αναρωτιεμαι ,,ο ερωτας σε κανει ποιητη? η η ποιηση σου ειναι ο ερωτας?ΚΙ ΕΣΥ .. ποσο αντεχεις ? καθε φορα που κυνηγας να φυλακισεις μιαν ανασα? να πιασεις μια στιγμη , εκεινη την μοναδικη ...Ποια μοιρα σε μυρανε με λεξεις ,ποια νεραιδα σε ευλογησε να νοιωθεις και ποια μαγισσα κακια σε καταραστηκε να πονας?.......σιωπων...τας να αιμοραγεις και γραφοντας να πεθαινεις , να ανασταινεσαι ξανα , θυσια αεναη στο βωμο της μουσας της Κλειως ,που αχορταγη παντα περιμενει..Πανω σου αφηνω , του ερωτα μου την γραφη ,μηπως και ξεδιψασω ,σιωπας μα λες ασηκωτες κουβεντες,μιλας και δεν ακουγεσαι ,τυφλος που ψηλαφει να βρει ..(?) το χρωμα..,κερι με αναστασιμο φως, που με λειωνει μαζι και με ζεσταινει.... Κι εσυ κρατας το ''φως'' εντος σου και .....καιγεσαι....καιγοντας μαζι κι εμενα...Και τοτε πως αραγε ν αντισταθει ο Απολλωνας να παιξει την λυρα του μονο για μας?Στην απεραντη αγκαλια της ποιησης σου παρε με και παψε πια να γραφεις....Μονο την ηχο της φωνης σου λαχταρω να ακουω ,και μονο το δικο σου βλεμμα ν αντικριζω ..εκει να χανομαι κι εκει μεσα να σε βρισκω..Δεν πα να πει πως προδωσες την ποιηση ...μονο της εδωσες σαρκα και οστα φυσωντας μεσα της ζωη..σε μενα...