Ο Κλεων γυρισε προς το μερος της...................και με εκδηλη ανησυχια τη ρωτησε αν ειναι καλα. Οι συνοδοι εκαναν ενα γρηγορο ελεγχο, μηπως ειχει χτυπησει καποιο απο τα παιδια. Ευτυχως ηταν ολοι καλα. Η φωνη του πιλοτου ακουστηκε να συνηστα ηρεμια και ζητησε να καθησουν ολοι στις θεσεις τους. Υστερα καλεσε τους συνοδους στο πιλοτηριο. Μετα απο λιγη ωρα οι συνοδοι βγηκαν εξω και εξηγησαν οτι επρεπε να αντιμετωπισουν μια ιδιαιτερα σοβαρη κατασταση. Ένας μετεωρητης ηταν " πανω στην τροχια του σκαφους" και δεν υπηρχε χρονος να την αλλαξουν, ωστε να τον αποφυγουν.
Επρεπε οπωσδηποτε να βρεθει ενας εθελοντης να οδηγησει το μικρο βοηθητικο σκαφος, αυτο που εθεταν σε λειτουργια μόνο σε εκτακτες περιπτωσεις, για να τραβιξει με τα μαγνητικα του πεδια πανω του τον μετεωρητη, ετσι ωστε να αποφευχθει η συγκρουση του μετεωρητη με το κυριως σκαφος.
Ολοι παγωσαν.
Νεκρικη σιγη απλωθηκε για λιγα δευτερολεπτα.
Ο Κλεων σηκωθηκε ορθιος αλλα πριν προλαβει να αρθρωσει λεξη, ο κυριος Αριστειδης με καθαρη φωνη και κοιτωντας τους μαθητες του στα ματια ειπε:
" Δεν υπαρχει κανενας λογος ανησυχιας παιδια. Το προβλημα θα λυθει. Εγω θα οδηγησω το μικρο σκαφος. Μη φοβαστε. Προσευχηθειτε για μενα και ολα θα πανε καλα. Ειστε ολοι καλα παιδια και παρολο που πολλες φορες καταλαβαινα, οτι σας κουραζαν τα λογια μου, ειμαι σιγουρος οτι στην ψυχη σας υπαρχουν κρυμμενοι θησαυροι.
Προσπαθηστε να τους ανακαλυψετε".
Αυτα ηταν τα τελευταια του λογια. Υστερα κατευθυνθηκε στο πισω μερος του σκαφους με την συνοδια ενος απο τα μελη του πληρωματος. Μεσολαβισαν τρια λεπτα απολυτης ησυχιας, οταν στις οθονες των παιδιων εμφανιστηκε το μικρο βοηθητικο σκαφος.
Πριν καλα καλα συνειδητοποιησουν τι εβλεπαν, μια λαμψη το εξαφανησε απο τα ματια τους.
Ενα δακρυ κυλησε απο τα ματια της.............., ασυναισθητα εκανε το σημειο του σταυρου στο στηθος της και ψιθυρισε:
"Ευχαριστουμε κυριε Αριστειδη".
Βαθια λυπημενοι και με αισθηματα ευγνωμοσυνης ζητησαν απο το πληρωμα να επιστρεψουν στη γη.
Το ταξιδι για αυτους δεν ειχε πια καμια σημασια. Το μαθημα που τους εδωσε ο δασκαλος ηταν το μεγαλυτερο που θα μπορουσαν να διδαχτουν ποτε.
Το πιο δυσκολο αλλα και το πιο ωραιο.
Ηταν ενα μαθημα ζωης, ενα μαθημα ανθρωπιας.
Ηταν αυτο που του εδειξε τι σημαινει πραγματικη αγαπη, τι σημαινει θυσια. Ο κυριος Αριστειδης θυσιαστηκε, δινοντας μαθημα μεγαλειου και ανθρωπιας και καταφερε αυτο που φαινοταν-φαινοταν δεν ηταν- ακατορθωτο. Να καταλαβουν επιτελους ολα αυτα που του διδασκε τοσο καιρο. Παρολες τις ενοχες τους που δεν τον εκτιμησαν οσο επρεπε, οταν βρισκοταν εκεινος κοντα τους, τους παριγορουσε το γεγονος οτι εστω και τωρα, τα λογια του ειχαν βρει θεση στις ψυχες τους.
Δε θα τον ξεχνουσαν ποτε, θα ζουσε για παντα στις καρδιες τους και η.............. ηθελε να πιστευει οτι και εκεινος απο καπου ψηλα τωρα, τους εκλεινε πονηρα το ματι, δικαιωμενος πια.
Η επιγραφη " προσδεθειτε" αναψε, εβαλαν τις κασκες τους και προσγειωθηκαν στη γη.
Η................ βρισκεται πια στις αγκαλιες των δικων της. Ασφαλης, ευτυχισμενη με αισθημα απολυτης πληροτητας. Τι και αν δεν πηγε στον Δια??? Επεστεψε στη γη και αισθανεται οτι εμαθε και γνωρισε πολλα περισσοτερα.
Ειδε..με τα ματια της ψυχης της, τοσα οσα δε θα μπορουσαν να δουν τα ματια της σε ολοκληρη ζωη.
Πρωινο 25 Δεκεμβριου 2098 μ.Χ.
Χριστουγεννα....
Ο μικρος Χριστος μια τετοια μερα ηρθε αγνος και αδολος στη γη για να σωσει, να διδαξει, να δειξει την ΑΓΑΠΗ, αυτη που δεν περιμενει ανταποδοση, αλλα ευελπιστει να ριζωσει στις καρδιες του καθενος απο εμας.
