Κυριακή μεσημέρι – και καθίσαμε να φάμε το γιορτινό – της ημέρας γιορτινό – φαγητό – που είχες με τόση επιμέλεια – ετοιμάσει – αλλά – αλλά μια χούφτα λέξεις – λέξεις δικές μου – ειπωμένες με όμοιο ή παράλληλο τρόπο – κι άλλες φορές – άναψαν μια φλόγα – μια φλόγα ανάμεσά μας – ή μάλλον κάνω λάθος – και σ’ αυτό – μια χούφτα λέξεις – λοιπόν - έφεραν ένα κομμάτι πάγου – ένα βαρύ πυκνό κομμάτι πάγου – ανάμεσά μας – κι αντί να πισωγυρίσω – να σκεφτώ με αισθήματα – φέραν – φέραν άλλη μία χούφτα λέξεις – ειπωμένες με μάτια – παγωμένα απ’ τη στιγμή – λόγια που δε μας άξιζαν – λες και δε γνωριζόμασταν – λες και δεν είχαμε ζήσει παρέα – αγκαλιά συχνά – κοντά είκοσι χρόνια τώρα – κι όμως – μια λέξη – κι ύστερα δυο χούφτες κουβέντες – κουβέντες ατελώνιστες από ψυχή – έφεραν στο μεγάλο σπίτι – έναν ξαφνικό χειμώνα – πιο κρύο – περισσότερο επικίνδυνο – πιο οδυνηρό – από κείνον – που παραμόνευε έξω – έξω απ’ τα νοτισμένα τζάμια – έναν χειμώνα που δε ζητούσε να θερμανθεί – από ρούχα – ή – ή μεταλλικά σώματα – κεντρικής θέρμανσης – δεν ήθελε τόσα πολλά – για να γίνουν – τα κρύα – θαρρείς εχθρικά μας – βλέμματα – όπως πριν – πριν – δυο χούφτες λέξεις – ανωφελείς και άσκεφτες – μια λέξη εν κατακλείδι – απ’ το στόμα του ενός – προς την ψυχή του άλλου – μια μαγική λέξη – που χρόνια τώρα – αιώνες πολλούς – πες καλύτερα – σπέρνουν αυτόματα διχόνοια – σε τυλίγουν μοναξιά – μια και μόνη μαγική λέξη – που θα θύμιζε – μονολεκτικά – τόσο γρήγορα – τις δυο δεκαετίες – που είμαστε μαζί – από επιλογή – από καθαρή επιλογή – και δυνατή αγάπη.http://filippidisyannis.blogspot.com/2009/03/blog-post.html Κι έφυγες – αφήνοντας το πιάτο σου – γεμάτο – ούτε μπουκιά πειραγμένη – μόνο ένα δάκρυ – ένα ανεπαίσθητο δάκρυ – που δεν είδα καν να πέφτει – ν’ αρμυρίζει το ζεστό φαγητό – μια γιορτινή – γιορτινή για μας – Κυριακή – του χειμώνα – του φλεβάρη χειμώνα – που ο άνεμος σφύριζε μέρα νύχτα – γύρω από το διαμπερές σπίτι – καραβάκι μας – που έγερνε – αυτό – ή – ή ίσως πάλι – να ‘γερνε στρεβλή η δική μας ματιά – σε δυο πρόσωπα – δυο πρόσωπα αγαπημένα – δυο πρόσωπα – εξ αίφνης τόσο παγωμένα – από μια χούφτα λέξεις – μια χούφτα λέξεις για το καθένα – αντί μιας – μιας που λέγεται τόσο σπάνια – από ανθρώπινα χείλη – μια “συγνώμη” με κατεβασμένα βλέφαρα – ή ειπωμένη – με δυο ζευγάρια μάτια – να κοιτάζονται ολόισια – έτσι όπως μάθανε από πάντα – να κάνουν – με τον πιο φυσικό – με τον πιο καθαρό – τον πιο έντιμο τρόπο.
.
