δεκεμβρης ο δωδεκατος..στην εσχατια του χρονου ο κοσμος μας τελειωνει..Μεσα σε χρωματα , λαμπιονια και στολιδια χαρτινα ,σε μουσικες και χορους μυστικους, περνας στο παρελθον..ανεπιστρεπτι ,,ενα βημα πλησιεστερα στο μοιραιο '' αντιο''..Οχι , δεν θελω δενδρο φετος , δεν περιμενω τον αγιο -Βασιλη,,!αλλωστε ειναι που ξεχασα να το ταχυδρομησω κεινο το γραμμα..''αγιε μου ημουν καλο παιδακι μα δεν περιμενω τιποτα και δεν χρειαζομαι τιποτα..εκτος ισως απο κατι μικρο,,μηδαμινο ..χωρις δα μεγαλη αξια..σκορπισε λιγη χαρα τριγυρω σαν ασημοσκονη απο φεγγαριου πανσεληνο,,χρυσοσκονη απο ηλιου λαμπερες ακτινες, φως απο αστερια μακρινα και σταλες αγαπης απ της βροχης την φλυαρια..'' .... Ετουτος ο δεκεμβρης δεν ειναι σαν τους αλλους ,,ειναι που μ αφησε την πρωτη ρυτιδα στην καρδια, που πλαστικες δεν επιδεχεται,που περηφανα επιδεικνυω ,,σαν παρασημο ωριμοτητας...Παρηγορια και περηφανεια μαζι....λες και μου ηταν απαραιτητη..ποιος το πε? ποιος τ αποφασισε και ποιος το χρειαζοταν ετουτο το...''βραβειο''? ...Να φυγεις γρηγορα λοιπον και τον λευκο γεναρη περιμενω να καλωσορισω.. ,μακρια σου και χωρις την θυμηση σου την πικρη, που καθε χρονο κουβαλας σαν δωρο-αδωρο μαζι σου..μουντο και αγελαστο σ αφηνω και μητε κανω τον κοπο να σου είπω στο καλο....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου