sail away....

There's perfect harmony
In the rising and the falling of the sea
And as we sail along
I never fail to be astounded by
The things we'll do for promises
And a song
We are the innocent
We are the damned
We were caught in the middle of the madness
Hunted by the lion and the lamb
Ooh - Ooh
We bring you fantasy
We bring you pain
It's your one great chance for a miracle
Or we will disappear
Never to be seen again
And all the fools sailed away
All the fools sailed away
Sailed away
We bring you beautiful
We teach you sin
We can give you a piece of the universe
Or we will disappear
Never to return again
And all the fools sailed away
All the fools sailed away
All the fools sailed away
They sailed away
Sailed away
And as we drift along
I never fail to be astounded
By the things we'll do for promises
And a song
We are the innocent
We cut we bleed
We're your one great chance for a miracle
And a miracle is something you need
They'll take your diamonds
And then give you steel
You'll be caught in the middle of the madness
Just lost like them
And part of all the pain that they feel, yeah
And all the fools sailed away
All the fools sailed away
All the fools sailed away
Leaving nothing, nothing more to say
All the fools sailed away
They say you're beautiful
And they'll always let you in
But doors are never open
To the child without a trace of sin

Sail away

Η ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΓΚΑΙ ΦΩΚΣ[ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΩΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ ΤΟΥ ΔΝΤ]

Μισαλλοδοξες παντα οι σκεψεις μας κινουνται
σε προκαθορισμενες πορειες,διχως αντιδοτο
μονη η σκεψη του θανατου δεν ειναι ικανη να προξενησει τις αλυσιδωτες αντιδρασεις που τοσο χρειαζονται
για να αφυπνισουν
να ικανοποιησουν αρχεγονα παθη
σα μια σταγονα ιδρωτα που φωτιζει το μετωπο σου διχως να προσευχεσαι
καβαλαμε λοιπον τις σκεψεις μας
ενω ξεφευγει αυτο που δε ρωτησαμε ποτε
ποιων σκεψεις ειναι αυτες?δικες μας?
ναι,οσο κ οι Ερινυες που επαγρυπνουν για το ατερμονο περα δωθε του Ηλιου
οσο μια λαμψη που δε θελει πια να διαστρεβλωνει
οσο ενα δενδρο που επιμενει να τραγουδα τον ιδιο παλιο ρυθμο

κ θα αντιδρασω
θα ρωτησω κεραυνους να μαθω το ονομα σου
θα κοιμηθω πανω στη θαλασσα
κ θα την αφησω να με ταξιδεψει οπου θελει αυτη
αιωρουμενος πανω απ'το λευκο βασιλειο της βλασφημης πιθανοτητας
να ακουμπαω σα συννεφο
τετραγωνα κ θυσιες
ενω θα αποθεωνομαι
"ο πρωτος ανθρωπος που καταφερε να πεταξει"
"ο πρωτος ανθρωπος που τον ερωτευτηκε η βαρυτητα κ του χαρισε αυτο το πολυτιμο δωρο"

Δε ξερουν οτι υπαρχουν κ αλλοι σαν εμενα
δε ξερουν για εμας
συντομα θα σταματησουν να μας χαιρετουν κ θα θελησουν να μας αποκαθηλωσουν
μα δεν αποκαθηλωνονται
ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΔΕ ΘΕΛΗΣΑΝ ΝΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣΟΥΝ ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΝΑΝ
ουτε εξουσιαστες ουτε προφητες
ειμαστε ηφαιστεια ειμαστε αλητες
ειμαστε η μαγικη λαβα που θα πνιξει τα κομματια της ψυχης μας που εχουν μεινει να δισταζουν
κ θα υπαρξουμε αλλιως
πανω στα σκαλοπατια,κατω απο γυμνους ουρανους
μεσα σε ανικητα παλατια
ΤΗΝ ΩΡΑ ΕΚΕΙΝΗ ΔΕ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΑΛΛΑ ΑΠΟΔΟΧΗ
ΤΗΝ ΩΡΑ ΕΚΕΙΝΗ ΔΕ ΘΑ ΧΥΘΕΙ ΑΙΜΑ ΕΚΤΟΣ ΑΠΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ
ΤΗΝ ΩΡΑ ΕΚΕΙΝΗ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕ ΘΑ ΜΙΛΑ
ΜΕΣ ΣΤΗ ΣΙΩΠΗ ΒΑΠΤΙΖΕΤΑΙ Ο ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΣ ΕΑΥΤΟΣ ΜΑΣ

κ θα ανεμισουμε σημαιες αγνωστες
μιας αγνωστης πατριδας ξεχασμενης
μεχρι να θυμηθουν τα παιδια της φωτιας πως απ'τη φωτια προηλθανε
κ τη φωτια παντοτε θα κουβαλανε
για αυτο κ η λαβα ειναι μαγικη
για αυτο δε θα ειναι ΕΞΕΓΕΡΣΗ αλλα ΑΠΟΔΟΧΗ

Με αποδεκατιζει η αναζητηση ενος κατανοησιμου νοηματος
μα ειναι κατι ανωτερο αυτο που με εξαντλει
αυτο που με σκοτωνει
κ με καθοδηγει
κατι πολυσημαντο,ανοικειο,δαιδαλωδες
κ οσο το απλοποιω,αυτο θα απομακρυνεται
Θες να αφιερωθεις?
πρεπει να το πιστεψεις
πρεπει να παραδοθεις
κ θα αιωρουμαστε μαζι θριαμβευτικα
ΣΑΝ ΑΠΟΞΕΝΩΜΕΝΟΙ ΠΡΩΗΝ ΕΡΑΣΤΕΣ ΠΟΥ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΟΤΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΟΜΑ ΑΝΑΒΙΩΝΕΙ
κ θα πλησιασουμε ενα τρομακτικο αστερι
οσο το πλησιαζουμε
τοσο κ θα του ΜΟΙΑΖΟΥΜΕ
ισως να ειμαστε εκεινοι που δε φοβουνται τις χαραδρες
τις ερημιες
τις σαυρες
τους Κυκλωπες,τις γονδολες
κ τις μεταμορφωσεις
Ισως να ειμαστε εκεινοι που αγκαλιασαν τους εχθρους τους
κοκκινες λιμνες κ απογοητευσεις
την Ανταρκτικη
τη βροχη
τους καταδικασμενους

Κοιταξα το λαιμο της
εκει που υπηρχε μια πληγη,τωρα υπαρχει Αιωνιοτητα
θελησα να μακρυνω ξανα τα μαλλια μου
θελησα να απαλλαγω απο τα ασφυκτικα δεσμα της Βεβαιοτητας
θελησα να γινω ομορφοτερος απο ενα τσακαλι που αφηνει τη τελευταια του πνοη
θελησα να υποδυθω για πρωτη φορα τον ερωτευμενο
"ο θανατος δεν ειναι πια δημοφιλης"
προσπαθω να καταλαβω αν ειναι αυτο που θελω
η το ακριβως αντιθετο

Θες να ρθεις μαζι μου?
τοσες ωμοτητες,τοσες διακορευσεις
τοσοι αστροναυτες,κρυφες διαβασεις κ  παραξενοι αστερισμοι
η ψυχη μου δεν ειναι παρα κατι που δανειστηκα
θες να ερθεις μαζι μου?

Ολα ειναι πραγματικα,ακομα κ οι ψευδαισθησεις
μεθυσμενα ξωτικα ανασταινουν τη γιορτη
ΠΩΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΕΣΤΩ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΘΝΗΤΟΙ ΑΝ ΔΕ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΑΘΑΝΑΣΙΑ?
χορευει γυμνος
υπνωτισμενος απο δυναμεις που τωρα αρχιζει να καταλαβαινει
κατι πρεπει να θυσιασεις αποψε
για να χορεψεις κ εσυ

Κ το φεγγαρι θα απλωθει πανω στο δερμα
ΑΓΓΙΞΕ ΤΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΜΟΥ
ΑΓΓΙΞΕ ΤΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΙΑΣΕΙΣ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ
τωρα που η νυχτα θελησε να σου εξηγησει
τι θα συμβει
αν διαβεις αυτη την πυλη
ασημενιο φιλι,δακρυγευστο μαντηλι
αμφορεις με το ψεμμα στα σπλαχνα τους
αγκομαχεις καθως μιμεισαι το λιονταρι
κιβδηλοι ηρωες,νεκροι Πηγασοι
τους καβαλας-σα τις σκεψεις-για να προλαβεις
τρομακτικο αστερι κ Πεπρωμενο
ταλαιπωρημενη οπτασια μα ασυγκρατητη
μου ελειψαν τοσο οι κραυγες,τα καταφυγια.οι καταρρακτες
τα παραμυθια,τα ποδηλατα

Τι ειναι αυτο που σκαρφαλωσε στη πλατη μου?
Τι ειναι αυτο που τη σαρκα κοκκινιζει?
Τι ειναι αυτο που δε θελει πια να ειναι αορατο?
Τι ειναι αυτο,που σα νεκρολουλουδο ανθιζει?
Τι ειναι αυτο που γεννηθηκε στην Αβυσσο?
κ την Αβυσσο δοξολογει οπου κ αν παει
Τι ειναι αυτο που δεν εχει ψυχη κ ομως απογοητευεται
απο την ανεξιτηλη απουσια της Αγαπης?
Τι ειναι αυτο που ποτε δεν ειναι αρκετο?
Τι ειναι αυτο,ταυτοχρονα ΕΚΕΙ κ ΕΔΩ?
Τι ειναι αυτο που αρχιζει οταν τελειωνω
που στρεφεται εναντιον μου
που κλαιει οταν ματωνω?

Στο αρχαιο δασος,οι Δρυιδες αποπροσαναταλιζουν τα λογια μου
σας παρακαλω,αγνοηστε τα τελευταια μου λογια
ειναι που μερικες φορες φοβαμαι οτι το αιμα που χυνεται,χυνεται διχως λογο
κατι με βασανιζει εδω κ χρονια
κ αν σταματησει,θα βασανιζω εγω τον εαυτο μου
τοσο πεισματαρης κ απαρηγορητος
σα τη Κομπρα που εχει ξεχασει πως να επιτιθεται
δεν ειναι βασανιστηριο
ειναι δρομος που οδηγησε εδω
τοσος εκφυλισμος τελικα εγινε εξαγνισμος

Οσο κ αν κοστισει
θα το φτασω μεχρι τελους
μονο αν χασω τη Ψυχη μου,ισως καποτε
να τη κερδισω
διχως ψυχη λοιπον κ διχως σωμα
δεν εχουμε αντιρρησεις,φρουρια απορθητα
κ απαντησεις
εχουμε ομως μεσα μας κατι που ελευθερωνεται
δε ξερουμε τι ειναι
θα μαθουμε οταν ελευθερωθει
γκρεμιστε τα τειχη
ειμαστε του Δρακοντα η φλογισμενη ανασα
φωτια μες στη φωτια μες στη φωτια μες στη φωτια
κ αυτο που επιμενει,που λυτρωνει,που θεριευει
ο καπνος,μονο καπνος
διχως ψυχη κ σωμα ..celinathens.blogspot.

κι είναι αργά πια, να σκέφτομαι τη ζωή που είχα..

Υψιπύλη Αρτεμις

‎..και είναι πανσέληνος! Στις ανταύγειες του φεγγαριού τον είδε, μία ψηλή στητή κορμοστασιά & το βήμα του στην ήσυχη νύχτα, πατημασιές πάνω στο πεπρωμένο της ζωής της. Περπάτησαν αμίλητοι. Πολλή ώρα αμίλητοι. Τα λόγια θα ερχόντουσαν μετά, το ήξεραν. Το λόγια της αγάπης πρώτα. Του χωρισμού μετά.. Τώρα, μόνο οι ανάσες τους. Και η σελήνη... να ασημίζει τα ιδρωμένα τους σώματα. Η σελήνη να τρελαίνει το μυαλό τους. Την έκανε δική του πάνω στην υγρή αμμουδιά του σεληνόφωτου. Με κινήσεις γρήγορες, τελετουργικές & κάποτε βίαιες. Το ηλιοψημένο σώμα του άδειαζε μέσα της κι εκείνη σκιρτούσε και σπάραζε. Αυτός ήταν ο σπαραγμός της ευτυχίας. Ο άλλος, του χωρισμού, μπορούσε να περιμένει. Ο Ιάσονας μίλησε πρώτος. Κι η βαθιά φωνή του η ζεστή, που τη διαπερνούσαν όλα τα κύματα των πόντων που ονειρεύτηκε, κυλούσε βαθιά στο κάθε της κύτταρο, την ταξίδευε κι εκείνη μαζί του στις άγνωστες θάλασσες.
"Ολους τους δρόμους που ονειρεύτηκα κι όλους τους όρκους που έκανα έναν έναν τους βρίσκω πάνω στο σώμα σου κι είναι αργά πια, να σκέφτομαι τη ζωή που είχα, τη ζωή που έχασα, όλα είσαι εσύ, η αγάπη για πάντα, η αγάπη η μόνη αιώνια που μας χαρίζει η ζωή , αυτή που έχει μέσα της τον θάνατο & μόνο αυτός .. μόνο αυτός αγάπη μου θα μας χωρίσει. " Σσς.. μη μιλάς για χωρισμό αγαπημένε… ψιθύρισε η Υψιπύλη, τούτη η νύχτα είναι ζωή, η αγάπη είναι ζωή, κι εγώ σ΄αγαπώ σαν τη δίψα του Ορφέα! Το άκουσες το τραγούδι του Ορφέα;;; Ολο το Σύμπαν ακούει το τραγούδι του Ορφέα!!!!

ο ερωτας δεν κατοικει σε κεκτημενα εδαφη..

