Ο νους ειναι η ψυχη του παντος.Απο εκει πρεπει ν αρχιζουμε παντα...σιγοψιθυρισε με το βλεμμα στραμμενο στην ανατολη...Υστερα απ οσα ειχε ζησει,ειχε αποδεχτει οτι ετσι ειναι η ζωη..με χαρες με λυπες,με φοβους και ελπιδες,με δακρυα και γελια,με ιδεες και μοναξια,με την απολυτη ενταση και την ακτινοβολια της.Κι απ ολα αυτα που ζεις κρατας στη σκεψη σου τις θυμησες..Τις θυμησες που σε κανουν να ονειρευεσαι μα και να αναπολεις..
Μεσα στο πρωτο φεγγος της αυγης θυμηθηκε
Μεσα στο πρωτο φεγγος της αυγης θυμηθηκε
τη στιγμη που καθησε στην αναπηρικη πολυθρονα.Τοτε που αναρωτηθηκε : Τι ειμαι τωρα? Θυμηθηκε και την απαντηση που εδωσε στον εαυτο της με την σκεψη του πατερα της.Τουτο το ξημερωμα ενοιωθε την αναγκη να την ξανακουσει να βγαινει απο τα χειλη της,με την ιδια την φωνη της: '' Ειμαι ο ποθος να μην πεθανω.Ειμαι η αναγκη να πλασω ενα ονειρο που θα με βοηθησει να διατηρησω την υπαρξη μου...'' Τωρα ,μολις τα λογια βγηκαν απο τα χειλη της σκεφτηκε οτι αυτο που θελει ο καθε ανθρωπος, μπορει να ειναι αμετρο και πολυμορφο σαν την ζωη,μα στο βαθος ειναι ενα: η συνεχιση της Υπαρξης,η Παραταση και η Διαρκεια. Αυτο ακριβως ειναι που χρυσωνει το μετωπο,ανυψωνει την ψυχη,ομορφαινει την ασχημια και Παρηγορει στις μερες της θλιψης και του πονου.Κι ειναι αυτο που θα κανει παντα τους ανθρωπους οσο υπαρχουν στη γη, να αναζητουν εδω κατω μια τελεια ενωση αναμεσα σε δυο καρδιες, την επιβιωση εκει ψηλα στο φως και πανω απο τα συνεφα ,στον ουρανο.....ΠΟΛΥΡΑΚΗς γΙΩΡΓΟς -μΑΚΡΙνοι οΡΙΖΟντες ..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου