«Κάποια μέρα μια πραγματική βροχή θα παρασύρει όλα τα σκουπίδια απ' τους δρόμους».

Τρία χρόνια μετά τους «Κακόφημους δρόμους» ο Scorsese επιστρέφει για να κάνει άλλη μια περιπλάνηση στους δρόμους της Νέας Υόρκης. Και καταφέρνει να δημιουργήσει μια ταινία σταθμό, μια ταινία που σημάδεψε μια δεκαετία, μια ταινία που τιμήθηκε με «Χρυσό φοίνικα» στις Κάννες αλλά και αγνοήθηκε επιδεικτικά από την αμερικανική Ακαδημία. Έξοχη σπουδή του Scorsese πάνω στην αποξένωση και στην μοναξιά των μεγαλουπόλεων, βασισμένο στο συναρπαστικό σενάριο του Paul Schrader και στη συγκλονιστική ερμηνεία του Robert De Niro, στο ρόλο του ταξιτζή του Μανχάταν, που μεταμορφώνεται σε εξολοθρευτή άγγελο τιμωρό. Ένας βασανισμένος συναισθηματικά βετεράνος πεζοναύτης του Βιετνάμ που δεν αντέχει τον κόσμο της υποκουλτούρας που τον περιβάλλει και αποφασίζει να δράσει: «Κάποια μέρα» λέει, «μια πραγματική βροχή θα παρασύρει όλα τα σκουπίδια απ' τους δρόμους». Αϋπνίες, άγχος στο προσκήνιο μιας διαδικασίας που πλήττει τον άνθρωπο για τα βρώμικα συμβάντα που γύρω του διαδραματίζονται. Αποβράσματα που κατοικούν στους δρόμους και τις πλατείες φιμώνοντας την ελευθερία χιλιάδων φοβισμένων ανθρώπων. Αποβράσματα που διαμορφώνουν τις καταστάσεις, αφανίζουν την ηθική και οδηγούν παραφύση μια κοινωνία που δειλιάζει να αποκαλυφθεί. Ταραγμένος ακόμα περισσότερο από μια αποτυχημένη σχέση, ο Τράβις καταλήγει στο συμπέρασμα ότι εκείνος είναι η "πραγματική βροχή" και ξυρίζει το κεφάλι του σαν μοϊκανός, για να αναλάβει την ιερή αποστολή της κάθαρσης ενός διεφθαρμένου κόσμου. Σαφή νύξη για το πολιτικό σύστημα της απάθειας, με πολιτικούς που "κλείνουν" τα αυτιά στο λαό και μετατρέπουν το στόμιό τους σε πηγάδι εύγλωττων λόγων. Παντελής έλλειψη μέτρων σε μια ελλειμματικής συνείδησης κοινωνία, στην ταινία που ακολουθεί την συμπεριφορά και αναδεικνύει τα ερεθίσματα που δέχεται από την πραγματικότητα μετουσιώνοντας τα σε μη αναστρέψιμες πράξεις. Ο Τράβις καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας στέκεται απλός παρατηρητής συσσωρεύοντας και στο μυαλό του θεατή τη σαπίλα και τη διαφθορά με αποτέλεσμα το ξέσπασμα στην τελευταία σκηνή των φόνων να αποτελεί στιγμή ανθολογίας, με την κάμερα να απομακρύνεται όπως και οι ψυχές αυτών που έφυγαν. Με τη βοήθεια της φωτογραφίας του Μάικλ Τσάπμαν, ο σκηνοθέτης μετατρέπει το Μανχάταν σε ένα ονειρικό τοπίο, φωτισμένο από νέον, όπου γλιστρά το ταξί του Τράβις, σαν ένα αλλόκοτο κίτρινο τέρας. Ατμοσφαιρική τζαζ μουσική, και δεξιοτεχνική σκηνοθεσία. Σπουδαία ερμηνεία και από την δεκατετράχρονη τότε Jodie Foster ενώ ο De Niro για να μπει στο «πετσί» του ρόλου δούλεψε ένα χρόνο περίπου ως ταξιτζής και πήγαινε συχνά σε ψυχιατρικές κλινικές παρατηρώντας τους ασθενείς