ο ερωτας δεν κατοικει σε κεκτημενα εδαφη..
Δεν είν' αλήθεια
πως άνοιξε η πόρτα
και μπήκε στο σκοτάδι
του κήπου η ευωδιά
απ'τα υγρά τα χόρτα

Δεν ειν' αλήθεια
στο άβατο αυτό
που έσβηνε η ζωή μου
πως άναψε στα χείλια
κρυφό φιλί καυτό

Μαλλιά βρεγμένα
δάχτυλα μπλεγμένα
το φως που ξημερώνει
η αγάπη που λυτρώνει
στη θάλασσα, να κρυφτούμε στη θάλασσα
να χαθούμε στη θάλασσα μαζί

Δεν είν' αλήθεια
πως είδαμε τ' αστέρια
μαζί με το φεγγάρι
να κρέμονται γλυκά
απ'των κλαδιών τα χέρια

Κι αν είν' αλήθεια
πως ήρθε καλοκαίρι
ο ήλιος ο ζεστός
μας πήρε μια για πάντα
απ' της βροχής τα μέρη

Μαλλιά βρεγμένα
δάχτυλα μπλεγμένα
το φως που ξημερώνει
η αγάπη που λυτρώνει
στη θάλασσα, να κρυφτούμε στη θάλασσα
να χαθούμε στη θάλασσα μαζί

Χορεύοντας μου 'δειξες μέσα σε 5 λεπτά
τι θα πει πουθενά και πως χάνεται ο χρόνος..
ότι αν το πιστέψεις στα αλήθεια η αγάπη μπορεί
ότι αν αφεθείς, σ' οδηγάει ο δρόμος ..

'Αβατο  Γ.Ανδρέου

desire!

poem by Samuel Taylor Coleridge 

  

Where true Love burns Desire is Love's pure flame;
It is the reflex of our earthly frame,
That takes its meaning from the nobler part,
And but translates the language of the heart.

♥ ONLY FOR YOU ♥

ΑΥΤΟ ,το γαμημενο δικαιωμα στην ευαισθησια..!!!!!!!

Πιστευω ακομα στην Αγαπη και στην Αληθεια της ψυχης..... αιθεροβαμων αμετακλητα και αμετανοητα ανθρωπος.. αξιζε που βρεθηκαμε-δεν θελω να χαθουμε..

                                                 (κειμενο-αγνωστου.//////.το ειχα διαβασει παλιοτερα- παντα επικαιρο...τραγικα επικαιρο.. Πιστευω  ακομα  στην Αγαπη και στην Αληθεια της ψυχης..... αιθεροβαμων αμετακλητα και αμετανοητα ανθρωπος... ουτε ηθοποιος -ουτε ποιητρια ...στον καθρεφτη ακομα  βλεπω καθαρα  το παιδι  που ζει μεσα μου και αντικρυζω εσενα.. που κατοικεις εντος μου..)

Η ΓΛΩΣΣΑ.Από τα ομορφότερα δώρα φύσης και ανθρώπου προς άνθρωπο,αλώθη.Εννοιες και λέξεις προδώσανε τον Ανθρωπο.Παραπληροφορούνε.Μετατράπηκαν,γι α τους πιο ευαίσθητους,σε μοναχικό τρομώδες παραλήρημα.Οι υπόλοιποι;Καμμιά ερώτηση,καμμιά απάντηση,καμμιά επικοινωνία.Η μαγεία των αριθμών μετατράπηκε στο εξευτελιστικό "Πόσα;"
Δεν είμαι σοφή,ούτε φιλόσοφη.Δεν ξέρω καν αν είμαι ηθοποιός ή ποιήτρια. ////// Γι αυτό που είμαι σίγουρη για μένα είναι πως αγαπάω με ερωτικό πάθος τον Άνθρωπο.////////Ζητάω ταπεινά συγχώρεση απ αυτούς που αληθινά σκύψανε στην ψυχή του Ανθρώπου,είτε σα διανοούμενοι ή σαν τον Ντοστογιέφσκι και τον Παπαδιαμάντη-παραδείγματα γραφής,ψυχής,θρύλου,ζωής.Σ όλους τους συμπατριώτες μου-κάποιοι ασέλγησαν πάνω τους.Χάθηκαν έννοιες πρωταρχικές,όπως:σεβασμός,αλληλεγγύη,ελε υθερία,αγάπη.Θεωρώ καθήκον μου να μιλήσω,γιατί είμαι σίγουρη ότι το εργαλείο γλώσσα(κώδικας για μένα ψυχής)οι όποιες πολιτικές και υψηλότερα ιστάμενες εντολές...εξετελέσθησαν με πλήρη επιτυχία.Δυστυχισμένοι κι αυτοί...Η Ελλάδα είναι τόπος δύναμης.Ο Ηράκλειτος πάτησε εδώ.Και όχι μόνον αυτός.Η πατρίδα είναι Φως.Ηλιος.Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση:μια χούφτα γης και να υπάρχει ακόμα.Είμαστε όμως τώρα στην ύψιστη ιστορική της στιγμή.Αισθάνομαι,άλλωστε ποιος άλλος λόγος να μπαίνω σε τέτοιο θέμα,πως τώρα μπορούμε.Εχουνε όλα καταρρεύσει.Θάνατοι από φωτιά στην Ελλάδα....μπερδευτήκανε όλοι,όλα.Ξεχάσανε τον κοινό τους όρκο.Πουλάνε έναντι φαστ φουντ τον Ολυμπο,τα νησιά του Ελύτη.Πιστεύω πως σε κάθε Ελληνα,ό,τι όνομα και να του δίνει,κοιμάται μέσα μας ένας Χριστός.Για μένα Θεός είναι η Αλήθεια.Αυτό-πως να το πω-το όπλο μας είναι ισχυρότερο κι απ το τελειότατης επίσης ,εκτέλεσης όπλο οριστικού θανάτου.Μιλώ για την ηρωίνη γιατί αποδεκάτισε παιδιά.Είναι θέμα τιμής,λοιπόν,διότι πολεμιστές και πολεμίστριες είμαστε,να γείρουμε λίγο και ξανά να θυμηθούμε.Θέλω να ξαναβρεθούμε.Δε θέλω να χαθούμε.     

απλωνω το χερι στην μοναξια σου για να την κοψουμε στα δυο και ισως ετσι ελαφρυνω την δικη μου.

Η παθογένεια της μοναξιας...μας


Όλοι οι άνθρωποι συνειδητοποιούν και ομολογούν ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα των ημερών μας είναι η μοναξιά.
Βέβαια, το πρόβλημα εντοπίζεται κυρίως στο γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι σήμερα είναι εγκατελειμμένοι από τους οικείους τους ή ακόμη παρέμειναν μόνοι στην ζωή τους ύστερα από διαδοχικούς θανάτους αγαπητών τους προσώπων.

Δεν μπορεί κανείς να αρνηθή και αυτό το είδος της μοναξιάς,(ακούσια μοναξιά) αλλά κυρίως εκείνο που πρέπει να επισημανθή είναι ότι σήμερα κυριαρχεί ένα άλλο είδος μοναξιάς που είναι τρομακτική, ψυχοφθόρα και φοβερή.

Πρόκειται, δηλαδή, για την ΕΛΛΕΙΨΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ με τους συνανθρώπους μας.

Κάποιος σύγχρονος στοχαστής έχει υπογραμμίσει:

"ΜΟΝΑΞΙΑ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΟΣ· ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΔΕΝ ΑΝΗΚΩ ΣΕ ΣΑΣ, ΔΕΝ ΣΑΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ, ΔΕΝ ΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ".

Ο Καθηγητής Τζιάκομο Ντακουίνο, που έχει ασχοληθή με την αρρωστημένη μοναξιά, την λεγομένη συναισθηματική μόνωση, θα τονίση επιγραμματικά:

"Η άρρωστη μοναξιά δεν οφείλεται στην απουσία συντροφιάς, δεν εξαρτάται από εξωτερικά αίτια, αλλά συνδέεται με μια ψυχική κατάσταση, που μας κάνει να αισθανόμαστε μόνοι ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΑΝ ΕΙΜΑΣΤΕ περιτριγυρισμένοι από την στοργή συγγενών και φίλων.

Η μοναξιά αυτού του είδους ισοδυναμεί με αδυναμία να ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΟΥΜΕ, να βγούμε από τον ΕΑΥΤΟ μας και να πλησιάσουμε τους άλλους.

Είναι η ανάγκη των άλλων με τους οποίους, όμως, αδυνατούμε να έρθουμε σε επαφή.

Είναι η αδυναμία να ζούμε με οικειότητα εξαιτίας εσωτερικών συγκρούσεων, που μας κάνουν ανασφαλείς, δειλούς, αδέξιους, φοβητσιάρηδες" (Ελευθεροτυπία, 30-10-1997).

Όπως φαίνεται από αυτό το απόσπασμα αυτή η συναισθηματική μόνωση, η ψυχική μοναξιά έχει σχέση με τραυματισμένη ψυχική κατάσταση, με διεσπασμένο εσωτερικό κόσμο, πράγμα το οποίο έχει φοβερές συνέπειες στην διαπροσωπική επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων.''απλωνω το χερι στην μοναξια σου για να την κοψουμε στα δυο και ισως ετσι ελαφρυνω και  την δικη μου.,αγαπω -κατανοω και  αφηνομαι..

απ’ όλα τα αφηρημένα ουσιαστικά
πειράζει να εξαιρέσουμε τη μοναξιά;Ν,Χριστιανοπουλος...

εδω κατοικει η ποιηση..μεσα της οι σκεψεις μου και μεσα σου η καρδια μου.

λυπημένε αδερφέ μου αν τύχει να δεις ένα μεγάλο αστέρι είναι που θα σε συλλογίζομαι καθώς θ' ακουμπήσεις τ' όπλα σου στη γωνιά θα ξαναγίνεις ένα σπουργίτι. Κι όταν σου πουν να με πυροβολήσεις χτύπα με αλλού μη σημαδέψεις την καρδιά μου. Κάπου βαθιά της ζει το παιδικό σου πρόσωπο. Δεν θα' θελα να το λαβώσεις. Τάσος Λειβαδίτης

μια μερα.........----κι εγω δεν θα υπάρχω πια....

Μια μέρα θα κατέβουμε στον κήπο που μπορεί
και να ναι μια πληγή που αργεί να επουλωθεί
να βρούμε το αγκάθι από το ρόδο του Ρίλκε
να τρέξει η πιθανότητα του αληθινού θανάτου
μες στο αίμα μας... Μονάχα για να μετρηθεί
η μάχη της αγάπης για ζωή κι ο κύκλος
απ' τα δεμένα χέρια γύρω μας των φίλων μας.
Αυτό το ρόδο έχει πάνω του τα δώρα
του χρόνου του αληθινού και του φωτός
που θα έπρεπε για πάντα να φωτίζει τη ζωή μας
και στέλνει πανικόβλητους στους δείκτες
απ΄τις οθόνες στα διεθνή χρηματιστήρια...
Χωρίς Θεό και χωρίς Επανάσταση ο φόβος
του θανάτου πιάνεται απ΄τις τιμές ενώ
το αγκάθι εκείνο στον κήπο απ΄το ρόδο
του Ρίλκε μας περιμένει πάντοτε ως μέτρο της ψυχής
για να μη φύγουμε απ΄τον κόσμο σαν μην έχοντας υπάρξει.

Από τη συλλογή: Τα Μαύρα του Γκόγια

Παράθυρο ανοιχτό



Τώρα που ζητας να φύγω
...
έχω την αίσθηση αγριοτριανταφυλλιάς

στα χείλη

Ριγώ στο φως

ματώνω στο σκοτάδι

παίζω κορώνα -γράμματα την άδεια μου ζωή.

Και συ γελάς!

Τώρα που μου ζητάς να φύγω

θ΄αφήσω το παράθυρο ανοιχτό

να σου φέρει ο άνεμος το άρωμα μου

να ξεσηκώνει τα μισάνοιχτα συρτάρια

της ψυχη σου

να τ΄ανοιγοκλείνεις δυνατά

και θα με ξαναθυμηθείς...

Τότε που μια λεπίδα μοναξιάς

θα χαράζει τα βράδια σου

θα χαράζει τα σεντόνια σου

κι εγω δεν θα υπάρχω πια....

μαρθα παπαδοπουλου

στο φως -στο σκοταδι-στο χθες στο σημερα στο αυριο στο παντα στο ποτέ.στη γη στη σεληνη στο απειρο..

donna con te -

How many memories behind me
I'll write them down on my life's diary
and I'll keep those old heartbeats in my present
I'll dress in white and red.
I'll be an angel for you
the woman you can *hold in the heart
but if needed I will light up your **senses like the sun
then slowly, slowly I will turn them off.
Woman with you, who knows what you know of me?
Woman with you, if you want that.
Your hands over me
are forcing already my lock
but my heart's door will suddenly open
and another woman will come out.
I'll be a woman finding again her womanhood
and giving it to you as a gift.
Woman that surprise you with only her simplicity
and that will love you.
How big the sky over us
this age of mine, colour it if you can
and the black-and-white nights, I will erase them
because I will be woman to you

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ!!!!!Όποιος αγαπάει θα ξέρει πως ο προδότης της αγάπης είναι νεκρός... Ας συνεχίζει ν’ ανασαίνει..., ας κοροϊδεύει όλον τον κόσμο... Ο προδότης της αγάπης...

Απόσπασμα από το ''ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΙΩΑΝΝΑΣ'' [Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2009]-Το τέλος τού Ιούδα........