Σαν αυτη την ΑΓΑΠΗ που εδειξε ο κυριος Αριστειδης στους μαθητες του. Τουτα τα Χριστουγεννα ειναι τα ωραιοτερα της ζωης τους. Ειναι αλλιωτικα αλλα και τα παιδια ειναι ολοτελα διαφορετικοι ανθρωποι πια!!!!
Επρεπε οπωσδηποτε να βρεθει ενας εθελοντης να οδηγησει το μικρο βοηθητικο σκαφος, αυτο που εθεταν σε λειτουργια μόνο σε εκτακτες περιπτωσεις, για να τραβιξει με τα μαγνητικα του πεδια πανω του τον μετεωρητη, ετσι ωστε να αποφευχθει η συγκρουση του μετεωρητη με το κυριως σκαφος.
Ολοι παγωσαν.
Νεκρικη σιγη απλωθηκε για λιγα δευτερολεπτα.
Ο Κλεων σηκωθηκε ορθιος αλλα πριν προλαβει να αρθρωσει λεξη, ο κυριος Αριστειδης με καθαρη φωνη και κοιτωντας τους μαθητες του στα ματια ειπε:
" Δεν υπαρχει κανενας λογος ανησυχιας παιδια. Το προβλημα θα λυθει. Εγω θα οδηγησω το μικρο σκαφος. Μη φοβαστε. Προσευχηθειτε για μενα και ολα θα πανε καλα. Ειστε ολοι καλα παιδια και παρολο που πολλες φορες καταλαβαινα, οτι σας κουραζαν τα λογια μου, ειμαι σιγουρος οτι στην ψυχη σας υπαρχουν κρυμμενοι θησαυροι.
Προσπαθηστε να τους ανακαλυψετε".
Αυτα ηταν τα τελευταια του λογια. Υστερα κατευθυνθηκε στο πισω μερος του σκαφους με την συνοδια ενος απο τα μελη του πληρωματος. Μεσολαβισαν τρια λεπτα απολυτης ησυχιας, οταν στις οθονες των παιδιων εμφανιστηκε το μικρο βοηθητικο σκαφος.
Πριν καλα καλα συνειδητοποιησουν τι εβλεπαν, μια λαμψη το εξαφανησε απο τα ματια τους.
Ενα δακρυ κυλησε απο τα ματια της.............., ασυναισθητα εκανε το σημειο του σταυρου στο στηθος της και ψιθυρισε:
"Ευχαριστουμε κυριε Αριστειδη".
Βαθια λυπημενοι και με αισθηματα ευγνωμοσυνης ζητησαν απο το πληρωμα να επιστρεψουν στη γη.
Το ταξιδι για αυτους δεν ειχε πια καμια σημασια. Το μαθημα που τους εδωσε ο δασκαλος ηταν το μεγαλυτερο που θα μπορουσαν να διδαχτουν ποτε.
Το πιο δυσκολο αλλα και το πιο ωραιο.
Ηταν ενα μαθημα ζωης, ενα μαθημα ανθρωπιας.
Ηταν αυτο που του εδειξε τι σημαινει πραγματικη αγαπη, τι σημαινει θυσια. Ο κυριος Αριστειδης θυσιαστηκε, δινοντας μαθημα μεγαλειου και ανθρωπιας και καταφερε αυτο που φαινοταν-φαινοταν δεν ηταν- ακατορθωτο. Να καταλαβουν επιτελους ολα αυτα που του διδασκε τοσο καιρο. Παρολες τις ενοχες τους που δεν τον εκτιμησαν οσο επρεπε, οταν βρισκοταν εκεινος κοντα τους, τους παριγορουσε το γεγονος οτι εστω και τωρα, τα λογια του ειχαν βρει θεση στις ψυχες τους.
Δε θα τον ξεχνουσαν ποτε, θα ζουσε για παντα στις καρδιες τους και η.............. ηθελε να πιστευει οτι και εκεινος απο καπου ψηλα τωρα, τους εκλεινε πονηρα το ματι, δικαιωμενος πια.
Η επιγραφη " προσδεθειτε" αναψε, εβαλαν τις κασκες τους και προσγειωθηκαν στη γη.
Η................ βρισκεται πια στις αγκαλιες των δικων της. Ασφαλης, ευτυχισμενη με αισθημα απολυτης πληροτητας. Τι και αν δεν πηγε στον Δια??? Επεστεψε στη γη και αισθανεται οτι εμαθε και γνωρισε πολλα περισσοτερα.
Ειδε..με τα ματια της ψυχης της, τοσα οσα δε θα μπορουσαν να δουν τα ματια της σε ολοκληρη ζωη.
Πρωινο 25 Δεκεμβριου 2098 μ.Χ.
Χριστουγεννα....
Ο μικρος Χριστος μια τετοια μερα ηρθε αγνος και αδολος στη γη για να σωσει, να διδαξει, να δειξει την ΑΓΑΠΗ, αυτη που δεν περιμενει ανταποδοση, αλλα ευελπιστει να ριζωσει στις καρδιες του καθενος απο εμας.
Σαν αυτη την ΑΓΑΠΗ που εδειξε ο κυριος Αριστειδης στους μαθητες του. Τουτα τα Χριστουγεννα ειναι τα ωραιοτερα της ζωης τους. Ειναι αλλιωτικα αλλα και τα παιδια ειναι ολοτελα διαφορετικοι ανθρωποι πια!!!!
::))
ΑπάντησηΔιαγραφή