρκούμαι σ’ αυτό.


Ένδειξις χαμαιτυπείο, παραπλεύρως πτυελοδοχείο, τίτλοςθεατρικού έργου σκ…σκατά.
Ενδεχομένως οιφίλοι σαςαπέθαναν, ενδεχομένως τους φίλουςσας τους ξέκαναν. Ενδεχομένως δεθα τους ξαναδείτε
πια.