                                                                        ΚΕΦΑΛΑΙΟ Κ΄                                 [Με τη θηλιά στο λαιμό]   [Σε μιαν απότομη όχθη βρίσκεται ένα ξεραμένο δέντρο και από κάτω ένας άντρας έχει περάσει μια αγχόνη στο λαιμό το...υ. Κοιτάζει προς το κενό και μονολογεί. Ο ουρανός πάνω του στέκεται βαρύς· πίσω, στο βάθος, μια ακίνητη σκιά τον παρακολουθεί]. Με λένε Ιούδα... Ποιος θα ξεχάσει το όνομά μου; Μόνο η μάνα μου δεν θα θέλει να το θυμάται έτσι... Δύστυχη,... ακόμα θα μ’ αγαπάς... Ήμουν ο χαϊδεμένος σου, «τρανός θα γίνεις» μου ’λεγες. Είδες, μάνα, που τα κατάφερα; Όλοι οι αιώνες θα με γνωρίζουν, κανένας δεν θα ξεχάσει το φιλί μου... Μόνο που εσύ θα κρύβεσαι από ντροπή ... Πόσο θ’ αντέξεις, δύσμοιρη; Ούτ’ έναν τάφο δεν σου αφήνω για να κλάψεις... Ούτε κι εγώ θέλω να ησυχάσω. Καλύτερα να πάω στους γκρεμούς. [Στον ουρανό αρχίζουν αστραπές και βροντές. Ο Ιούδας χαμογελάει ελαφρά]. Τώρα πια... Ξεπέρασα το φόβο σου, ουρανέ. Αν με χτυπήσει κεραυνός, λύτρωση θα είναι. Εσύ θα πρέπει να το ξέρεις... Μπορεί να ήταν γιος σου ο Ιησούς, αλλά και να μην ήταν... Εγώ είμαι εδώ κι αυτός εκεί. [Κοιτάζει προς τον Γολγοθά, όπου στο φως των αστραπών διακρίνονται τρεις σταυροί]. Πώς έφτασα εδώ;... Χτες ήταν που βγήκα μπροστά απ’ το πλήθος και στάθηκα απέναντι... Με κοίταξες βαθιά στα μάτια και με κάλεσες. «Είμαι ο Ιούδας ο Ισκαριώτης», είπα και μόλις τ’ άκουσαν ο Πέτρος και οι άλλοι ταράχτηκαν. Κάτι ψιθύρισαν για σπαθιά, μα εσύ ανυποχώρητος με διάλεξες. Είχα ακούσει πολλά για σένα. Ότι τους μάγεψες κι αυτοί σ’ ακολουθούσαν. Ότι σε έλεγαν Μεσσία κι εσύ δεν το αρνιόσουν. Ήρθα ν’ ακούσω για τη βασιλεία σου. Να υπηρετήσω τον σκοπό σου σαν δικό μου. Με μπέρδευες, όμως, Ιησού. Τη μια έλεγες πως ήρθες να βάλεις φωτιά και είχες χαρά που άναψε. Την άλλη κήρυττες υπακοή στον Καίσαρα και μακάριζες τους ειρηνοποιούς... Ποιος είσαι; Χόρταινες τον κόσμο με φαΐ, κι εμείς κάποιες φορές κλέβαμε στάχυα απ’ τους αγρούς να φάμε. Σε είδα να εξουσιάζεις τα δαιμόνια, μα δεν εμπόδισες τους στρατιώτες να σε μαστιγώσουν. Όσο και νεκρούς ανάστησες, εσύ ο καρφωμένος στο σταυρό... Ποιος ήσουν, Δάσκαλε; Εγώ ήθελα να είσαι ο Μεσσίας που θα μας λύτρωνε και θα δοξάζονταν ως τα πέρατα ο Θεός μας. Είχα πολεμήσει στα βουνά, μα ήταν ανώφελο... Θάρρεψα πως είσαι ο εκλεκτός και σ’ ακολούθησα. Με θάμπωσαν τα θαύματά σου και σε πίστεψα. Πιο πολύ απ’ τους φτωχούς σου μαθητές που παράτησαν γυναίκες και παιδιά για το συμφέρον... Εσύ μας συμπαθούσες όλους. Εμένα μου έδωσες το ταμείο, γιατί ήξερες πως χρειαζόμουν χρήματα. Κάποιοι με είπαν κλέφτη, εσύ όμως ήξερες ότι δεν ήμουν. Κι εγώ σε συμπαθούσα και ας μην σε καταλάβαινα τελείως... Κακό δεν μου ’κανες, μόνο αγάπη μου ’δειξες. Ήσουν καλός, μπορεί να ήσουν και προφήτης. Καμιά φορά μ’ έκανες να σε πιστεύω για Θεό... Το ’ξερες πως σε συμπαθούσα, ότι ήσουν η ελπίδα μου... Γιατί αργούσες; Έκανα υπομονή, μα οι αμφιβολίες με βασάνιζαν. Ποιος ήσουν, Ιησού; Κατέβηκα απ’ τα βουνά κι έμεινα επαναστάτης... Οι φίλοι σου δεν συμπαθούσαν τον κοκκινοτρίχη Ιούδα. Είχα αγριέψει εκεί ψηλά, κι αυτοί ήταν λαγοί του κάμπου. Εσύ, γιατί με συμπαθούσες;... Ποτέ δεν θέλησα να πάθεις κάτι. Τόσο αθώος, που με τρόμαζες... Και κάποιες φορές τόσο δυνατός, που μ’ έκανες να σε πιστέψω για Μεσσία... Δεν άντεξα να περιμένω άλλο. Ο κόσμος πλήθαινε κοντά σου. Το δαχτυλάκι σου να κούναγες και ο λαός θα πέθαινε για λόγου σου... ή θα νικούσε. Πριν λίγες μέρες σε υποδέχτηκαν σαν βασιλιά. Έναν σου λόγο ήθελαν... Κι εσύ τι έκανες; Πήγες στο Ναό και πέταξες έξω τους εμπόρους. Άφησες τον κόσμο με την πίκρα... Πότε άλλοτε θα μαζεύονταν τέτοιο πλήθος; Όσους και να σκότωναν θα έμεναν αρκετοί για να νικήσουμε. Μα εσύ τους έδιωξες... Τότε θύμωσα που πίστεψα σ’ εσένα. Άλλος ένας χρόνος για να γεμίσουν με προσκυνητές τα Ιεροσόλυμα, και πώς ξαναμαζεύεις τους απογοητευμένους; Το είδες μόνος σου, οι ίδιοι που φώναζαν «ωσαννά», σήμερα ούρλιαζαν να σε σταυρώσουν... Θύμωσα που οι επαναστάτες έγιναν όχλος στα χέρια των παπάδων, που χάθηκε η πιο μεγάλη ευκαιρία να λευτερωθούμε... Ήσουν αθώος, όμως δεν ήσουν ο ηγέτης που θα γινόταν βασιλιάς μας. Τότε ήρθαν οι άνθρωποι του Καϊάφα... Ήξερες πως χρειαζόμουν χρήματα... Ήξερα πως είσαι αθώος... Με είχες πληγώσει, μα κακό δεν ήθελα να πάθεις. Αχ, Ιησού... Τι σχέδια είχες στο μυαλό σου για να σκοτώσεις την ελπίδα μας; Ποιος ήσουν, ποιον σκοπό υπηρετούσες... Όχι μονάχα δεν μ’ εμπόδισες, αλλά μου είπες και να προχωρήσω... [Πιάνει τη θηλιά που έχει περασμένη στο λαιμό και την ξεσφίγγει για να μπορεί ν’ ανασάνει καλύτερα. Δεν δείχνει να θέλει να την βγάλει, αλλά να παρατείνει λίγο ακόμα τις σκέψεις του, να βρει απάντηση για το πώς έφτασε εκεί τη ζωή του]. Ήξερα πως είσαι αθώος. Οι Ρωμαίοι δεν σε καταζητούσαν και οι ιερείς δεν θα μπορούσαν να σου κάνουν τίποτε χωρίς την άδεια του Πιλάτου... Ο Πιλάτος δεν σε φοβόταν για επαναστάτη, δεν θ’ άφηνε να σε σκοτώσουν. Μόνο το ιερατείο τρόμαξες. Μου ζήτησαν μόνο να δείξω στη φρουρά ποιος είσαι και να είναι μέρος ασφαλές. Δεν με πλήρωσαν να σε σκοτώσω, γιατί ποτέ δεν θα το έκανα. Αλλά η φρουρά τους δεν σε ήξερε, μονάχα να τους δείξω... Δεν ήταν τα πολλά λεφτά, μα εσύ αθώος. «Τι θα του κάνουν;» σκέφτηκα. «Είναι αθώος. Το πολύ να τον τρομάξουν, να σταματήσει να μιλάει για τα Βιβλία και τις ερμηνείες τους»... Ήμουν θυμωμένος γιατί άφησες να χαθεί η ευκαιρία. Θα σ’ εγκατέλειπα, θα γύριζα πάλι στα βουνά. Άμα με χρειαζόσουν... Δεν ήθελα να πάθεις κάτι... Ούτε τα λεφτά ήθελα ούτε το θάνατό σου, κι εσύ το ήξερες. Να σ’ αναγκάσω ήθελα να φανερώσεις τον Ιησού που είχες καλά κρυμμένο... Και πού αλλού θα τον φανέρωνες, αν όχι στο Συνέδριο και στον αρχιερέα; Συγχώρεσέ με, Δάσκαλε. Μ’ εξευτέλισαν, αυτοί μου ζήτησαν να σε φιλήσω. Οι αχρείοι ήξεραν ότι βοηθούσα τον αγώνα. Μ’ εκβίασαν ότι θα με προδώσουν στους Ρωμαίους. Ήταν αργά να κάνω πίσω... Σιχάθηκα τον εαυτό μου, αλλά είχα βάλει την πατρίδα πιο πάνω απ’ τη ζωή μου. Αυτοί γελούσαν... Μου πέταξαν το πουγκί σαν να ’μουνα σκυλί του δρόμου. Έσκυψα και το μάζεψα στ’ αλήθεια σκυλιασμένος. ‘‘Θα ’ρθει και η ώρα που θα σας το ξεπληρώσω», είπα. Αυτοί γελούσαν... Τα άλλα τα ξέρεις, Ιησού... Το μόνο που δεν ξέρεις, είναι πως όταν είδα να σε στέλνουν στο σταυρό, εγώ μετάνιωσα. Δεν άντεξα έτσι που σε είδα... Τους βρήκα μαζεμένους στο παλάτι και πέταξα τα αργύρια στα μούτρα τους. Τους είπα πως αμάρτησα γιατί παρέδωσα έναν αθώο. Γελούσαν. Εσύ είσαι ο ένοχος, μου είπαν... Δεν ήταν αυτοί οι ένοχοι που παρέδωσαν έναν Εβραίο στον Πιλάτο και τον εκβίασαν να σε σκοτώσει... Δεν ήταν αυτοί που παρέσυραν τον όχλο να ζητήσει τη σταύρωση του βασιλιά τους... Είχαν δίκιο, εγώ ήμουν ο ένοχος..., εγώ πρόδωσα τον Δάσκαλο που μ’ αγαπούσε... Πόνεσα... Πιο πολύ δεν έχω πονέσει στη ζωή μου. Δεν ήθελα να σου κάνω κακό, δεν το περίμενα... ήσουν αθώος. Και δεν μπορούσα να επανορθώσω... ούτε με τη ζωή μου... Τι να την κάνω τώρα τη ζωή μου; ... Πιο μεγάλο κακό δεν γίνεται να κάνω. Είπα να έρθω και να ζητήσω τη συγνώμη σου... μέσα στο πλήθος, ποιος θα μ’ άφηνε και μήτε εσύ θα μ’ άκουγες... [Μικρή παύση]. Ήρθα, Ιησού... και καλύτερα που δεν μπόρεσα να πλησιάσω... Είχαν μεθύσει με το αίμα σου, θα σε χτυπούσαν κι άλλο αν μ’ έβλεπαν. Μόνο η ντροπή... και πώς να επανορθώσει μια συγνώμη το κακό... Σκότωσα αυτόν που αγαπούσα..., δεν φτάνει η μετάνοια για να ζήσεις. Όταν σκοτώνει την αγάπη... ο άνθρωπος δεν είναι άνθρωπος...· άνθρωποι σαν κι εμένα δεν ωφελεί να ζουν... Σε πρόδωσα μ’ ένα φιλί..., με πράξη της αγάπης. Ξέρω ότι η καρδιά σου με συγχώρεσε... γιατί η αγάπη συγχωράει κι ας μην το ζητάει ο φταίχτης. Αλλά εγώ τώρα πρέπει να φύγω, Ιησού. Κοντά σ’ εσένα θα θυμούνται και τον Ιούδα, την προδοσία της αγάπης... Τι πειράζει που κανένας δεν ακούει τις σκέψεις μου...; Φτάνει που το παράδειγμά μου δεν είναι μόνο η προδοσία... Όποιος αγαπάει θα ξέρει πως ο προδότης της αγάπης είναι νεκρός... Ας συνεχίζει ν’ ανασαίνει..., ας κοροϊδεύει όλον τον κόσμο... Ο προδότης της αγάπης... ξέρει πως είναι ένας νεκρός. Ας με θυμούνται οι άνθρωποι... Να μην τολμάνε να σκοτώνουν την αγάπη..., να ξέρουν ποια είναι η μοίρα του προδότη... Αυτή είναι η λύτρωσή μου... να με θυμάται ο κόσμος..., να μην τολμάνε να προδώσουν... [Σταματάει να μιλάει και πιάνει με τα δυο χέρια την αγχόνη. Ρίχνει ένα βλέμμα γύρω και καρφώνει την τελευταία ματιά στον Γολγοθά. Σφίγγει τώρα γερά τη θηλιά και αφήνει τα χέρια να πέσουν χαλαρά στο πλάι]. Μη με συγχωρέσεις, Ιησού, μη... δεν είμαι άξιος για την αγάπη... [Κλαίει στην τελευταία φράση. Σκύβει μπροστά απότομα, χάνει την ισορροπία και το σώμα αιωρείται στο κενό. Ο Ιούδας παύει ν’ ανασαίνει και λυτρώνεται από την προδοσία. Πέφτει πυκνή βροχή και οι αστραπές γίνονται πιο δυνατές. Η σκιά στο βάθος χάνεται. Ο Ιούδας βρίσκεται μόνος, μια στο σκοτάδι, μια στο φως].

Stavento - Μια φορά κι έναν καιρό

μια φορα κι ενα καιρο  , σ ενα κοσμο μαγικο,ζουσαν λενε οι αγαπες  που  δεν ειχαν τελειωμο..

mia fora kai ena kairo-mple

Επτά οι νάνοι κι εγώ στον πάγκο
Να παριστάνω τον σαλτιμπάγκο
Μαύρη η χιονάτη αλλού κοιτάζει
Το παραμύθι έχει αλλάξει

Στρίβω πιο πέρα να βρω Αλίκη
Άδεια η χώρα το θαύμα λείπει
Τα γουρουνάκια γίναν γουρούνια
Κι αντί για τρία είναι μιλούνια

Μία φορά κι ένα καιρό
Ήμουν ελπίδα για τον κόσμο
Τώρα μόνη κολυμπώ

Μία φορά κι ένα καιρό
Τα παραμύθια μου αντέχαν
Τώρα δεν αντέχω εγώ

Καλά που είσαι κι εσύ
να μ'αγαπάς πιο πολύ
Και να μου λές δυο
καινούρια παραμύθια

Καλά που είσαι κι εσύ
να μ'αγαπάς πιο πολύ
Και που και που να μου
κρύβεις την αλήθεια

Μία φορά κι ένα καιρό...
Μία φορά κι ένα καιρό...

