ασυστολες αυτοκτονιες...

Ασύστολες Αυτοκτονίες

από Φιλόλαος Παππάς

Τα κείμενά μου είναι ασύστολες αυτοκτονίες
Σιγά σιγά...συνέχεια...πίνοντας το ίδιο μου το αίμα
Κερνόντας αυτό που ζει μέσα μου.
Κάτι κουνιέται και δεν είναι η ψυχή μου.
Δίψασε.
Άλλαξα...
Ανάθεμά σε...ανάθεμά με.
Πρώτη φορά ένιωσα πέτρινη την καρδιά μου.
Και με ενοχλεί...είναι πιο βαρύς ο χτύπος της.
Δε φτερουγίζει η πουτάνα.
Θα περάσει είπες.

Χρειάζεται χρόνος.
Μπούρδες.
Θα μείνει και θα βαραίνει ακόμη περισσότερο.
Θα πετρώνει και στα ραγίσματά της δε θα φυτρώνει τίποτα.
Τίποτα, μ΄ακούς;
Όχι, τι περίμενα να ακούσεις;
Τον ήχο απ΄το σπάσιμο ή μήπως τα πετραδάκια στο τζάμι σου;
Θέλω να στην πετάξω τέτοια καρδιά.
Εκείνη τη μεγάλη τζαμαρία που έχεις στο σαλόνι σου
θέλω να στην κάνω κομμάτια και να μπεί μέσα στο σπίτι σου
σαν τυφώνας η κραυγή μου.
Να στα διαλύσει όλα.
Να ξηλώσει το παρκέ σου
να χαρακώσει τους τοίχους.
Να πάρει και τα μαύρα σου σεντόνια και να πηδήξει απ΄το μπαλκόνι.
Να εξαφανιστεί και να μείνεις εκεί.
Γραπωμένη στο μαξιλάρι μου.
Γιατί ναί!
Δικό μου είναι το δεξί μαξιλάρι.
Γιατί έτσι!
Γιατί εκεί ακούμπησε το κεφάλι μου όταν ζύγιζε χίλιους τόνους.
Σ΄αυτό άκουσα την καρδιά μου να χτυπάει μέσα απ΄το στρώμα.
Αυτό αγκάλιασε το εγκεφαλικό μου.
Μέχρι εκεί πετάχτηκε ο έρωτάς μου για σένα.
Κι απο εκεί στα σκουπίδια.
Τρελός οσο τίποτα.
Πουθενά δε χαμπάριασε.
Καρφί, μπροστά.
Σφαίρα που ποτέ δε σε πέτυχε.
Πέρασε ξυστά απο την καρδιά σου.
Ένα γαμημένο χιλιοστό πιο αριστερά αν είχες κάνει.
Θα ήσουν νεκρή.
Ανάθεμά σε...κι εσένα κι εμένα.
Γιατί δεν κουνήθηκες λίγο;
Γιατί αστόχησα;