Χωρίς άλλη σκέψη – χωρίς άλλα λόγια – έσυρες – απρόσμενα; – την καρέκλα σου προς τα πίσω – πόσο θόρυβο που έκανε – μια και μόνη – ξύλινη καρέκλα – ξύλινη σα τα αισθήματά μας – αυτά της στιγμής – ξύλινη σα τα βλέμματά μας – που απέμειναν – παγωμένα – πόσο πολύ παγωμένα – στην τελευταία ματιά που ανταλλάξαμε – στο μακρύ διάδρομο – κι η πόρτα στη μικρή διπλή κρεβατοκάμαρα – δωμάτιο συχνά απομόνωσης – του ενός εκ των δυο μας – όταν κάτι πήγαινε τόσο άσχημα – τόσο εξ αίφνης άσχημα…
.
Και σ’ ακολούθησα – μιλώντας – λέγοντάς σου τα καλύτερα – λέξεις που είχαν να ειπωθούν καιρό – χωρίς την ιαματική – που μας άξιζε – μια συγνώμη – μια και μόνη συγνώμη – μια λέξη – μια τόσο βαθιά έννοια – που κρύβει – σεβασμό – εμπεριέχει ταπεινότητα – γράφεται μονάχα – μονάχα με μετάνοια – με απόλυτη μετάνοια – αλλιώς φαντάζει – τόσο μα τόσο – κάλπικη – κι εγώ – μικρότερος από ποτέ – δεν είχα ούτε μια τέτοια – μια κάλπικη – ν’ ακουμπήσω στα ξαναμμένα σου – τα παγωμένα σου μάγουλα – για φαντάσου – για φαντάσου λέω – τώρα που πέρασαν ώρες – ώρες που φάνηκαν χρόνια – κι ίσως και να ‘τανε χρόνια – τελικά.
.
Κι απέμεινα κούτσουρο – άνευ ηλικίας – κούτσουρο σβηστό – ίσως υγρό από πάντα – στο τζάκι – στο τζάκι του σπιτιού μας – που δε θελήσαμε ποτέ ν’ αποκτήσουμε – μόνο λίγος καπνός – αχνοφάνηκε – καπνός αληθινός – στα μάτια – σ’ έναν μεγάλο – έναν μεγάλο παγωμένο χώρο – κι ύστερα... – ύστερα ο καπνός έγινε περισσότερος – γέμισε τα αστραφτερά τασάκια – άναρχα – το ένα μετά το άλλο – άναρχα – σα τις σκέψεις μου – τις εικόνες – τη ζωγραφική – μιας ολόκληρης ζωής – μιας ζωής ευτυχισμένης στο σύνολό της – στο σύνολό της – ευτυχισμένης – από επιλογή – από επιλογή – μαζί σου – μαζί σου – καρδιά μου – καρδιά μου όμορφη – για τη λέξη που κρύβει τόση μαγεία – και δε θέλησα να πω – για τη λέξη – που δεν είχα την ψυχική δύναμη – να πισωπατήσω – για το χατήρι σου – για το χατήρι μας.
.
Μόνο στάθηκα – μισή ώρα αργότερα – έξω – έξω από την πόρτα της κλειστής – μας – της κλειστής μας κρεβατοκάμαρας. Και δεν άκουσα – δεν άκουσα – τον παραμικρό ήχο – από μουσική – πλήκτρα φορητού υπολογιστή – που πάντα κρατάς – παρηγοριά – παρηγοριά – γράφοντας – σα να μιλάς σε πρόσωπο – πρόσωπο που εμπιστεύεσαι στ’ αλήθεια – ούτε κίνηση – ο παραμικρός ήχος – που να δηλώνει ζωή – ζωή – ζωή έστω και μοναχική – ζωή μεσημεριού – φαντάσου – φαντάσου ότι – ήταν τόσο δυνατή η σιωπή – η εκκωφαντική σου σιωπή – που ένιωσα – ακόμα και τις δεκαοχτούρες στο πίσω μικρό μπαλκόνι – τις δεκαοχτούρες όταν στέκονται – ξεκουράζονται – πιο πολύ τα μεσημέρια – τα μεσημέρια όμοια με το σημερινό – γιατί όχι…
.
