ΑΙΜΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ..

 Να μπορούσα να γίνω αίμα ολόκληρηκαι να χυθώ στο σκοτάδι..να ρέω έτσιυγρή και απρόσιτη..ευάλωτα δυνατήμυστικά φανερή..και μ’αυτη τη μορφή να ζωγραφίσω χορεύοντας ελεγεία τρομαχτική μα δοξασμένηυμνώντας το αιώνια πεισιθάνατο πάθος που πάντα και για πάνταορίζει τη κάθε ψυχήκαι έτσι..μʼ αυτό το ρυθμόθα κυλήσω μέσα σουγια να σʼ ερωτευτώκαι να σε καταστρέψω,για να σε γευτώκαι να σε σβήσω,σαν αρρώστια στο αίμα σουθα ενωθώ μαζί σου,και κάθε νύχτα χιλιάδες πύρινες γλώσσεςθα αγγίζουν τα σωθικά σουκαι θα ορίζουν το μυαλό σουΤότε λοιπόν θα σε περάσω από μονοπάτια μυστικάΣε κόσμο πλασματικόΟπού, η αγάπη δεν θα ΄ναι ανάγκηΑλλά αιτία..
Ο έρωτας δεν θα ΄ναι ψευδαίσθηση αλλά αιώνια αλήθειαΗ ηδονή ευλογίαΚαι η διαστροφή απλά ελευθερίαΚαι αφού γνωρίσεις την αλήθεια μου..Έτσι ελεύθερο και λυτρωμένοθα σε εγκαταλείψω,για να κάνω τη μαγεία μας μύθοκαι το μύθο μας μαγεία..και θα συνεχίσω να πορεύομαι κρατώντας για πάντα αναλλοίωτο το μόνοαληθινό κομμάτι σουτο μόνο αγνό σου δώροτην ανάμνηση σου
***Δύο άνθρωποι στα κρεβάτια τους, μακριά ο ένας από τον άλλον αργά τη νύχτα κάνουν σκέψεις..
Α. Μακάρι να μη σε ήθελα τόσο πολύ θα ήμουν περισσότερο ο εαυτός μου, η μήπως αυτός είναι ο εαυτός μου, δεν ξέρω καν τι γίνεται μέσα μου όταν είμαι μαζί σου.. χάνω εμένα η με βρίσκω?
Γ. Μακάρι να γινόμουν αίμα ολόκληρη και να κυλούσα μέσα σου, σαν αρρώστια να ενωθώ μαζί σου
Α. Δεν ξέρω.. ξέρω μόνο ότι κάθε νύχτα γυρίζω σπίτι και γράφω όλα όσα δεν σου λέω.. όχι δεν είναι εγωισμός.. ούτε ανασφάλεια είναι, να.. αυτό.. φοβάμαι οτι μπορεί να ανατραπούν όλα εάν μιλήσω, εάν σʼ αφήσω να με κοιτάξεις..
Γ. Οι σκέψεις μου κόκκινες σκέψεις χαμένες στην αίσθηση σου, υπόγεια αίσθηση χαμένη στο μαύρο μυστικισμό σου, ποτέ δεν κατάφερα να τον αποκωδικοποιήσω, θα ΄θελα για μια νύχτα να αφουγκραστώ τις σκέψεις σου, αφού δεν κατάφερα να γευτώ τη ψυχή σου..
Α. Ίσως είμαι σκληρός κάποιες φορές, έτσι είμαι, κυνικός.. όχι ρεαλιστής είμαι, τις γυναίκες τις ερεθίζει στην αρχή, αλλά κάποτε τις κουράζει, νομίζω πως είδα την απογοήτευση στα μάτια σου.. σίγουρα με βαρέθηκες και εσύ, ίσως και να με σιχάθηκες.
Γ. Κάθε νύχτα γυρίζω σπίτι και γλύφω τις πληγές μου, μόνη μου στο σκοτάδι.. εγώ και τα ουρλιαχτά μου, με πονάει αυτός ο κόσμος μη με πονάς και ΄συ αγάπη μου..
Α. Τι φταίει που η πραγματικότητα μου κρύβει την αλήθεια μου? Και εσύ.. εσύ θα μπορούσες να την ανακαλύψεις.. αλλά δεν θες, είσαι και εσύ σαν τις άλλες.. ευκαιριακά διαθέσιμη.