Η σταχτοπούτα φοράει Escada
Και για το πόδι δυο τρία Prada
Σκουφίτσα πέτα το κόκκινό σου
Ο λύκος είναι μες στο μυαλό σου

Τα πήγα πίσω τα όνειρά μου
Ήταν μεγάλα για την καρδιά μου
Κι αν ρίξεις κλότσο δεν θα γυρίσει
Το παραμύθι έχει πια σβήσει

Μία φορά κι ένα καιρό
Ήμουν ελπίδα για τον κόσμο
Τώρα μόνη κολυμπώ

Μία φορά κι ένα καιρό
Τα παραμύθια μου αντέχαν
Τώρα δεν αντέχω εγώ

Καλά που είσαι κι εσύ
να μ'αγαπάς πιο πολύ
Και να μου λές δυο
καινούρια παραμύθια

Καλά που είσαι κι εσύ
να μ'αγαπάς πιο πολύ
Και που και που να μου
κρύβεις την αλήθεια

Μία φορά κι ένα καιρό...
Ποτέ ξανά ποτέ εδώ
Ποτέ γι΄αυτούς που αντιπαθώ

Cirque du Soleil - Alegría (with lyrics)

Sandy Denny - Milk and Honey

Gold and silver is the autumn Soft and gentle are her skies Yes I know, are the answers Written in my true love's eyes Autumn's leaving, winter's coming I think that I'll be moving on I've got to leave him and find another I've got to sing my heart's true song Round and round the burning circle All the seasons, one, two, and three Autumn leaves with the winter Spring is born and wanders free Gold and silver burnt my autumns All too soon they'd fade and die

Cher - Strong Enough w/ Lyrics

I don't need your sympathy
There's nothing you can say or do for me
And I don't want a miracle
You'll never change for no one

I hear your reasons why
Where did you sleep last night?
And was she worth it, was she worth it?

'Cos I'm strong enough
To live without you
Strong enough and I quit crying
Long enough now I'm strong enough
To know you gotta go

There's no more to say
So save your breath
And then walk away
No matter what I hear you say
I'm strong enough to know you gotta go

So you feel misunderstood
Baby, have I got news for you
On being used, I could write a book
You don't wanna hear about it

I've been losing sleep
You've been going cheap
She ain't worth half of me it's true
I'm telling you

Now I'm strong enough to live without you
Strong enough and I quit crying
Long enough now I'm strong enough
To know you gotta go

Come hell or waters high
You'll never see me cry
This is our last goodbye, it's true

I'm telling you
That I'm strong enough to live without you
Stron enough and I quit crying
Long enough now I'm strong enough
To know you gotta go

There's no more to say
So save your breath
And you walk away
No matter what I hear you say
I'm strong enough to know you gotta go

Mila mou Vromika - Put the Blame on mame (Rita)

ηρθες .και μου χαρισες την ομορφια . ..

Εν αρχη ην ..πανικος..υστερα ερχεται το κλαμα και η βαθεια θλιψη εως και η καταθλιψη. ακολουθει παρα ποδας η απομονωση,παρεα η πικρα με την οργη. Διαλογο ανοιγουν μεταξυ τους οι ενοχες και τα ερωτηματα που συνηθως αναπαντητα μενουν.Καποια στιγμη η προσπαθεια δινει την θεση της στην παγωμαρα..Επισκεψη ,οι σκεψεις καθε λογης συντριβουν  το γελιο. Στραγγαλιζεται η ελπιδα. Κι υστερα ολα δινουν την θεση  τους στην αυτοεκτιμηση. Σειρα παιρνει η λογικη .Προβαλεται απροκαλυπτη η απογοητευση αλλα και η αηδια μαζι.. Η σκοτεινη αιθουσα του μυαλου πλημμυριζει επιτελους με φως και ολα διακρινονται ξεκαθαρα.  Μυθοι ,αληθειες και ψεματα  ολα  ..εν ταξη.. Ο πονος βαθμιαια  μειουται ,οι  ισχυρες αποφασεις παιρνουν  τα  σκηπτρα απο τις αβεβαιες  και ανυποστατες ελπιδες .ΑΞΙΖΕ  η προσπαθεια? εκ του αποτελεσματος κρινεται.. και το Οχι  τεραστιο τυπωνεται μπροστα στα ματια . Χασιμο  χρονου? οχι..γιατι  ο χρονος σε συνδυασμω με τον αγωνα σου δινει την βεβαιοτητα για το ..μετα.. Το Μελλον? βεβαιο ερχεται, να συναντησει το τετελεσμενο παρον.Και ω του θαυματος ξαφνικα εισαι ανθρωπος λευτερος-υγιης και ομορφος..Τοσο ομορφος οπως ησουν  οταν ξεκινουσες το ταξιδι.. Τι κι αν δεν ανακαλυψες την Αμερικη? Βρηκες   το  λαθος στην λαθος πιστη..  Χαρα μου ,ψυχη μου και φως μου  μπορεις ν αρκεστεις στα σκοταδια της λασπης σου πια... Το αν εκτιμαμε  οτι πολυτιμο ειχαμε, οταν το χασουμε, η οχι  δεν μ αφορα./Πλεον../δεν ειχα τιποτα πολυτιμο εγω ,που να το εχασα   , για να μου λειψει.. Νομιζα οτι ειχα... Αυτη η ψευδαισθηση με κρατουσε καιρο δεσμια. Ειχες καθε ευκαιρια να δειξεις  οτι  αξιζες αν αξιζες.Στην νεα παρουσια  που ηλθε ,διακρινω χρυσο και λιθους πολυτιμους.... /Λαμπω/////  ξανα..  //μα  εμαθα να κρατω την λαμψη μου για μενα και μονον. Δεν την μοιραζομαι  δεν την σκορπιζω πια..μεχρι  να πιω την τελευταια σταγονα σιγουριας. Αν μ αγαπας  αποδειξε το..  ειμαι εδω για να πληρωσω το εισητηριο μου για  τον παραδεισο.. Συνοδευσε με αν θες ,ομως μαθε πως ειμαι αλλος ανθρωπος πια. Καποιος  μ εμαθε ν αγαπω τον εαυτο μου πριν αγαπησω τους αλλους. /σε  αγωνα ισο και οχι ανισο  ...δινομαι πια. Καλως ηρθες χαρα μου.. /στον κηπο της ψυχης μου.. /μυρισε και κοψε αν θες ../αλλα πρωτα φροντισε με../ θα σε φροντισω τοτε κι εγω.. και  μαζι  θα προχωραμε..βαρεθηκα την μοναχικη πορεια.. και την αδιεξοδη διαδρομη. Στα στοιχεια της φυσης ''σου ''αφηνομαι ,,να ζεσταθω να ξεδιψασω να απολαυσω τις 4 εποχες .. σαν μουσικη  του Βιβαλντι. Ανοιξη  που προμηνα ενα θερμο καλοκαιρι.. φθινοπωρο  με βροχες και χειμωνα να κουρνιασω  σαν πουλι  στην  φωλια σου.Στην μερα  της Αναστασης -αναστηθηκα μαζι σου.

boys 2 men .....ill make love to you

some people..

Some people come into our lives and quickly go.
Some people move our soul to dance.
They awaken us to new understanding
with the passing whisper of their wisdom.
Some people make the sky more beautiful to gaze upon.
...They stay in our lives for awhile,
leave footprints on our hearts,
and we are never, ever the same again.


Anon E. Muss

απελπιστικα ...προβλεψιμος...!!!! ανθιζει ο ερωτας ξανα..

απελπιστικα προβλεψιμος ...!!!!!!!!!!!!!!και βαρετα  επαναλαμβανομενος!!!!!!!!!!! ο χρονος?...
/πρωτοτυπια  μηδενικη
ετσι  συμβαινει παντα στο  ''μη φιλοσοφημενο'' και   ''μη σκεπτομενο''  να καρπισει.. ''δενδρο'',//κουφιος κορμος, ξερα φυλλα..
ριζωνει  πεισματικα  σε αγονα  εδαφη και  στεκει  ανυδρο να κοιτα  τον ουρανο.
Καρπους  δεν  εχει  δυναμη να  τους παραξει,φυλλα  πρασινα της ελπιδας δεν εχει  να  φωτοσυνθεσει.
Και ποιος  να  στρεψει το βλεμα να κοιταξει,τα κλαδια  του  κοιτωνται  στη γη.
Καποιος  στην  ριζα  του  θελησε  να  ξαποστασει,  φερνοντας  νερο ,πολυ. .../μα κεινο ριζες δεν ειχε..Κι ο φερων υδωρ εκ των προτερων, γνωριζε το αποτελεσμα. ......./ Δεν ξεγελα κανεις -κανεναν. /Ηρθε η Ανοιξη για λιγους και εκλεκτους  ,ανθιζει ο ερωτας ξανα. ///

η καταβασις στον Αδη εξασφαλιζει την επιστροφη στην ζωη..

Ευχη και καταρα μου δινω. Δεν θα ξανασταυρωθω. Θα σε κατεβασω απ το σταυρο Χριστε μου και  συγχωρεση θα σου ζητησω. Στον εαυτο μου Πιστη θα χαρισω . Κι Αγαπη σε  σενα μαζι. Στον σταυρο δεν θα οδηγησω εκεινους π αγαπω .Προτιμω τα καρφια να καρφωσω  στο  δικο μου κορμι  για  να ερθει  η Ανασταση..Στον κηπο με τις τριανταφυλλιες θεση  δεν εχουν ξεροχορτα και  ζιζανια .Στην δικη μου καρδια  δεν χωρας  και δεν περισσευεις.Μα  περιττευεις  ''Ιουδα και Πιλατε''  μαζι... Το  βραδυ  του Σαββατου  στο ''Ανεστη'' και  στο  φιλι  ,προσχωρω .. προχωρω.. δεν υπαρχεις  ..δεν υπηρξες Ποτέ. Μοναχά  η θυσια υφισταται. Στο Αντιο..,στο λιγο ..του κοσμου..,στο πολυ  της ψυχης.Φαρισαισμοι και υποκρισιες  στον ναο του Σολομωντα .  Μονον οι δικαιοι και οι καθαροι τη ψυχη , συνοδευουν το  σωμα και αξιουνται  το αιμα.. Οι  εμπλεοι παθους και δυναμεων .Αυτοι , που ενα με το  φως γινονται. Στο κοκκινο  βυθιζονται και στο μπλε αναπνεουν. Οι εχοντες φτερα να πεταξουν και σιδερενια καρδια  να αντεξουν..Ακολουθω Σε Χριστε μου. Στην Ανασταση Σου..στην εμαυτην ανασταση και σωτηρια ψυχης. Οστις ηθελε ακολουθησει ,,οστις δυναται  πορευεται την οδο σου../στις   διδαχες  σου /πιστή στον  δρομο  που  εδειξες  τα  πατηματα  ακολουθησα. Αγαπη  εγραφε η οδος Πιστη και Ελπιδα. Φτανω στο τερμα ..Παθος -ΣΤΑΥΡΩΣΗ- αποκαθηλωση-ΑΝΑΣΤΑΣΗ...οστις ηθελε ακολουθησει.

Λογικη ειναι η τρελα των δυνατων..

«Οι άνθρωποι στριφογυρίζουν μέσα στο κλουβί τους που είναι η γη, γιατί ξέχασαν πως μπορούν να στρέψουν το βλέμμα τους προς τον ουρανό»  ΟΜΩΣ... «Τα πάντα είναι κωμικά, τίποτα δεν είναι τραγικό, όλα είναι πραγματικά και μη, δυνατά και αδύνατα, σοβαρά και γελοία».

«Περπατώντας στην καλοκαιρινή λιακάδα σε ένα επαρχιακό χωριό κάτω από ένα έντονο μπλε ουρανό, ο Ιονέσκο άλλαξε ριζικά από το φως».  τον διαπέρασε ξαφνικά ένα αίσθημα έντονης φωτεινότητας, ένα αίσθημα ότι αιωρείται και ταυτόχρονα ένα αίσθημα έντονης ευεξίας. «Όταν ‘επέστρεψε’ στο έδαφος και το ‘φως’ εξαφανίστηκε, είδε ότι συγκριτικά ο πραγματικός κόσμος ήταν σάπιος, γεμάτος διαφθορά και ανούσια επαναλαμβανόμενη δράση. Αυτό συνέπεσε με την προσωπική συνειδητοποίηση ότι ο θάνατος έρχεται για όλους στο τέλος.
------------------------------------------------------------------

Μεγάλο μέρος του μετέπειτα έργου του  Ιονεσκο, αντικατοπτρίζει αυτή την εμπειρία και δείχνει μια αποστροφή για τον απτό κόσμο, δυσπιστία στην επικοινωνία, ενώ εκφράζει και την αίσθηση ότι ένας καλύτερος κόσμος βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής. Τα παραπάνω είναι εμφανή σε αναφορές και θέματα σημαντικών έργων του: ήρωες των έργων μαραζώνουν για μια ανέφικτη ‘πόλη του φωτός’ (Οι Καρέκλες) ή αντιλαμβάνονται έναν άλλο κόσμο (Ο πεζός στον αέρα,1961), πρωταγωνιστές μπορούν και πετούν (Ο πεζός στον αέρα, Amédée), ενώ η κοινοτοπία του κόσμου τους οδηγεί στην κατάθλιψη (όπως ο ήρωας Μπερανζέ), εκστατικές αποκαλύψεις ομορφιάς πραγματοποιούνται σε ένα απαισιόδοξο πλαίσιο (Amédée, οι Καρέκλες, Μπερανζέ) ή ήρωες συνειδητοποιούν το του θανάτου (Ο βασιλιάς πεθαίνει)».

στα μηπως και τα τιποτα πενθουσα...

«Το νόημα της τέχνης μου θαρρούσα/ πως ήταν φεγγαριού βυζαντινού/ κι αυτό που από παιδί αιμορραγούσα./ Στα μήπως και τα τίποτα πενθούσα/ γιατί σαν ακροβάτης τα’ ουρανού/ στην αίρεση του κόσμου ισορροπούσα.»

«Ο νοητός λύκος»

Μανος Ελευθεριου..

Ο «Νοητός λύκος» είναι και κάποιος απολογισμός;

«Όλα τα λαμόγια, όλοι οι άθλιοι,

όλοι οι δεύτεροι, όλοι οι τρίτοι

οι παλιάνθρωποι επιπλέουν»

''Με το ποίημα αυτό, τελειώνει και ένας κύκλος στη ζωή μου. Ένας κύκλος που κλείνει με πολλά λουκέτα και περιλαμβάνει πολλές σχέσεις με ανθρώπους, πολλές φιλίες, πολλούς χωρισμούς, πολλά αισθήματα πολλές πίκρες και πάρα πολλές χαρές. ''

"Έξυπνον Ενύπνιον - Οι Ελεγείες του Duino του Rilke"

6. Ο πόνος του κόσμου

Η έκφραση «ο πόνος του κόσμου» αναφέρεται στο περιεχόμενο των οντολογικών κατηγοριών. Έχουμε σαν δεδομένη την υπόθεση ότι ο κόσμος, μέσα στον οποίο ζούμε, προσδιορίζεται από μια ρυθμιστική τάξη, που προκαλεί τη συναισθηματική εξέγερση και τη διανοητική απορία του ανθρώπου. Η κοσμική αυτή υφή, στον τρόπο που προσκρούει στην καταφατική προθυμία του ανθρωπίνου όντος, ονομάζεται κακό. Η ανθρώπινη προσπάθεια, στον τρόπο που αναμετριέται με το κακό του κόσμου και αγωνίζεται να πετύχει την υπερκέρασή του –αν αυτό είναι κατορθωτό- γίνεται πόνος. Από την άποψη αυτή ο «πόνος του κόσμου» είναι η εκφραστική σύμφυρση του πικρού κόσμου και του άθλιου ανθρώπου. Η ελεγεία με την αποτύπωση του πόνου του κόσμου στο έλυτρο της ανθρώπινης ψυχής κατασημαίνει τη μεταστοιχείωση του κοσμικού γεγονότος σε ανθρώπινη εμβίωση. Το υποθετικό σημείο του γαληνού τέρματος, με την έννοια της χρονικής απαρχής, στο οποίο έχει συμφιλιωθεί ο άνθρωπος με τον κόσμο στο σύνολο δομικό του περιεχόμενο (Weltstruktur) και τον έχει αναγνωρίσει αταλάντευτα, ορίζει την υπέρβαση, το ηθικό τέλος.

Σύμφωνα με το αδρό αυτό οριστικό διάγραμμα ο πόνος του κόσμου εκφράζει το γεγονός της εναγώνιας προσπάθειας να συσχετισθεί ο άνθρωπος με τον κόσμο χωρίς την αναίρεση του γνωστικού σχίσματος, που οδήγησε σ’ αυτή την οργανική αποκοπή. Έκπτωτος καθώς είναι ο άνθρωπος στον αγκαθερό τόπο της γνώσης, ζητεί ν’ αποκαταστήσει την αρχική του ενότητα. Ο πόνος του κόσμου πηγάζει από την αναρρίπιση της νοσταλγίας για την αρχέγονη κατάσταση κάτω από το οδυνηρό φώς της γνωστικής συνείδησης, που χωρίς αυτή το κακό δεν θα γινόταν πόνος. Ο πόνος του κόσμου υπάρχει μόνο στην ανθρώπινη υπόσταση και τη ριγηλή παράσταση, που συμβολίζει την αρχική του εμφάνιση, την έχουμε μέσα στο μυθολογικό γέρμα του πρώτου μελαγχολικού δειλινού.

Θεωρημένος απο αυτή τη σκοπιά ο πόνος του κόσμου δεν είναι απλώς η δηλωτική μορφή μιας μεμονωμένης ευαίσθητης δεκτικότητας, που καταποντίστηκε στην υδρόχαρη αβουλία της συναισθηματικής υπερπλασίας. Οσάκις πηγάζει από τέτοια αιτία, πρόκειται αναντίρρητα για κατάσταση παθολογική. Διαστέλλοντας τον πόνο του κόσμου σε κοσμικό και εγωιστικό, είναι αυτονόητο οτι μας απασχολεί μόνο ο πρώτος. Ο πόνος αυτός ημπορεί να προβάλλει με τη στιγμιαία έκφραση συλλογικών συμπτώσεων σαν το κατασκεύασμα της Βαβέλ, τους κήπους της Σεράμιδος στη Βαβυλώνα ή τα κυκλώπεια μεγέθη των ελληνικών μύθων. Σαν ξέχωρη κίνηση στην λογοτεχνική ροή του νεώτερου αιώνα, παρουσιάζεται στην περίοδο «της ορμής και της θύελλας» (Sturm und Drang) και του ρομαντισμού στη Γερμανία ή τη βυρωνική εποχή στην Αγγλία. Στις περιπτώσεις αυτές πρόκειται για εντονώτερη και χτυπητή εκδήλωση κάτω από τα αναφυλλητά ή το οργίλο ύφος της απελπισίας. Πολύ περισσότερο όμως ο πόνος του κόσμου διαπερνά τον άνθρωπο σαν υπόγειο ποτάμι συνειδητά ή ανεπίγνωστα σε κάθε ώρα και σε κάθε φάση της ζωής του. Το κακό με την πληθυντική του γονιμότητα προβάλλει με σαλέματα πολυκέφαλης έρπουσας ύδρας και μεταστοιχειώνεται στην ασύλληπτη ενεργητικότητα ενός αέναου πρωτεϊσμού.

Η σήμανση του πόνου στη φύση έχει αντικειμενική χροιά, γιατί το κακό στέκεται έξω από τον οντολογικό ορίζοντα. Ο χειμώνας, που τον φέρνουν σταθερά οι ώρες, εκτελεί το χρέος της φθοράς με την ακολουθία δρεπανηφόρων αρμάτων. Η ευκρασία του αέρα, η θαλερή χλωρίδα και το ζωϊκό βασίλειο εκτίθενται στο στροβιλισμό των πνοών ενός τεράστιου φονικού ριπιδίου. Ο θάνατος ακαταμάχητος και αργός συνωθεί στον άπληστο κόλπο του όλες τις μορφές της ζωής. Με το ίδιο εύρος μετώπου παρουσιάζεται η ανάγκη του κακού στον αγώνα για την επιβίωση των όντων. Εάν απουσιάζει από το φυσικό πεδίο η κατανόηση και το κακό δεν μεταπίπτει στο ερμηνευτικό σχήμα του πόνου, η ουσία του πόνου δεν αλλάζει. Η γενική βιολογική διάθεση του ζώου, που σπαράζεται, είναι διαφορετική απο εκείνη του ζώου, που κατασπαράζει. Στον άνθρωπο εξ’ αιτίας της γνωστικής του ιδιαιτερότητας, ο τυφλός και ασύνειδος  πόνος της φύσης είναι ξέχωρα διαφωτιστικός, γιατί παραπέμπει στην ερμητική (ερημητική) απομόνωσή του μέσα στο οντικό περιβάλλον και στη βεβαιότητα ότι το κύρος του πόνου είναι απολέμητο, αφού η πηγή του ανιχνεύεται στα αδιατάρακτα βάθη του κόσμου (malum physicum).

Ήδη τη γέννηση του ανθρώπου συνοδεύει ο σπασμός των ωδίνων, που αθροίζει τη σωματική αμηχανία και τον ψυχικό τάραχο της μητέρας. Και το κλάμα του νιογέννητου, σαν η πρώτη αντίδραση στην επαφή του με τον κόσμο, παραπέμπει στην συμβολική πληροφορία ότι ο πόνος προορίσθηκε να στέκεται ο δια βίου συνοδός και παραστάτης του ανθρώπου. Επίσης, την κραταιή και αναπαλλοτρίωτη σιωπή του νεκρού συνοδεύει σαν τελευταία έκφραση του δεσμού του με την ζωή ο αποχαιρετιστήριος θρήνος, το μοιρολόι των ζωντανών. Ο πόνος στα δυο αυτά έσχατα βιολογικά σήμαντρα, που ανοίγουν και κλείνουν την πύλη της ζωής, διαφωτίζει τη σχέση του ανθρώπου με τη μεταφυσική του προέκταση (ante et post). Η κατάσταση του ανθρώπου, που την ορίζει η οντολογική διάκριση η στηριζόμενη στο γνώρισμά του για γνωστική κατανόηση του Είναι, ημπορεί να παραβληθεί με παλίνδρομη απορροή από τον πόνο στον πόνο. Το φιλόσοφο, όχι μόνο δεν παραπέμπει στο σοφό, αλλά εκφράζει την οδυνηρή ανάλωση μεταξύ του γνωστού, που δεν ικανοποιεί, και του αγνώστου, που αυξάνει τόσο πιό πολύ , όσο πιό πολύ αναζητείται. Το εωσφορικό συναίσθημα της παντογνωσίας, που προβάλλει στιγμιαία, ελέγχεται αυστηρά από τη σωφροσύνη του ανθρώπου, η οποία αποκλείει την είσοδό του στην περιοχή της απόλυτης αλήθειας. Ο άνθρωπος δεν επροικίσθηκε με τον intellectus infinitus.

Εντονώτερα αισθητή και περισσότερο πλούσια εμφανίζεται η πολυχρωμία του πόνου στις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους. Ο ηθικός κόσμος είναι ανθρώπινη καθαρά δημιουργία, που η αρχή της διαλύεται στο μακρυνό σύθαμπο της ιστορικής αμφιλύκης. Η γενετική αιτία του ηθικού κόσμου είναι σύδετη με τις συμβιωτικές παρενέργειες. Ο σκοπός του ηθικού κόσμου κατατείνει στην αντίκρουση της κοινωνικής έχθρας, κατά τον τρόπο που την έχθρα της φύσης προς τα άλλα ζώα την αντιμετωπίζει η διαδικασία της «βιολογικής διαλεκτικής». Οι έννοιες του δικαίου και της αρετής πλαστουργούν αυτόν τον αγλαόμορφο σκοπό, ανάλογα με το βαθμό που αναγνωρίζονται από τον άνθρωπο και παρακολουθείται η λειτουργία τους στο ιερό του οντολογικού του οίκου. Εάν την τάξη στη φύση την οικονομεί η μηχανική νομοτέλεια, η αρμονία του ηθικού κόσμου εξαρτιέται από την αποκλειστική προϋπόθεση της ελευθερίας. Η άγνοια ή η συνειδητή ασέβεια του ανθρώπου απέναντι στην ελευθερία απαγορεύει την ηθική αρμονία και καταφάσκει την ιστορική ταραχή. Η ιστορική ταραχή είναι το κάτοπτρο του στείρου και μηδενιστικού πόνου, αντίθετα προς τη δημιουργική και οιστρήλατη οδύνη, που συνοδεύει την ανύψωση του ανθρώπου στον αξιολογικό χώρο της ελευθερίας και της ευδαιμονίας. Και οι δύο μορφές του πόνου, η πρώτη ποσοτικά κατακλυσμιαία και η δεύτερη ποιοτικά θεοφόρητη, μας δίνουν την παράστασή του μέσα στο τόξο του ηθικού φάσματος (malum morale).

Η σύντομη αυτή σκιαγράφηση του πόνου, που διατρέχει τον ορίζοντα της φυσικής, της μετα-φυσικής και της ιστορίας, δίνει το μέτρο της δεσποτείας του επάνω στον κόσμο. Η απειρότητα των μορφών, μέσα στις οποίες αναπηδά και βυθίζεται, μεταμοσχεύει και ξανανθίζει, είναι σημαντική των ιμπεριαλιστικών του ορίων. Η ηχητική πανδαισία του έχει μετατρέψει το σύμπαν στο μέγα του λάλητρο. Και το αρχετυπό του φυλάσσεται στην εικόνα των βασάνων και του μαρτυρίου των ίδιων των θεών. Η ταύτιση του Οσίριδος και του Διονύσου απηχεί την πράξη της κοινής κατακρεούργησης μέσα σε μια αδελφική συνοδεία, που εφορεύεται από την ανάγκη της ανανέωσης. Η ίδια αναστάσιμη ανάγκη παρουσιάζει εντονώτερα τον ανθρωπολογικό χαρακτήρα της στο δράμα του Ιησού. Εδώ ο πόνος περικλείει φανερά και την ανθρώπινη συμμετοχή και εξωθείται στην ανώτατη έκφραση. Η σκηνή της αγωνίας, που μεταβάλλει τον ιδρώτα του μετώπου σε αίμα στον κήπο της εγακτάλειψης, έκλεισε τελειωτικά το κεφάλαιο κάθε νέας θρησκευτικής απόπειρας, να περιγραψει πιστότερα την ανάλογη οριακή κατάσταση.

7. Δακρυόεν γελάν

Ποιά είναι τα κύρια σημεία της συμπεριφοράς του ανθρώπου απέναντι στον πόνο του κόσμου; Πώς γεωμέτρησε ο άνθρωπος τον τύπο της διάθεσης και τον επιθετικό του σχεδιασμό απέναντι στο κακό; Η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα είναι δυνατή μόνο με την παρατήρηση ότι, εάν το κακό ενσαρκώνει την άρνηση, η ολότητα του κόσμου δεν είναι νοητή χωρίς την κατάφαση. Η προσωκρατική φιλοσοφία των ελλήνων συνέλαβε σ’ ένα όραμα μοναδικό την κοσμική δομή στο παράδοξο της αντιθετικής σύνθεσης. Η συσχέτιση της ετερότητας των στοιχείων (ξηρό-υγρό, θερμό-ψυχρό) παραπέμπει στο γεγονός της ταυτότητας. Ο κόσμος είναι δραματική διαδικασία και φύεται (φύσις) στο πρωταρχικό έδαφος της ηρεμίας, την οποία προκαλεί η επαφή των αντιθέτων. Απέναντι στο θάνατο στέκεται η ζωή, στο φώς το σκοτάδι, στο βράχο η θάλασσα, στην αγάπη το μίσος, στην ανία η μοναξιά η πλήθουσα. Αυτή η φυσική αντίθεση από την άποψη της οικονομίας, αποτέλεσε για τον άνθρωπο νεύμα οδηγητικό. Η μορφή της ανθρώπινης ζωής αναγκαία κατάληξε σε σύνθεση που την τρέφει και την σώζει η εναλλαγή των αντιθέτων. Τη βουλητική απήχηση της σύνθεσης αυτής περιγράφει η επιβλητική κατανόηση των ελλήνων στην έκφραση «δακρυόεν γελάν».

Η έκφραση «δακρυόεν γελάν» ορίζει το οντολογικό ισοδύναμο της αντιθετικής σύνθεσης, που τελεσιουργεί την οντική δομή. Πρακτικά οδηγεί στην επαγωγή ενός προγραμματικού σχεδίου, που ημπορεί να φέρει τον άνθρωπο στην υπέρβαση του πόνου και ακόλουθα στην κατάφαση της ζωής. Τούτο ημπορεί να συμβεί με τον τρόπο που στη φύση πραγματοποιείται η υπέρβαση του κακού και με το αδιαλειπτο γεγονός της παλίντροπης αρμονίας, ο κόσμος διασώζει την αρχική του ενότητα. Υπερβαίνω τον πόνο του κόσμου δεν σημαίνει οτι δημιουργώ μια νέα πραγματικότητα ζωής, στην οποία δεν υπάρχει πόνος. Η εξαφάνιση του πόνου θα εσήμαινε εκτροπή του φαινομένου της ζωής σε άλλη οντική μορφή, όπως η αφαίρεση του οξυγόνου από το νερό. Ημπορεί στην χημική σύνθεση H₂O να αφαιρέσω το στοιχείο του οξυγόνου, αλλά το υπόλοιπο έχει μεταπηδησει αυτόματα από την οντική κατάσταση του νερού σε άλλον οντικό σχηματισμό. Η υπέρβαση του πόνου γίνεται μόνο δια του πόνου. Λεπτομερή ανάλυση αυτού του αξιώματος –αναπόδεικτου και καταφανούς- που συνιστά ένα πυκνό ολοκλήρωμα πράξης, μας δίνουν οι ποικίλες θρησκευτικές διδασκαλίες, οι μυθολογικές μετεωροπορίες των λαών και οι μεγάλοι φιλοσοφικοί μύθοι. Οι διδασκαλίες αυτές, που χαρακτηρίζονται σαν ύπατες, αισθητοποίησαν την κενταυρομορφική ιδιοσυγκρασία του κόσμου και της ζωής, και την αέναη ερωτική διαπάλη του καλού και του κακού. Την κλήση του ανθρώπου για υπέρβαση δεν την ενόθεψε η υπόσχεση της φθηνής  απαλλαγής από τον πόνο με χρονική συντομία και αγωνιστική ευχέρεια. Αντίθετα, ετονίσθηκε ο ηρωϊκός και απόκρημνος χαρακτήρας αυτής της κλήσης και η ανάγκη κατάφασης και συμφιλιωμού με τον πόνο του κόσμου. Η πορεία προς υπέρβαση του πόνου γίνεται με το άρμα του πόνου (το άρμα του Αισχύλειου Ορέστη ή του βιβλικου Ηλία). Τη νίκη και το κράτος επάνω στο κακό, δηλαδή επάνω στη φθαρτική μελανία του σώματος του παντός, θα την φέρει η αδιάλειπτη πάλη εναντίον του, που δεν οδηγεί πότε στον αφανισμό του. Ο καρπός της αμείωτης αγωνιστικής έντασης δεν είναι η παύση, αλλά η διάρκεια και η αντοχή, η παρουσία δηλαδή του ανθρώπου στο μόνιμο κλίμα του συναγερμού. Ο σκοπός της πράξης δεν έχει τοποθετηθεί μπροστά, αλλά σε κάθε στιγμή της αγωνιστικής πορείας.

Εάν το «δακρυόεν γελάν» αποτελεί τη βάση της ελληνικής αρετής, που ανυψώνει στην ελληνική ευδαιμονία, ο ιστορικός άνθρωπος στο σύνολό του παρείδε το μυστικό τούτο σημείο, δηλαδη την ανάγκη του μεταπλασμού και όχι της εκρίζωσης του πόνου. Αντί τούτου, απέβλεψε στο στείρο και φτωχό του κακέκτυπο, που ορίζει την υπέρβαση του πόνου δια της αποφυγής του. Έτσι επέτυχε να εξασφαλίσει την προσωρινή επιβίωση και την σωτηρία του, αλλά μόνο σαν καταστάσεις, που τις συνοδεύει ο ανηρωϊσμός και ανενθουσίαστος τρόπος. Σε καμία εποχή δεν έγινε δυνατό να εφαρμοσθούν σε πλαίσιο συλλογικό οι ύπατες διδασκαλίες για την αντιμετώπιση του πόνου του κόσμου. Η ιστορική ταραχή βεβαιώνει την χρεωκοπία του ηθικού εγχειρήματος και μαρτυρεί τον ιδεαλιστικό χαρακτήρα, που έχουν οι ύπατες διδασκαλίες. Η υπέρβαση, που υποσχέθηκαν είτε με το απόμακρο της ελπίδας είτε με την βεβαιότητα της λογικής, δεν επραγματοποιήθηκε ποτέ, γιατί προσκρούει στην ανθρώπινη αδυναμία. Ο άνθρωπος διολισθαίνει ακατάπαυστα από το μυστικό σημείο του Ελάχιστου, το οποίο κοσμοποιεί την αντιθετική σύνθεση. Αντί να αποδεχθεί το δύσκολο, που εκδιπλώνει την αυθεντική ανθρωπινη διάσταση, υιοθετεί την επικίνδυνη βούληση της ευκολίας. Η νέα σύνταξη βίου (ordo vitae), που κάθε φορά δημιουργεί, τον απομακρύνει από τους δημιουργικούς όρους της κοσμικής τάξης και τον καταδικάζει έγκλειστο στο αφύσικο θερμοκήπιο της διανοητικής ανεπάρκειας και του περίτρομου συναισθήματος. Οι καμπάνες, οι γραβάτες, οι χειραψίες και τα πρωτόκολλα, η ελεημοσύνη και οι διακηρύξεις για ισότητα, δικαιοσύνη και ελευθερία αποτελούν τα διάσημα του ξεπεσμού του.

Η πτώση του ανθρώπου στον αναυθεντικό τρόπο αναφορικά με τον πόνο του κόσμου προσφέρεται σε ερμηνεία γνωσιολογική και ηθική. Ο σωκρατικός ισχυρισμός οτι κανείς δεν κάνει ενσυνείδητα το κακό, διαφωτίζει από την έποψη της γνώσης την απόκλιση του ανθρώπου από το αίτημα για συμφιλίωση με τον πόνο του κόσμου. Η θέση του χριστιανισμού οτι η γνήσια αγάπη είναι ασύνορη, αγνοεί το δέκτη και ποτέ δεν υπολογίζει σε ανταπόδοση, για τους πολλούς χριστιανούς είναι και ανόητη και παράλογη. Ακόμη περισσότερο σκοτάδι υπάρχει στο μυστήριο της χριστιανικής ανάστασης, το οποίο αμυδρά μόνο πλησιάζεται με το προσωπικό βίωμα του πάθους της σταύρωσης. Αλλά η γνωσιολογική λήθη μετέτρεψε το πανίερο και φρικτό τούτο πνεύμα σε κοινωνική πομπή και εορταστική συνήθεια. Εάν οι φλεγόμενοι και κατακαίοντες τόποι του Θεού, κατά την περιγραφή του Μωϋσή, απέχουν τόσο πολύ από τις εκκλησίες-ταχυδρομεία της εποχής μας, κατά την περιγραφή του Rilke (10,22) η διαφορά είναι αποκαλυπτική της γνωστικής ανεπάρκειας.

Από την πλευρά της ηθικής, η εξήγηση της πτώσης στον αναυθεντικό τρόπο πρέπει να αναζητηθεί στη βούληση για αδυναμία και ανελευθερία. Και όταν ακόμα κατανοείται το αίτημα της ανάγκης για γνωριμία με τον πόνο του κόσμου, μπροστά στο τραχύ, το δύσκολο και τη βούληση για δύναμη, τα οποία προϋποθέτει αυτή η συμφιλίωση, κάμπτεται η ανθρώπινη προθυμία και κρατεί ο φόβος, που γίνεται ο εφευρέτης του αναυθεντικού τρόπου. Ανέκαθεν ο άνθρωπος τραγουδεί με το φλάουτο του φόβου και πνίγει στους ήχους του τα σφυρίγματα του πόνου του κόσμου. Ο αναμάρτητος, που θα ημπορούσε να λιθοβολήσει τον αναυθεντικό τρόπο, σπανίζει και σήμερα, όπως ακριβώς και κατά την εποχή της αμαρτωλής γυναίκας του Ευαγγελίου.

Εάν η θεωρητική έποψη αναφορικά με την υπέρβαση του πόνου του κόσμου δεν αποκλείει την ελπίδα, η πρακτική έποψη την αποκλείει. Οι ύπατες διδασκαλίες για την ελληνική ευδαιμονία, την χριστιανική ειρήνη, την βουδική αταραξία και την κοινωνιστική τάξη του διαλεκτικού υλισμού, στο πρακτικό πεδίο είναι άβατες από την ανθρώπινη φυση, εφ’ όσον αυτή επηρεάζεται από το κοινοτικό σύστημα. Ο αναυθεντικός τρόπος, στον οποίο εκφυλίζονται και φυλλοροούν (πτερορρυούν) οι διδασκαλίες αυτές, στο βαθμό που επισύρει την επιτίμηση και την αισχύνη, προκαλεί τη συμπάθεια και τον τραγικό έλεο. Εν προκειμένω, τα δεδομένα της φιλοσοφικής Ανθρωπολογίας είναι πιο διαφωτιστικά απο την δικαστική απόφαση της ηθικής. Ο λαμπρός ήλιος, που καταυγάζει την φύση, για την πλάση της ανθρώπινης γεωμετρίας έχει... μαύρες ακτίνες. Ο προσανατολισμός της διανόησης του 19^ου αιώνα ενάντια στην ακαδημαϊκή φιλοσοφία και τον χριστιανισμό ερμηνεύει τη σημασία του πεσσιμιστικού βιώματος. Οι ελεγείες του Duino του Rilke είναι ποιητική φυή και αύξηση εντός αυτού του κλίματος, που την θεωρητική του έκφραση την βρήκε στην φιλοσοφία της Υπαρξης.

Ό,τι η κοινοτική συμβίωση φαίνεται να αποκλείει, γίνεται ίσως δυνατό στο θηριώδη και θεοφόρο περίγυρο της μόνωσης. Το φράγμα της ανθρωπολογικής καταδίκης το διασπούν τα πυροβολεία της μοναξιάς και της ερημίας. Η ιστορική μαρτυρία αναφέρεται με φειδώ αλλά και με ασφάλεια σε περιπτώσεις, που η ανθρώπινη πάλη ενάντια στον πόνο του κόσμου υπήρξε γνήσια και αποτελεσματική. Τα παραδείγματά της τα εντοπίζει στον άγιο, τον ποιητή και τον ήρωα. Αλλά και οι τρείς τύποι πρέπει αναγκαία να εννοηθούν έξω από την φλύαρη τριβή της καθημερινότητας.

39. Γύρω από τον ορισμό του ίμερου

Ο έρωτας είναι κυρίαρχο στοιχείο της ζωής και αποτελεί ένα πρόβλημα ασυνορο (4,13). Η περιγραφή του φαίνεται δυνατή, αλλά να κλεισθεί στο στενό χωρο του ορισμού των εννοιών είναι αδύνατο. Ο έρωτας ανήκει στο γένος εκείνω των ολίγων και ηγεμονικών φαινομένων, που δεν ορίζονται. Κάθε ορισμός, είτε βιολογικός (διαίωνιση), είτε αισθησιακός (ηδονή), είτε αισθητικός (ομορφιά), είτε ηθικός (κοινωνική τάξη) κερματίζει και μερικεύει το σώμα του. Μια μεταφυσική θεώρηση θα ημπορούσε ίσως να περιλάβει το όλο, αλλά ο μεταφυσικός είναι πάντοτε ορισμός αόριστος και δεν αναπαύει την γνώση. Εξ’ αιτίας αυτού, το κεφάλαιο του έρωτα σαν αντικείμενο της θρησκείας, της φιλοσοφίας και της τέχνης δεν κλείνεται. Μόνο το αθλητικό μέτρο της κατάκτησης και το μέγεθος της αδυναμίας αυτών των μεταφυσικών επιδόσεων ημπορεί να δώσει. Ο έρωτας είναι φαινόμενο ρευστό, ένα διαρκώς συντελούμενο γεγονός. Σαν κατάσταση ηρεμεί μόνο μέσα στο κράτος της μεταβολής. Η μορφή του σχηματίζεται στη ροή, τη στατική ηρεμία του επιδαψιλεύει η αλλαγή, και εαν ησυχάσει, στειρεύει. Την τάξη του, την αρμονική ισορρόπηση, εγγυάται η αντίφαση. Μια αντίφαση τόσο μεγαλόπρεπη και συνεπής, που μόνο μέσα σε εύρος κοσμικόν ημπορεί να συλληφθεί. Ο έρωτας είναι ο ισσόροπος ρυθμός των κοσμικών ηφαιστείων και γι’ αυτό δεν υποτάσσεται, ούτε περιχωρείται σε ανθρώπινα συστήματα και συντάγματα. Εαν ο μυθικός Ηρακλής εδάμασε τις αυξανόμενες κεφαλές της ύδρας, εδαμάσθηκε απο την ασύγκριτα γονιμώτερη, την πολυκέφαλη και πληθυντική ύδρα του ερωτικού άθλου. Και τον ερωτικό άθλο επιχείρησε να εκτελέσει χωρίς να αποκλίνει από τον δρόμο της αρετής, που είχε εκλέξει στην αρχή. Ο τελευταίος χιτώνας του τον εσπάραξε καθως η ζωή κατασπαράζει τον θάνατο. Και ακριβώς η συγγένεια με τον θάνατο είναι που δίνει στον έρωτα αυτό το απερίληπτο μέγεθος. Προκειμένου να προσπελασθεί το φαινόμενο του έρωτα, εγείρεται σαν πρώτη και βασική η αξίωση να συναρτηθεί με το πρόβλημα του θανάτου. Ο έρωτας είναι ο αμφιθαλής αδελφός του θανάτου. Των δυο αντιπάλων η άσπονδη φιλία οργανώνει το παιχνίδι της αναγκαιότητας και ο διάλογος της αμοιβαίας φθοράς τους ανανεώνει το μυστήριο της ζωής. Το οντολογικό κύρος της κάθε αρχής το αντλεί απο το τέλος της και αντίστροφα. Ο έρωτας πεθαίνει δια του θανάτου και ο θάνατος γεννιέται δια του έρωτος. Ο θνήσκοντας έρωτας ή ο γεννώμενος θάνατος σαν αναγκαία εννοιολογικά συμπλέγματα αποκαλύπτουν το παράδοξο της οντολογικής συνέργιας. Η αντίληψη που συσχετίζει τον έρωτα και τον θάνατο σ’ ενα τρίτο επίπεδο κοινότητας και πρόθεσης αγαπητικής, είναι αρχαία και πλούσια και τη βρίσκουμε ολοκάθαρη στην απλότητα της λαϊκής ψυχής και στις θρησκευτικές διδασκαλίες. Η αντίληψη αυτή στο Rilke ευρήκε τον αυθεντικότερο παιδαγωγό. Οι ελεγείες του Duino είναι το έργο της ερωτικής νομοθεσίας και της νομοθεσίας του θανάτου. Η ελληνική λέξη ίμερος –λέξη ποιητική- αποδίδει πιστότερα τα βαθειά υποστρώματα της ερωτικής ορμής και οδηγεί σε ένα καθολικό ιδεασμό, που αντιστοιχεί προς τη φροϋδική libido. Το βάρος του προβλήματος στις ελεγείες δεν ευρίσκεται στην επιφάνεια, αλλα στα αφανή και σκοτεινά βάθη. Ο ερωτικός χυμός, το αψύ αίμα του Ποσειδώνα (3,8), ξεκινώντας απο τις στοές του άγνωρου και τα ταραγμενα σπήλαια της νύχτας (3,10) σφύζει και αγριαίνεται στις φλέβες της τρικυμίας. Η σκιά του ερωτικού δέντρου είναι βαρειά, η θρόηση των φυλλωμάτων πολεμική και οι καρποί κρύβουν με προσοχή στο μυχό της κόκκινης σάρκας το σπόρο του θανάτου (4,78). Ο ίμερος υποδηλώνει κυρίως την αντιφατική συσταση της ερωτικής ορμής: Στέρηση και κορεσμός, λαχτάρα και αποστροφή, Πόρος και Πενία. Αυτή την αντίφαση συμπληρώνουν σαν παρεπόμενα ο απρόβλεπτός κίνδυνος, η αδημονία της ελπίδας, η συνείδηση της ενοχής, η μηδενιστική απειλή και κυρίως ο πόνος. Ο ίμερος στον Όμηρο είναι γείτονας του θρήνου:

γοου ίμερον ώρσε

43. Η ερωτική διαλεκτική των φύλων

Η πρόθεση του ποιητή να δείξει οτι ο ίμερος προσιδιάζει στη γυναικεία ιδιοσυγκρασία και οτι ο ερωτικός κόσμος είναι αποκλειστικά της γυναίκας το οικείο ενδιαίτημα είναι αποφασιστική. Ο έρωτας κυριαρχεί στη γυναικεία φύση κατά τον τρόπο, που ο στρατηγός ηγεμονεύει στα πεδία του πολέμου. Το αντίστοιχο της ερωτευμένης γυναίκας από την έποψη της ανδρείας είναι ο ήρωας, αλλά τα μεγάλα του κατορθώματα υστερούν μπροστά στα θαυμάσια έργα εκείνης. Εαν το ερωτικό φαινόμενο είναι περιορισμένο, τα όρια του συμπίπτουν με τα πέρατα της γυναικείας ψυχής. Εάν όμως ο ίμερος διανοίγεται και ξεφευγει στην απλωσιά της απεριόριστης έκτασης, η περιοχή αυτή συμπίπτει με τον άγνωστο χώρο της θηλυκής απειρότητας. Η μεταφυσική του ίμερου παραλληλίζεται με τη μεταφυσική της κατηγοριας του θηλυκού (2,33). Τα μεγάλα έργα του ανθρώπου, που καθρεφτίζουν την ανεξάντλητη δυνατότητα της ανδρικής φύσης, δεν ημπορούν να υπομείνουν τη δοκιμασία της συγκρισης με τα ερωτικά έργα της γυναίκας, εφ’ όσον είναι αληθινά. Η παράδοξη αυτή άποψη του Malte οτι ο έρωτας της Bettine προς τον Goethe επισκιάζει με την λάμψη του τα πνεύμα και το έργο του μεγαλου ποιητή της Βαϊμάρης, δεν υποτιμά την επιφάνεια του Goethe, όσο τιμά την αφάνεια της γυναίκας. Το τιμιώτερο έργο που θα είχε να παρουσιάσει σαν απολογία μπροστά στο άγγελο –στον κριτή της έσχατης κρίσης- και να το επικαλεσθεί για να μαρτυρήσει την αγωνιστική προθυμία του, δεν είναι ουτε η αρχιτεκτονική ούτε η μουσική τέχνη, αλλά μια ερωτευμένη γυναικα, που ατενίζει ήρεμα απο το παράθυρο της τη νύχτα και διαλέγεται με τα σκοτάδια της ερωτικής απουσίας της (7,84). Ακόμα και οι γυναίκες με τον άσεμνο ερωτικό τρόπο, όσες εξέπεσαν στα ρήθρα της ζωής ηττημένες απο την βουλητική του έλλειψη και την κοινωνική ολιγωρία, ευρίσκουν κατάλυμα συγχώρησης στην έβδομη ελεγεία (7,40). Δεν κρίνει η πορνεία, που τελειώνει το έργο, αλλά η αγάπη που το αρχίζει. Η αγάπη αποτελεί το φυσικό περιβάλλον, το καθίδρυμα οικονομίας για τη γυναικεία φύση, μέσα στο οποίο προστατεύονται οι βιολογικές καταβολές και ανθίζουν οι ουσίες του γένους της. Η γυναίκα είναι η ευνοημένη της ερωτικής εκλογής, οι δεσμοί της με τον ίμερο είναι πολύ πιο οικείοι και ισχυροί απο τους δεσμούς του άντρα και η μετοχή της στο ερωτικό αγαθό της χορηγεί ηγεμονικά προνόμια. Ακόμη και σε καθαρά υλική σφαίρα, την ευαισθησία της στις προσβολές του ρίγους που συνοδευει τη γενετήσια πράξη, χαρακτηρίζει υπέροχη εύνοια. Η ελληνική μυθολογία μας παραδίδει τη σχετική διένεξη των φύλων και την κρίση του ερμαφρόδιτου Τειρεσία, ο οποίος ελεεινολόγησε την ηδονιστική πενία του αρσενικού. Η ερωτική ευαισθησία της γυναίκας εκφράζει το γινόμενο της αισθησιακής δεκτικότητας και της ψυχικής της ευπάθειας. Το υποστασιακό χαρακτηριστικό, που ειδοποιεί για τη μοναδικότητα του θηλυκου, είναι η τρυφερή προθυμία της, η άμεση παραδοχή, η χωρίς όρους άφεση. Στα χέρια της κλείνεται, σαν το φτερούγισμα περιστεριών, η ταραχή του κόσμου, και η υλική της πυκνότητα διαλυεται σαν μια πανάλαφρη κίνηση. Η γυναίκα των ελεγειών περπατά σαν πρωινή αυρα (3,19). Η αντίσταση, που προβάλει κάθε φορά στην επιθετικότητα του αρσενικού, είναι ακριβώς το εξωτερικό σχήμα αυτής της απαλωσύνης, η συνεκτική τάξη που διασώζει τη ρευστή ακινησία της θηλυκής παραχώρησης. Η αντίσταση αυτή συγκρατεί και μορφοποιεί τη ροπή της ερωτικής της αναζητησης, όπως οι όχθες του ποταμού το νερό. Ακόμη και η γνωστική της δυναμη φαίνεται να είναι υποταγμένη στο ερωτικό πρόσταγμα και να υπηρετεί με την ασάφεια του ενστίκτου τη φυσική κυριαρχία των αισθημάτων της. Η συνειδησιακή της μονιμότητα προσδιορίζεται από την ασφάλεια και την σοφία του απλού. Η συνείδηση της γυναίκας εξαντλείται στην αθώα έκπληξη. Η Εύα τη νέα κατάσταση –εν αντιθέσει προς τον Αδάμ, που στέκεται έκπληκτος και απορητικός- την αντιμετωπίζει με απλότητα. Μόνο μια ελαφριά θλίψη τη χρωματίζει, που πια δεν θα μπορεί να χαίρεται των ζώων την ήρεμη τάξη και τη λογική. Ολα αυτά τα βασικά χαρακτηριστικά, που εκφράζουν την αντίληψη του ποιητή για την σχέση του ίμερου προς την γυναίκα, συνοψιζονται στο περιεκτικό γνώρισμα της αδυναμίας. Η αδυναμία της γυναίκας είναι απόλυτη, ολόκληρη, αυτάρκης. Και ακριβώς χάρη σ’ αυτή την πληρότητα λειτουργεί σαν δυναμη. Η αδυναμία την προστατευει στο περιβάλλον των αντιθέσεων και οικονομεί την ευάρμονη παρουσία της στο σχέδιο της ισορροπίας του κόσμου. Η αδυναμία της γυναίκας είναι η παντοδυναμία της. Τον ποιητή συνέχει η σταθερή πεποίθηση οτι τα ερωτικά έργα της γυναίκας αντιπροσωπευουν την ανώτερη επίδοση του ανθρώπου και οτι ουδέποτε θα μπορέσουμε να τα υμνήσουμε άξια (1, 36-37). Στην πίστη αυτή εμπνέεται από το χρέος να φέρει στο φώς, να αποκαλυψει τον αφανή χώρο των χαρισμάτων της. Και τα χαρίσματα αυτά είναι τόσο αφανή, όσο είναι δύσκολο να λογαριάζεται η αδυναμία σαν δύναμη.

Εαν ο ίμερος κυριαρχεί στη γυναικεία φυση και την υποχρεώνει σε απόλυτη υποταγή, ώστε να μεταμορφώνει την αδυναμία της σε κυριαρχία και δύναμη, η σχέση του ίμερου με τον άντρα είναι σκοτεινή και βίαιη. Ο,τι στην γυναίκα εμφανίζεται σαν μυστήριο σιωπής, σ΄εκείνον γίνεται υπόκωφο ηχείο απειλής. Η πικρή γνώση του έρωτα κυκλώνει τη γυναίκα από παντού και μέσα σ’ αυτή τη θλίψη χωνεύει η ύπαρξή της ολόκληρη ήρεμα, καθώς η ηλιόβλητη συννεφιά σβηνει μέσα στη νύχτα:

...μέσαι δέ

νύκτες, πάρα δ’ έρχεται ώρα

εγώ δε μόνα καθεύδω.

Στον άντρα, αντίθετα, ο ερωτικός καημός συνοδεύει την ευρύτερη υπαρκτική ηρεμία και τον καταφθείρει με σφοδρές θερμικές προσβολές. Στο τέλος η πικρή ερωτική του γνώση παγώνει σε λαμπερά πετρώματα ηφαιστείων: 

Κι από τις τόσες φορές όπου ξαγρύπνησε σιμά στο κηροπηγιο,

καρτερώντας τα χαράματα, μια πυράδα, παράξενη τού ‘χε αρπάξει τα σωθικά.

Η γυναικεία φύση κατατείνει σταθερά στο ερωτικό τέλος, ενώ η ανδρική πηγάζει από το ερωτικό χάος (3,30). Της γυναίκας η ερωτική διάθεση είναι άμικτη και διαυγής. Η ανδρική ορμή όμως σχηματίζεται από την άτακτη και παταγώδη συμβολή πολλών επιμέρους ρευμάτων, που παρασυρουν τον άντρα με γοργότητα και βία σε κάποιο απροσδιόριστο, «απροσδιόνυσον» γεγονός. Το ανεξέλεγκτο σύνολο των πηγών και η ακάθεκτη ορμής της κίνησης πρός το άγνωστο τέλος, καθορισμένο από τις σκοτεινές ρίζες της αρχής, συνιστούν το κλίμα κινδύνου, που συνοδεύει τον ερωτικό τρόπο του άντρα. Οι ελεγείες στην ερωτική ιδισυγκρασία του άντρα ανιχνεύουν τη συναίρεση του πολύπλοκου πλέγματος των καταβολών του. Η ερωτική ρίζα βυθίζεται στο έδαφος των σπερματικών του πυκνωμάτων και διατρέφεται από το δυναμικό σύνολο της αρχαϊκής του ύλης. Αυτά τα πρωταρχικά κοιτάσματα ζωτικότητας προκύπτουν από την εισροή βιολογικών στοιχείων που γειτονεύουν με το πνιγηρό ανάβρυσμα, την καθαρότητα και την αγιοσύνη του ζώου. Η πλημμύρα της καταγωγής (3,46), οι πλόκαμοι της εσωτερικής ανέλιξης, τα αρχέτυπα και η συντελούμενη κύηση μακρυνών μορφών (3,50), το βιολογικό παρελθόν του γένους, ολόκληρη η «ζωντανή λήθη των προγόνων» (3,71) συναποτελούν το άηχο τοπίο, πάνω στο οποίο σχηματίζεται σαν από τους ατμούς και τα νερά των νεφών, ο θολός ποταμός του αρσενικού ίμερου (3,65). Είναι φανερό οτι στην τρίτη ελεγεία ο Rilke συσχετίζει, εξαρτά και συμπλέκει την ερωτική ορμή με όλες τις εγγενείς δυνατότητες, που προσιδιάζουν στην ανδρική φύση, όσες επιτέλεσαν τα μεγάλα έργα και τα μεγάλα λάθη της ιστορίας. Ο έρωτας είναι απειλητικός για τον άντρα, γιατί πηγάζει από το σπήλαιο του «αποτρόπαιου» (3,59), που είναι της δημιουργίας η πηγή. Το ζωτικό χώρο της ανδρικής φύσης περιβάλλει ο κίνδυνος κι ο τρόμος, γεγονός που αποκαλυπτει τη συγγένεια του άντρα με τον τρομερό άγγελο. Ο άγγελος όμως είναι αυτόφωτος και έχει συνείδηση του εαυτού του, σε αντίθεση με τον άντρα που αγνοεί. Η ανάλυση της ερωτικής ορμής του αποκαλύπτει οτι το κυριο γνώρισμά του είναι η δύναμη. Μια δύναμη ακατέργαστη, ανυπότακτη και τυφλή (3,22), που κομίζει τα πλούσια και ανεξάντλητα δώρα της αρχής. Η φορά της όμως είναι τυχαία και το τέλος της άσκοπο. Έτσι η οριστική της αξιοποίηση φαίνεται αδύνατη και είναι προορισμένη να διαλυθεί. Το ακαθόριστο τέλος επιστρέφει στην αόριστη αρχή.

Η δειλή εμφάνιση και η είσοδος της γυναίκας στις παρθενικές λαγκαδιές του άντρα θα αποτελέσει την «πυρή αφορμή» που θα αφυπνίσει την ανδρική φύση (3,20), θα αναταράξει τα κινούμενα πλήθη του σκότους και θα κεντρίσει τις δυνάμεις που περιμένουν. Η συνέχεια της ερωτικής συνάντησης πλέον είναι για τον ποιητή μονομερής υπόθεση του άντρα (3,16). Γιατί ό,τι συντηρεί τον ερωτικό του πόθο, εμβολιασμένο στη γενική ορμή της ζωής, είναι τα δυναμικά του αποθέματα, ο πλούσιος, ο βαθύς, ο βάρβαρος κόσμος, που τροφοδοτεί και εμψυχώνει την κίνηση του. Η γυναίκα αδυνατεί να προσφέρει κάτι σ’ συτές τις «πρώτες ύλες της δημιουργίας». Αισθάνεται μόνο απογοήτευση, γιατί εγκαταλείπεται, εκεί όπου ανάμενε του άντρα την τρυφερότητα, την ήρεμη συγκατάβαση, τη διάρκεια και την πίστη. Ενώ αυτός με το πρώτο του άλμα διαπήδησε ολόκληρο τον ερωτικό της κόσμο και χύθηκε στη δαιμονική προϋπάντηση του πρώτου εαυτού του. Αυτός αφηνιάζει στην τροχία του κινδύνου, ενώ εκείνη απομένει στην πίκρα της εγκατάλειψης. Ακριβώς σ’ αυτό το σημείο της κρίσης, όπου εμφανίζεται το οντολογικό χάσμα των φύλων, ο ποιητής διαβλέπει την διαλεκτική τους υφή και νομοθετεί τη συνθήκη της σωτηρίας. Η αδυναμία σαν έλλειψη έχει το ίδιο οντολογικό νόημα με τη δύναμη σαν υπερβολή. Η γυναικεία δειλία θα μετριάσει την ανδρική θρασύτητα. Ο χαλινός θα μεταμορφώσει το άγριο ζώο σε υπερήφανο άτι. Η θωπεία θα απαλύνει την σκληράδα. Η ομορφιά θα κοσμήσει την αταξία. Η γυναίκα συνοδοιπόρος του άντρα στην οδυνηρή του πορεία, εμπνεύστρια, φρουρός και οδηγήτρια, θα μεταλλάξει την οργή καταστροφής σε πνοή δημιουργίας. Ο Rilke εγνώρισε τη βαθειά φύση της γυναίκας όσον λίγοι και περιέγραψε το χρέος της προς τον άντρα και τον κόσμο με τρόπο απλό (3,85):

συγκράτα τον.

Αυτή η μέτρια εντολή των ελεγειών φωτίζει, ερμηνεύει και δικαιώνει την παρουσία της γυναίκας μέσα στην ιστορία και τον πολιτισμό. Η γυναίκα υπήρξε η μούσα της δημιουργίας. Οι μεγάλοι διδάσκαλοι του ανθρώπου  δεν εζήτησαν να τους φωτίσουν οι θεοί, για να κάμουν το όραμά τους έργο. Εζήτησαν ταπεινά τη συμπαράσταση και την εύνοια της γυναίκας, της  μούσας. Η γυναίκα του Rilke ανοίγει τις πύλες της ανδρικής ψυχής, αποσφραγίζει τους καταρρακτες του ίμερου, φέρνει τον άντρα σε φωτισμό και τον διδάσκει τους αναβαθμούς του έρωτα. Είναι η σωκρατική Διοτίμα. Ταυτόχρονα όμως κατευθύνει την ερωτική του ορμή, καθοδηγεί την πορεία, εξευγενίζει το ήθος και ημερώνει την πράξη του. Είναι η φαουστική Μαργαρίτα. Η αγάπη της συνενώνει τη γνώση και την πράξη στη μεγαλειώδη σύνθεση, που ανεβάζει τον άντρα προς τα πάνω. Ο επίλογος του Faust

Το αιώνια θηλυκό

μας τραβάει ψηλά.

φαίνεται να είναι και ο απόλογος της ερμηνευτικής αποτίμησης των ελεγειών του Duino.

Η αντίληψη ότι το έργο του πολιτισμού κατοπτρίζει τη δημιουργία του άντρα μόνο (ήρωες, νομοθέτες, φιλόσοφοι, ποιητές, ιδρυτές θρησκειών) παραβλέπει το γεγονός οτι στη δημιουργία αυτή η παρουσία της γυναίκας υπήρξε όρος εκ των sine qua non. Η παραγνώριση του ρόλου της γυναίκας στην ιστορία πρέπει να αποδωθεί στο δυσανάγνωστο χαρακτηρα της φυσικής της ιδιαιτερότητας, ο οποίος εξωτερικά φαίνεται να την αδικεί. Αλλ’ αν διέφυγε την κοινή προσοχή η δύναμη που εγκλείεται στη θηλυκή αδυναμία, η ενόραση των ποιητών συνέλαβε την αλήθεια και ομολόγησε την οφειλόμενη τιμή. Και τον ύμνο της γυναίκας εστηριξαν στη καθαρή διάκρισή της από τον άντρα. Στην αδυναμία της, που είναι οδηγητική και κυρίαρχη της ανδρικής δύναμης. Στη σύνεση και την ηρεμία της, που την κάνει θεοσεβή, αλλά και θεοφίλητη:

O pietosa colei che mi soccorse.

Το σύγχρονο κίνημα για την αποκατάσταση της γυναίκας (Feminismus) εκφράζει τη δίκαιη αντίδραση στην πολυαίωνη υποτίμησή της. Αλλά το αίτημα για την ισοτιμία των φύλων στηρίζεται στην εξωτερική όψη της δύναμης της γυναίκας και παραβλέπει την πηγή της. Η αρχαία πλάνη εμφανίζεται πάλι με όψη αντιστρεμμένη (το παρελθόν έβλεπε την αδυναμία και παρέβλεπε την δύναμη, το παρόν βλέπει τη δύναμη και παραβλέπει την αδυναμία της). Ο φεμινισμός σήμερα κινδυνεύει να περιπέσει στη χονδροκόπο και άκριτη εξομοίωση των φύλων με την αγνόηση της φυσικής διαφοράς τους. Την συνάντησή τους φαντάζεται εύστοχη στην παράσταση  μιας βιολογικής εγκατάμειξης (ανδροπρέπεια του θηλυκού ή θηλυπρέπεια του αρσενικού). Η μακάρια σύμπλεξη του αρχαίου γυμνού, που ηρεμεί ανάμεσα στον κοίλο Ερμή και στην κυρτή Αφροδίτη τείνει να καταστραφεί. Ο φεμινισμός αξιώνει και οι δύο θεοί να ευρίσκονται στην ίδια στάση (είτε του κοίλου, είτε του κυρτού). Ο Rilke στις ελεγείες επανατοποθετεί το πρόβλημα της σχέσης των φύλων στο πρωτόπλαστο σχήμα της ισοζυγίας των δυνάμεων, ξεκινώντας απ’ όσα η φύση εδιόρισε και ανασύροντας την αρχαία εικόνα, την οποία επισκότισε η λήθη των αιώνων. Το ότι υπογραμμίζει την αδυναμία της γυναίκας, γεγονός που απορρίπτει του φεμινισμού η μυωπία, τον εξουσιοδοτεί να διακηρύξει την αριστεία της (primus inter pares), δικαίωμα που δεν θα είχε του φεμινισμού η τόλμη.

45. Ο αυθεντικός ερωτας

Ήδη από την εποχή του Malte ο ποιητής επιχειρεί να αναπετάσει τη διάσταση του αυθεντικού έρωτα επάνω στο επίπονο Πουθενά. Στην περίπτωση της Σαπφούς βλέπει την γυναίκα, που βυθίζεται στα σκοτάδια της αγκαλιάς και των θωπειών και αναζητεί σκάβοντας όχι την κατηρέμηση, αλ­λά τη λαχτάρα. Η αιολική ποιήτρια εφεύρε νέα μονάδα μέτρησης του ίμερου, την οποία δίνει η οργανική σύγκραση του πόθου και του πόνου. Ολόκληρη η ποίηση της Σαπφούς είναι αυτό το αρχιμήδειο «εύρηκα» της ερωτικής Φυσικής. Η πρώτη ελεγεία συνοψίζει σε μαθηματικούς τύπους τον κόσμο της νέας θεωρίας. Πρέπει κανείς να ζηλεύει και να φθονεί όχι τις Ησυχασμένες, αλλά τις Απαρνημένες. Αυ­τές αποτελούν παραδείγματα, είναι τα δοχεία της ερωτικής ευδοκίας. Γιατί τον πόθο τους σπηρουνίζει συνεχώς, καθώς οι κινούμενοι τόποι την ετοιμότοκο Λητώ, η οδύνη και δεν τις αφήνει  πουθενά  να σταθούν και να ησυχάσουν. Είναι καιρός οι πανάρχαιοι πόνοι να γίνουν καρπερώτεροι (1, 49). Να λυτρωθούμε από τον ερωτικό σύντροφο, χωρίς να ελατ­τωθεί το μέτρο της αγάπης μας γι' αυτόν. Η παράσταση του τεντωμένου τόξου (1, 52) συμβολίζει τη δραματική αγρυπνία του ερωτικού πόθου, την εγρηγορητική ένταση, τη διαρκή ετοιμότητα των ερωτευμένων να παραδοθούν στο γλυκερό μαύλισμα, που τους καλεί, ενώ ακόμη αντιστέκον­ται και νικούν. Η τεντωμένη νευρή εξουσιάζει το βέλος, το κατακρατεί αγωνιωδώς στο έσχατο σημείο του (επίπονο Πουθενά) και δεν το αφήνει να χυθεί ορμητικά στο τέλος του (πλείστο Κενό). Έτσι οι εραστές ξεπερνώντας τον εαυτό τους φθάνουν εκεί που δεν ημπορούν, στο δυνατό Αδύ­νατο. Στη σύλληψη της παράστασης του τεντωμένου τό­ξου διακρίνει κανείς την υψηλότερη κορυφή των ελεγειών και την εικόνα αυτή πρέπει να τολμήσει να την ονομάσει μεγαλειώδη. Αναγκαία θυμάται το 48 απόσπασμα του Ηρακλείτου -εδώ δεν ενδιαφέρει το πρόβλημα των επιδρά­σεων- με την περίφημη εξίσωση της ζωής και του θανά­του (βίος = βιός).

Ο αυθεντικός έρωτας προϋποθέτει την υποταγή στην αρχή της κοσμικής αντίφασης. Καταφάσκει τη σκοτεινή πλευρά του Είναι και σέβεται το αξιολογικό περιεχόμενο της οδύνης. Είναι ανιδιοτελής, πολυεδρικός και ακηλίδωτος στη συνθετική του ολότητα. Διαρκεί και δημιουργεί (4, 59-61), γιατί οντολογικά δοκιμάζεται πάνω στη φυσική τάξη και ηθικά διαλέγεται με τον πόνο του κόσμου. Κάθε βίωμα πού ζουν οι ερωτικοί σύντροφοι του ιδανικού ζεύγους περιέχει ανα­γκαία το σωτήριο στοιχείο του αντίθετου ποιού. Χαίρονται τους εαρινούς ανθούς, μόνο γιατί γνωρίζουν τους σπόρους του φθινοπώρου. Μελαγχολούν την ώρα του λυκόφωτος, για­τί έζησαν το λυκαυγές της μέρας. Εάν ήταν πολύκαρπο το χθες θα το χρειασθούν στο ερειπωμένο αύριο. Υποφέρουν τον χωρισμό τους, γιατί θυμούνται τον ερχομό που τον γέν­νησε. Βιώνουν την παρουσία τους, επειδή την απειλεί η απουσία. Ζουν την ταραχή του πελάγους, ακριβώς γιατί μέ­σα τους ηλιοβολεί η γαλήνη του δάσους. Το όνειρο αγκυροβολεί στην πέτρα του πραγματικού και το πραγματικό το αλαφραίνει τ' όνειρο. Δεν θα γνώριζαν ότι ζουν έξω, στην Έρημη Χώρα, εάν δεν την σύγκριναν μ' αυτό που έχουν μέ­σα τους, τη Χώρα του Αχώρητου. Επειδή δεν ελπίζουν δεν θα τους συναντήσει το ανέλπιστον. Στην απορία τους κάθε φορά δίνει πόρο η φύση. Υπάρχουν μέσα στην αβε­βαιότητα, στην αμηχανία, στο άγνωστο. Γι' αυτό η δαντική κλίμακα, που πεζογελώντας την ανεβαίνουν, δεν στηρί­ζεται πουθενά. Οι ερωτικοί σύντροφοι τραγουδούν, γιατί έχουν αποθέματα σιωπής. Στήνουν βωμό στο Γέλωτα, οι αγέλαστοι. Εάν τα έργα των ερωτικών συντρόφων ημπορούν μόνο οι νεκροί να τα «καμαρώνουν και να τα χειροκρο­τούν», (5, 102) είναι γιατί η ζωή τους κυματοπαίζει ακρι­βώς πάνω στο ορφικό μεταίχμιο. Εκεί όπου έχει ο Έρωτας κράτος, αλλά και ο Θάνατος εξουσία.