Πήγα τότε – μουδιασμένος – μαγκωμένος – στ’ αλήθεια – στον φαρδύ – στον φαρδύ καναπέ – που πρόπερσι διαλέξαμε – τον διαλέξαμε έτσι – για να μας χωράει – στριμωγμένους – και τους δυο μας – και τους δυο μας – εσένα και μένα – τα μεσημέρια – τα απογεύματα – τα βραδάκια που έκανε ψύχρα – ψύχρα μόνο γύρω μας – και – σκεπάστηκα με τη μικρή μας κουβέρτα – την κουβέρτα που έφερε – λες και μας χάριζε – το πιο ακριβό ριχτάρι – η μάνα μου – και την απέθεσε διπλωμένη – και φροντισμένη στα χρόνια – η μάνα μου – γιατί αυτή η μικρή κουβέρτα – ήταν η πρώτη παιδική μου – όταν το παιδικό κορμί μου – έπαιρνε μορφή – μορφή και μήκος – σε χρόνια δύσκολα – δύσκολα χρόνια που λογικά – θα είχαν ξεχαστεί – αν δεν υπήρχε κάτι – κάτι από τότε – η μάνα μου – να μου τα θυμίζει – εκείνα τα χρόνια – λίγο πριν – λίγο πριν φύγει – για το τελευταίο της ταξίδι – απρόοπτα – απρόοπτα όπως ήρθαμε – απρόοπτα όπως θα φύγουμε – σε τόπο – και χρόνο απροσδιόριστο…
.
Κι όσο περνούσε η ώρα – η ώρα που στ’ αλήθεια δεν έχει υπόσταση – δεν υπάρχει πουθενά στη φύση – πέρα από τα ρολόγια – τα ρολόγια και το δικό μας στρεβλό νου – ποιον νου μας δηλαδή – αλλά ας το αποδεχτούμε αυτό – έτσι για το έθιμο – όσο περνούσε λοιπόν – η ώρα – που προείπαμε – μια λέξη – μια λέξη μονάχα – μαγική – διαμέσου των αιώνων – ήρθε και μου καρφώθηκε στην ψυχή – ίσως και να μην έλειψε ποτέ – ποτέ στ’ αλήθεια.
.
Συγνώμη. Συγνώμη που σ’ αγαπάω τόσο βαθιά – για τόσα πολλά χρόνια – κι είσαι συ – είσαι εσύ – ναι εσύ – που τυραννάω περισσότερο – πιο πολύ από κάθε άλλο πλάσμα – σ’ αυτόν τον ταλαιπωρημένο πλανήτη – και συ – εσύ χωρίς άχνα – τις πιο πολλές φορές – δέχεσαι να γίνεις ο κυματοθραύστης – των σπασμένων νεύρων μου – των δικών μου νεύρων – των δικών μου καλών – και κακών – στιγμών – των στιγμών που φορτωμένες ένταση – άσκοπη ένταση – καταστρέφουν χρόνους – χρόνους σύντομους – δικούς σου και δικούς μου – ενσταντανέ – εικόνες – αισθήματα – μιας κοινής ζωής – που κοντεύει δυο δεκαετίες – αλλά – αλλά – δεν έχει μάθει ακόμη – κι ίσως – ίσως λέω – να μη μάθει να το κάνει ποτέ – ποτέ σωστά – όμως η σημερινή μου συγνώμη – έτσι όπως ο παγωμένος – ο παγωμένος χειμωνιάτικος ήλιος – πέφτει τόσο απρόοπτα και πλάγια – πλάγια και απρόσμενα ανακουφιστικός – κι εγώ – νιώθω κάτι σαν – σαν να βαφτίζομαι ξανά – λες και μου παίρνει παλιές αμαρτίες – μια λέξη – μια μαγική λέξη μονάχα…
.