Γ. Θέλω να σε πλησιάσω, να ζωγραφίσω μέσα σου, να είμαι για σένα.. μόνο για σένα, όχι δεν θες.. εάν ήθελες θα το είχα καταλάβει, στο κρεβάτι σου μόνο εκεί είμαι όχι στη ζωή σου..
Α. Ναι βέβαια.. ευκαιριακά διαθέσιμη, αναμφίβολα, είναι τόσο μικρή, με έχει γιατί τη διασκεδάζω και ίσως τη γοητεύω ελαφρώς με τις εμπειρίες μου
Γ. Ναι αναμφίβολα μόνο στο κρεβάτι του, ικανοποιεί τη ματαιοδοξία του, επιβεβαιώνει τον ανδρισμό του, μέχρι εκεί.. ίσως τον ιντριγκάρει και το ότι είμαι αρκετά νεότερη
Α. Νιώθω τόσο γελοίος, σαν πρωταγωνιστής σε άρλεκιν δεν ταιριάζει στο τρόπο ζωής μου, ούτε στην ιδεολογία μου για τις σχέσεις, μήπως χάθηκαν οι γυναίκες? Τελείωσε..
Γ. Πρέπει να τελειώσει, κουράστηκα να προσπαθώ να γίνομαι καλύτερη, για ποιον?Για κάποιον που πως το είχε πει.. είναι συνειδητά ανώριμος.. και αυτό δεν θα αλλάξει.. Τέλος
Μετά από μια βδομάδα σε κάποιο μπαρ της Αθήνας τα ίδια πρόσωπα καθισμένα απέναντι ο ένας στον άλλον στο ίδιο τραπέζι
-Δεν μιλάς πολύ..-Μπορεί να μην έχω να πω πολλά ακόμη-Εξαντλήσαμε όλα τα θέματα?-Ίσως..-Μη μου χαμογελάς έτσι..-Πως έτσι? Πάντα έτσι σου χαμογελάω..-Εφόσον άλλαξε η κατάσταση εκλαμβάνω αλλιώς και το χαμόγελο..-Ωραία και εσύ λοιπόν μη με κοιτάς έτσι..-Πως έτσι?-Έκφυλα..μη γελάς..-Εάν σταματήσω να σε κοιτάω έτσι δεν θα υπάρχει λόγος να σε ξαναδώ..-Ωραία γιατί δεν θα με ξαναδείς έτσι και αλλιώς..-Το έχεις ξαναπεί αυτό..-Απόψε το εννοώ..-Και τι άλλαξε απόψε δηλαδή?-Κουράστηκα..-Κουράστηκες τι? Να με βλέπεις? Να με ακούς? Να με..-Κουράστηκα να είμαι η παλλακίδα σου..-Πολύ ωραίος όρος.. οι παλλακίδες στην αρχαιότητα είχαν εξέχουσα θέση, το ξερες?Η Ασπασία του Περικλή για παράδειγμα ήταν απλά η παλλακίδα του..-Γελάς? Ναι αλλά ήταν του Περικλή όχι του Παναγιωτακη..-Παναγιωτάκη.. τόσο πολύ ξεπέσαμε?-Μάτια μου όλα μάταια, ωραίες οι αμπελοφιλοσοφίες αλλά κουράζουν, κυνηγώ όλα όσα αποφεύγεις..-Προσπάθησες να αλλάξεις κάτι και δεν τα κατάφερες?-Τι εννοείς?-Τίποτα..-Μίλα μου..-Έχεις δίκιο είμαστε πολύ διαφορετικοί..
Δεν μιλάνε για λίγα λεπτά
-Έχεις βρεί κάτι άλλο?-Μπορεί-Αυτό είναι λοιπόν..-Γίνεσαι βλάκας..-Γίνεσαι μικρή..-Γίνεσαι λίγος..-Γίνεσαι περιττή..-Θα φύγω..-….-Φεύγω-Μείνε..-Γιατί?-Σε θέλω..-Πες σʼ έχω ανάγκη..-Σε θέλω..-Πές σε χρειάζομαι-Σε θέλω..-Πες σ άγαπώ-Σε θέλω..-Σε αποχαιρετώ..   αθ.πολυκανδριωτη

"..Κάποτε θα ήθελα να μιλήσω γι' αυτή τη σκιά που μ' ακολουθεί μες στην ομίχλη μου..
..αλλά μου είναι απαγορευμένο να πω το τέλος μιας ιστορίας..
..που δεν άρχισε ποτέ.."

Λειβαδίτης...

ΤΙΣ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΑΓΑΠΗΣΑ

Τις μουσικές αγάπησα, που σ' έχουν νανουρίσει.
Τις ώρες πού' πινες νερό, στου έρωτα τη βρύση.
Του ήλιου το αγκάλιασμα, το πρώτο καλοκαίρι.
Τα όνειρα που βύζαξες, και σε καναν Αστέρι!

Αγάπησα στα μάτια σου, τις φωτεινές κηλίδες,
τα δάκρυα που σου χάρισα, κι όμως, ποτέ δεν είδες!
Της νύχτας τις διαδρομές, στο φως τ' αποσπερίτη.
Τους στίχους που σε μάγευαν, από τα «Ρω», του Ελύτη.

Τίποτα δεν αγάπησα, πιο πάνω από σένα,
κι ούτε στιγμή λογάριασα, τα χρόνια τα χαμένα.
Ξέρω δεν είναι δυνατόν, τη μοίρα σου να ορίσω,
σε μια γωνιά τ' ονείρου σου, μου φτάνει εκεί να ζήσω!


Αποδιωγμένος εραστής, στη μοναξιά των στίχων,
ανάξιος ακροατής, των μουσικών σου ήχων.
Προσκυνητής αδέξιος, των αναστεναγμών σου,
άπειρος κλέφτης, θεατής, των μαγικών στιγμών σου.

Στιχοι : Ρήγας Νεκτάριος
Μουσική - Ερμηνεία :Λεμονής Ιωσήφ

Τα "Βαμμένα κόκκινα μαλλιά" του Κώστα Μουρσελά είναι η σύγχρονη εκδοχή του "Αλέξη Ζορμπά". Ο συγγραφέας-αφηγητής, όπως και στον Ζορμπά, βλέπει συνεχώς τον εαυτό του σε αντιδιαστολή με τον ήρωά του. Ο Λούης είναι "πρίγκιπας", από "τους ανθρώπους που δεν υπολογίζουν το χρήμα" (θυμάστε τον Ζορμπά που πήγε να αγοράσει υλικά για τον εναέριο, και κατασπατάλησε τα χρήματα με μια γυναίκα;). Ο συγγραφέας είναι η αντίθεση του: "Δεν χαίρομαι τίποτα, ούτε ένα ηλιοβασίλεμα με την κοπέλα μου, έτσι και έχει στοιχίσει λίγο παραπάνω η έξοδος. Τα μετράω, τα ψειρίζω, ενώ ο Λούης ποτέ δεν ψείρισε, ποτέ δεν λογάριασε τι του κόστιζε μια έξοδος, αν ήταν να κάνει το κέφι του". "Μια ζωή κρατούσα πισινή και κρατούμενα. Έγκλειστος και χαμένος μέσα σε φόρμες, κιγκλιδώματα και τείχη» (ίδια με του Καβάφη). Ο Λούης λέει στον συγγραφέα: "... δυστυχής θα είσαι, έτσι και δεν ακολουθείς στη ζωή σου το τι σου λέει το μέσα σου. Αν πιάσουμε τη λογική, πρέπει να κόψουμε και φτερά και τρέλες και παρέες". Ο συγγραφέας λέει για τον Λούη:"... έχει κατορθώσει το ακατόρθωτο. Να προσαρμόζεται δηλαδή παντού, χωρίς να χάνει την ελευθερία του, να μένει αυθεντικός, όπως είναι." Η Λουίζα λέει για τον συγγραφέα: "Διχασμένος άνθρωπος. Να ’χει το χάρισμα να βλέπει τα ανθρώπινα και να μην τολμά; Να μην περνά στην άλλη όχθη;"