Συγνώμη – για όσες φορές – δε κατάφερα να βρεθώ στη θέση σου– συγνώμη – για όσες στιγμές μίλαγες και στάθηκα αφηρημένος – συγνώμη – για όσες φορές δε σε πήρα στα σοβαρά – στα σοβαρά υπόψιν μου – σε σημαντικές αποφάσεις μου – συγνώμη – για όσα σου έταξα – και δεν πραγματοποίησα – συγνώμη για τα κοινά μας – ή τα δικά σου μονάχα όνειρα – που θέλησα να σταθώ εγγυητής – αλλά μετά ξέχασα – συγνώμη για τις υποσχέσεις μου – που αθέτησα – συγνώμη για τις μυρωδιές που ξέχασα – συγνώμη – για τα αγαπημένα σου τραγούδια – αυτά που δεν κατάφερα να αγαπήσω – συγνώμη – για τις σκέψεις σου – τις σκέψεις σου που στάθηκα – στάθηκα ανίκανος να καταλάβω – συγνώμη – που κάποτε – ευτυχώς σχετικά σπάνια – σου είπα ψέματα – αθώα ψέματα θα πει κάποιος – όχι εγώ – δεν υπάρχουν ψέματα αθώα – μόνο ψέματα – συγνώμη – που δεν αγαπώ τις ίδιες ταινίες – ή τα ίδια βιβλία – συγνώμη – για το κάπνισμα που δεν έκοψα – συγνώμη – για κάποια από τα νεανικά μας όνειρα – τα όνειρα που κάναμε – εκεί – τότε – κάπου στα είκοσι – τα όνειρά μας – αυτά που πίστεψα ότι πραγματοποιούνται – αλλά μετά – μετά πρόδωσα – συγνώμη για όσα είπα – και δεν έκανα – συγνώμη – συγνώμη – συγνώμη – αν σε απογοητεύω συχνά σαν άνθρωπος – συγνώμη - που θα επαναλάβω – σα να ‘ταν χτες – πολλά από τα λάθη – που κι εγώ – εγώ ο ίδιος καταφέρνω ν’ αναγνωρίσω… http://filippidisyannis.blogspot.com/2009/03/blog-post.html
.
Χωρίς άλλη σκέψη – χωρίς άλλα λόγια – έσυρες – απρόσμενα; – την καρέκλα σου προς τα πίσω – πόσο θόρυβο που έκανε – μια και μόνη – ξύλινη καρέκλα – ξύλινη σα τα αισθήματά μας – αυτά της στιγμής – ξύλινη σα τα βλέμματά μας – που απέμειναν – παγωμένα – πόσο πολύ παγωμένα – στην τελευταία ματιά που ανταλλάξαμε – στο μακρύ διάδρομο – κι η πόρτα στη μικρή διπλή κρεβατοκάμαρα – δωμάτιο συχνά απομόνωσης – του ενός εκ των δυο μας – όταν κάτι πήγαινε τόσο άσχημα – τόσο εξ αίφνης άσχημα…
.
Και σ’ ακολούθησα – μιλώντας – λέγοντάς σου τα καλύτερα – λέξεις που είχαν να ειπωθούν καιρό – χωρίς την ιαματική – που μας άξιζε – μια συγνώμη – μια και μόνη συγνώμη – μια λέξη – μια τόσο βαθιά έννοια – που κρύβει – σεβασμό – εμπεριέχει ταπεινότητα – γράφεται μονάχα – μονάχα με μετάνοια – με απόλυτη μετάνοια – αλλιώς φαντάζει – τόσο μα τόσο – κάλπικη – κι εγώ – μικρότερος από ποτέ – δεν είχα ούτε μια τέτοια – μια κάλπικη – ν’ ακουμπήσω στα ξαναμμένα σου – τα παγωμένα σου μάγουλα – για φαντάσου – για φαντάσου λέω – τώρα που πέρασαν ώρες – ώρες που φάνηκαν χρόνια – κι ίσως και να ‘τανε χρόνια – τελικά.
.
Κι απέμεινα κούτσουρο – άνευ ηλικίας – κούτσουρο σβηστό – ίσως υγρό από πάντα – στο τζάκι – στο τζάκι του σπιτιού μας – που δε θελήσαμε ποτέ ν’ αποκτήσουμε – μόνο λίγος καπνός – αχνοφάνηκε – καπνός αληθινός – στα μάτια – σ’ έναν μεγάλο – έναν μεγάλο παγωμένο χώρο – κι ύστερα... – ύστερα ο καπνός έγινε περισσότερος – γέμισε τα αστραφτερά τασάκια – άναρχα – το ένα μετά το άλλο – άναρχα – σα τις σκέψεις μου – τις εικόνες – τη ζωγραφική – μιας ολόκληρης ζωής – μιας ζωής ευτυχισμένης στο σύνολό της – στο σύνολό της – ευτυχισμένης – από επιλογή – από επιλογή – μαζί σου – μαζί σου – καρδιά μου – καρδιά μου όμορφη – για τη λέξη που κρύβει τόση μαγεία – και δε θέλησα να πω – για τη λέξη – που δεν είχα την ψυχική δύναμη – να πισωπατήσω – για το χατήρι σου – για το χατήρι μας.
.
Μόνο στάθηκα – μισή ώρα αργότερα – έξω – έξω από την πόρτα της κλειστής – μας – της κλειστής μας κρεβατοκάμαρας. Και δεν άκουσα – δεν άκουσα – τον παραμικρό ήχο – από μουσική – πλήκτρα φορητού υπολογιστή – που πάντα κρατάς – παρηγοριά – παρηγοριά – γράφοντας – σα να μιλάς σε πρόσωπο – πρόσωπο που εμπιστεύεσαι στ’ αλήθεια – ούτε κίνηση – ο παραμικρός ήχος – που να δηλώνει ζωή – ζωή – ζωή έστω και μοναχική – ζωή μεσημεριού – φαντάσου – φαντάσου ότι – ήταν τόσο δυνατή η σιωπή – η εκκωφαντική σου σιωπή – που ένιωσα – ακόμα και τις δεκαοχτούρες στο πίσω μικρό μπαλκόνι – τις δεκαοχτούρες όταν στέκονται – ξεκουράζονται – πιο πολύ τα μεσημέρια – τα μεσημέρια όμοια με το σημερινό – γιατί όχι…
.
Πήγα τότε – μουδιασμένος – μαγκωμένος – στ’ αλήθεια – στον φαρδύ – στον φαρδύ καναπέ – που πρόπερσι διαλέξαμε – τον διαλέξαμε έτσι – για να μας χωράει – στριμωγμένους – και τους δυο μας – και τους δυο μας – εσένα και μένα – τα μεσημέρια – τα απογεύματα – τα βραδάκια που έκανε ψύχρα – ψύχρα μόνο γύρω μας – και – σκεπάστηκα με τη μικρή μας κουβέρτα – την κουβέρτα που έφερε – λες και μας χάριζε – το πιο ακριβό ριχτάρι – η μάνα μου – και την απέθεσε διπλωμένη – και φροντισμένη στα χρόνια – η μάνα μου – γιατί αυτή η μικρή κουβέρτα – ήταν η πρώτη παιδική μου – όταν το παιδικό κορμί μου – έπαιρνε μορφή – μορφή και μήκος – σε χρόνια δύσκολα – δύσκολα χρόνια που λογικά – θα είχαν ξεχαστεί – αν δεν υπήρχε κάτι – κάτι από τότε – η μάνα μου – να μου τα θυμίζει – εκείνα τα χρόνια – λίγο πριν – λίγο πριν φύγει – για το τελευταίο της ταξίδι – απρόοπτα – απρόοπτα όπως ήρθαμε – απρόοπτα όπως θα φύγουμε – σε τόπο – και χρόνο απροσδιόριστο…
.
Κι όσο περνούσε η ώρα – η ώρα που στ’ αλήθεια δεν έχει υπόσταση – δεν υπάρχει πουθενά στη φύση – πέρα από τα ρολόγια – τα ρολόγια και το δικό μας στρεβλό νου – ποιον νου μας δηλαδή – αλλά ας το αποδεχτούμε αυτό – έτσι για το έθιμο – όσο περνούσε λοιπόν – η ώρα – που προείπαμε – μια λέξη – μια λέξη μονάχα – μαγική – διαμέσου των αιώνων – ήρθε και μου καρφώθηκε στην ψυχή – ίσως και να μην έλειψε ποτέ – ποτέ στ’ αλήθεια.
.
Συγνώμη. Συγνώμη που σ’ αγαπάω τόσο βαθιά – για τόσα πολλά χρόνια – κι είσαι συ – είσαι εσύ – ναι εσύ – που τυραννάω περισσότερο – πιο πολύ από κάθε άλλο πλάσμα – σ’ αυτόν τον ταλαιπωρημένο πλανήτη – και συ – εσύ χωρίς άχνα – τις πιο πολλές φορές – δέχεσαι να γίνεις ο κυματοθραύστης – των σπασμένων νεύρων μου – των δικών μου νεύρων – των δικών μου καλών – και κακών – στιγμών – των στιγμών που φορτωμένες ένταση – άσκοπη ένταση – καταστρέφουν χρόνους – χρόνους σύντομους – δικούς σου και δικούς μου – ενσταντανέ – εικόνες – αισθήματα – μιας κοινής ζωής – που κοντεύει δυο δεκαετίες – αλλά – αλλά – δεν έχει μάθει ακόμη – κι ίσως – ίσως λέω – να μη μάθει να το κάνει ποτέ – ποτέ σωστά – όμως η σημερινή μου συγνώμη – έτσι όπως ο παγωμένος – ο παγωμένος χειμωνιάτικος ήλιος – πέφτει τόσο απρόοπτα και πλάγια – πλάγια και απρόσμενα ανακουφιστικός – κι εγώ – νιώθω κάτι σαν – σαν να βαφτίζομαι ξανά – λες και μου παίρνει παλιές αμαρτίες – μια λέξη – μια μαγική λέξη μονάχα…
.
Συγνώμη – για όσες φορές – δε κατάφερα να βρεθώ στη θέση σου– συγνώμη – για όσες στιγμές μίλαγες και στάθηκα αφηρημένος – συγνώμη – για όσες φορές δε σε πήρα στα σοβαρά – στα σοβαρά υπόψιν μου – σε σημαντικές αποφάσεις μου – συγνώμη – για όσα σου έταξα – και δεν πραγματοποίησα – συγνώμη για τα κοινά μας – ή τα δικά σου μονάχα όνειρα – που θέλησα να σταθώ εγγυητής – αλλά μετά ξέχασα – συγνώμη για τις υποσχέσεις μου – που αθέτησα – συγνώμη για τις μυρωδιές που ξέχασα – συγνώμη – για τα αγαπημένα σου τραγούδια – αυτά που δεν κατάφερα να αγαπήσω – συγνώμη – για τις σκέψεις σου – τις σκέψεις σου που στάθηκα – στάθηκα ανίκανος να καταλάβω – συγνώμη – που κάποτε – ευτυχώς σχετικά σπάνια – σου είπα ψέματα – αθώα ψέματα θα πει κάποιος – όχι εγώ – δεν υπάρχουν ψέματα αθώα – μόνο ψέματα – συγνώμη – που δεν αγαπώ τις ίδιες ταινίες – ή τα ίδια βιβλία – συγνώμη – για το κάπνισμα που δεν έκοψα – συγνώμη – για κάποια από τα νεανικά μας όνειρα – τα όνειρα που κάναμε – εκεί – τότε – κάπου στα είκοσι – τα όνειρά μας – αυτά που πίστεψα ότι πραγματοποιούνται – αλλά μετά – μετά πρόδωσα – συγνώμη για όσα είπα – και δεν έκανα – συγνώμη – συγνώμη – συγνώμη – αν σε απογοητεύω συχνά σαν άνθρωπος – συγνώμη - που θα επαναλάβω – σα να ‘ταν χτες – πολλά από τα λάθη – που κι εγώ – εγώ ο ίδιος καταφέρνω ν’ αναγνωρίσω… http://filippidisyannis.blogspot.com/2009/03/blog-post.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου